Verliefde collega's

[Mortlach]

tja, zo niet, dan zit ze toch echt met een probleem. We hebben allemaal een enorm bord voor onze kop wat dat betreft, en ze moet gaan inzien dat als zij geen actie onderneemt, er ook niets zal gebeuren.

[Jo'tje]

Nou, ik heb wel enigszins ervaring dus met lang gevoelens hebben en denken dat de ander wel wat door heeft... Niet dus
Wel bizar hoor dat je beleving wat dat betreft zo erg uit elkaar kan liggen, puur omdat je niet allebei volledig weet hoe of wat. Voor Marnix was het een leuke vriendschap, totdat ik vertelde dat ik er wel meer in zag. Achteraf lachen we er nog wel vaak om hoor, maar toen was het echt doooodeng om die stap te nemen en het gewoon te vertellen. Had al honderd manieren bedacht om het subtiel te doen, of grappig, per brief, in het echt, per mail, per telefoon? Langdradig, kort en bondig? Uiteindelijk is het een kort en eerlijk mailtje geworden. Eerst was ik bang om die vriendschap kwijt te raken, maar toen vond ik het vanuit diezelfde vriendschap ook niet eerlijk om het achter te houden. Tsja, we zijn nu ruim 2,5 jaar verder

Maar vooruit, dat is voor iedereen anders. Toch zou ik gewoon open kaart spelen. Het is wel eng, maar het lucht wel op. Je hebt direct van twee kanten duidelijkheid. Het kan heel mooi worden. Het kan ook even rot zijn, maar dan weet je ook wel direct hoe het ervoor staat.

[ajl]

Het punt is wel dat je als collega's 40 uur in de week bij elkaar zit. Je kan elkaar niet ontlopen. Je moet wel sterk in de schoenen staan om een eventuele afwijzer te kunnen incasseren en wat doe je dan? Een andere baan vinden gaat tegenwoordig ook niet zo makkelijk.

[Jo'tje]

Tsja, ik weet niet wat vervelender is op den duur. Altijd onzekerheid, misschien altijd jezelf voor de gek houden, of gewoon weten hoe het ervoor staat. Je moet er natuurlijk wel rekening mee houden dat het antwoord negatief kán zijn.

[Mortlach]

Ik denk dat het enige wat je echt kunt doen, luisteren is. Alles wat je haar kunt zeggen zal ze zelf ook al eens verzonnen hebben.

[Anne 80]

Nee hij is niet getrouwd hoor!
Ik heb hem al wat hints gegeven, maar hij doet er niks mee
Zij durft voor geen goud de eerste stap te zetten. Zou 'k zelf op een gegeven moment wel doen denk ik.
Ik kan er niet echt achter komen of hij nou echt niet wil, of niet durft

[LeChat]

Hints zijn voor mannen soms niet zo duidelijk als jij denkt dat ze zijn hè, dat is al eerder op RW ter sprake geweest (volgens mij zelfs in dit topic). Als je hen graag wilt helpen, zou je hem misschien ook op de man af kunnen vragen of hij haar leuk vindt?

[Mortlach]

Ik vraag me wel af of je haar helpt door koppelaarster te gaan spelen. Als zij de eerste stap echt niet durft te zetten, dan betwijfel ik of ze een afwijzing geestelijk wel aankan. Daarbij, we zijn toch allemaal volwassen mensen; dit soort dingen zelf aanpakken hoort daar ook bij. Natuurlijk zou ik haar wel waar je kan steunen, maar door de stap voor haar te nemen, help je haar m.i. niet. Dat is iets wat ze toch echt zelf moet doen.

Je kunt ook vragen wat ze precies verwacht. Dat ze het hem toch vertelt, en dat er dan violen aanzwellen en hij met een snik roept: " ik ook van jou!" (ik zie ze ook al in slow motion op elkaar afrennen). Maar goed, dat zal niet gebeuren. Een realistischere reactie zal zijn: "Goh, dat wist ik helemaal niet." Ze zal het hem toch moeten vertellen (of nog eens 3 jaar met een rotgevoel blijven zitten, en misschien wel toekijken hoe een ander met hem aan de haal gaat. Vertellen dus, maar met realistische verwachtingen en hem genoeg ruimte geven om het te verwerken en dan met een reactie te komen.

[LeChat]

Je schrijft weer heel beeldend, Mortlach .

Sommige mensen hebben in bepaalde situaties een duwtje in hun rug nodig, maar inderdaad, dat kunnen wij vanaf afstand niet inschatten...

[Mortlach]

Oh, ik ben helemaal voor een duwtje in de rug. En als dat niet helpt een liefdevolle schop onder de kont. Maar ze moet het - met alle steun van liefhebbende vrienden/collega's - uiteindelijk wel zelf doen.

Een confrontatie komt er toch wel. Hem wordt de boodschap vertelt, en hij geeft een reactie. Die reactie komt terug bij haar. Je maakt het niet veiliger of minder eng door daar mensen als een soort beschermende laagjes tussen te frotten.

Dus hop, gewoon zeggen, en kijken wat er gebeurd. Heb ik ook gedaan (zij het na een wat kortere periode) en ik zit nu ook te wachten op een reactie. (vrijdag, en uiteraard hopelijk positief).

Heel veel sterkte natuurlijk, dat dan weer wel.

[Jo'tje]

Nou daar heb je wel een punt Mortlach! Je kunt weer drie jaar wachten en dan wordt hij straks zomaar door een ander weggeplukt. Dan vergeef je het jezelf ook nooit dat je die kans niet eens hebt gegrepen

[Marnix]

Nee hij is niet getrouwd hoor!
Ik heb hem al wat hints gegeven, maar hij doet er niks mee
Zij durft voor geen goud de eerste stap te zetten. Zou 'k zelf op een gegeven moment wel doen denk ik.
Ik kan er niet echt achter komen of hij nou echt niet wil, of niet durft

Als ze dat voor geen goud zou willen doen, houdt ze dan echt zoveel van hem? Ze vindt hem leuk, wil meer dan alleen collega's zijn? Maar wil ze dat zo graag dat ze die spannende eerste stap toch wil maken? Of is die stap zo eng dat ze hem dan liever laat lopen?

Maar misschien kan je haar een beetje overtuigen en een handje helpen. Ik weet niet hoe jullie band verder is, als die best goed is zou je haar dit topic even kunnen laten lezen. Misschien dat ze dan denkt: Ik moet inderdaad toch wat doen, anders wordt het nooit wat en dat wil ik wel graag. Of anders gewoon zeggen: Als je kans wil hebben dat het wat wordt, moet je toch intitiatief nemen, anders wordt het niks. Stel desnoods voor haar te helpen met het opstellen van een mailtje, als ze bang is dat ze dingen niet goed brengt of dat ze het anders toch niet doet. En dat zou ik dan doen als je een of een paar vrije dagen (of vakantie?) hebt zodat je niet ondertussen elkaar tegenkomt

[Daphne]

Of anders gewoon zeggen: Als je kans wil hebben dat het wat wordt, moet je toch initiatief nemen, anders wordt het niks.

Ja, inderdaad, dat moet ze toch écht doen.

Ik ben jaren geleden ook drie jaar op een jongen verliefd geweest. Ik deed daar ook niets mee. Een klasgenoot van mij wist ervan. Zij is toen via via achter zijn mobiele nummer gekomen en heeft hem gesmst over mijn gevoelens voor hem. Hij heeft mij toen een brief gestuurd waarin vermeld stond, dat hij niet meer dan vriendschappelijke gevoelens voor mij had. Ik vond het natuurlijk vreselijk, maar ik was wel blij dat ik wist waar ik aan toe was. Ik had toen ook erge spijt, dat ik het hem niet zélf duidelijker had laten merken...
Dus: ze moet echt initiatief nemen om hem duidelijk te maken wat ze voor hem voelt. Ze kan beter duidelijkheid krijgen dan nog een tijd in onzekerheid te leven!

Bij mijn man heb ik vijf jaar geleden wel zelf duidelijk laten blijken, dat ik hem wel érg leuk vond. Gelukkig vond hij dat ook...

[Mortlach]

Ja, inderdaad, dat moet ze toch écht doen.

Ik ben jaren geleden ook drie jaar op een jongen verliefd geweest. Ik deed daar ook niets mee. Een klasgenoot van mij wist ervan. Zij is toen via via achter zijn mobiele nummer gekomen en heeft hem gesmst over mijn gevoelens voor hem. Hij heeft mij toen een brief gestuurd waarin vermeld stond, dat hij niet meer dan vriendschappelijke gevoelens voor mij had. Ik vond het natuurlijk vreselijk, maar ik was wel blij dat ik wist waar ik aan toe was. Ik had toen ook erge spijt, dat ik het hem niet zélf duidelijker had laten merken...

Dank je dat je dit met ons wilde delen. Het is een mooi voorbeeld van hoe het kan lopen als de dame in kwestie haar "probleem" door anderen laat oplossen. Achteraf spijt dus. Ik moest ook meteen aan de uitspraak "de eer aan jezelf houden" denken.

Dus: ze moet echt initiatief nemen om hem duidelijk te maken wat ze voor hem voelt. Ze kan beter duidelijkheid krijgen dan nog een tijd in onzekerheid te leven!

Bij mijn man heb ik vijf jaar geleden wel zelf duidelijk laten blijken, dat ik hem wel érg leuk vond. Gelukkig vond hij dat ook...

Hopelijk durft ze het aan. Het kan voelen als een gevecht met een draak aangaan, maar achteraf mag je dan - wat de reactie ook moge zijn - trots zijn op jezelf. Zoveel mensen met riddermoed zijn er tegenwoordig niet meer.

[Daphne]

Dank je dat je dit met ons wilde delen. Het is een mooi voorbeeld van hoe het kan lopen als de dame in kwestie haar "probleem" door anderen laat oplossen. Achteraf spijt dus. Ik moest ook meteen aan de uitspraak "de eer aan jezelf houden" denken.

Graag gedaan. Ik had die klasgenoot er trouwens niet om gevraagd hem te sms'en, ik wist niet eens dat zij zijn mobiele nummer had. Zij 'bemoeide' zich ongevraagd met mijn situatie. Het was haar bedoeling me te helpen. Ik had dit kunnen voorkomen door zelf het initiatief te nemen voor zij daar de kans toe kreeg.

Hopelijk durft ze het aan. Het kan voelen als een gevecht met een draak aangaan, maar achteraf mag je dan - wat de reactie ook moge zijn - trots zijn op jezelf. Zoveel mensen met riddermoed zijn er tegenwoordig niet meer.

Ja, dat geloof ik zeker, dat je dan trots op jezelf kan zijn. Je hebt een angst overwonnen.