Mortlach schreef:
Ja, als je allebei een prettig en constructief gesprek wilt. Maar dat wil niet iedereen, en de vraag is hoe we met die mensen omgaan? Fel en kortaf reageren? Ja, die verleiding is groot, ook voor mij, maar is dat de beste manier?
Wat dit betreft heb je 100% gelijk. Het ligt waarschijnlijk gewoon aan mijn karakter dat ik fel en kortaf wordt als iemand naar mijn mening 'onredelijk' is. Uit ervaring heb ik wel geleerd dat als de ander geen prettig of constructief gesprek wil, je beter gewoon je mond kunt houden, omdat er anders niemand beter van wordt.
Mortlach schreef:
Uiteindelijk lijdt alleen jij onder die houding jegens God, tenzij je het lijden vermeerdert door anderen die niet respectvol zijn niet liefdevol te bejegenen. Dat de meeste mensen zo reageren, wil niet zeggen dat die reacties juist zijn. Verder ben ik het niet eens met je gelijkstelling houdenvan-hechtenaan. Is het spreekwoord niet "If you love it, let it go"?
Klopt, een goed christen zou iedereen liefdevol moeten bejegenen, maar helaas zijn er weinig mensen die dat lukt. Het is ook niet bepaald makkelijk om dat te doen. Wat betreft 'houden-van/hechten-aan' ben ik toch van mening dat als je van iets of iemand houdt, je toch aan die persoon gehecht raakt. Als je van iemand houdt, geef je om die persoon. Als je om iemand geeft, laat je die persoon niet in de steek. "If you love it, let it go" zou ik meer vertalen als: "Als je van iemand houdt, laat die persoon dan in zijn/haar waarde!" Wat niet betekend dat je niet aan die persoon gehecht kan zijn; je kunt je aan iemand hechten zonder die persoon in de weg te staan, en dat is wat ik denk dat bedoelt wordt.
Mortlach schreef:
Ik merk dat de terminologie een beetje in de weg zit. Ik bedoel lijden, ego, en hechting in Boeddhistische zin.
Van Boeddhisme heb ik weinig kaas gegeten, dus ik weet niet precies wat je hier bedoelt.
Mortlach schreef:
Precies, maar dat is een utopie. In de echte wereld moeten we allemaal leren ook die naasten die expres beledigen en de grond in trappen, lief te hebben. Aardige mensen aardig vinden is zo moeilijk niet. Maar die vervelende mensen lief hebben: de dief van je fiets, degene die spot met je God, je moordenaar... dat is de oefening.
Helemaal mee eens, maar dat wil niet zeggen dat je dan maar alles zonder slag of stoot over je heen moet laten komen. Stel je voor dat we alle criminelen zomaar zouden laten lopen, dan zou het hier een flinke puinhoop worden. Als je vroeger van je vader of moeder een draai om je oren kreeg, betekende dat echt niet dat ze niet van je hielden. Je hoeft mensen trouwens helemaal niet aardig te vinden om ze lief te kunnen hebben, maar het helpt wel.
Mortlach schreef:
Dit klinkt niet alleen fel, maar voornamelijk erg verbeten. Er hangt blijkbaar ontzettend veel af van de loop en de uitkomst van elk gesprek. Dat is begrijpelijk - ik ben wat dat betreft niet veel anders - maar toch moet ik denken dat je niet tegelijkertijd verbeten kan zijn, en open kunt staan. Je kunt bij wijze van spreken niet met open armen maar gebalde vuisten op iemand afstappen.
Open staan en verbeten zijn, tegelijk kan inderdaad niet, maar je kunt wel open staan voor iemand, totdat die persoon jou of je God glashard begint te beledigen, kun je wel eens heel snel veranderen in een verbeten persoon, en ook al is het misschien niet goed, ik kan goed begrijpen als dat gebeurd.
Mortlach schreef:
Moet je je dan alles maar laten welgevallen? Misschien, daar ben ik nog niet uit. Maar het gevaar van een te grote apathie ligt dan wel op de loer. Maar wat dan wel te doen? Proberen er liefdevol op te reageren, van daaruit reageren, wat het resultaat ook moge zijn. Is het resultaat niet zoals je dat graag zou willen, dat zij dan zo.
Als iemand de Boeddha of de darmha beschimpt, dan vond ik dat vervelend. Maar ondertussen weet ik dat het aan mij ligt dat dat vervelende gevoel effect heeft, en het dus ook aan mij is om mijzelf van de gevolgen te bevrijden. Natuurlijk ben ik voorzichtig met mijn woorden, (niet zo voorzichtig als ik zou kunnen/moeten zijn trouwens, mij ontglipt ook wel eens een vloek) om anderen niet in dezelfde situatie te brengen, maar niet iedereen is zo attent. Is dat jammer? Ja natuurlijk. Kunnen we daar wat aan doen? Ja, door ons kwetsbaar op te stellen en uit te leggen wat zulke woorden met ons doen. Maakt de ander dan misbruik van die openheid, dan kunnen we het alleen nog maar loslaten.
In sommige gevallen moet je het denk ik gewoon laten gaan, maar in veel gevallen niet. Als je bijvoorbeeld merkt dat iemand alleen maar harder gaat vloeken als je er iets over zegt, kun je beter niets zeggen, maar als iemand een keer iets zegt waarmee hij je diep kwetst, zou ik het gewoon zeggen. Misschien had hij/zij het niet eens door. Als iemand misbruik maakt van je openheid, dat is het inderdaad het best om het los te laten, maar dat lukt mij meestal slecht of helemaal niet.
Mortlach schreef:
Datgene in jou wat wil uithalen of wegrennen als iemand God bespot, dat bedoel ik met ego. Dat is ook het deel dat er heilig van overtuigd is dat het van God houdt en dat je dat gevoel vooral niet los mag laten. Datgene wat ondanks de bespottingen tóch lief kan hebben, dat is het deel waar het werkelijk om gaat, en het deel waardoor God zijn aanwezigheid in de wereld laat merken.
Je kunt ergens van overtuigd zijn, of je kunt het zeker weten. In mijn geval is het zeker weten, want nogmaals: Als het mijn ego was geweest, had ik al lang niet meer in de kerk gezeten, daarvoor is het al te vaak fout gegaan in mijn leven. Er zijn maar heel weinig mensen die ik, zegmaar niet lief heb, om wat ze tegen mij gezegd hebben. Bij de meeste mensen ben ik alleen teleurgesteld.
Uit ervaring heb ik ook geleerd dat het de ex-christenen zijn die het hardst tegen het christendom aanschoppen, en dan durf ik te zeggen dat ZIJ de krampachtige partij zijn, die totaal niet open minded meer zijn. Meestal hebben ze iets meegemaakt waarvan ze God de schuld geven, en waardoor ze alles wat met God of kerk te maken heeft van nature slecht en doorspekt met machtswellust vinden. Ik denk dat dit een extra oorzaak is dat ik vaak fel en kortaf tegen deze personen ben.
Ik weet dat de geschiedenis van het christendom druipt van het bloed, en dat er tientallen oorlogen gevoerd zijn in naam van het Christendom, maar het waren de plaatselijke heersers die samen met de geestelijke leiders hun macht misbruikten om deze oorlogen te starten, maar gaf God opdracht om deze oorlogen te ontketenen?
Nog beter is zorgen dat het je niet meer kwetst; dan kun je die ander nog steeds aanspreken, omdat je weet dat het beter voor hém is zorgvuldig met zijn woorden om te gaan, maar ben je niet meer persoonlijk betrokken.