Hoe noem je je (toekomstige) schoonouders?

[kwebbel]

ik zorg dat ik altijd bij één van de moeders in de buurt zit, dan tik in de ene gewoon aan als ik wat wil zeggen. De ander roep ik dan met "Mááááá!"
Mijn schoonmoeder heeft liever niet dat ik haar 'ma' noem maar 'mam', dan is het probleem voor mij ook opgelost

[Anne 80]

Hier ook iemand die er omheen draait.
Pa of ma krijg ik er echt niet uit!
Het lastigst is het aan de telefoon als je degene moet hebben die niet omneemt. Daardoor zie ik er altijd tegenop om te bellen...

[Marnix]

Ach, dat hoef je toch ook nog te zeggen... sommigen vinden het pretttig, anderen niet. Ik noem ze nooit pa en ma ofzo... want het zijn mijn vader en moeder niet

[MissF]

Het zijn mijn vader en moeder wel. Ik ben getrouwd met mijn man, en toen werden zijn broers/zussen de mijne, en zijn ouders ook. Zo zie ik het tenminste. MAar ik ben wel blij dat ik mijn ouders absoluut nooit pa of ma noem, dan is de stap om schoonouders pa en ma te noemen weer wat simpelen.
Al zeg ik aan de telefoon nog wel eens of ik bijv de heer des huizes mag hebben of 'uw vrouw'. Ik ben trouwens wel de enige van de (schoon) kinderen die 'u' zegt tegen hen. Dat ben ik van huis uit zo gewend en ze hebben nooit gezegd dat ze willen dat ik 'je' zeg, dus ik hou dat maar mooi zo

[Marnix]

Tja, het ligt er aan hoe je het bekijkt he. In natuurlijk opzicht (en zo bekijk ik de aanspreekvorm "vader en moeder") zijn het mijn vader en moeder niet. Jij bekijkt het vanuit een wat andere betekenis, meer vanuit gevoelsaspect en omdat ze als een vader en moeder voelen, noem je ze zo. Terwijl ik dan denk: Het zijn mijn vader en moeder niet.... ook niet als je getrouwd bent. Het zijn de vader en moeder van je partner... ik vind aangetrouwde familie dan toch anders dan niet aangetrouwde familie, ik zal Joanne's broers en zussen ook nooit als "broer en zus" aanspreken

Overigens gebruik ik sowieso niet zo veel aanspreekvormen... ik zeg meestal gewoon je of jij, soms de voornaam...

[marierose]

als mijn schoonvader belt en ik neem op dan zegt hij: ja en vraagt of mijn man er is en als mijn schoonmoeder belt vraagt ze meteen of mijn man er is en als ik 1 van de 2 moet roepen of zo is het van hoehoe of als mijn man naast me in de buurt zit vraag ik of hij ze even wil roepen. Want inderdaad ma of pa doe ik niet want voelt niet eigen. Tegen mijn eigen ouders zeg ik gewoon mama en papa of pa. Mijn man noemt mijn ouders allebei bij hun voornaam omdat ze dat ook zo hebben gezegd dat hij dat mag doen. Maar grappig is het af en toe wel...

[Evelien]

Ik noem ze nu gewoon bij de voornaam.

[pannenkoek]

Inmiddels leven mijn schoonouders niet meer. Maar ik noemde hen gewoon pa en moe. Mijn ouders zijn 15 jr jonger, en die noemen we pa en ma. Dus het was moe of ma, en wij wisten over wie we het hadden.

[pannenkoek]

Het zijn mijn vader en moeder wel. Ik ben getrouwd met mijn man, en toen werden zijn broers/zussen de mijne, en zijn ouders ook. Zo zie ik het tenminste. MAar ik ben wel blij dat ik mijn ouders absoluut nooit pa of ma noem, dan is de stap om schoonouders pa en ma te noemen weer wat simpelen.
Al zeg ik aan de telefoon nog wel eens of ik bijv de heer des huizes mag hebben of 'uw vrouw'. Ik ben trouwens wel de enige van de (schoon) kinderen die 'u' zegt tegen hen. Dat ben ik van huis uit zo gewend en ze hebben nooit gezegd dat ze willen dat ik 'je' zeg, dus ik hou dat maar mooi zo

Onze kinderen zeggen ook 'u' tegen ons, maar daar ben je haast ook al een uitzondering in. En als je dan ergens ben, en andere mensen horen dat zeggen ze wel dat ze het mooi vinden als kinderen de ouders aanspreken met 'u'

[Daatje123]

Na lang wennen meestal pa en ma. Maar ik draai er nog wel vaak zat omheen .

[Marnix]

Het zijn mijn vader en moeder wel. Ik ben getrouwd met mijn man, en toen werden zijn broers/zussen de mijne, en zijn ouders ook. Zo zie ik het tenminste. MAar ik ben wel blij dat ik mijn ouders absoluut nooit pa of ma noem, dan is de stap om schoonouders pa en ma te noemen weer wat simpelen.
Al zeg ik aan de telefoon nog wel eens of ik bijv de heer des huizes mag hebben of 'uw vrouw'. Ik ben trouwens wel de enige van de (schoon) kinderen die 'u' zegt tegen hen. Dat ben ik van huis uit zo gewend en ze hebben nooit gezegd dat ze willen dat ik 'je' zeg, dus ik hou dat maar mooi zo

Onze kinderen zeggen ook 'u' tegen ons, maar daar ben je haast ook al een uitzondering in. En als je dan ergens ben, en andere mensen horen dat zeggen ze wel dat ze het mooi vinden als kinderen de ouders aanspreken met 'u'

Tja, ligt er aan wat je gewend bent en prettig vind... ik doe het beiden soms... sommigen vinden het belangrijk omdat het van respect zou getuigen, ik vind dat respect op zich niet in aanspreekvormen zit. Zelfde heb je bijvoorbeeld bij dominees, sommigen zeggen altijd dominee "achternaam" terwijl ik meestal gewoon Gert en Jan zeg. Maar ja, ik weet dat ze dat prima en zelfs prettig vinden. Als ik dat niet weet kies ik ook wel de veilige weg, maar vaak hoor je wel snel wat ze fijn vinden...

[Andere Jas]

Mijn toekomstige schoonouders spreek ik aan met je/jij en hun voornamen. Heeft toch wel minstens anderhalf jaar geduurt voordat het te sprake kwam, ik ben goed in het ontwijken.
Maar toch vind ik het wel vreemd. Ik spreek mijn ouders altijd aan met papa en mama en u. Nou ja, mijn vader noem ik regelmatig op a la Soesterkwartiers pa, maar mijn moeder wil geen 'ma' zijn. Maar om nou paps en mams tegen mijn schoonouders te zeggen voelt ook weer raar. Bah, dit bewijst wel dat wanhoop erfelijk is, je krijgt het van je schoonouders(zelfs voordat het officiële schoounouders zijn!).

[Lalage]

Zelfde heb je bijvoorbeeld bij dominees, sommigen zeggen altijd dominee "achternaam" terwijl ik meestal gewoon Gert en Jan zeg. Maar ja, ik weet dat ze dat prima en zelfs prettig vinden. Als ik dat niet weet kies ik ook wel de veilige weg, maar vaak hoor je wel snel wat ze fijn vinden...

Ik weet nog dat de (toen nieuwe) dominee bij mijn ouders op bezoek kwam en ik was er ook bij. Dat was 10 jaar geleden ofzo. We hebben gewoon gevraagd wat we mochten zeggen en zo is het dominee *voornaam* geworden.

[kwebbel]

Het zijn mijn vader en moeder wel. Ik ben getrouwd met mijn man, en toen werden zijn broers/zussen de mijne, en zijn ouders ook. Zo zie ik het tenminste. MAar ik ben wel blij dat ik mijn ouders absoluut nooit pa of ma noem, dan is de stap om schoonouders pa en ma te noemen weer wat simpelen.
Al zeg ik aan de telefoon nog wel eens of ik bijv de heer des huizes mag hebben of 'uw vrouw'. Ik ben trouwens wel de enige van de (schoon) kinderen die 'u' zegt tegen hen. Dat ben ik van huis uit zo gewend en ze hebben nooit gezegd dat ze willen dat ik 'je' zeg, dus ik hou dat maar mooi zo

Onze kinderen zeggen ook 'u' tegen ons, maar daar ben je haast ook al een uitzondering in. En als je dan ergens ben, en andere mensen horen dat zeggen ze wel dat ze het mooi vinden als kinderen de ouders aanspreken met 'u'

ik zeg ook 'u' tegen mijn schoonouders! Tegen mijn ouders, opa & oma's, tante en oom's ook nog.... ook aangetrouwd alles aanspreken met 'u'. Mijn zwager zegt dan weer vaak 'jij' tegen zijn schoonouders en zelfs ouders maar ik ben het niet gewend. Ik vertik het ook om 'jij' te zeggen.

[liefie]

Ik zeg tegen mijn ouders en de familie van mijn vader wel jij maar dat komt omdat we in dialect praten en daar past geen u tussen. Tegen de ouders en familie van mijn moeder zeg ik wel u omdat we daar ABN tegen praten.
Ook tegen mijn cliënten zeg ik u omdat ik in Brabant werk en dat dialect niet echt spreek dus ook ABN praat.

Ik zeg tegen mijn schoonouders ook geen pa en ma ik krijg het gewoon niet over mijn lippen terwijl mijn man het al een aantal jaar tegen mijn ouders doet die voelde zich gelijk thuis bij ons.
Zijn ouders zijn gewoon wat afstandelijk (niet in negatieve zin) en dan is dat gewoon veel moeilijker.
Maar stel zijn pa of ma belt zeggen ze wel met ma/pa maar ik praat altijd zo dat ik het niet hoef te zeggen