Beeld van God

[keessie]

Maar kun je ook meerdere beelden dragen denk je?

[gravo]

Ik heb altijd heel veel moeite met het beeld van God met een mensenlichaam. Ik vind het zo beperkend. Wij hebben twee armen, dus God heeft twee armen. Alsof er ergens een smalle vorm is waar God in moet passen. Waarom zou God geen vier armen kunnen hebben, of nul? Er is natuurlijk in de Bijbel - en zeker in het OT - genoeg terug te vinden wat precies dat idee ondersteunt, en toch zou het voor mij geen beeld zijn dat waardevol bijdraagt. Het doet te veel denken aan meer heidense praktijken, waar God vaak de mens was maar dan uitvergroot.

Of begrijp ik het nu verkeerd, want ik heb wat moeite met het "dragen".

Wat een vreemde reactie. Volgens mij is de kern van de God van de Bijbel nu juist, dat Hij Zich geheel en al verbindt aan de mens. Hij schept man en vrouw naar Zijn beeld. Hieruit valt al op te maken, dat het niet gaat om een letterlijk beeld, alsof God en mens elkaars foto zijn. Hoe kunnen immers twee mensen, een man en een vrouw in die zin één beeld van God vormen? Het gaat om iets anders. Het gaat er om, dat God Zich geheel en al heeft gegeven in de mens. Hij zag dat het goed was. De mens komt voort uit God, lijkt op God, is een gedachte, een schepping, een kunstwerk van God. In de Psalmen staat over de mens, dat die bijna goddelijk is gemaakt. Die band van kunstenaar en kunstwerk, van Schepper en schepsel blijft altijd in stand. Zelfs na de verschrikkelijke kloof die er tussen God en mens is gekomen. De hele Bijbel spreekt van Gods onophoudelijke zoektocht naar de mens. God bezoekt Abraham, hij bezoekt Mozes. Hij redt Zijn volk, geeft hen Zijn geboden, wil bij hen wonen in tabernakel en tempel. In feite is de heilsgeschiedenis één grote afdaling van God uit de hoge, uit de hemel naar de aarde. Steeds weer wint Zijn liefde en barmhartigheid het van het oordeel. Barmhartigheid wil ik, zegt God en geen offers. Dat wil zeggen: de rituelen die nodig zijn om de kloof tussen God en mensen enigszins te dichten is nog niet het ultieme. God wil de mensen liefhebben en thuishalen. Steeds weer, in eindeloos geduld, verdraagt Hij de zonden en de onwil. Jezus zegt" ik ben niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen". En nu we toch bij Jezus zijn: is dit niet de ultieme vorm van Gods wens om bij de mensen te zijn. God wordt mens. En in die menswording laat Hij het uiterste van Zichzelf zien. Het liefste, het beste, het enige dat Hij heeft, geeft Hij op. Hij komt als mens onder ons wonen.
De hele Bijbelse geschiedenis is één lange menswording. Wat een vernedering lijkt (God is toch God en toch geen mens) blijkt een verhoging, een koninklijke waardigheid te zijn: Hij geeft Zijn Zoon als offer in de handen van de mensen. God laat Zich zozeer in met de mensen, dat Hij één van hen wordt. Het gaat nog veel verder dan "beeld van God'. Hij is onzer één. Hij offert uiteindelijk alles op om Zijn Schepping terug te winnen, om Zijn liefde uit te delen en een eeuwige toekomst met de mens te waarborgen.

Wat betekent dat voor ons? Volgens mij dit: dat God alles, maar dan ook alles van Zijn schepsel begrijpt. Hij is in onze huid, in ons leven, in onze twijfels, angsten en kwestbaarheid gekropen. Als enige God te midden van de goden is Hij uit op contact, op redding, op het lenigen van de menselijke noden en tekorten. Hij kent de mens. En daarom wil Hij geen vreemde blijven. Hij zoekt een band met de mens en maakt een verbond. Steeds weer zal Hij er op terug komen. Niet als de almachtige toornende, vreemde en afstandelijke God. Niet als de Grote Onbekende, die we zouden moeten wantrouwen vanwege Zijn willekeurigheid en onvoorspelbaarheid. Nee, in Jezus heeft God Zich geheel en al geopenbaard. "Wie Mij gezien heeft", zegt Jezus, "heeft de Vader gezien".

Daarom gaat het God om de menselijkheid. "Leer van Mij", zegt Jezus, "dat ik zachtmoedig ben en nederig van hart". Zo is onze God. GLORIA IN EXCELSIS DEO, ET IN TERRA PAX, BONAE VOLUNTATIS. Dat zijn de teksten, die in de hemel klinken. Gods aandacht en liefde gaan constant uit naar de aarde. God wil niets liever dan mensen om Zich heen. Daarom schiep Hij hen en bleef Hij hen achternalopen, al waren zij nog zo ongehoorzaam. "Al waren u zonden als scharlaken, ik zal ze maken witter dan sneeuw".
In de mens heeft God alles gelegd, dat Hij in Zich had. Naar Zijn beeld schiep hij hen, man en vrouw. Zelfs na de zonde, na de afwijzing, nadat Zijn Zoon door de mensen is gekruisigd, blijft God nog in de mens geloven. Reikt Hij hen nog de hand. Keert Hij ons in Jezus nog de andere wang toe. Hij meent het nog steeds oprecht met ieder mens. God wil niet dat enig mens verloren gaat.

Stel je vertrouwen op Hem. Hij geeft om mensen. Ben je ook mens? Goed nieuws! God bemint je.

gravo

[Antoinette]

Ik heb altijd heel veel moeite met het beeld van God met een mensenlichaam. Ik vind het zo beperkend. Wij hebben twee armen, dus God heeft twee armen. Alsof er ergens een smalle vorm is waar God in moet passen. Waarom zou God geen vier armen kunnen hebben, of nul? Er is natuurlijk in de Bijbel - en zeker in het OT - genoeg terug te vinden wat precies dat idee ondersteunt, en toch zou het voor mij geen beeld zijn dat waardevol bijdraagt. Het doet te veel denken aan meer heidense praktijken, waar God vaak de mens was maar dan uitvergroot.

Of begrijp ik het nu verkeerd, want ik heb wat moeite met het "dragen".

Wat een vreemde reactie. Volgens mij is de kern van de God van de Bijbel nu juist, dat Hij Zich geheel en al verbindt aan de mens. Hij schept man en vrouw naar Zijn beeld. Hieruit valt al op te maken, dat het niet gaat om een letterlijk beeld, alsof God en mens elkaars foto zijn. Hoe kunnen immers twee mensen, een man en een vrouw in die zin één beeld van God vormen? Het gaat om iets anders. Het gaat er om, dat God Zich geheel en al heeft gegeven in de mens. Hij zag dat het goed was. De mens komt voort uit God, lijkt op God, is een gedachte, een schepping, een kunstwerk van God. In de Psalmen staat over de mens, dat die bijna goddelijk is gemaakt. Die band van kunstenaar en kunstwerk, van Schepper en schepsel blijft altijd in stand. Zelfs na de verschrikkelijke kloof die er tussen God en mens is gekomen. De hele Bijbel spreekt van Gods onophoudelijke zoektocht naar de mens. God bezoekt Abraham, hij bezoekt Mozes. Hij redt Zijn volk, geeft hen Zijn geboden, wil bij hen wonen in tabernakel en tempel. In feite is de heilsgeschiedenis één grote afdaling van God uit de hoge, uit de hemel naar de aarde. Steeds weer wint Zijn liefde en barmhartigheid het van het oordeel. Barmhartigheid wil ik, zegt God en geen offers. Dat wil zeggen: de rituelen die nodig zijn om de kloof tussen God en mensen enigszins te dichten is nog niet het ultieme. God wil de mensen liefhebben en thuishalen. Steeds weer, in eindeloos geduld, verdraagt Hij de zonden en de onwil. Jezus zegt" ik ben niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen". En nu we toch bij Jezus zijn: is dit niet de ultieme vorm van Gods wens om bij de mensen te zijn. God wordt mens. En in die menswording laat Hij het uiterste van Zichzelf zien. Het liefste, het beste, het enige dat Hij heeft, geeft Hij op. Hij komt als mens onder ons wonen.
De hele Bijbelse geschiedenis is één lange menswording. Wat een vernedering lijkt (God is toch God en toch geen mens) blijkt een verhoging, een koninklijke waardigheid te zijn: Hij geeft Zijn Zoon als offer in de handen van de mensen. God laat Zich zozeer in met de mensen, dat Hij één van hen wordt. Het gaat nog veel verder dan "beeld van God'. Hij is onzer één. Hij offert uiteindelijk alles op om Zijn Schepping terug te winnen, om Zijn liefde uit te delen en een eeuwige toekomst met de mens te waarborgen.

Wat betekent dat voor ons? Volgens mij dit: dat God alles, maar dan ook alles van Zijn schepsel begrijpt. Hij is in onze huid, in ons leven, in onze twijfels, angsten en kwestbaarheid gekropen. Als enige God te midden van de goden is Hij uit op contact, op redding, op het lenigen van de menselijke noden en tekorten. Hij kent de mens. En daarom wil Hij geen vreemde blijven. Hij zoekt een band met de mens en maakt een verbond. Steeds weer zal Hij er op terug komen. Niet als de almachtige toornende, vreemde en afstandelijke God. Niet als de Grote Onbekende, die we zouden moeten wantrouwen vanwege Zijn willekeurigheid en onvoorspelbaarheid. Nee, in Jezus heeft God Zich geheel en al geopenbaard. "Wie Mij gezien heeft", zegt Jezus, "heeft de Vader gezien".

Daarom gaat het God om de menselijkheid. "Leer van Mij", zegt Jezus, "dat ik zachtmoedig ben en nederig van hart". Zo is onze God. GLORIA IN EXCELSIS DEO, ET IN TERRA PAX, BONAE VOLUNTATIS. Dat zijn de teksten, die in de hemel klinken. Gods aandacht en liefde gaan constant uit naar de aarde. God wil niets liever dan mensen om Zich heen. Daarom schiep Hij hen en bleef Hij hen achternalopen, al waren zij nog zo ongehoorzaam. "Al waren u zonden als scharlaken, ik zal ze maken witter dan sneeuw".
In de mens heeft God alles gelegd, dat Hij in Zich had. Naar Zijn beeld schiep hij hen, man en vrouw. Zelfs na de zonde, na de afwijzing, nadat Zijn Zoon door de mensen is gekruisigd, blijft God nog in de mens geloven. Reikt Hij hen nog de hand. Keert Hij ons in Jezus nog de andere wang toe. Hij meent het nog steeds oprecht met ieder mens. God wil niet dat enig mens verloren gaat.

Stel je vertrouwen op Hem. Hij geeft om mensen. Ben je ook mens? Goed nieuws! God bemint je.

gravo

AMEN!!!

[Antoinette]

Maar kun je ook meerdere beelden dragen denk je?

Misschien wel... wat denk je zelf?

[Marnix]

Ik heb altijd heel veel moeite met het beeld van God met een mensenlichaam. Ik vind het zo beperkend. Wij hebben twee armen, dus God heeft twee armen. Alsof er ergens een smalle vorm is waar God in moet passen. Waarom zou God geen vier armen kunnen hebben, of nul? Er is natuurlijk in de Bijbel - en zeker in het OT - genoeg terug te vinden wat precies dat idee ondersteunt, en toch zou het voor mij geen beeld zijn dat waardevol bijdraagt. Het doet te veel denken aan meer heidense praktijken, waar God vaak de mens was maar dan uitvergroot.

Of begrijp ik het nu verkeerd, want ik heb wat moeite met het "dragen".

De Bijbel geeft aan dat we naar Gods beeld zijn geschapen. Met "beelddrager" wordt dat ook bedoeld, dat we naar zijn beeld geschapen zijn.

Dat moet je denk ik niet fysiek zien, zoals je doet met armen, vorm, ons omhulsel. Het gaat denk ik over onze functie en ik denk over hoe we in elkaar zitten. Kort uitgewerkt:

Functie: De mens wordt als koning van de schepping gezien. God geeft ze ook die opdracht mee: Regeer over de schepping, onderhoud de aarde. Hij is Koning en regeert... en hij schept ons naar zijn beeld: Om koning over de schepping te zijn, over de schepping te regeren.

Hoe we in elkaar zitten: De mens is wat dat betreft heel anders dan dieren. Wat gevoel betreft, liefde. God heeft ons lief en roept ons op Hem en elkaar lief te hebben. Mensen hebben ook verstand gekregen om na te denken, te redeneren, om wijs te handelen. Ook daarin zijn we denk ik beeld van God.

[Pietpiet]

Keessie,

Het gaat bij het beeld Gods niet over uiterlijke kenmerken. Dat kan ook niet want God is een Geest (Joh. 4:24). Maar het gaat over de mededeelbare eigenschappen van God, die daar zijn zoals:

Kennis, wil, goedheid, heiligheid, rechtvaardigheid, macht.

De mens is dus geschapen met kennis, gerechtigheid, heiligheid, wil en verstand. En is door God macht (afgeleid gezag) gegeven over de schepping (Gen 1:28).

Maar bij de val is de mens dit beeld kwijt geraakt:
- kennis van God zijn we verloren, slechts vonken daarvan zijn overgebleven in ons (Rom. 1:20).
- onze wil is totaal bedorven (Rom. 3:12)
- we zijn niet meer goed maar kwaad (haatdragend ipv liefdevol enz.) (Mat. 19:17)
- we zijn niet meer heilig (Gen 3:7)
- we zijn leugenaars in plaats van rechtvaardig (Joh. 8:44)

We gelijken nu dus meer op de satan en alles wat God niet is dan op God. En daarom is er een wedergeboorte nodig. Tot die tijd zijn wij kinderen des toorns (Ef. 2:3). Waarop de Heere als rechtvaardig Rechter en God alle dagen toornt (Ps. 7:12 / Nahum 1:2-6).

Maar God is ook goed! Hij heeft dwars door onze zonde heen nog een weg tot behoud en terugkeer tot (het beeld) God geschonken. Maar dat gaat niet meer uit eigen verdienste maar alleen door Christus. Niet omdat God graag mensen om zich heen heeft, maar opdat we Hem alleen zouden loven en prijzen (Ef. 1:6 enz.). God heeft niets nodig, Hij is volzalig en gelukkig in Zichzelf en uit de overvloed daarvan naar Zijn vrijmachtig soeverein welbehagen wil Hij Zijn volk daar ook in laten delen.

Kunnen we meerdere beelden dragen? Nee, we zijn verworden tot een wangedrocht en dragen niemands beeld meer dan het beeld van de gevallen mens (Gen. 5:3).

Ik hoop dat dit u helpt.

[hamlap]

Maar bij de val is de mens dit beeld kwijt geraakt:
- we zijn leugenaars in plaats van rechtvaardig (Joh. 8:44)

Afgezien van de inhoud van deze zin, vraag ik me af of je hiervoor Johannes 8:44 als ondersteunende tekst mag aanvoeren.
Verder vind ik het een heldere uitleg die je geeft!

[Jantjes]

Ik denk dat wij het er wel over eens zijn dat een mens geen ‘beelddrager Gods’ meer is. De vraag is: in hoever (bijvoorbeeld in procent of.....) is de mens dat ‘beeld Gods’ kwijt geraakt of zijn we alles honderd procent kwijt. Er wordt hier gesproken over ‘vonken’ die nog wel zijn overgebleven van het beelddrager Gods.
Als we kunnen stellen dat het ‘beeld Gods’ - die hier in dit toppic genoemd zijn - op zich bestaat in:
Kennis,
Gerechtigheid,
Heiligheid,
Rechtvaardigheid,
Wil,
Goedheid,
Macht,
Haat- / goeddragend,
Enz……..

Welke zijn in ‘vonken’ nog overgebleven van het 'beelddrager Gods’ ?

[Marnix]

Jantjes, volgens mij van nature niet zoveel... maar in nieuwe mensen zijn er duidelijk veel vonken aanwezig en veranderen we steeds meer naar zijn beeld:

7 Vroeger hebt u ook die weg gevolgd en zo geleefd, 8 maar nu moet u alles wat slecht is opgeven: woede en drift, vloeken en schelden. 9 Bedrieg elkaar niet, nu u de oude mens en zijn leefwijze afgelegd hebt 10 en de nieuwe mens hebt aangetrokken, die steeds vernieuwd wordt naar het beeld van zijn schepper en zo tot inzicht komt.

En de uitwerking:

12 Omdat God u heeft uitgekozen, omdat u zijn heiligen bent en hij u liefheeft, moet u zich kleden in innig medeleven, in goedheid, bescheidenheid, zachtmoedigheid en geduld. 13 Verdraag elkaar en vergeef elkaar als iemand een ander iets te verwijten heeft; zoals de Heer u vergeven heeft, moet u elkaar vergeven. 14 En bovenal, kleed u in de liefde, dat is de band die u tot een volmaakte eenheid maakt. 15 Laat in uw hart de vrede van Christus heersen, want daartoe bent u geroepen als de leden van één lichaam. Wees ook dankbaar. 16 Laat Christus’ woorden in al hun rijkdom in u wonen; onderricht en vermaan elkaar in alle wijsheid, zing met heel uw hart psalmen en hymnen voor God en liederen die de Geest u vol genade ingeeft. 17 Doe alles wat u zegt of doet in de naam van de Heer Jezus, terwijl u God, de Vader, dankt door hem.

[Jantjes]

Ja, in de nieuwe mens wel Marnix,
Maar in de nieuwe mens heeft er een verandering (wedergeboorte) plaats gevonden.
Het gaat mijn om de oude mens - en misschien ook keessie ook wel - in hoever is een mens totaal dood gevallen in het paradijs? Of in hoever is hij het ‘beeld Gods’ kwijt?
Is dat een totale doodstaat of toch niet helemaal. Verschillende keren wordt er in de Bijbel op gewezen dat het toch niet een totale doodstaat is bijvoorbeeld Rom. 3:19. Daar o.a. Rom.3:19 wordt er op gewezen dat wij niet te verontschuldigen zijn en tegen God kunnen zeggen bij de oordeelsdag: wij wisten niet dat we dood waren en levend moesten worden.

[Marnix]

Mee eens.

[Pietpiet]

Afgezien van de inhoud van deze zin, vraag ik me af of je hiervoor Johannes 8:44 als ondersteunende tekst mag aanvoeren.
Verder vind ik het een heldere uitleg die je geeft!

Ik had denk ik beter het woord gerechtigheid kunnen gebruiken dus:
- wij zijn liefhebbers van de leugen ipv gerechtigheid (Ps. 52:5)

Johannes 8:44
Uw vader is de duivel, en u doet maar al te graag wat uw vader wil. Hij is vanaf het begin een moordenaar geweest. Hij hoort niet bij de waarheid, omdat er geen waarheid in hem is. Wanneer hij liegt, spreekt hij zoals hij is: een aartsleugenaar, de vader van de leugen.

Ik denk toch ook dat deze tekst dit aangeeft. Uiteraard bedoeld de Heere Jezus dit niet ontologisch dat we werkelijk kinderen van de duivel zouden zijn. Want Prediker 12:7 leert ons dat onze geest door God gegeven wordt, onze ziel is dan ook geschapen voor een eeuwigheid met God (en wat een droefheid geeft het dan ook als we er achter komen een eeuwigheid zonder God te moeten leven!). Maar de Heere Jezus gebruikt hier een wijze van spreken die in de oosterse landen erg gewoon was. Praktisch alle kinderen volgden daar hun vader op in het beroep wat deze deed. Was je vader een bakker, dan werdt je zelf ook een bakker. Was je vader een wijngaardenier, dan werdt je ook een wijngaardenier. En zo trekt de Heere Jezus dit voorbeeld naar de duivel en ons toe. De duivel als de vader van de leugen en wij als kinderen die in zijn voetstappen volgen. Terwijl we kinderen Gods zouden moeten zijn en in Gods voetstappen moesten volgen (die de Waarheid is).

Welke zijn in ‘vonken’ nog overgebleven van het 'beelddrager Gods’ ?

Ik denk alleen een ingeschapen Gods kennis zoals u zelf ook al in een later bericht aanhaald uit Rom. 3 dat dit is opdat we niet te verontschuldigen zijn dat we niet wisten dat er een God is. Uiteraard hebben we ons verstand en onze wil wel gehouden maar deze zijn zo verduisterd en verdorven dat hier het beeld van God niet meer gezien kan worden (ik kan daar ook geen schriftbewijs voor bedenken).

Er kan nog geargumenteerd worden dat we bijvoorbeeld wel liefde kennen tussen een man en een vrouw en de kinderen. Maar ik geloof dat dit een paradijsbloem is die God nog in algemene genade geeft. Als een levend voorbeeld van de liefde tussen Christus en Zijn bruid. Wij bezitten deze liefde van nature zelf niet (ook na wedergeboorte is de liefde een gave Gods die de bron van liefde is en geen wezenlijk onderdeel van onszelf).

Bijzonder is ook in de tekst die Marnix gebruikt de woorden: "vernieuwd wordt" dat slaat op iets wat buiten ons is. Wij werken die vernieuwing niet (Fil 2:13), maar ook de heiligmaking is een genadedaad Gods naar Zijn welbehagen. Verkregen uit het werk van het heilige leven van Christus (Ef 2:10).

[hamlap]

Afgezien van de inhoud van deze zin, vraag ik me af of je hiervoor Johannes 8:44 als ondersteunende tekst mag aanvoeren.
Verder vind ik het een heldere uitleg die je geeft!

Ik had denk ik beter het woord gerechtigheid kunnen gebruiken dus:
- wij zijn liefhebbers van de leugen ipv gerechtigheid (Ps. 52:5)

Johannes 8:44
Uw vader is de duivel, en u doet maar al te graag wat uw vader wil. Hij is vanaf het begin een moordenaar geweest. Hij hoort niet bij de waarheid, omdat er geen waarheid in hem is. Wanneer hij liegt, spreekt hij zoals hij is: een aartsleugenaar, de vader van de leugen.

Ik denk toch ook dat deze tekst dit aangeeft. Uiteraard bedoeld de Heere Jezus dit niet ontologisch dat we werkelijk kinderen van de duivel zouden zijn. Want Prediker 12:7 leert ons dat onze geest door God gegeven wordt, onze ziel is dan ook geschapen voor een eeuwigheid met God (en wat een droefheid geeft het dan ook als we er achter komen een eeuwigheid zonder God te moeten leven!). Maar de Heere Jezus gebruikt hier een wijze van spreken die in de oosterse landen erg gewoon was. Praktisch alle kinderen volgden daar hun vader op in het beroep wat deze deed. Was je vader een bakker, dan werdt je zelf ook een bakker. Was je vader een wijngaardenier, dan werdt je ook een wijngaardenier. En zo trekt de Heere Jezus dit voorbeeld naar de duivel en ons toe. De duivel als de vader van de leugen en wij als kinderen die in zijn voetstappen volgen. Terwijl we kinderen Gods zouden moeten zijn en in Gods voetstappen moesten volgen (die de Waarheid is).

Jezus spreekt hier tegen 'De Joden' en de moeilijkheid is wie hier met 'de Joden' worden bedoeld. Het is niet zondermeer heel het Joodse volk, want dat is wel duidelijk uit de manier waarop Johannes het begrip 'de Joden' gebruikt.
Ik heb er op exegetische gronden ook moeite mee om dit toe te passen op heel het menselijk geslacht. Alsof heel de mensheid van nature kinderen van de duivel zouden zijn. Let wel: ieder mens leeft wel in de wereld waar de duivel heerschappij voert / denkt te voeren, maar dat is nog wat anders dan een kind van de duivel zijn.

[Jantjes]

Welke zijn in ‘vonken’ nog overgebleven van het 'beelddrager Gods’ ?

Ik denk alleen een ingeschapen Gods kennis zoals u zelf ook al in een later bericht aanhaald uit Rom. 3 dat dit is opdat we niet te verontschuldigen zijn dat we niet wisten dat er een God is. Uiteraard hebben we ons verstand en onze wil wel gehouden maar deze zijn zo verduisterd en verdorven dat hier het beeld van God niet meer gezien kan worden (ik kan daar ook geen schriftbewijs voor bedenken).

Ergens knelt uw rede want onze ‘ingeschapen Gods kennis’ zetelt in ons verstand waarop wij aangesproken kunnen worden, waarvan u tevens zegt dat deze kennis verduister/verdorven is en dus niet aangesproken kunnen worden, dat is tegenstrijdig.

Er kan nog geargumenteerd worden dat we bijvoorbeeld wel liefde kennen tussen een man en een vrouw en de kinderen. Maar ik geloof dat dit een paradijsbloem is die God nog in algemene genade geeft. Als een levend voorbeeld van de liefde tussen Christus en Zijn bruid. Wij bezitten deze liefde van nature zelf niet (ook na wedergeboorte is de liefde een gave Gods die de bron van liefde is en geen wezenlijk onderdeel van onszelf).

Ook hier de zelfde beknelde rede over de liefde die tegenstrijdig is. God zou ons nog wel enige kennis in de liefde gelaten hebben maar toch ook weer niet. Dit goed overgebleven deel van liefde dan maar gerangschikt onder ‘algemene genade’ (excuseer maar zo zie ik dat) waardoor er tevens een aspect bij komt namelijk ‘bijzondere genade’. Ik zou de stelling van 'nog iets overgebleven van de vrijwil’ dan ook niet zondermeer kunnen afdoen met de term: een mens is totaal dood in zonden en misdaden.

Bijzonder is ook in de tekst die Marnix gebruikt de woorden: "vernieuwd wordt" dat slaat op iets wat buiten ons is. Wij werken die vernieuwing niet (Fil 2:13), maar ook de heiligmaking is een genadedaad Gods naar Zijn welbehagen. Verkregen uit het werk van het heilige leven van Christus (Ef 2:10).

Ik begrijp na deze woorden dat u niet gelooft dat er nog iets goeds van het ‘beeld Gods’ in de mens is overgebleven maar dat uw geloof toch een knellend geloof is o.a. met Rom. 3. e.a. Durft u er voor uit te komen en ronduit te zeggen ‘ja’ er is nog iets goeds in de mens overgebleven na de val? zonder Arminius direct ter spraken te brengen.

[Marnix]

Ergens knelt uw rede want onze ‘ingeschapen Gods kennis’ zetelt in ons verstand waarop wij aangesproken kunnen worden, waarvan u tevens zegt dat deze kennis verduister/verdorven is en dus niet aangesproken kunnen worden, dat is tegenstrijdig.

Dat lijkt wel zo he. In Romeinen 1 staat dat in we de schepping kunnen zien dat God bestaat. Tegelijkertijd staat er ook dat ons verstand verduistert is. Het gaat volgens mij er om dat we kunnen weten dat God er is, Hij openbaart zich aan allen. Maar we willen het uit onszelf niet weten. Ik denk dat we ook niet moeten spreken van "ingeschapen Godskennis". De kennis is er wel maar zit bij de meesten niet in hen, maar buiten hen. En zonder Gods werk, het werk van de Geest, komt die Godskennis niet in ons, niet in ons hart.

Daarnaast wordt met Godskennis vaak een religieuze hang bedoeld, altijd is er religie geweest, in allerlei soorten en kleuren. De mens heeft het blijkbaar nodig. Ik denk dat we ook wat dat betreft niet van Godskennis moeten spreken... misschien met een kleine letter g. Maar als er 1 God bestaat kunnen we het ook niet hebben over Godskennis, aangezien de goden in alle andere religies dan verzinsels zijn.. en geloven in eigen verzinsels is heel wat anders dan "kennis". De mens zoekt vastigheid, houvast... willen graag leven... ook na de dood. Daarom zijn er denk ik zoveel religies.

Bijzonder is ook in de tekst die Marnix gebruikt de woorden: "vernieuwd wordt" dat slaat op iets wat buiten ons is. Wij werken die vernieuwing niet (Fil 2:13), maar ook de heiligmaking is een genadedaad Gods naar Zijn welbehagen. Verkregen uit het werk van het heilige leven van Christus (Ef 2:10).

Klopt, het is een genadegaven, het moet van Hem komen. Aan de andere kant schetst de Bijbel altijd wel een tweezijdig beeld. God bekeert ons... en wij moeten ons bekeren. God heiligt ons. En wij moeten onszelf heiligen. Het focussen op het feit dat het van God moet komen, leidt helaas maar al te vaak tot grote passiviteit. Wij zijn immers van onszelf slecht, tot niets goeds in staat. We kunnen ons niet bekeren. God moet het doen. En zo gaan velen naar de kerk, geloven dat God bestaat en Jezus de Verlosser is... en gaan dan wachten of ze toch bekeerd mogen worden.... De Bijbel kiest een andere lijn, niet die van hameren op: Je kan het niet zelf, je bent slecht, je kan niets goeds...

Overigens ben ik wel even benieuwd naar de Bijbelteksten die aangeven dat we tot niets goeds in staat zijn. Ik vraag me af of die er zijn. Volgens mij leert de Bijbel dat we zondig zijn en zonde doen, slecht zijn... maar niet dat we niets goeds kunnen doen. Het enige wat ik zo kan bedenken is Psalm 53, niemand die goed doet, zelfs niet een. Maar in die Psalm gaat het wel duidelijk over de tegenstelling tussen de heidenen en Israel (De dwaas zegt dat er geen God is, zij doen onrecht, God kijkt uit de hemel en ziet niemand die goed doet, ze hebben geen kennis, de bedrijvers van ongerechtigheid die Israel willen verslinden). Overigens gaat het ook daar gaat het om de natuur, de algemene houding. We zijn van nature slecht... maar dat wil niet zeggen dat we niets goeds doen.