Het geven van een pedagogische tik...

[Mortlach]

hoe verklaar je het dan dat er kinderen zijn die hard op hun billen zijn geslagen en daar geen last van hadden (behalve misschien een pijnlijk zitvlak)? Er direct na niet en op latere leeftijd ook niet?

Je weet nooit hoe het was uitgedraaid als het niet geslagen was. Je kunt hooguit zeggen dat het ondanks dat het geslagen is goed terecht is gekomen. Het hangt er ook helemaal vanaf met welke regelmaat het gebeurd. Excessief straffen zorgt dat een kind opgroeit in een klimaat van angst of geen gevoel voor eigenwaarde meekrijgt. In dat soort gevallen kun je daar zeker je hele leven lang last van houden.

En nee, niet in alle gevallen is dat van toepassing, voor er weer mensen zijn die zich aangevallen voelen. Het is ook niet alleen van toepassing op slaan, ook opsluiten in een kleine donkere ruimte, uitschelden of juist negeren heeft net zulke verwoestende effecten.

[qwast]

Je weet nooit hoe het was uitgedraaid als het niet geslagen was. Je kunt hooguit zeggen dat het ondanks dat het geslagen is goed terecht is gekomen. Het hangt er ook helemaal vanaf met welke regelmaat het gebeurd. Excessief straffen zorgt dat een kind opgroeit in een klimaat van angst of geen gevoel voor eigenwaarde meekrijgt. In dat soort gevallen kun je daar zeker je hele leven lang last van houden.

Helemaal mee eens Mortlach

Er wordt even voorbij gegaan dat een kind ook geboren en ontvangen wordt met zonde bevlekt. Ook een kind!
Ik heb in het begin van deze discussie gewezen op de verhouding van God tussen Zijn kinderen.
Ook wij zijn allemaal kinderen en worden door God getuchtigd. Geslagen op allerlei manieren. Waarom? Om ons pijn te doen? Of om te zorgen dat wij ver weg van de zonde vluchten. In liefde! En vinden we dat fijn? Nou bepaald niet. Doet het pijn? Ja, enorm pijn kan het doen.
Daarin zijn wij als ouders op aarde een afspiegeling van.

Dit begrijp ik niet.

[Gerdien B.]

Ik heb nergens in de Bijbel gelezen dat Jezus kinderen een tik gaf. Dus begrijp niet goed de link naar de pedagogische tik.

van de week was ik op de huishoudbeurs met mijn moeder en zusje. daar zie je mensen 's avonds laat nog met kinderen rond lopen. Een kind zat in een wandelwagen en wist niet meer hoe ze er in zitten moest (je zag aan haar draaien dat ze het gehad had er in) en de moeheid droop van het gezichtje af. Aan het aantal spullen die ze mee hadden, schatte we in dat ze daar al een tijd liepen. het kind begon te huilen omdat het uit de wagen wilde en lopen. (schat haar leeftijd op 3 a 4 jaar) Ging die moeder toch te keer tegen het kind dat niet normaal meer was. Dat vind ik nou erg en zeker niet pedagogisch verantwoord. Als jij als moeder uit wil, prima. maar je kind hoeft daar niet onder te lijden.

[Hippieblijhoofd]

hoe verklaar je het dan dat er kinderen zijn die hard op hun billen zijn geslagen en daar geen last van hadden (behalve misschien een pijnlijk zitvlak)? Er direct na niet en op latere leeftijd ook niet?

Je weet nooit hoe het was uitgedraaid als het niet geslagen was. Je kunt hooguit zeggen dat het ondanks dat het geslagen is goed terecht is gekomen. Het hangt er ook helemaal vanaf met welke regelmaat het gebeurd. Excessief straffen zorgt dat een kind opgroeit in een klimaat van angst of geen gevoel voor eigenwaarde meekrijgt. In dat soort gevallen kun je daar zeker je hele leven lang last van houden.

Dus denk ik dat je een kind goed kan opvoeden mét af en toe een tik of slaag op de billen, wanneer het een uitzondering blijft, niet excessief is, er geen klimaat van angst is, en het kind een gevoel van eigenwaarde meekrijgt doordat er van het kind gehouden wordt en dat de ouders dat ook laten merken, én de straf alleen plaats vindt wanneer het kind moedwillig ongehoorzaam is (dus niet wanneer het moe is en daarom vervelend of omdat het per ongeluk iets verkeerds doet). Aangezien er veel ouders zullen zijn die niet altijd aan al deze voorwaarden kunnen voldoen is het misschien wijzer om niet te slaan, maar het toont wel aan dat het kán. Goed, mijn opvoeding (en die van anderen) toont dat ook aan. En ik kreeg geen tik maar een paar flinke klappen op mijn blote billen. Geen trauma's aan over gehouden.

Overigens heb ik grote bewondering voor ouders die welopgevoede kinderen hebben zonder ze ooit te slaan.

[qwast]

En ik kreeg geen tik maar een paar flinke klappen op mijn blote billen.

Sorry, maar ik vind dit dus ook echt niet kunnen.
Het kan namelijk wel tot trauma's lijden.

[tante-tortel]

qwast: wat begrijp je niet?
Dat God slaat? Job 5: 18 Want Hij verwondt en Hij verbindt,
Hij slaat en zijn handen helen.

Gerdien: ik vind ook dat kinderen niet de hele dag in een wandelwagen op een huishoudbeurs horen. Die is voor dwaze volwassenen die denken er nog iets nieuws te kunnen vinden om vervolgens er dik voor te betalen en dan nog denken dat ze een koopje hebben

Verder denk ik dat Hippieblijhoofd een goed punt heeft. Is er in het gezin waar af en toe een tik wordt uitgedeeld verder een sfeer van liefde. Wordt die tik gegeven op momenten dat het kind ook bewust dingen doet die niet mogen. En is die tik om te corrigeren of is die tik om je frustratie kwijt te moeten.

[Hippieblijhoofd]

En ik kreeg geen tik maar een paar flinke klappen op mijn blote billen.

Sorry, maar ik vind dit dus ook echt niet kunnen.
Het kan namelijk wel tot trauma's lijden.

Nee hoor, wanneer mijn moeder nu weer een kind zou krijgen (dat is fysiek onmogelijk ) dan zou ze weer zo kunnen opvoeden en leidt die klap niet tot trauma. Ik vind het jammer dat je verder helemaal niet op mijn posts in gaat en ik vind het ook jammer dat je je eigen trauma's alleen aan geslagen worden relateert. Ik kan me niet voorstellen dat er bij jou opvoeding niet meer meespeelde dan alleen af en toe een tik of klap (op de manier zoals ik hierboven ergens beschreef). Maargoed, zolang je alleen maar blijft herhalen wat je zegt ben ik weg uit dit topic want dat is geen discussie.

[Samanthi]

En ik kreeg geen tik maar een paar flinke klappen op mijn blote billen.

Sorry, maar ik vind dit dus ook echt niet kunnen.
Het kan namelijk wel tot trauma's lijden.

Nee hoor, wanneer mijn moeder nu weer een kind zou krijgen (dat is fysiek onmogelijk ) dan zou ze weer zo kunnen opvoeden en leidt die klap niet tot trauma. Ik vind het jammer dat je verder helemaal niet op mijn posts in gaat en ik vind het ook jammer dat je je eigen trauma's alleen aan geslagen worden relateert. Ik kan me niet voorstellen dat er bij jou opvoeding niet meer meespeelde dan alleen af en toe een tik of klap (op de manier zoals ik hierboven ergens beschreef). Maargoed, zolang je alleen maar blijft herhalen wat je zegt ben ik weg uit dit topic want dat is geen discussie.

Of het wel of niet tot trauma leidt hangt ook van het karakter van het kind af. Een kind dat hoog sensitief is zal er snel een trauma aan overhouden.
het grote punt voor mij blijft, ik ben mens en kan zo te ver gaan met en PT kijk even naar de posting van TT over haar kleinzoontje waar van alles mee is, deze ouders geven geen tik, uit voorzorg, ik heb ook hele energieke kinderen (met lettertjes) een lange straf werkt helemaal niet, dus geen lange opsluitingen oid (=kindermishandeling). Wat het allerbeste werkt(e) is een positieve benaderering, jij bent het kind waar ik trots op ben! Je mag er zijn! Jij bent het kind watik altijd wilde hebben enz. de goede dingen benoemen, corrigeren moet je kinderen toch al meer dan je lief is, zodat je deze kant van opvoeden snel vergeet.

[tante-tortel]

Maar om dan maar even terug te komen op mijn kleinzoon. Als negatief niet aan komt, denk je dat positief wel aan komt? Dat hij dat kan opslaan?
Gelijk maar mij verdedigen want krijg vast ander weer een hoop gezeur over me heen. Ik vind dat je inderdaad je kind ten alle tijden positief moet benadrukken.
Dus de goede dingen (bij wijze van spreke) ophemelen. En de negatieve dingen bagatelliseren. Een duim op hoog is net zo snel gemaakt als een duim omlaag zeg ik altijd maar.

Maar als kinderen iets doen wat gevaarlijk is voor hen zelf of anderen zul je daar toch echt anders mee om moeten gaan.
Je kunt moeilijk zeggen als een kind denkt dat zijn broertje sneller de trap af is als je hem duwt zeggen: sjonge, dat was goed bedacht van jou! Dan zal je eerste reactie toch echt zijn: ben jij helemaal betoeterd! En na een tweede keer misschien ook nog maar na de derde keer zul je toch echt harder op moeten treden. Lijkt mij.
En dan is voor mij knijpen in een arm hetzelfde als een tik. Ik heb de armpjes gezien waar door vader of moeder in geknepen werd. Nee, het kind werd nooit geslagen........ want dat kon niet. Maar af en toe pakten ze hem even stevig vast.....jaja.

[paprikameisje2]

zelf hier nog nooit een tik toegepast! gang werkt hier prima!! en positief benaderen! we hebben allemaal wel eens een vreselijke sago bui of week!

Hier zie ik ook veel weer van hoe jezelf bent als ouder. In de buurt schreeuwt een moeder veel tegen hun kindje, kindje van drie schreeuwt ook altijd en kan niet 'gewoon' meer praten. Dan schreeuwt die moeder er weer overheen.
Dit zie ik ook als tik. ALs je als ouders tikken uitdeelt moet je er wel van bewust zijn dat je dat dus als 'gewenst' mag beschouwen. De kans groot dat je kindjes zelf ook andere kindjes gaan slaan. (Zelf geen ervaring mee in de praktijk, kreeg dit vorogeschoteld tijdens een middagje cb over dreumesgedrag en het klonk me heel werkelijk in de oren!)

zelf ben ik er wel achter dat je met rust en gedult verder komt dan met stress. Als ik ergens op tij dmoet zijn, dan ga ik gewoon nog eerder beginnen met haar jas aandoen ed, zodat we ff flink rond kunnen rennen en er een spel van kunnen maken ipv die eeuwige strijd, waarna je ze hardhandig in een jas moet proppen en behoorlijk sagerijnig beide weg gaat...

en.... denk ook dat de ene oude rhet makkelijker vind om negatief om te draaien in positief dan de ander. Ieder zijn talenten!

TT.. dat voorbeeld van de trap denk dat ik na de eerste keer al flink zou optreden! dat kan gewoon niet! als ze ouder zijn, rond jaar of zes zeven, dan kan het soms wel met humor! al is dat niet altijd de bedoeling, maar soms is het ook wel handig om even luchtig te melden dat het niet gewenst is, dan ze altijd een tik te geven of meteen op de gang te smijten.

[tante-tortel]

PM, het klopt dat het per ouders verschild of hoe je bui is, of je net ongesteld bent geworden, dus hoe de omstandigheden zijn of je al dan niet rustig kunt blijven. Of dat je lontje eerder opgebrand is.
Maar het scheelt ook per kind, want ook ieder kind is weer verschillend. Wij hebben vier kinderen en drie van de vier hebben NOOIT van mij een tik hoeven krijgen.
Als ik alleen al keek en soms gewoon zei:.....Nee, niet doen. Dan was het genoeg.Of in de gang, op de trap was meestal al genoeg.
Maar één van de vier die had werkelijk overal sch...... aan. Die kon je op geen enkele manier straffen. Als ik tegen haar zei: Niet luisteren? Ga dan maar naar boven. Dat zei ze zelf al als ze iets deed wat niet mocht: niluister? boventoe!!!!! Dus dat was lastig om iets te vinden waarmee je haar duidelijk kon maken dat er een grens was. Op een gegeven moment dacht ik: dan maar een keer een tik op haar billen. En ik zei: doe je broek maar naar beneden dan kun je op je billen een tik krijgen. En eerlijk is eerlijk, ook haar heb ik nooit hoeven slaan want die blotebillen tik, leek haar helemaal niks.
Ook wel omdat ze weten dat ik ook doe wat ik zeg. Ik dreig niet honderd keer om het uiteindelijk niet te doen. Als ik zei: als je niet luistert dan kun je naar de gang of zo, dan was het bij de tweede keer gewoon naar de gang.
En ik denk dat het daar bij veel opvoeders wel aan schort. Die dreigen van alles, schreeuwen van alles maar doen nooit wat ze zeggen.

[paprikameisje2]

ben er wel achter dat kinderen duidelijkheid willen. Zag zo een keertje bij schatjes dat programma op tv, dat een moeder tlkens naar het kind toeging als het niet wilde slapen. De ene keer haalde ze hem eruit, de andere keer ging ze niet. Een kind weet dan niet meer waar die aan toe is. Logisch.. ik zou ook gek worden als ik dat niet wist.

Opvoeden blijft gewoon moeilijk! maar ook heeerlijk en dankbaar om te doen!

[Vonkie]

Ik kan me heel er vinden in de posts van HBH. Wanneer je een kind dat niet luisterd een tik geeft is daar niets mis mee lijkt me. Laat het alleen niet te vaak voorkomen en gebruik het alleen als er echt iets mis is (net als dat ik de kinderen op mijn werk op de gang zet als ze echt niet luisteren, dan weten; oke, volgens mij moet k nu echt stoppen). Als het gebeurt in een huis waar een sfeer van liefde heerst en waar het kind een gevoel van eigenwaarde heeft zal zo´n kind er echt niets aan overhouden. Vroeger kreeg ik ook wel eens een tik op m´n billen, ´k heb er echt niets aan overgehouden. Het schepte veel duidelijkheid, ik wist goed waar ik aan toe was. Pas als je gaat slaan uit machteloosheid of woede gaat er iets mis.

[MissF]

Het gaat ook niet om of het kind er iets aan overhoudt.
Het gaat erom of je wilt dat je kind van de schrikt (of pijn heeft door jouw toedoen).
Ik kan voor mezelf zeggen: nee, ik wil absoluut niet dat ik mijn kind laat schrikken. Ik wil dat mijn kind leert dat iets niet mag, maar ik wil niet dat mijn kind van mij schrikt doordat ik het een tik op zijn vingertjes geef. Dat vind ik een negatief gevolg, terwijl ik liever iets positiefs weghaal

[Vonkie]

Ja en weet je hoe onwijs irritant het is om steeds maar te zeggen tegen kinderen (ik werk op een buitenschoolse opvang, met niet de liefste kinderen); `Ik heb je al zo vaak gewaarschuwd nu, als je het nog een keer doet dan krijg je zo geen snoepje´.....Of; `Nu je alweer niet geluisterd heb vind ik niet dat je een snoepje verdiend hebt´.
Altijd maar dat dreigen of iets positiefs weghalen, daar wordt je pas gek van. Begrijp me goed, de kinderen op m´n werk wil ik niet eens slaan want het zijn mijn kinderen niet en ik wil niks geen gezeur met ouders.
En mag een kind niet van je schrikken? Als je met stemverheffing praat schrikt een kind ook. Als de politie mij een boete geeft schrik ik ook. Het moet toch ook gewoon duidelijk zijn wie de regels bepaald. En uiteraard weer: doe het niet te vaak want dan verstoord het de relatie inderdaad wel maar houd de sfeer van liefde en aandacht voor je kind. Dat kan prima; ook met een pedagogische tik.