Kinderwens

[Tuinfluiter]

Begreep het wel hoor maar wilde even zeggen dat je echt gewoon verdrietig mag zijn.
Maar in jouw geval is het nodig dat je jezelf daarin remt anders gaat het de verkeerde kant op.
Nou je zult er vast wel wat aan hebben dat je dat met je opleiding hebt geleerd, snapte wel dat het een 'grapje' was

[ajl]

Sterkte Daphne! Hoop dat jullie ook in de toekomst een kleintje mogen krijgen!

[*Annet*]

Daphne, je kunt toch ook alleen naar de huisarts gaan? Je postte wel eens dat je onregelmatig menstrueert (toch?), daar kan je wat tegen krijgen om je hormoonhuishouding op gang te krijgen volgens mij.

[Rebekka1]

Wat lijkt me jou 'keuze' ontzettend moeilijk Daphne! Om zo in het leven te leren staan. Als ik me in jouw situatie probeer te verplaatsen, kan ik me gewoon niet helemaal inleven. Misschien ben ik ook wel blind voor die kant / zienswijze. Ik hoop echt nog altijd dat het deze keer 'raak' is. Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt, maar ik wíl gewoon geen toekomst zonder kinderen voor ogen zien.
De onderzoeken worden ook steeds uitgesteld en herhaald, al lijken er nog steeds geen onoverkomelijke zaken te zijn. Wanneer weten wij nou wat er hapert?
Als ik medelijden met mezelf op voel komen, dan richt ik me maar op de andere kant van het geheel: Het hele voortplantingsproces is zo mooi en complex, je wordt er gewoon stil van als je je daar in verdiept. En toch denkt men (ik) recht te hebben op kinderen!

Een vraagje aan degenen die ook met onderzoeken bezig zijn: Hoe is het contact met collega's? Kan je gemakkelijk vrij nemen of is dat lastig? Ik wil niet alle collega's bij de onderzoeken betrekken, maar langzamerhand gaat het wel erg opvallen dat ik er zo vaak niet ben. Mijn leidinggevende weet er natuurlijk wel van.

[NdW]

Lastig, Rebecca! Ik vind ook niet dat zij alles hoeven te weten... maar dat is aan jezelf natuurlijk. Heb je geen vrije dag waarop je de huisarts/ziekenhuis afspraken kunt plannen?
Sterkte in ieder geval met alles!

[Tuinfluiter]

Rebecca, daar heb ik niet zo erg mee te maken.
Hebben nu 2 keer meegemaakt dat wij op de dag dat er een oppaskind was we naar het zh moesten, heb toen gewoon aan de moeder gevraagd of we het konden verzetten of dat het oppaskind evt naar een andere oppas kon.
De ene moeder vroeg gelijk waarom, de andere (dat was m'n schoonzusje) die vroeg nergens naar en die vond het best als we ze naar iemand anders brachten als wij naar het zh moesten.
Dus tegen moeder 1 moest ik het vertellen, heb het later ook wel tegen m'n schoonzusje verteld want wij hadden zoiets van: je eist wel van hun dat ze hun kind bij iemand anders brengen en dan vertel je niet waarom.
En het is ook fijn dat ze het weten ivm dat je misschien nog wel een keer naar het zh moet als hun kind eigenlijk zou komen, zodoende zeiden allebei de moeders dat mocht het nog een keer voorkomen het geen punt is en dat we wel iets regelen.

Hoelang zijn jullie nu al bezig met onderzoeken?
Sterkte hoor meid met alles!!

[LauraC]

Ik werkte op een school dus kon makkelijk afspraken voor 9.00 en na 15.00 maken. Mijn man had wel twee keer een ochtend vrijgenomen, er werd verder aan hem niet gevraagd waarom, dus heeft hij toen ook niets gezegd. Sterkte iig met alles.

[*Annet*]

Is het zo wie zo niet onbeleefd om aan iemand te vragen waarom hij/zij naar een arts moet? Het is ff off topic, dat weet ik. Maar het is toch iets persoonlijks, zeker in het geval dat Tuinfluiter omschrijft. Voor mezelf vind ik het altijd moeilijk als iemand zegt naar de huisarts te gaan, moet je dan vragen wat er is of het als een meededeling aannemen?

[Tuinfluiter]

Of het onbeleefd is weet ik niet....
Zelf zou ik het nooit vragen aan iemand als hij/zij zegt dat hij/zij naar het zh moet.
Het scheelt ook wie het vraagt, als je verder eigenlijk niets hebt met die persoon vind ik zeker dat je het niet moet vragen.
Die moeder die het wel vroeg aan mij is iemand uit de vriendenkring, dus dan vind ik het weer anders.
Al hadden wij wel net zo leif gehad dat alleen de fam het weet dat wij in het zh lopen.
Maar misschien is het ook wel zo dat de mensen toch wel enigsinds een vermoeden hebben waarom je naar het zh moet, ze zien ook wel dat je geen kind hebt en als iedereen weet dat je van kinderen houd weten ze ook wel dat je graag kinderen wilt.
Want ik heb het nog een keer gehad dat toen ik naar de ha ging dat gewoon m'n schoonzusje vroeg waarom.
Vond dat niet zo leuk eigenlijk want we wilde het toen echt nog niet vertellen.
Maar het ging zo: ze vroeg of haar zoontje mocht komen, toen zei ik dat dit niet kon, ze helemaal zo kijken van waarom niet? dus ik: ik moet naar de ha, zij gelijk waarom?
En ja dan ga ik niet geheimzinnig doen, dan toch maar eerlijk vertellen.
Daarom zou ik het zelf ook nooit vragen, iemand zegt dat zelf wel als hij er aan toe is of het gewoon wil vertellen.

[christien]

Ik denk persoonlijk dat je niet moet vragen waarom iemand naar de ha gaat.
Tenzij je hele goede famillie vrienden bent misschien.
Als iemand het kwijt wil verteld hij/zij het vanzelf wel of op dat moment
of misschien wel later aan je.

[Jo'tje]

Tsja, en toch weet je dat iedereen gaat 'denken'. Meestal zeg ik gewoon dat ik hoop dat het niks ernstigs is, en dat er altijd ruimte is voor gesprek. Dat geeft mogelijkheden indien nodig. Hier op kantoor heb ik het nog niet meegemaakt, maar ik kan me indenken dat het júist dan wel fijn is dat m'n directe collega's gewoon weten wat er is. Stel dat het iets zou zijn wat me echt bezig zou houden, dan vind ik ook wel dat ze recht hebben om het te weten. Het beïnvloedt dan wel mijn werken. Bovendien is het voor jezelf toch ook gewoon fijn dat mensen die je de hele dag ziet op de hoogte zijn?
Al ligt dat wel een beetje aan de band met je collega's natuurlijk.

[Rebekka1]

Bedankt voor de reacties! Zelf werk ik fulltime, en de afspraken zijn vaak afhankelijk van mijn cyclus, en daar valt weinig aan te plannen. Sinds begin maart zijn wij bezig met de onderzoeken.
Mijn ouders weten ervan dat wij bij een gynacoloog lopen, mijn schoonouders niet. Misschien geen verstandige keuze, maar als ik de situatie inschat, denk ik dat zij onze weg afkeuren. In dit geval leek het ons beter de confrontatie niet aan te gaan. (Toen in ruim een jaar geleden een miskraam had, was de reactie: eigen schuld, had je maar rustig aan moeten doen en niet gaan werken.) Ik wil voorkomen dat mijn schoonfamilie via een omweg te horen krijgen dat we met de onderzoeken bezig zijn. Het is niet dat ik alles angstvallig geheim wil houden, maar op mijn werk wil ik niet iederéén erbij betrekken. Een aantal collega's weet er van, en leven ook mee, al wil ik geen uitslagen vertellen. Ik wil voorkomen dat mijn man of ik gezien worden als 'schuldige'.

[*Annet*]

Wat een nare reactie van je schoonouders zeg, dat heeft er toch niets mee te maken of je wel of niet werkt. Er zijn zat mensen die niet weten zwanger te zijn en alles doen waarbij wel alles goed gaat.

Ik had een collega die zo vreselijk angstvallig vermeed om te vertellen dat ze geen kinderen konden krijgen dat het daardoor juist duidelijk werd dat ze ze niet kon krijgen. Sneu hoor, ze schaamde zich er gewoon voor.

[Tuinfluiter]

Rebecca,
Dat over je schoonouders, wij hadden ook echt verwacht dat de ouders van m'n man het af zouden keuren dat wij in het zh lopen.
We vertelde het en ze waren duidelijk opgelucht dat we de stap hadden gezet, al lieten ze wel heel erg blijken dat het wel zo zou zijn dat ik hormoonpillen zou krijgen want dat kon de reden wel zijn
Maar verder waren stonden ze er echt achter en dat terwijl wij er zo tegenop hadden gezien en dat zelf nog het zusje van m'n man zei dat we het beter niet konden vertellen want dan zouden we alleen maar teleurgesteld worden.
Dus wat ik wil zeggen, probeer het toch te doen samen met je man, dan weten ze het en dat hangt het ook niet meer tussen jullie in.
Succes ermee!

[Daphne]

Sterkte met alles, Rebekka!