Of, lees eens 'De Saambinder'
In De Saambinder, kerkelijk weekblad van de Gereformeerde Gemeenten, schrijft ds. G. J. van Aalst over de legging. De titel is: ”Langzaam maar zeker”.
Het zal beslist niet altijd zo bewust gaan, maar laten we er eens wat hardop over nadenken. Als meisje, vrouw draag je een rok, gewoon duidelijk –zondags en doordeweeks– als vrouwelijk herkenbaar. Maar deze grens wil je wel eens wat over? Wat experimenteren waar de grenzen verder liggen? Dan ga je dus verder: wat maakt het nu uit, dat je een nette broekrok draagt? En welke zeurpiet maakt er nu een punt van dat je een fatsoenlijke rokbroek kiest? En het verschil met een bermuda moet je maar eens proberen uit te leggen. Die waait tenslotte ook niet zo omhoog op de fiets. Nu is de legging weer mode. Een pantylegging waar niet zo veel vraag naar blijkt en een broeklegging die beter aftrek vindt. Een legging, eerst als accessoire bij de rok. Straks een rok als accessoire bij de legging. Wie maakt dat verschil nu uit? Niet zeuren, gewoon goed strak met een lekker korte rok erover natuurlijk. Wat wilt u nog meer? Durf daar maar eens wat van te zeggen. Het is toch allemaal goed bedekt? En dat is toch bijbels? Het lijkt nog op een maillot ook. Alleen het onderstuk is ervan afgeknipt en eventueel een kantje eraan. Mooi toch? Afgelopen winter droeg ik hem trouwens ook al, niemand die het zag door die laarzen. Een strakke broek maakt vervolgens natuurlijk niet veel meer uit. Dat verschil is minimaal of eigenlijk niets. Dat is ook waar. Wanneer je daar dan wat aan gewend bent, dan staat de spijkerbroek van je broer je ook best aardig... Eigenlijk vind je op den duur dat het moet kunnen. Neen, niet van de ene dag op de andere. Maar alles went tenslotte! Wat is het verschil steeds in deze kleine stapjes? Wie maakt die grens precies uit? Op de glijbaan is nooit stilstand. Langzaam maar zeker één kant op, naar beneden. Naar de plaats waar satan je hebben wil: een broek gewoon vinden. Het verschil tussen mannelijk en vrouwelijk onzin vinden. Gods Woord maar dicht laten. En niet alleen op dit punt. Het is een proces, een strategie. Ook bij zaken die inderdaad veel wezenlijker zijn. Weg is het verschil tussen kerk en wereld, tussen mannelijk en vrouwelijk. Weg is het gezag van het Woord van God en Zijn scheppingsinzetting. En als er dan ook nog verschillend over gedacht en op gereageerd wordt dan is de verwarring helemaal compleet... Immers, de grenzen zijn niet duidelijk meer. De reacties zijn niet eenduidig meer. Je wilt toch niet ook in eigen kring een uitzondering zijn? Er is er één die lacht, hard lacht! De christelijke ‘zede’, een eenvoudige bijbelse levensstijl zijn we aan het verliezen. Het beslag van het Woord is aan het wijken.”
Is dit nu ‘farizeïsme’ ?
)