In het artikel in het RD van 5 maart 2010 met de titel ' goede wijn vraagt om een mooi glas' , kwam ik een heel eigenaardig antwoord tegen van ds. Meeuse op de volgende vraag:
" Wat vindt u van de stelling dat er na 600 jaar behoefte is aan een nieuwe muziektaal?"
Hij antwoordt dan als volgt:
Ds. Meeuse : ”Ik ben geen musicus, maar ik kan niet geloven dat de behoefte aan nieuwe muziektaal de gang naar de popmuziek betekent. Popmuziek is eropuit om het verstand uit te schakelen, om gevoelens en verborgen emoties op te zwepen. Dat is heel wat anders dan de redelijke godsdienst van de Heere. Hij wil ons verstand niet uitschakelen.”
Waarom vind ik dit opmerkelijk? Wel, omdat iemand uit bevindelijk (!) gereformeerde kring, ds. Meeuse is predikant van de Geref. Gem., in dit antwoord zo de nadruk legt op het verstand. De woorden ' verstand' en 'redelijk' worden er positief in gebruikt. Terwijl ik altijd gedacht heb, dat de godsdienst in deze kringen allereerst en vooral als een zaak van het hart werd gezien, dat persoonlijk, onderwerpelijk (dus: subjectief) moest worden ervaren en beleefd. Dat wil niet zeggen, dat dat dan gelijk met enorme emoties gepaard hoeft te gaan, maar toch wordt er in deze kring juist veel gesproken over de belevenissen en bevindingen van de ziel, de worstelingen in het hart, de zielstoestanden en de gevoelens van achtereenvolgens schuld, schaamte, droefheid, inleven van zonde en genade. Dat is ver verwijderd van de andere protestantse kerken waar men zich altijd zo tegen afzet, namelijk die kerken, die het heil en het geloof veel verstandelijker benaderen en van een veel objectievere (voorwerpelijkere) geloofskennis uitgaan.
Daarbij komt ook nog, dat ik de bevindelijke kerken, als het over muziek gaat, vooral ken van de bijna hypnotizerende wijze van zingen en orgelspelen. Onmiskenbaar wordt met de slepende, klagende zang een ontzagwekkend gevoel (!) opgeroepen en is die zang een van de belangrijkste voertuigen voor deze kerken om de bevindelijke leer emotioneel uit te drukken. Die muziek is zelfs verstandelijk niet meer uit te leggen. Het hoofd zegt, dat deze manier van zingen nooit zo bedoeld was en dat de hele noten echt een uitvinding zijn van juist die bevindelijk gereformeerden. Maar het hart zegt wat anders: die zoekt deze emotie bewust en ziet de enorme impact van deze muziek als een teken van het ware. Kortom, deze kringen worden juist door dezelfde kracht bewiogen als waardoor de verguisde popwereld bewogen wordt, namelijk door pure, heftige en onmiskenbare emotie. Heel anders van inhoud natuurlijk en ergens anders op gericht. Maar het is emotie en gevoel, waar deze muziek zijn kracht aan ontleent.
Dat iemand als ds. Meeuse dan ook zo sterk het verstand als het goede en juiste benadrukt, snap ik dan ook niet zo goed.
gravo
