Is bekering makkelijker geworden?

[JeeWee]

Gevoelig onderwerp, vooral omdat het een scheiding tussen de invalshoeken van de verschillende Reformatorische kerken zou kunnen maken.
Maar ik hoor tegenwoordig zo weinig mensen vertellen over hun bekering. Ze zíjn het gewoon. Klaar. Als ik naar de verhalen van ouderen luister, hoor ik vaak een hele bekeringsweg. Vaak wordt tijd en plaats zelfs aangewezen.

Nou weet ik wel dat niet iedereen krachtdadig tot geloof wordt gebracht en dat er vele manieren zijn, maar het lijkt wel of er verandering is opgetreden in 'het aannemen van Jezus'. Ik mis best wel vaak de diepgang.

Soms denk ik dat het leven met God vroeger veel nauwer lag..
Gaat het zomaar of moet er echt veel strijd gestreden zijn, veel leed geleden zijn, wil het einde eenmaal vrede zijn?

Het lijkt me echt gaaf als je gaat reageren vanuit je hart, zonder elkaar de maat te nemen...

[MissF]

Ik word er juist gelukkiger van, als je dit zo stelt. Dat betekent dus dat steeds meer jonge mensen (kinderen?), al zoveel met God bezig zijn, en zo als jongere al 'langzaam in de bekering treden' om het zo maar even te zeggen. Geen past,boem verhalen van mensen die jarenlang in zonden leefden en toen 'opeens' God tegen kwamen.
Ik word zelf echt blijer van mensen die vertellen over hun levenlang leven met Jezus dan mensen die opeens Hem tegenkwamen. Vooral omdat ik het erg mooi (geen idee of dat de goede bewoording is) vind om jonge (onder de 18) mensen over hun levend geloof met God te horen praten. Fantastisch, zo jong al zo vol God. Dat maakt mij vaak erg dankbaar.

Maar misschien is dat een beetje een flauw antwoord.
Ik herken het zelf eigenlijk niet heel erg, maar ik ben niet opgegroeid in de cultuur van de 'bekeringsverhalen', maar meer van de verhalen van mensen die van jongs af aan het Woord meekregen en daar al best jong mee bezig waren, of een tijd hebben gehad van dieptepunten, maar niet het patsboemmoment hebben gekend.

[Marnix]

Gevoelig onderwerp, vooral omdat het een scheiding tussen de invalshoeken van de verschillende Reformatorische kerken zou kunnen maken.
Maar ik hoor tegenwoordig zo weinig mensen vertellen over hun bekering. Ze zíjn het gewoon. Klaar. Als ik naar de verhalen van ouderen luister, hoor ik vaak een hele bekeringsweg. Vaak wordt tijd en plaats zelfs aangewezen.

Nou weet ik wel dat niet iedereen krachtdadig tot geloof wordt gebracht en dat er vele manieren zijn, maar het lijkt wel of er verandering is opgetreden in 'het aannemen van Jezus'. Ik mis best wel vaak de diepgang.

Soms denk ik dat het leven met God vroeger veel nauwer lag..
Gaat het zomaar of moet er echt veel strijd gestreden zijn, veel leed geleden zijn, wil het einde eenmaal vrede zijn?

Het lijkt me echt gaaf als je gaat reageren vanuit je hart, zonder elkaar de maat te nemen...

Ik denk dat het zeker met die invalshoeken te maken heeft. Die verschillen zijn er altijd al geweest, tussen verschillende kerkverbanden, maar lijken nu ook binnen bepaalde kerkverbanden wat duidelijker aanwezig. In de gereformeerde stroming is het verschil volgens mij ontstaan door de Nadere Reformatie. Die ontstond omdat velen vonden dat er te gemakkelijk geloofd werd, het werd voor velen een automatisme. De nadere reformatoren legden in de strijd tegen verbondsautomatisme weer nadruk op bekering en wedergeboorte en zo ontstond er verschil tussen de rechtse kerken en de overige gereformeerde kerken.

Ik zie rechtse kerken waar de focus op bekering tot passiviteit leidt (geloven maar dat is niet genoeg, dus wachten of God je bekeert, wat sowieso gebeurt als je uitverkoren bent en niet als je niet uitverkoren bent), maar ook rechtse kerken waar men daarin een actieve houding aanneemt. Het zelfde zie ik in niet rechtse kerken, er zijn kerken waar geloof een soort gewoonte is geworden en als je gedoopt bent zit het wel goed... en kerken waar men op een actieve manier leeft vanuit het verbond, leeft met Christus, Hem volgt.

We moeten dit overigens niet verwarren met hoeveel gelovigen er zijn, die fout wordt nog wel eens gemaakt... dat men als er veel gelovigen zijn in een kerk, wat volgens mij heel Bijbels is, roept: Ach, het gaat ook wel erg makkelijk tegenwoordig.

[mw]

Gevoelig onderwerp, vooral omdat het een scheiding tussen de invalshoeken van de verschillende Reformatorische kerken zou kunnen maken.
Maar ik hoor tegenwoordig zo weinig mensen vertellen over hun bekering. Ze zíjn het gewoon. Klaar. Als ik naar de verhalen van ouderen luister, hoor ik vaak een hele bekeringsweg. Vaak wordt tijd en plaats zelfs aangewezen.

Nou weet ik wel dat niet iedereen krachtdadig tot geloof wordt gebracht en dat er vele manieren zijn, maar het lijkt wel of er verandering is opgetreden in 'het aannemen van Jezus'. Ik mis best wel vaak de diepgang.

Soms denk ik dat het leven met God vroeger veel nauwer lag..
Gaat het zomaar of moet er echt veel strijd gestreden zijn, veel leed geleden zijn, wil het einde eenmaal vrede zijn?

Het lijkt me echt gaaf als je gaat reageren vanuit je hart, zonder elkaar de maat te nemen...

Waarom wil je juist bekeringsverhalen horen? En waarom zijn 'tijd&plaats'voor veel refo's zo belangrijk om te weten?

Waarom zou het leven met God vroeger veel nauwer liggen? Wij mensen zijn nog steeds even 'slecht', maar onze God nog steeds even genadevoller! Wij worden niet beter en Hij niet slechter, m.i. ligt het dus nog steeds even nauw.

Dat er een verandering is opgetreden ligt m.i. ook aan de verandering binnen de geloofscultuur. Ga er nog eens over nadenken hoe ik dat goed uit moet leggen

ALs iemand aan mij vraagt of ik bekeerd ben, kan ik met heel mijn hart zeggen: Ja! Dat ik alleen ja zeg, wil nog niet zeggen dat er geen diepgang in zit. Die diepgang wil ik namelijk niet altijd laten merken, want dt is ook iets persoonlijks vind ik. Als iemand vraagt of ik het een&ander erover wil vertellen, dan is dat geen probleem.

[JeeWee]

Waarom wil je juist bekeringsverhalen horen? En waarom zijn 'tijd&plaats'voor veel refo's zo belangrijk om te weten?

Nee, dan heb je me verkeerd begrepen. Het gaat mij niet om al dan niet sappige bekeringsverhalen.
Maar ik mis meer en meer het 'Komt luistert toe, gij Godsgezinden'. Hoe kun je geloofszekerheid hebben als je niets weet over je eigen bekering. Hoe kun je anderen jaloers maken, als je er niets over vertelt?
Ik denk verder dat iedere moeder wéét waaneer en waar haar kind geboren is...

Waarom zou het leven met God vroeger veel nauwer liggen? Wij mensen zijn nog steeds even 'slecht', maar onze God nog steeds even genadevoller! Wij worden niet beter en Hij niet slechter, m.i. ligt het dus nog steeds even nauw.

Maar de invloeden van buitenaf zijn veel groter. Was het vroeger niet veel simpeler? Er was geen radio, geen tv, nu kunnen we bijna alles zelf. Leefde men vroeger niet veel afhankelijker?

[Marnix]

Nee, dan heb je me verkeerd begrepen. Het gaat mij niet om al dan niet sappige bekeringsverhalen.
Maar ik mis meer en meer het 'Komt luistert toe, gij Godsgezinden'. Hoe kun je geloofszekerheid hebben als je niets weet over je eigen bekering. Hoe kun je anderen jaloers maken, als je er niets over vertelt?
Ik denk verder dat iedere moeder wéét waaneer en waar haar kind geboren is...

Tja, dan kom je in een discussie of wedergeboorte in "een punt des tijds" plaatsvindt of niet. Mensen die ongelovig zijn komen vaak in kort tijdstip tot geloof. Bij mensen die met het geloof worden opgevoed gaat God vaker de weg van de geleidelijkheid. De vergelijking met de geboorte van een kind is dan allicht wat te simpel. Weten dat je wedergeboren bent ik denk ik wel belangrijk, wanneer het precies gebeurd is is niet bij iedereen even makkelijk te zeggen.

Maar de invloeden van buitenaf zijn veel groter. Was het vroeger niet veel simpeler? Er was geen radio, geen tv, nu kunnen we bijna alles zelf. Leefde men vroeger niet veel afhankelijker?

Op zich klopt dat. Dat de evolutietheorie rond de industriele revolutie te kop op stak en sinds die tijd er sprake is van ontkerkelijking, is geen toeval. Veel mensen voelen zich minder afhankelijk. Aan de andere kant bieden radio en tv bijvoorbeeld ook mogelijkheden voor ons... en zijn er nog velen die zich afhankelijk weten van God. Het is niet zo dat we niet meer goed afhankelijk kunnen zijn, maar velen kiezen er voor het niet meer te willen.

[mw]

Waarom wil je juist bekeringsverhalen horen? En waarom zijn 'tijd&plaats'voor veel refo's zo belangrijk om te weten?

Nee, dan heb je me verkeerd begrepen. Het gaat mij niet om al dan niet sappige bekeringsverhalen.
Maar ik mis meer en meer het 'Komt luistert toe, gij Godsgezinden'. Hoe kun je geloofszekerheid hebben als je niets weet over je eigen bekering. Hoe kun je anderen jaloers maken, als je er niets over vertelt?
Ik denk verder dat iedere moeder wéét waaneer en waar haar kind geboren is...

Er is het onderscheid tussen niets weten over je bekering en het niet vertellen. Als je niet weet dat je bekeert bent, dan ben je het m.i. ook niet. De twijfelaars laat ik in het midden. Ik zou niet weten hoe ik anderen jaloers moet maken door mijn bekeringsverhaal. Nee, die maak ik jaloers door de werken Gods te vertellen. Dus vertellen van het grassprietje dat groeit, het kind dat geboren worden, en het werk van Hem in mensen (niet alleen dat van mij).
Een moeder weet waar en wanneer haar kind geboren wordt. Zo weet God ook het tijdstip van mijn tweede geboorte. Ik zou tijd&plaats niet meer weten. Het was een geleidelijk proces. Ik weet wel dat het door Hem, door Hem alleen is geschied, en het is wonderlijk in mijn ogen.

Waarom zou het leven met God vroeger veel nauwer liggen? Wij mensen zijn nog steeds even 'slecht', maar onze God nog steeds even genadevoller! Wij worden niet beter en Hij niet slechter, m.i. ligt het dus nog steeds even nauw.

Maar de invloeden van buitenaf zijn veel groter. Was het vroeger niet veel simpeler? Er was geen radio, geen tv, nu kunnen we bijna alles zelf. Leefde men vroeger niet veel afhankelijker? [/quote]

De invloeden zijn inderdaad groter. Maar het kwaad zit juist in ons. En dat is nog geen moment anders geweest.
Vroeger leefde men (denk ik) afhankelijker,ook in het gewone dagelijkse leven. Veel mensen zijn denk ik, afhankelijker geworden van luxe dan van God. En dat laat gelijk de plaats van God in ons leven en in onze maatschappij zien.

Ik zou iedereen willen oproepen om over dit onderwerp zichzelf eens de spiegel voor te houden, voordat we naar anderen 'kijken/wijzen'.

[keessie]

Reagerend op de titel van dit topic: Bekering is zeker niet makkelijker geworden maar naar mijn mening wordt er makkelijker overgedacht. Tegenwoordig zijn mensen soms al tevreden als ze een verandering in hun leven merken en verdriet krijgen over de zonde. Maar als je geboren bent ga je daarna ook groeien, leer je lopen en praten. Zo is het geestelijk ook. En dat betekend dus niet dat je altijd een geestelijke baby kunt blijven want dan denk ik dat je toch moet gaan twijfelen of het wel echt een bekering is.

[JeeWee]

Ik word in mijn geloof best vaak bestreden. Maar ik hoor daar anderen zo weinig over....

[Marnix]

Ik word in mijn geloof best vaak bestreden. Maar ik hoor daar anderen zo weinig over....

En zij jou wel? Misschien is het individualisme wel in onze kerken binnengeslopen... en is er wel beleving, maar vinden we het moeilijk of raar om die beleving met elkaar te delen... we gaan er mee naar God toe... maar niet naar elkaar. Want dat is eng... dan moeten we open zijn naar elkaar... raken we onze mooie maskers kwijt. Misschien zijn we op dat punt wel te makkelijk geworden inderdaad.

[JeeWee]

Je verwoordt inderdaad een trieste ontwikkeling.
Ik ben van huis uit gewend om hier over te praten. (Jawel óók GerGem)
Als wij uit de kerk kwamen begon het al in de auto dat mijn ouders 'overvloeiden' van wat zij hadden gehoord en wat het hen had gedaan. Nog steeds als ik met mijn zussen en broers bij elkaar ben, gaat het vaak over ons geestelijk even.
Daar zijn we toch geestelijke broeders en zusters voor?
Ik ben al vroeg jaloers gemaakt op het geloof van mijn ouders.

[Jantjes]

Gevoelig onderwerp, vooral omdat het een scheiding tussen de invalshoeken van de verschillende Reformatorische kerken zou kunnen maken.
Maar ik hoor tegenwoordig zo weinig mensen vertellen over hun bekering. Ze zíjn het gewoon. Klaar. Als ik naar de verhalen van ouderen luister, hoor ik vaak een hele bekeringsweg. Vaak wordt tijd en plaats zelfs aangewezen.

Nou weet ik wel dat niet iedereen krachtdadig tot geloof wordt gebracht en dat er vele manieren zijn, maar het lijkt wel of er verandering is opgetreden in 'het aannemen van Jezus'. Ik mis best wel vaak de diepgang.

Soms denk ik dat het leven met God vroeger veel nauwer lag..
Gaat het zomaar of moet er echt veel strijd gestreden zijn, veel leed geleden zijn, wil het einde eenmaal vrede zijn?

Het lijkt me echt gaaf als je gaat reageren vanuit je hart, zonder elkaar de maat te nemen...

Ik denk dat bekering moeilijker geworden is.
Vooral met de velen kerkgenootschappen die elkaar bestrijden over de kleinste dingentjes waar het op vast lijkt te zitten. Moet je de mensen eens vragen over het verschil tussen bijvoorbeeld Gereformeerden Gemeente en Gereformeerden Gemeente in Nederland? Durf toch wel te beweren dat nog geen 5% het verschil weet! En dan open zijn over je bekering? Dat gaat natuurlijk niet, als er een dusdanige verwarring is in je kerk waarover je niet weet waar het gaat. Tevens durf ik dan ook nog wel te beweren dat zulke kerken met zo’n onduidelijkheid en groot opstakel zijn op de weg van een bekering.

[mw]

Je verwoordt inderdaad een trieste ontwikkeling.
Ik ben van huis uit gewend om hier over te praten. (Jawel óók GerGem)
Als wij uit de kerk kwamen begon het al in de auto dat mijn ouders 'overvloeiden' van wat zij hadden gehoord en wat het hen had gedaan. Nog steeds als ik met mijn zussen en broers bij elkaar ben, gaat het vaak over ons geestelijk even.
Daar zijn we toch geestelijke broeders en zusters voor?
Ik ben al vroeg jaloers gemaakt op het geloof van mijn ouders.

Ik moet denken aan de tektst: Maria hoorde deze dingen en overlegde die in haar hart...

Waarom zou ik mijn bestrijdingen moeten delen met een ander? Dat is toch een zaak tussen God, duivel en mij?
Uiteraard is het niet verkeerd om dingen te delen met elkaar, maar ligt wel aan de intentie van waarom en hoe je het doet.

Ik ben iemand die de preken meeneemt naar huis en in de week verwerk ik die pas. Dan lees ik nog eens over wat ik opgeschreven heb over de preek en haal ik mijn les eruit. Daar is de preek toch voor bedoeld? Ik zal dus ook niet snel met iemand de preek nabespreken, want ik heb mijn les er nog niet uitgetrokken.

Waar gaat het nou eigelijk om? Om hoeverre we het delen met de ander of om wat het met ons doet?
Het is goed, meer dan goed om dingen met elkaar te delen. Om als (door bloedband) broers/zussen, ook geestelijke broers/zussen te zijn.

Ik vraag me wel af waarom je jaloers werd op het geloof van je ouders. Omdat ze er zoveel over spraken of omdat je merkte dat ze vanuit het geloof leefden en er voor hen niets belangrijkers was dan God.

[Marnix]

Je verwoordt inderdaad een trieste ontwikkeling.
Ik ben van huis uit gewend om hier over te praten. (Jawel óók GerGem)
Als wij uit de kerk kwamen begon het al in de auto dat mijn ouders 'overvloeiden' van wat zij hadden gehoord en wat het hen had gedaan. Nog steeds als ik met mijn zussen en broers bij elkaar ben, gaat het vaak over ons geestelijk even.
Daar zijn we toch geestelijke broeders en zusters voor?
Ik ben al vroeg jaloers gemaakt op het geloof van mijn ouders.

Ik moet denken aan de tektst: Maria hoorde deze dingen en overlegde die in haar hart...

Waarom zou ik mijn bestrijdingen moeten delen met een ander? Dat is toch een zaak tussen God, duivel en mij?
Uiteraard is het niet verkeerd om dingen te delen met elkaar, maar ligt wel aan de intentie van waarom en hoe je het doet.

Ik ben iemand die de preken meeneemt naar huis en in de week verwerk ik die pas. Dan lees ik nog eens over wat ik opgeschreven heb over de preek en haal ik mijn les eruit. Daar is de preek toch voor bedoeld? Ik zal dus ook niet snel met iemand de preek nabespreken, want ik heb mijn les er nog niet uitgetrokken.

Waar gaat het nou eigelijk om? Om hoeverre we het delen met de ander of om wat het met ons doet?
Het is goed, meer dan goed om dingen met elkaar te delen. Om als (door bloedband) broers/zussen, ook geestelijke broers/zussen te zijn.

Ik vraag me wel af waarom je jaloers werd op het geloof van je ouders. Omdat ze er zoveel over spraken of omdat je merkte dat ze vanuit het geloof leefden en er voor hen niets belangrijkers was dan God.

Ik denk dat het beiden is, en dat je die twee niet moet scheiden. Waar het hart vol van is loopt de mond van over. Dat beschrijft JeeWee.

Wat je over Maria aanhaalt zijn andere zaken. Lees maar eens waar dit bij staat... bij aankondigingen, en bij zaken die voor Maria persoonlijk zijn.

God geeft juist een gemeente, een eenheid, zodat je niet alleen hoeft te vechten, alleen te bidden enz. maar je elkaar kan toerusten, opbouwen, steunen etc. Waarom denk je dat de eerste gemeenten zo vaak bij elkaar kwamen en dan niet alleen om naar een preek te luisteren.... maar ze ook samen baden, de maaltijd hielden etc?

Dat is de functie van de gemeente, het lichaam van Christus. Elkaar tot hand en voet zijn, elkaar aanvullen met de gaven die iedereen heeft gekregen. De een onderwijst, de ander troost, weer een ander helpt.

Laten we geloven niet tot iets individualistisch maken...

[mw]

Ik wil het geloven absoluut niet tot iets individualistisch maken. Ik heb het bewust iets scherper omschreven.
Wat ik wil is dat er nagedacht wordt over, de ene kant waarom er zo weinig besproken wordt, maar aan de andere kant als het besproken wordt wat er dan besproken wordt. Wat wij wel niet beleefd hebben? Hoe wij erover denken?

Aan Maria zijn hele grote dingen gedaan. En ze deed wat ze ermee moest doen. En dan kan het wel iets heel anders zijn, maar er ligt zeker een les in voor ons. Immers, een preek is ook voor ons persoonlijk. Net zoals onze bekering. Desalnietemin ligt er ook een les voor ons in dat wat de herders deden. (het wijd en zijd verspreiden)

Met wat je schrijft over de functie van de gemeente ben ik het helemaal met je eens. Maar dat heeft op dit topic weinig betrekking (in hoeverre bekering makkelijker is geworden en hoe men er over spreekt).