Openbare schuldbelijdenis

[kwebbel]

Persoonlijk vind ik een opgelegde openbare schuldbelijdenis iets verwerpelijks. Het getuigt voor mij meer als een afschrikkings middel dan dat het getuigd van liefde en respect voor elkaar. Anders ligt het als iemand persoonlijk ten overstaan van de kerkraad (dus niet ten overstaan de gemeente) "zelf" een getuigenis wenst af te leggen over bepaalde zaken.

Mee eens! Het schrikt mij ook af als er over zoiets wordt gesproken.

[Faramir]

Ja, maar samen. Wat hier bedoeld wordt is dat een of twee personen in het openbaar schuld moeten belijden aan de kerkenraad en/of de gehele gemeente. En het heeft altijd te maken met seks voor het huwelijk. Geen enkele zonde tegen de Torah moet worden benoemd, alleen dat ene.

Dat lijkt mij wat.. ja, hoe verwoord ik dat eigenlijk. Laat ik zeggen dat ik er niet zo'n goed gevoel bij heb.
Zo woon ik samen en heb ik dat besproken in een pastoraal gesprek met mijn biechtvader (op eigen verzoek overigens). Daar heeft de parochie/gemeente dan verder niets mee te maken, ondanks dat iedereen het wel weet.

[TheKeimpe]

Ja, maar samen. Wat hier bedoeld wordt is dat een of twee personen in het openbaar schuld moeten belijden aan de kerkenraad en/of de gehele gemeente. En het heeft altijd te maken met seks voor het huwelijk. Geen enkele zonde tegen de Torah moet worden benoemd, alleen dat ene.

Toch is dit niet waar, ook het 8e en 9e gebod komen wel eens aan de orde.

[filia]

Bij ons in de kerk vindt de openbare schuldbelijdenis voor de kerkenraad plaats. De gemeente wordt wel op de hoogte gesteld. Niet zo van: oh, moet je nou eens horen, die en die.... Maar juist met de bedoeling om alle geruchten (die er vaak toch al zijn) weg te nemen. De schuld is beleden voor God en de gemeente, en daarom heeft de gemeente geen recht meer om er iets van/over te zeggen. Blijven we diegene wel beschuldigen, dan zondigen we tegen het negende gebod: geen vals getuigenis spreken tegen uw naaste.

[pannenkoek]

Ja, maar samen. Wat hier bedoeld wordt is dat een of twee personen in het openbaar schuld moeten belijden aan de kerkenraad en/of de gehele gemeente. En het heeft altijd te maken met seks voor het huwelijk. Geen enkele zonde tegen de Torah moet worden benoemd, alleen dat ene.

Toch is dit niet waar, ook het 8e en 9e gebod komen wel eens aan de orde.

Nou, ik heb altijd het idee dat alleen het 7e gebod maar bestaat. Terwijl er kassen genoeg zijn bij mijn ouders in de buurt waar zal illegalen werken..... Daar hoor je niets over. Er was eens een meisje die een kind verwachte van een asielzoeker. Hij is vertrokken en zij bleef met het kind achter. Schuldbelijdenis moest er worden gedaan, en over die illegalen hoorde je niets. Sorry, maar dat vind ik niet kloppen.

[filia]

Ja, maar samen. Wat hier bedoeld wordt is dat een of twee personen in het openbaar schuld moeten belijden aan de kerkenraad en/of de gehele gemeente. En het heeft altijd te maken met seks voor het huwelijk. Geen enkele zonde tegen de Torah moet worden benoemd, alleen dat ene.

Toch is dit niet waar, ook het 8e en 9e gebod komen wel eens aan de orde.

Nou, ik heb altijd het idee dat alleen het 7e gebod maar bestaat. Terwijl er kassen genoeg zijn bij mijn ouders in de buurt waar zal illegalen werken..... Daar hoor je niets over. Er was eens een meisje die een kind verwachte van een asielzoeker. Hij is vertrokken en zij bleef met het kind achter. Schuldbelijdenis moest er worden gedaan, en over die illegalen hoorde je niets. Sorry, maar dat vind ik niet kloppen.

Klopt volgens mij ook niet, als er inderdaad illegalen in de kassen van gemeenteleden werken. Maar... vertel je dat alleen hier, of ga je daarmee naar de kerkenraad toe?

(Overigens valt me op dat er in dit topic veel gesproken wordt over het MOETEN doen van schuldbelijdenis. Een schuldbelijdenis is toch pas oprecht wanneer deze vrijwillig gebeurt?)

[Riska]

(Overigens valt me op dat er in dit topic veel gesproken wordt over het MOETEN doen van schuldbelijdenis. Een schuldbelijdenis is toch pas oprecht wanneer deze vrijwillig gebeurt?)

Omdat het voor het grootste deel over een 'moetje' gaat - dus wat genoemd wordt de zonde tegen het 7e gebod - en men in feite gewoon van elkaar houdt. Men wordt gedwongen tot een schuldbekentenis/belijdenis, om te kunnen trouwen.
Normaliter zouden ze daar echt geen schuld (welke schuld?) voor beleden hebben en reken maar dat diegenen die voor het huwelijk gemeenschap met elkaar hadden, maar 'toevallig' niet zwanger zijn geworden, het heus niet doen.
Het is een soort 'dwangmaatregel vanuit de kerk.
En andere zaken, die soms binnen de gehele gemeente bekend zijn, zoals pannenkoek bv. aangeeft over arbeidskrachten in de kassen, komen zelfs niet in het woordenboek van een kerkorde voor, als het om 'tuchtmaatregelen' gaat.

Ik kan alleen maar diep dankbaar zijn dat binnen mijn kerkelijke gemeente openbare schuldbelijdenis al lang en breed voltooid verleden tijd is. Om iemand voorgoed de kerk uit te jagen...

[pannenkoek]

Maar... vertel je dat alleen hier, of ga je daarmee naar de kerkenraad toe?

was vroeger in de gemeente zo waar ik vandaan kom, ben er al 15 jr weg.

[TheKeimpe]

Toch Riska, ik snap je afgruw maar al te goed, maar ik kan je verzekeren dat binnen sommige kerkverbanden tijdens een huwelijksgesprek met predikant en/of kerkenraad de vraag gesteld wordt of je "vooruitgegrepen hebt op je huwelijk" (en ik wil nu NIET discussiëren of dat nu misschien toch wel of niet mag).

Als je antwoord dat je inderdaad gemeenschap hebt gehad voor je huwelijk dan wordt daar logischerwijs over verdergepraat. Wanneer het aanstaand echtpaar aangeeft dat zij daar geen moeite mee hebben, dan wordt het huwelijk niet bevestigd. (Nog een keer, wat je daar van vind mag je vinden, die discussie wil ik (hier) niet voeren.)
Maar geeft het aanstaand echtpaar aan dat zij daarin een verkeerde weg hebben bewandeld, dan kunnen zij in dat gesprek bij predikant / kerkenraadsleden hun zonde belijden en komt het niet in de openbaarheid.
Het was geen openbare zonde, dus hij wordt niet openbaar gemaakt.

Is het echter een zonde die naar buiten komt, dan is het terecht dat de schuldbelijdenis ook naar buiten komt.
In onze gemeente wordt dit altijd voor het "grote gebed" gedaan, meestal vergezeld van woorden uit Psalm 32 over schuldbelijdenis en vergeving, met een hartelijke oproep om rond onze jeugd te gaan staan, juist in tijden waar het huwelijk onder druk staat.

De toon is pastoraal, opbouwend en daarmee vind ik het op deze wijze een goede zaak.

Maar het zou op meer dingen toegepast moeten worden, niet alleen voor deze zonde.

[Riska]

Voor mij hoort zoiets uitsluitend in een pastoraal en strikt vertrouwelijk gesprek thuis en heeft de hele gemeente er niets mee te maken. Zoals dat inderdaad bij elke zonde zou moeten.
De predikant of de ouderlingen weten ervan en dat is genoeg.

[LeChat]

(...) ik kan je verzekeren dat binnen sommige kerkverbanden tijdens een huwelijksgesprek met predikant en/of kerkenraad de vraag gesteld wordt of je "vooruitgegrepen hebt op je huwelijk" (en ik wil nu NIET discussiëren of dat nu misschien toch wel of niet mag).

Als je antwoord dat je inderdaad gemeenschap hebt gehad voor je huwelijk dan wordt daar logischerwijs over verdergepraat. Wanneer het aanstaand echtpaar aangeeft dat zij daar geen moeite mee hebben, dan wordt het huwelijk niet bevestigd. (Nog een keer, wat je daar van vind mag je vinden, die discussie wil ik (hier) niet voeren.)
Maar geeft het aanstaand echtpaar aan dat zij daarin een verkeerde weg hebben bewandeld, dan kunnen zij in dat gesprek bij predikant / kerkenraadsleden hun zonde belijden en komt het niet in de openbaarheid.
Het was geen openbare zonde, dus hij wordt niet openbaar gemaakt. (...)

TK, heb je het hier over kerkverbanden rechtser dan de GerGem? Bij ons (GerGem) is die vraag niet gesteld, de dominee merkte slechts op dat hij er vanuit ging dat het geen 'gedwongen' huwelijk was en legde het bespreken van (de vraag) of er al dan niet geslachtsgemeenschap was geweest (ook in event. eerdere relaties) juist bij ons 2-en neer als iets dat we sámen moesten bespreken voor/bij ons huwelijk omdat het belangrijk is daar onder elkaar open over te zijn. We hoefden daar tegenover hem geen verklaring over af te leggen.

[Pietpiet]

Veel mensen denken dat de kerkenraad/predikant de politie van de gemeente zijn. Dit is echter niet het geval. Het toezicht op de gemeente wordt in de eerste plaats gedaan door de gemeente zelf volgens Mattheus 18.

Daarbij is er dus verschil tussen openbare zonden en verborgen zonden (zoals eerder al door TheKeimpe geschreven). Openbare zonden zijn zonden die in het openbaar gedaan worden en daarmee ook aanstoot geven binnen de gemeente.

Als je iemand een zonde ziet begaan dan is het je plicht als christen je broeder of zuster in het geloof te vermanen en hem zo weer op het rechte spoor te brengen. Blijft de broeder of zuster in de zonde volharden dan probeer je het nog een keer maar dan neem je een andere broeder of zuster mee die ook van de zonde afweet. Mocht na deze vermaning de zonde blijven bestaan wordt het pas tijd om het verhaal naar de kerkenraad te stappen. De kerkenraad zal dan ook proberen door de zondaar onder vermaan te stellen hem terug te leiden op het goede pad. Mocht dat niet lukken dan volgt de stille censuur enz.. De zondaar kan berouw tonen en door het doen van schuldbelijdenis weer voor vol opgenomen worden in de gemeente.

Wat betreft de schuldbelijdenis die doe je dus voor degene die je benadeeld hebt. Dat is in de eerste plaats altijd God. Want onze zonde maakt dat we schuldig staan t.o.v. van God. Maar omdat het om openbare zonden gaan heb je ook schuld ten opzichte van je mede broeders en zusters. Denk bijvoorbeeld aan Achan die door zijn zonde de ban in het leger van de Israelieten bracht. Hoe groter de zonde en afhankelijk van je positie binnen de kerk is van belang, denk aan David die door de telling van het volk zondigde, vooral omdat hij koning was werd dit hem bijzonder aangerekend.

Daarom hoort bij openbare zonden ook openbare schuldbelijdenis. Als je een zonde doet wat door maar één broeder wordt gezien en je belijd schuld tegen hem (en God) en laat de zonde dan is dat daarmee afgelopen (kerkelijk gezien). Nu zul je ook begrijpen waarom er zo vaak voor het zevende gebod openbare schuldbelijdenis gedaan moet worden. Een kind 6 maanden na het huwelijk is een vrij moeilijk te verbergen zonde.

Als er in een huwelijks gesprek gesproken wordt over de twee punten: a) geen gedwongen huwelijk en b) geen geslachtsgemeenschap voor het huwelijk (al dan niet met voorbehoedsmiddelen). Dan doet de predikant of ouderling geen politie onderzoek maar hij legt de verantwoordelijkheid van meineed voor het echtpaar neer. Bij het huwelijk vraag je om Gods zegen over het huwelijk waarbij je erkend dat God je bij elkaar gebracht heeft en dat je wenst om als man en vrouw volgens Gods Woord te mogen leven. Geslachtsgemeenschap is volgens mij binnen alle gereformeerde kerken die de Bijbel als norm stellen nog steeds een zaak die binnen het huwelijk plaats mag vinden. En als je dus wel vooruit hebt gegrepen op het huwelijk dan stelt de predikant of ouderling je in de gelegenheid om dat recht te zetten door schuldbelijdenis daarover te doen zodat je met waarheid kunt antwoorden op de gestelde vragen uit het formulier. Als je het besluit te verzwijgen dan pleeg je daarmee meineed tegen God op je huwelijksdag en je liegt de gemeente voor. En al zal de gemeente en daarmee ook de kerkenraad het nooit te weten komen dat maakt niet uit, ook deze verborgen zonden zijn wel bij God bekend.

Een kerkenraad die dus verlangd dat er eerst openbare schuldbelijdenis gedaan wordt voordat er een huwelijk bevestigd wordt doet dit niet om iemand openbaar te schande te zetten maar om je te behouden voor meineed. De schuldbelijdenis voor het huwelijk is dus tot behoud en voorkomt een tweede zonde van meineed. Omdat zonde scheiding maakt tussen God en onze ziel is dit van het grootste belang!

Als het recht is in je hart wil je bij openbare zonden ook openbare schuldbelijdenis doen dan is dat niet iets wat je opgelegd wordt door de kerkenraad of gemeente maar door de Heilige Geest.

Maar voor iedereen die nu in nood zijn omdat ze erkennen moeten meinedig te zijn geweest. Christus heeft gezworen God te Zijn en is daarom valselijk beschuldigd van meineed. Bij Hem is nu een fontein die kan nu ook deze zonde afwassen.

[Riska]

Allemaal goed en wel.
Maar ik denk aan Jezus en de overspelige vrouw.
"Wie van u zonder zonden is werpe de eerste steen..." en zij gingen allen heen, eerst de oudsten (die weten hoe je als mens bent) en dan de jongsten (die nog zwart-wit denken).
En als iedereen is heengegaan, vraagt Jezus of iemand haar veroordeeld heeft. Nee, dus.
Jezus geeft antwoordt: "ook Ik veroordeel u niet".

Ik zou nog meer kunnen zeggen. Vermanen is: iemand op de schouder tikken zen hem/haar vragen, of het wel helemaal goed gaat. Niets meer.
Want ik ben zondig en jij bent zondig en meestal zien we de balk in de eigen ogen niet.

[Wullimpie]

Het is toch ook openbare schuldbelijdenis, en geen openbare veroordeling.
En Jezus zegt ook:" gaat heen en zondig niet meer".

[Riska]

Het gaat erom, wie er bepaalt dat er een openbare schuldbelijdenis moet plaatsvinden.
Ik kan er niet bij, dat dat binnen een kerkenraad moet of zelfs in een kerkdienst, of dat daar iets afgekondigd wordt.
Dat je iemand vermaant en dat in een pastoraal gesprek, waarbij iemand uit zichzelf tot schuldbelijdenis komt is prima. Maar daar heeft niemand, maar dan ook niemand iets mee te maken.
Ik heb als ouderling (jawel, PKN) de belofte afgelegd dat alles wat mij vertrouwelijk ter ore komt vertrouwelijk moet blijven en dat ik dat in mijn hart moet bewaren.
Het is zelfs zo dat als je in onze gemeente je ambt neerlegt, omdat je tijd erop zit, je te midden van de gemeente herinnerd wordt aan die gelofte en dat je daarvan niet ontheven wordt. Een predikant heeft al helemaal een absolute zwijgplicht.

Voor mij riekt het naar machtsmisbruik als iemand geprest wordt om openbare schuldbelijdenis te doen. En helemaal als het gaat om gemeenschap voor het huwelijk en niet wat andere dingen betreft.
Daar komt de bitterheid van die ik ervaar bij iemand die ooit schuld heeft moeten belijden te midden van een gemeente, terwijl de ouderling die hem daartoe overhaalde als zijnde 'goed voor zijn gemoedsrust en dus geloof' uiteindelijk uit het ambt ontzet is, omdat hij - en dat is echt de zonde tegen het zevende gebod - niet met zijn fikken had kunnen afblijven van vrouwelijke gemeenteleden.