Berichtdoor testifier » 05 mei 2009 19:11
Bedankt voor het wijzen op de regels.
Bij deze een tweetalig antwoord, wanneer het Nederlandse niet voldoet, kan terug gekeken worden naar het Engels. Het vertalen is helaas niet feilloos en voor vertaalfouten kan teruggegrepen worden op de oorspronkelijke tekst.
Hebreeuwse termen ga ik niet vertalen, daarmee zou ik respectloos de grondtaal opzij schuiven als 'niet-ter-zake-doende'.
De Messias en de sabbat - Deel 1
De sabbat: een bepaalde tijd van de Messias
Deel één: Een woord Studie
De zevende dag is bekend in de Bijbel als de wekelijkse Sabbat. Andere Sabbaths vaak naast de wekelijkse wanneer een verband met de jaarlijkse festivals, dat wil zeggen, beter uitgedrukt als de Here's "aangewezen tijden." In de Hebreeuwse Bijbel en het Nieuwe Testament evangeliën, sabbat naleving was gevuld met Messiaanse anticipatie, belofte en openbaring.
Met behulp van een consistente, bijbelse hermeneutische afgeleid van de oude Hebreeuwse wereldbeeld, ons doel is om de Messias Yeshua (Jezus) in het licht van de sabbat, en de sabbat in het licht van Hem. Hij is onze primaire focus, het hoogste doel van onze studie, en de vertekening van onze harten.
Op het gevaar af van het ontmoedigen van de gemiddelde lezer, veel zorg wordt gegeven in dit artikel om te laten zien van de vele Hebreeuwse woorden met hun betekenissen die ten grondslag liggen aan de teksten van het Engels Bijbel. Omdat de sabbat kunnen zo gemakkelijk verkeerd begrepen, afhankelijk van een passie en traditie, want het was ook in de Yeshua (Jezus) de tijd op aarde, de verduidelijking van de werkelijke Hebreeuwse woorden in gebruik zou moeten helpen de ernstige student Bijbel beter te begrijpen termen en definities en zoals kwesties en conclusies.
Terwijl positing de sabbat als een Messiaanse gebeurtenis die invloed heeft op de manier waarop we omgaan met elke dag van de week, de schrijver is in het licht van de giraal vermaning van de apostel Paulus in Romeinen 14 voor tolerantie met betrekking tot andere standpunten te begrijpen en met inachtneming van de sabbat.
Een overzicht van de Bijbel verwijzingen. Hoewel het specifieke woord "sabbat" is niet gevonden, de eerste record van de sabbat is te vinden in Genesis 2:2:
En Elohim klaar zijn werk dat hij gedaan had, en hij rustte
op de zevende dag van al zijn werk dat wat Hij gedaan had.
En Elohim zegende de zevende dag en worden gescheiden, omdat in
Hij rustte [ yishboth - "zitten"] van al zijn werk dat Elohim
gecreëerd en gemaakt.
De eerste gevallen van het woord "sabbat" [ shabbath ] in de Bijbel is in Exodus 16:22-30 waar het luidt:
Nu op de zesde dag worden ze verzameld tweemaal zoveel brood, twee
omers voor elk een. Wanneer alle leiders van de congregatie kwam
en vertelde Mozes, toen hij zei tegen hen: "Dit is wat de Here
betekende: Morgen is een shabbathon [volledige rust], een heilige
shabbath tot de Here. Bak wat u bakken en koken
wat u gaat koken, en al die overblijft gereserveerd te worden bewaard totdat
's morgens. "Dus ze zet het opzij tot morgen, zoals Mozes had
besteld, en het niet vuil worden en waren er ook geen worm in.
Mozes zei: "Eet het vandaag nog, voor vandaag is een shabbath aan de
Heer, vandaag zult u niet vinden in het veld. Zes dagen zult gij
verzamelen, maar op de zevende [ shevi'i ] dag- shabbath , er
zal geen. "Het kwam ongeveer op de zevende [ shevi'i ] dag dat sommige
van de mensen ging te verzamelen, maar ze vonden geen.
Toen de Here zeide tot Mozes: "Hoe lang doe je weigert te houden
mijn geboden en mijn instructies? Zie, de Here heeft gegeven
u de shabbath . Dus hij geeft je brood voor twee dagen op de
zesde dag. U zitten [ shavu - ook, "u rust"] elke man waar
hij staat [ tachath ]. Laat geen man gaan van zijn vaste plaats
[ maqom ] op de zevende [ shevi'i ] dag. "Dus de mensen die rust
[ yishebbeth - "zitten"] op de zevende [ shevi'i ] dag.
We maken kennis met verschillende begrippen in verband met de sabbat [ shabbath ]. Het woord shabbath komt in enkelvoud en meervoud referenties in het Tanakh (Oude Testament) 78 keer, elf, waarin een combinatie van shabbath met het woord shabbathon , vaak feebly vertaald als "sabbat in acht nemen." Het woord "naleving" is niet de beoogde betekenis. Een ander Hebreeuws woord geeft aan de naleving. Hier, zoals in alle andere plaatsen in de Schrift, shabbathon geeft "rust", "rust", of, beter, "volledige rust." Meestal wordt het woord shabbathon is gebonden aan het woord shabbath als shabbath shabbathon -a "sabbat van complete rust." Dit woord combinatie is Messiaanse. Hij verwacht dat de Messias om ons Shabbath shabbathon voor altijd, dus voldoen aan de Schrift dat de sabbat wordt waargenomen voortdurend. De elf gevallen van het woord shabbathon zich slechts in Exodus (drie keer) en Leviticus (acht keer). De gelegenheden zijn bij de verwijzing naar:
• de reguliere sabbat op de zevende dag (zie Exodus 16:23, 31:15, 35:2; Leviticus 23:3)
• de drie "benoemd keer" in Tishrei, de zevende maand, te weten, Yom Teruah (Dag van de Awakening Trompet Blast), Yom Kippoer (Dag van de Verzoendag) en [i ] Sukkoth [/i] (cabines, of Tabernacles) (vgl. Leviticus 23:24, 32, 39)
• de sabbatical jaar voor de landbouw (zie Leviticus 25:4-5)
In elk geval, wanneer we de woorden shabbath shabbathon, we moeten lezen als "sabbat rusten." Zoals we later zullen zien, dit begrip bereidt ons te begrijpen van het onderwijs op de sabbat rust in Hebreeën 4 als een levende, permanente, eeuwige sabbat rusten.
Let niet alleen de woorden shabbath [Sabbat] en de verbinding met shabbathon [volledige rust], maar ook de verbinding met het woord shavu ( " je zit "," u rust ") in Exodus 16:29. De wortel werkwoord voor shavu is yashav , dat betekent 'zitten', 'om te gaan zitten, "en" om te rusten. "Daarom zien we de Here de opdracht werd voor het volk van Israël te gaan zitten op de sabbat, de rest zelf te worden vernieuwd, gerestaureerd en vernieuwd. In dit licht is de betekenis van het woord "sabbat" is "The Lord's aangewezen tijd om te gaan zitten."
In het Nieuwe Verbond, of Nieuwe Testament, het woord "sabbat" treedt op 61 keer, bijna net zo vaak als in het Oude Testament. De evangeliën maken 50 referenties, het Boek van de Handelingen negen, Kolossenzen keer (2:16) en Hebreeën keer (4:9).
De sabbat en het nummer zeven. De sabbat vestigt onze aandacht op de nummer zeven in de Bijbel en de nummer zeven tot het idee van "zitten", van "rust". Zoals gezegd, het woord " sabbat "is het Hebreeuwse woord shabbath. Het is afgeleid uit het aantal van zeven sheva . Zeven is een fascinerend nummer om te studeren in de gehele Bijbel. Meestal verwijst het naar de spirituele voltooiing, met inbegrip van de stand van de rest van de natuurlijke orde van Gods schepping.
Het getal zeven betrekking op heelheid, verfrissing, herstel en genezing. In het oude Israël als een persoon is geïnfecteerd met een huidziekte, zoals jeuk of uitslag, waaronder melaatsheid, hij of zij gingen in quarantaine van zeven dagen. De priester onderzocht [ra'ah - "te zien," "om naar te kijken"] de besmette persoon op de zevende dag te verklaren de besmette persoon een schone [ tahor ] en het geheel of onreine [ tamei ], en nog steeds zieke (zie Leviticus 13:32).
De zaak van een van de zuiverheid of onreinheid, wellness of unhealthiness, werd uitgesproken door de priester. Hij gekwalificeerd of gediskwalificeerd een persoon door zijn onderzoek. Indien de persoon die werd uitgeroepen tot schoon en heel, hij of zij konden de heilige dingen van God, zoals de tent van Meeting [ mishkan ], of later, de Tempel. Als hij of zij nog steeds ziek, ze waren afgewezen. Als u de zieke persoon en je was schoon verklaard door de priester op de zevende dag, uw relatie met God zou zijn enorm verbeterd. Zelfs indien de op de zesde dag de huid leek genezen, je blijft onrein tot de zevende dag en de priester van de aangifte. U zou zich meer persoonlijke, zelfs intieme in uw aanpak en aanbidding van God, het gieten zelf op zijn genade en lovingkindness plaats uw verdiencapaciteit macht, of gevoel van verdienste. De zevende dag was de beslissende dag om te weten of een geheel is of niet. De sabbat is deze zin over het-is het de dag van heelheid en genezing.
Om deze reden zien we veel van de verwijzingen naar de sabbat in de evangeliën wordt de dag Yeshua (Jezus) werkte wonderen en genas de zieken. Dit doel werd verloren op veel van de Bijbel geleerden van Yeshua de tijd op aarde. Ze vergat het doel van de sabbat opgenomen wellness van het lichaam, een tijd om te genezen en bevrijd. Natuurlijk Yeshua (Jezus) heeft gehandeld in overeenstemming met het doel van de sabbat, wanneer Hij genas de zieken en de cast van demonen.
Veel dingen in de Bijbel zijn in verband met de nummer zeven, naast de zevende dag van de week of de zeven festivals gevonden in Leviticus 23.
• De menorah dat stond in de tent van Meeting [ mishkan ] had zeven lampen levert een volledige openbaring van het licht. Zes vestigingen werden bevestigd aan een centrale steel. De zevende licht, of de centrale stam, gaf de zes vestigingen hun volheid.
• Het eten van Egypte, vaak geassocieerd met een harde arbeid van Gods volk, werd genoemd in de Bijbel als zes items: vis, komkommers, meloenen, prei, uien en knoflook (Numbers 11:5). The Lord's verstrekking van voedsel voor Israël werd genoemd als zeven items: tarwe, gerst, van wijnstokken, vijgenbomen, granaatappels, olijfolie en honing (Deuteronomium 8:8).
• In Efeziërs 6:14-18, het beschermende schild van God gedragen door de gelovigen in de Messias bestaat uit zes onderdelen: de gordel van de waarheid, de borstplaat van gerechtigheid, de sandalen van de paraatheid van het evangelie bericht, het schild van het geloof, de helm des heils, en het zwaard van de Geest. Al deze spreken om over de Messias in onze relatie met een ontrouwe wereld. Een zevende wordt weergegeven in de lijst, maar het is niet iets versleten als beschermende armor, maar is een dagelijkse praktijk van de gepantserde gelovige. Wat is dit zevende? Het antwoord is het gebed in de Geest. Bidden in de Geest te worden gedaan op alle gelegenheden met allerlei gebeden en verzoeken. De zes items die kleedt de volgeling van Messias in een vijandige wereld hangen op de zevende-een heilige, persoonlijke en intieme relatie met de Almachtige God, gebaseerd op het bidden in de Geest in de spirituele gelijkenis van Messias Yeshua (Jezus).
De zevende dag was de eerste dag van Gods kalender na de oprichting werd in zes dagen. Het is gescheiden van alle andere dagen als een heilige dag van rust. De Here God aangewezen de zevende dag als een van zijn "benoemde tijden" [ mo'adim ], samen met de zeven jaarlijkse festivals in Leviticus 23. In deze "benoemde tijden" de HERE kiest om zelf meer volledig, intens en intiem in vergelijking met andere dagen. Ze dragen een profetische waarde voor de waarnemers.
De sabbatdag is belangrijk om een aantal redenen. De eerste zes dagen tonen de werken van God in relatie tot de mens, de mensheid en de werkzaamheden in relatie tot God, anderen en de wereld. De zevende dag was bedoeld voor de mens in relatie tot God zonder andere zorgen en afleiding van zijn kant. Het was een vergadering van de tijd. Meer dan dit, het was een vergadering, of rusttijden. Yeshua zei: "Sabbat was gemaakt voor de mens, niet de mens voor de sabbat" (Markus 2:27).
In Leviticus 23:1-3 de Torah beschrijft de zevende dag als "een bepaalde tijd" [ mo'ed ] de HERE koos uit te nodigen zijn volk Israël bijeen te roepen samen te reciteren van de Heilige Schrift en repeteren zijn relatie met hen. Een letterlijke lezing van deze passage luidt als volgt:
De Here sprak tot Mozes toe, zeggende: "Spreek tot de zonen
van Israël en zeg tot hen, 'The Lord's benoemd Keer [ mo'adei ]
waarin u wordt proclameren als een heilige overweging [ miqrei ] - 'mijn
benoemd Keer [ mo'adai ] zijn deze: Voor zes dagen werken kan worden
gedaan, maar de zevende [ shavi'i ] dag is een sabbat [ shabbath ] van
volledige rust [ shabbathon ], een heilige overweging [ miqra ]. Jij
mag geen werk doen, het is een sabbat voor de Here in al uw
rustplaatsen [ moshavathekem van moshav die zijn afgeleid van de
werkwoord yashav - "zitten", "rust"]. "
Naast het woord "sabbat" en de bijbehorende betekenissen naar het nummer zeven en de woorden "rust" en "rustplaatsen," twee andere woorden zijn heel belangrijk in deze passage voor te leggen. Deze twee woorden zijn mo'ed , wat betekent "een vastgestelde tijd," en miqra , dat kan worden weergegeven als een "overweging", "een lezing", "een dagvaarding "," een roeping "," een uitnodiging "," een oproeping "of, in het algemeen," een repetitie. "
Mo'ed -een aangewezen moment voor de toekomstige overwegingen. Zoals gezegd, het zelfstandig naamwoord mo'ed betekent "een bepaalde tijd." Vaak is het vertaald met het woord "feest", maar dit is niet altijd waar. Bijvoorbeeld, de zesde van de zeven festivals Yom Kippoer, of de Dag van de verzoening. Voor Israël is het een snelle dag, niet een feestdag. "Benoemd tijd" krijgt in het hart van de zin beter. Sommige van de benoemde keer worden gevierd, zoals festivals. Maar we weten dat ten minste een is het niet. Telkens wanneer we horen van "de zeven festivals" van God, we moeten eraan te herinneren dat ze daadwerkelijk de Here's benoemd tijden.
Mo'ed komt van het Hebreeuwse werkwoord ya'ad , dat betekent "te benoemen," of "toewijzen." Hetzelfde woord in het Arabisch betekent "beloven", " bedreiging "en" te voorspellen, "dat wil zeggen, het heeft te maken met een huidige realiteit dat betreft de toekomst, zowel goed als slecht. Afspraken en opdrachten zijn toekomstgericht zijn beloften, bedreigingen en voorspellingen. Ze zijn gemaakt in de huidige, maar die zijn uitgevoerd in de toekomst. Dat is het idee dat schuilt achter het woord mo'ed . Het heeft een huidige realiteit, maar het is uitgewerkt in de toekomst.
Zoals we weten, van de zeven "benoemde tijden" van de Heer die jaarlijks herdacht, de eerste vier zijn al vervuld in de Messias-Pascha ( Pesach ), ongezuurd brood ( HaMatzot ), eerstelingen ( Bikurrim ) en Pinksteren ( Shavuot ). Zij werden vervuld door de Messias bij "de aangewezen tijden" [ mo'adim ] De apostel Paulus in Romeinen 5:6 geverifieerd deze waarheid: "Want in onze nog steeds zwak, Messias op de ingestelde tijd [ ' ETH - gespeld ayin-tav ] overleden voor de ongelovigen "(vgl. soortgelijk gebruik van' ETH in 1 Samuel 18:19, Ezechiël 7:7, 12; Jesaja 13:22). We zien het synoniem parallellisme van het Hebreeuwse woord ' ETH en mo'ed in Psalm 102:13:
U bent ontstaan en tonen mededogen op Zion.
Want het is tijd [ 'ETH ] te genadig tot haar
voor de aangewezen tijd [ mo'ed ] is gekomen.
De overige drie keer benoemd [ mo'adim ] alle vallen in de zevende maand van Tishrei op Gods kalender. Ze zijn Yom Teruah (Dag van de Awakening Trompet Blast), Yom Kippoer (Dag van de Verzoendag) en Sukkoth (cabines, of Tabernacles). Geen van deze voorwaarden is voldaan nog in de Messias. Wij wachten op hun uitvoering.
Een verwante substantief aan mo'ed is het woord 'ed (gespeld ayin-Daleth ). Het betekent een bevestiging van het bewijs op grond van een getuige, als in een rechtbank. De rechter treedt op de aanwijzingen voor het bepalen van de toekomstige koers van de actie op basis van de verklaringen van getuigen.
Een andere gerelateerde woord afgeleid van ya'ad - "te benoemen"-is " edah wat betekent" benoemde vergadering "," de kerk "," montage "of" congregatie "van rechtschapen mensen. De relatie is gemakkelijk te zien in het feit dat een gemeente of kerk, verzamelt op een aangewezen tijdstip. In Leviticus 23, de sabbat en de zeven jaarlijkse festivals blijken te zijn de Here's benoemd tijden. Wij doen het goed om altijd niet vergeten dat de Here de aangewezen tijd voor zichzelf. Hij noemt hen "mijn benoeming keer."
Als zijn volk, Israël verplicht is te reageren op de uitnodiging van de Here, of dagvaarding, te ontmoeten elkaar op de Here's benoemd keer te wegen tegen de huidige de beloofde toekomst van een Dag van de Heer.
De schrijver van het Boek van Hebreeën geeft deze vermaning aan de kerk: "Laten we niet opgeven vergadering samen ... maar laten we stimuleren elkaar en des te meer als je de dag naderen" (Hebreeën 10:25). Conserven is het idee dat de congregaties van de Messias Yeshua (Jezus) bijeen op keer benoemd tot reciteer het bewijs van de Here de belofte over de huidige en aan te moedigen elkaar voor de toekomst van de Dag van de Heer.
Miqra -a overweging tijd . De andere woord dat beren gewicht voor een korte studie is het woord miqra wat betekent "een overweging." Het woord "repetitie" legt de geest van het woord. Vaak vertaald in onze bijbels als "uitnodiging" of "assemblage", zoals het woord mo'ed, maar ook getuigt van de toekomstige openbaring van God aan zijn volk in de huidige realiteit van hun omstandigheden. Maar het betekent meer, die langs de idee van het onderwijs en het leren van de Schrift over hoe te leven vandaag in het licht van de naderende openbaring van God aan Israël en de naties, waaronder de klimatologische Dag van de Heer.
Het woord miqra kan worden vertaald als de plaats van de "overweging", "lezen" (van de Schrift) of "een roeping." Het doel was om les te geven van de Schriften en van hen leren. Afgeleid van het Hebreeuwse werkwoord qara 'is, betekent "te roepen," of "uit te nodigen" om deel te nemen aan een heilige gebeurtenis. In het oude Israël, de bijbehorende woord qeru'im werd gebruikt ter aanduiding van "die opgeroepen" om te lezen van de Torah bij openbare vergaderingen. Een andere gerelateerde werkwoord qarai "bedoeld" om te leren "de Schrift. In dit licht zien we dat de aangewezen tijd van de Here waren ook repetitie tijden, dat elk mo'ed was ook een miqra , en vice versa.
De sabbat - een aangewezen moment voor de Messias van de openbaring. Wat we weten is dat de wekelijkse Sabbat naleving als Gods aangewezen moment voor Israël had de beoogde waarde van dat "een repetitie "of" overweging. "Wat is geoefend, of bestemd om te worden geoefend was de anticipatie van de Messias als de volheid van de sabbat rusten. Hij was het doel van de sabbat observances. Sabbat en de Messias zijn onafscheidelijk, de Sabbath wijst naar Hem en in Hem vervuld. Hij is de Heer van de sabbat (vgl. Lukas 6:5) en de volheid van zijn doel en de rol in ons leven.
Reverse symmetrie van Leviticus 23:1-4. Het synoniem parallellisme van mo'ed ( "benoemd tijd") en miqra ( "overweging, "" repetitie ") kan worden weergegeven in de literaire stijl van Leviticus 23:1-4. Deze vier strofen voldoen aan een Hebreeuwse literaire stijl verwijzen we naar de omgekeerde symmetrie. Woorden en zinnen in overeenstemming zijn met een patroon dat een reeks van verklaringen dan keert de bestelling op een centrale woord of de verklaring dat is de crux, of belangrijkste punt. Bijvoorbeeld, als we letters van het alfabet aan elke volgende regel in Leviticus 23:1-4 we een omgekeerde symmetrie die kan worden geschreven als ABCDEDCBA. Onderzoekt deze strofen in dit licht:
De Here sprak tot Mozes toe, zeggende:
Een "Spreek tot de zonen van Israël en zeg tot hen, 'The Lord's benoemd Keer
[ mo'adei ]
B, die u zal verkondigen als een heilige overweging [ miqrei ] --
C 'mijn benoeming Keer [ mo'adai ] zijn deze:
D 'Voor zes dagen werk mag worden gedaan, maar de zevende
[ shavi'i ] dag is een sabbat [ shabbath ] van
volledige rust [ shabbathon - "rust"],
E "een heilige overweging [ miqra ].
D1 "Gij zult geen werk doen, het is een sabbat voor de Here in
al uw rustplaatsen [ moshavathekem van moshav
afkomstig uit shav ].
C1 "Dit zijn de benoemde Keer [mo'adei] van de Here,
B1 'heilige overwegingen [miqra'ei]
A1 waarin u wordt proclameren voor hen op de aangewezen tijden [mo'adam]. "
Lijnen A en A1, de eerste en laatste regels van deze passage, in parallelle correspondentie zoals alle andere volggewassen letters B, C en D met hun tegenhangers. Echter constateren dat lijn E is zonder een parallel. Het is een cruciale verklaring op waarin alle andere woorden en zinnen scharnier-achtige een deur scharnier dat zwaait een deur open en weer terug in omgekeerde volgorde. Lijn E gewoon twee woorden-heilige miqra , dat wil zeggen "een heilige overweging." Het is "de oproep van de Heer om te repeteren voor Hem" met de Schrift te leren van de wijze van de Heer, zodat onze toekomst kunnen overeenstemmen met zijn plan voor de leeftijden.
Het belang van het opsporen van de Hebreeuwse literaire stijl van onze Engels vertaling van de Bijbel is uitermate belangrijk in bijbelse interpretatie. Zodra we weten wat de werkelijke literaire methode die wordt gebruikt voor het schrijven van een passage kunnen we verduidelijken betekenissen en bedoelingen van de schrijver bij het gebruik van bepaalde woorden. In lijnen D en D1, bijvoorbeeld, de tekst luidt als volgt:
D "voor zes dagen werk [ melakah ] kan worden gedaan, maar de zevende
[ shavi'i ] dag is een sabbat [shabbath] van complete rust
[ shabbathon - "rust"]. "
D1 "Je moet geen werk doen [ melakah ], het is een sabbat voor de HERE
in al uw rustplaatsen [ moshavathekem van moshav
afkomstig uit yashav - "zitten", "rust"]. "
Het woord "werk" komt precies in dezelfde sectie in beide lijnen. In de Hebreeuwse literatuur, dit is bedoeld als synoniem parallellisme.
Wanneer we kijken naar de parallelle lijnen soms, en het is de schrijver van de intentie om dat te doen, extra informatie is toegevoegd in een regel die mogelijk niet worden weergegeven in de andere lijn, maar is er impliciet. Het is gewoon onnodig te herhalen om de symmetrie. Bijvoorbeeld, terwijl de lijn D noemt "zes dagen" en "zevende dag", lijn D1 niet. Het is gewoon uitgevoerd in overeenstemming D1 impliciet.
Niet alleen is het woord "werk" parallel in lijn D en D1, dus is het woord shabbath in beide lijnen.
Merk op dat het laatste woord in beide lijnen zijn synoniem parallellen als goed, maar zijn verschillende woorden substantieven afgeleid van dezelfde wortel woord dat betekent "tot rust", "te stoppen," het woord shav. De laatste twee woorden in deze lijnen D en D1, dus spelen met elkaar en versterken elkaar te helpen de lezer verduidelijken wat bedoeld wordt.
In lijn D het laatste woord is shabbathon , wat "rust" of "complete rust". In lijn D1 het woord moshavatheken , dat wil zeggen "je rustplaatsen," als uw huis waar u woont, te eten en te slapen. Het woord moshav , de vorm waarin dit woord wordt uitgebreid, betekent 'vergadering plaats. "Beide woorden zijn behandeling en de nadruk op rust. Het woord in lijn D1, shabbathon , wordt samengevoegd met het vorige woord shabbath moet worden gelezen als shabbath shabbathon . Elf keer dit woord combinatie bestaat in de Torah, voornamelijk in Exodus en Leviticus. Het betekent "sabbat van complete rust," of, in kortere vorm, "Sabbath rest." Het woord moshavathekem , dat wil zeggen "je rustplaatsen," verschuift de nadruk van het doel van de sabbat als een dag van de rest naar de plaats waar een rust op de sabbat.
Zoals we zullen zien, de schrijver van Hebreeën in hoofdstuk 4 verwijst naar Messias Yeshua (Jezus), als zowel de shabbath shabbathon, de " sabbat rest " en moshav , "rust plaats "of" vergadering plaats. "De uitdrukking dat" Yeshua is ons sabbat rust "is niet helemaal verloren voor ons vandaag, dankzij de passage in Hebreeën 4. Ook is het idee dat wij zitten in de hemelse plaatsen in de Messias verloren voor ons. In Efeziërs 2:6-9, de apostel Paulus schreef: "En God opgeworpen ons met Messias en zitten we met hem in de hemelse sferen in de Messias Yeshua. . . Want het is door lovingkindness [genade] u zijn opgeslagen door het geloof en dit niet van jezelf, het is de gave van God en niet door werken, zodat niemand kan bogen. "
De Messias en de sabbat - Deel 2
De sabbat: een bepaalde tijd van de Messias
Deel twee: de Messias sabbat Rest
Wat mag worden verloren te veel is de aansluiting van Yeshua (Jezus), zoals onze "vergadering plaats" en de verwijzing naar de actie die we nemen in onze sabbat rusten. Wat het Nieuwe Verbond leert, is dat we hebben opgenomen in onze sabbat rust ( shabbath shabbathon ), door het geloof in de Messias Yeshua, rust uit onze producties. We hebben nu "zitten", dat wil zeggen, "rust" ons in de hemelse plaatsen in de Messias Yeshua.
De sabbat is gemaakt voor de mens rust in Messias. We krijgen inzicht, en hopelijk openbaring van het Woord van God, door eraan te herinneren dat de zevende dag is zeer belangrijk voor ons een beter begrip en de relatie met de Here. Zoals we hebben geleerd, de nummer zeven in verband met de sabbat heeft te maken met het onderwijs ons iets niet alleen over God, maar onszelf, niet alleen over onszelf, maar over God.
Man moet rusten. We zijn fysiek en emotioneel bedraad voor de sabbat dag. Een derde van elke dag elke dag is bestemd voor rust, waar we gaan liggen en slapen. De Heer heeft ons op deze manier. Zonder voldoende slaap we neurotisch. Een zevende van elke week we zijn bedraad voor beëindiging van de productiviteit, een derde worden besteed liggen in slaap als wij elke dag en de overige tweederde in rust waar onze primaire dagelijkse activiteiten staakt. Als stervelingen, besteden wij onszelf in vermoeidheid en uitputting als we het niet naleven van onze menselijke natuur de eisen voor voldoende rust en slaap voor de vernieuwing van onze geest en kracht.
Waarom heeft de Here ons deze manier? Waarom doen we verliezen onze kracht wanneer "we staan," als we het niet "zitten" of "liggen" in rust? Niet-naleving van deze natuurlijke cycli van vernieuwing en herstel zal laten ons vermoeid, misselijk en neurotisch. We moeilijk om onszelf en anderen. Waarom doen we kracht winnen wanneer we "zitten" of "liggen" in rust? Waarom is onze macht vernieuwd op deze tijden? Wat heeft de Here in gedachten toen hij ons rest afhankelijk?
We leren dat in onze rest-afhankelijkheid die we zijn onvolledig in onszelf. We ontdekken dat we geen eigen duurzaam voor het leven en een positieve houding zonder. Wij blijven achter, net als de nummer zes in Hebreeuws vermeldt het nummer van de mens voor de onvolledigheid, ontoereikendheid en corruptie. We kunnen niet tot ons welzijn in onze eigen kracht. Evenmin kunnen wij brengen onze eigen schoonheid en heelheid van onze eigen verdiensten of werken. Werk REAB onze kracht en riolering onze fysieke en emotionele reserves. Wij kunnen proberen te brengen over onze hervorming, een nieuwe start of wedergeboorte door onze werken, maar alle pogingen mislukken neerslachtig om dit doel te bereiken. Onze meest nobele inspanningen en lossen zakt op de stof, pluche van de menselijke pogingen.
Onze producties zijn onvoldoende voor de taak van de persoonlijke transformatie. Werk banden ons. De aard van het werk is dat we onze kracht en macht in ruil voor een gelijkwaardigheid in voedsel, kleding, onderdak en andere benodigdheden alsook voor onze genoegens. Deze ruil-uitwisseling tussen onze kracht verbruikt, dat wil zeggen, op het werk, en ons er baat bij heeft, dat wil zeggen, het inkomen en de voordelen, is een uitwisseling van onze fysieke, mentale en emotionele kracht voor iets temporele. Wat we wisselen onze "vaste tijden" voor ons een maatregel van de macht en invloed in de temporele winsten van geld en eigenschappen. Hoe de tijd is het ook! Het wordt uitgegeven zodra we los. Onze energie besteed aan het werk is "balled up" of gecompacteerd in onze opgedaan middelen als gevolg van werkzaamheden. Onze kracht van "permanente" is uitgeput in de uitwisseling. Het kan worden verspild, verloren of uitgegeven zonder terugkeer. Dat is het leven.
Inzicht in onze behoefte aan de sabbat helpt ons een beter begrip van de verschrikkelijke toestand slavernij legt zielen en waarom is onhoudbaar voor de mens. Niet alleen is het verlies van vrijheid en vernederend van waardigheid, is het werk uitgewisseld zonder vergelijkbare persoonlijke compensatie voor kracht verbruikt. Slaven zijn leven uitgegeven door meesters voor een onrechtvaardige rendement op hun sterkte uitgegeven. Het is diefstal van het leven, vrijheid en werk. Vrijheid is de kreet van slaven. Waarom? Zij verlangen om samen te werken met een eerlijke, persoonlijke rendement op hun energie verbruikt en tegelijkertijd zorg te dragen voor voldoende rust, zoals de Here ons om te genieten van de sabbat. En ze willen dit doen door de keuze, niet door dwangarbeid.
Slavernij is een goed voorbeeld van leven uitgegeven zonder persoonlijk rendement op arbeid. Onder de beste tijden, toen de meeste mensen in de wereld zijn vrij om hun "permanente tijden" in de personeels-of plezier als zij kiezen, de waarheid blijft-werk is een uitwisseling van fysieke, mentale en emotionele sterkte voor de koopkracht. Werk, geld en temporele eigenschappen zijn bevoegdheden, die moet worden voortdurend vernieuwd.
De sabbat herinnert ons eraan te houden van onze werkzaamheden voor Messias werken. Als we leven ons leven zo afhankelijk zijn van ons werk te zijn van leven, denken wij aan onszelf als het centrum van de wereld op basis van onze tijd meerwaarden. Dit is een doelloos en lege weg van zelfregulering nederlaag. Of we geven over onze werken te redden en behouden van ons, en de zelf-centeredness ze doen, en treedt in de hogere, superieure goddelijke rest van "zitten" in de gestegen Messias door deel te nemen in zijn eeuwige leven dat dagelijks vernieuwt ons. Met andere woorden, we niet langer van onze werken en zelf-afhankelijkheid voor zijn werken en soevereiniteit over ons leven. Het is het tegenovergestelde van slavernij. De Messias geeft ons het volledige voordeel van zijn werken in onze onverdiend en onvoorwaardelijke staat. We kunnen geen verdienste of werk voor zijn voordelen van het heil van onszelf en onze zonden. Onze werken zijn uitgeput van hun illusionaire belofte van zelf-verlossing. Messiah's werken van aflossing worden uitgewisseld in de plaats van onze producties. Wij zijn beurt uit het geloof in onszelf en anderen om het geloof in Hem en in zijn blijvende, vernieuwing werkt dat sparen ons van kracht uitputting en verlies.
De schrijver van het Hebreeuws voegt toe: "Daarom God weer een bepaalde dag belt hij vandaag" (Hebreeën 4:7), en biedt een nieuwe kans voor Israël om de sabbat rust, de shabbath shabbathon . Hij schreef:
Er blijft dus een sabbat rest [ shabbath shabbathon ]
voor het volk van God. Voor iedereen die binnenkomt Gods rest ook
rust van zijn eigen werk, net zoals God deed van zijn. Laten wij,
daarom alles doen om dat rest zodat niemand zal
vallen door het volgen van hun voorbeeld van ongehoorzaamheid (4:9-11).
De sabbat rust, of shabbath shabbathon , wordt "Vandaag". De schrijver van Hebreeën vertelt zijn joodse publiek van gelovigen in de Messias dat de sabbat in acht nemen voor de sabbat naleving oog leidt tot mislukking. Waar het om gaat is het invoeren van permanent in de sabbat rust-de shabbath shabbathon door het geloof in de Heer Yeshua (Jezus). Dit is het doel waarvoor de sabbat-dag was bedoeld om te verwijzen naar de Messias en de rest-de enige echte rust-die beschikbaar is door het geloof in Hem.
Vandaag is de dag dat we deel aan de goddelijke natuur van de Messias. Wanneer krijgen we de Heer Yeshua door het geloof in Hem hebben we in de zevende dag van Gods plan voor ons een spirituele dag dat onderscheidt ons van onze werken, de zes dagen van ons verleden, waar we afhankelijk van onze prestaties.
De apostel Peter samengevat en de volheid van de sabbat rust hebben we in de Messias:
Zijn goddelijke macht heeft ons alles wat we nodig hebben voor het leven en
godsvrucht via onze ervaringsgerichte kennis van hem die de naam
ons door zijn eigen glorie en goedheid. Door middel van deze die hij ons gegeven heeft
zijn zeer grote en kostbare beloften, zodat u via deze
mag deelnemen aan de goddelijke natuur en ontsnappen aan de corruptie in
de wereld veroorzaakt door kwade verlangens (2 Peter 1:3).
Corruptie in de wereld veroorzaakt door kwade verlangens is een zesde dag ervaring, de gemeenschappelijke ervaring van de mens. Deelname aan de goddelijke natuur van de Messias is de volheid van de sabbat ervaring, een ervaring van vandaag volledig rusten in Hem.
Toen de schrijver van Hebreeën gebruikt het woord "Vandaag," hij toonde aan dat wij het niet laten de shabbath shabbathon (sabbat rust) om te beginnen met een ander werk week morgen. Integendeel, we zitten in de hemelse rijk in de Messias Yeshua nu en al onze morgen zonder zelf-afhankelijkheid van onze prestaties en resultaten.
De sabbat is een teken van de Mosaic convenant. Elke convenant maakt God heeft een bordje met het te herinneren aan de voorwaarden van elk verbond. De Noahic convenant de Here gemaakt met Noach had de regenboog als teken. De HERE zeide tot Noach:
Dit is het teken van het verbond Ik maak tussen mij en
u en alle levende wezens met u, een convenant voor alle
generaties te komen: Ik heb mijn regenboog in de wolken, en het
zal een teken van het verbond tussen mij en de aarde "
(Genesis 9:12-12).
Het teken van het verbond met God Abraham was de besnijdenis van mannen. In Genesis 17:11 de Here zei: "U bent de besnijdenis te ondergaan, en het zal het teken van het verbond tussen u en mij."
Het teken van het verbond van de HERE met Mozes op Mt. Sinaï werd de sabbat. We lezen in Exodus 31:12-12 de woorden van de Here gaf Mozes voor Israël:
Toen de Here zeide tot Mozes: "Spreek tot de Israëlieten, 'U moet
observeren mijn Sabbaths. Dit zal een teken zijn tussen u en mij voor
de generaties te komen, dus u weet wellicht dat ik ben de Here,
die u heilig. "
In de verzen 16-17, de Here bevestigde het doel van de sabbat voor Israël was om een teken van het Mozaiek convenant:
Dus de zonen van Israël houdt zich aan de sabbat te vieren
sabbat hun hele generaties als een eeuwigdurend verbond. Het is
een teken zijn tussen mij en de zonen van Israël voorgoed. Want in zes dagen
de Here de hemel en de aarde, maar op de zevende dag dat hij zaterdag
Houd [ shavath ] en werd vernieuwd.
Omdat de sabbatdag was een teken van het verbond Mosaic, uiterst vertegenwoordigd in de Torah, vinden we dat van oudsher als een sprak van sabbat naleving van de hogere bedoeling was om te spreken incluis van Torah naleving.
Het verbond van de Here gemaakt met David was een teken, namelijk een stenen huis, dat sprak van de eeuwige huis en koninkrijk beloofd door de Here tot David. Het stenen huis is de Tempel te bouwen door zijn zoon Salomo. Maar de eeuwige huis van David zal worden gebouwd door de Zoon van David, die de Messias.
We vinden het verhaal in 2 Samuel 7 en 1 Kronieken 17:1-15. In 2 Samuel lezen we:
De Here verklaart u dat de Here zelf zal
een huis voor je: Als je dagen zijn voorbij en je rust met uw
vaders, ik zal verhogen van uw nakomelingen te slagen u, wie zal
afkomstig zijn van je eigen lichaam, en ik zal zijn koninkrijk. Hij
is degene die zal voortbouwen een huis voor mijn naam , en ik
zal de troon van zijn koninkrijk voorgoed. Ik zal zijn
vader, en hij zal mijn zoon. . . Uw huis en uw koninkrijk
zal lijden eeuwig voor mij, uw troon zal worden opgericht
voor altijd. (2 Samuel 7:12-14, 16)
De profeet Jeremia noemt een nieuw verbond, of beter, een vernieuwde convenant te komen, dat was nog niet gedaan. In Jeremia 31:31-34 lezen wij:
"De tijd komt," verklaart de Here, "toen ik zal een
nieuwe [vernieuwd] verbond met het huis van Israël en met de
huis van Juda. Het zal niet zoals het verbond heb ik gemaakt met
hun voorvaderen als ik vond ze bij de hand om ze uit
Egypte, omdat ze brak mijn verbond, maar ik was een
man aan hen, "verklaart de Heer.
"Dit is het verbond zal ik doen met het huis van Israël na
die tijd, "verklaart de Heer. "Ik zal mijn Torah in hun gedachten
en schrijf het op hun hart. Ik zal hun God, en zij zal mijn
mensen. Niet langer zal een mens leert van zijn buurman, of een man zijn
broeder, zeggende: 'Ken de Here,' omdat ze allemaal kent me,
uit de minst van hen naar de grootste, "verklaart de Heer. "Want ik
zal vergeven hun boze en zal herinneren hun zonden niet meer. "
De vernieuwde convenant is het verbond de Messias maakt wanneer Hij komt, Jeremia onderwezen. De Abrahamic, Mosaic en Davidic convenanten zullen worden omgezet in een convenant op grond van hun opgevuld in de Messias Yeshua, zoon van David.
Net als de Abrahamic convenant, trouw en gehoorzaamheid nog steeds fundamenteel voor toegang tot het koninkrijk van God. Net als de Mosaic convenant, scheiding van de wereld zal blijven fundamenteel, maar nu zal worden geïnternaliseerd, geschreven op de harten van Gods volk. De Torah wordt niet meer vertegenwoordigd worden door tabletten van steen en manuscripten, maar zal worden geschreven in het vuur van de Heilige Geest op de harten van de gelovigen. Net als de Davidic convenant, de vernieuwde convenant zal een tempel, het volk van God en zijn koninkrijk gebaseerde en geconcentreerd.
In 1 Johannes 2:27 lezen we de gevolgen van deze hernieuwde convenant in de Messias Jezus. De Heilige Geest die Hem gezalfd anoints zijn discipelen en leert hen wie hij is. John schreef:
Als voor u, de zalving u ontving van hem blijft in
u, en u hoeft niet iemand om je te leren. Maar als zijn
zalving u leert over alle dingen [te weten de HERE]
en als dat zalving is echt, niet vals-net zoals het is
leerde u, blijven in hem. (1 Johannes 2:27)
Het teken van de hernieuwde convenant: de Cup (Lucas 22:14-20). De vernieuwde convenant heeft een teken, maar het is niet gevonden in het Oude Verbond, of Oude Testament. We lezen daarvan in Lukas 22:14-20:
Wanneer het uur kwam Jezus en zijn apostelen reclined op de tafel. En hij zei tegen hen: "Ik heb graag gewenste eten dit Pascha met u voordat ik lijden. Want ik zeg u, ik zal niet eten totdat zij vaststelt vervulling in het koninkrijk van God. "
Na het nemen van de beker, hij gaf dank en zei: "Neem dit en verdeel ze onder je. Want ik zeg u: 'Ik zal niet opnieuw drinken van de vrucht van de wijnstok tot het koninkrijk van God komt. "
En hij nam brood, gaf dank en brak het en gaf het aan hen, zeggende: "Dit is mijn lichaam voor u; u dit doen in de herinnering van mij."
Op dezelfde manier, na het avondeten nam hij de beker, zeggende: "Deze beker is de [ teken van de ] nieuwe verbond in mijn bloed, dat is gegoten uit voor jou."
De apostel Paulus heeft de details van deze opdracht van de Heer van de andere apostelen. In zijn eerste brief aan de Korinthiërs, vulde hij in meer van de Heer van de conversatie op het avondmaal. Hij citeert Yeshua (Jezus), volledig de verantwoordelijkheid van de kop als het teken van de hernieuwde convenant:
"Voor wanneer u dit brood eet en drink deze beker, u
verkondigen de dood van de Heer, totdat hij komt. "
De kop geeft de vernieuwde convenant, maar de betekenis ervan is niet opgevuld nog net als de anderen.
De transformatie (of vullen up) van de borden van het Oude Testament convenanten. Met de Abrahamic convenant, Mosaic convenant en Davidic convenant wordt opgevuld met Messias Yeshua (Jezus) en als gevolg daarvan worden omgezet in de vernieuwde convenant, wij doen het goed om te zien hoe de tekenen van deze drie convenanten worden omgezet als goed. Dingen niet hetzelfde blijven zoals ze waren in het kader van de Torah.
De Abrahamic convenant ondertekenen van de besnijdenis van het vlees is opgevuld in de Messias, die nu circumcises het hart. Niet langer is het verplicht voor mannelijke besnijdenis moet worden gedaan voor het bewijs van het geloof in God. Besnijdenis van het hart groter is dan die van het vlees. Immers, we zijn niet opgeslagen door een teken, maar door de realiteit dat het teken getuigt over de Messias als Heiland.
Het Mozaïekprogramma convenant ondertekenen van de sabbat is opgevuld in de Messias, die verklaart Hij is de sabbat rust, en, dus, vandaag is het bepaalde dag dat de schrijver van Hebreeën kondigt als heilig, niet langer alleen een van de zeven dagen. Vandaag is de dag van de sabbat rest als een sluit het door het geloof in de Messias.
Daarom, omdat de belofte van het invoeren van zijn rust nog steeds, laat het ons
Wees voorzichtig dat niemand van u te vinden te zijn tekortgeschoten is. Voor
We hadden ook het evangelie verkondigd aan ons, net zoals zij deden, maar de
bericht zij gehoord werd van geen waarde voor hen, omdat degenen die
hoorde niet combineren met het geloof [andere mss., omdat zij
geen aandeel in het geloof van degenen die gehoorzaamd ]. Nu gaan we die
hebben geloofd voer dat rust, net zoals God heeft gezegd,
"Dus ik verklaarde onder ede in mijn woede,
'Ze zullen nooit mijn rust. "
En toch zijn werk voltooid is sinds de oprichting van de
wereld. Voor ergens dat hij heeft gesproken over de zevende dag in
deze woorden: "En op de zevende dag rustte God van al zijn
werk. "En ook in de bovenstaande passage zegt hij," Ze zullen nooit
mijn rust. "
Het blijft nog steeds dat sommige treedt dat rust, en degenen die
voorheen was het evangelie verkondigd aan hen niet gaan, want
van hun ongehoorzaamheid. Daarom God weer een bepaalde dag belt
Vandaag zij, toen een lange tijd geleden sprak hij via David, zoals gezegd
voor:
"Vandaag de dag, als je hoort zijn stem,
niet verhardt uw harten. "
Want als Joshua had gegeven hen rest, God niet zou hebben gesproken later
over een andere dag. Er blijft dus een sabbat-rest voor de mensen
van God, voor iedereen die binnenkomt Gods rest ook rust van zijn eigen
werk, net zoals God deed van zijn. Laten we daarom alles in het werk
in te voeren dat de rest, dus dan niemand zal vallen door het volgen van hun voorbeeld
van ongehoorzaamheid. (Hebreeuws 4:1-11)
De Davidic convenant ondertekenen van de Tempel van steen is opgevuld in de Messias, die maakt iedereen die zijn geloof in Hem een deel van zijn heilige tempel van vlees.
Weet u niet dat uw lichaam een tempel van de Heilige Geest, die
is in u, die u heeft ontvangen van God? U bent niet je eigen, je
werden gekocht tegen een prijs. Daarom eer God met uw lichaam.
(1 Korinthiërs 6:19-20).
De Perpetual sabbat is opgevuld in de "Messias" De sabbat is in acht moeten worden genomen voor de eeuwigheid. Exodus 31:16 luidt: "Dus de zonen van Israël houdt zich aan de sabbat, de sabbat te vieren tijdens hun hele generaties als een eeuwigdurende [ ' olam ] convenant." Het is niet de Mosaic convenant op zich, natuurlijk, maar is het teken van het Mozaiek convenant. Ze zijn onderling uitdrukkingen-teken (sabbat) en de realiteit van het bord (Mosaic convenant). Om de Sabbat betekende meer dan om zich te houden aan een bepaalde dag per week, maar om het hele Mosaic verbond dat de Here met Israël, niet alleen een onderdeel van het convenant.
Hoe kan dit verbond van eeuwigheid als "anders gemaakt" met de komst van de Messias als gesproken door de Here tot Jeremia (vgl. 31:31-34)? Hij kan verlengen met de andere convenanten in een vernieuwd convenant? Natuurlijk kan hij, en hij deed. Verlenging betekent niet dat de opheffing van de eeuwigheid aan de Abrahamic, Mosaic en Davidic convenanten. Integendeel, verandert ze van hun patronen in het anticiperen op de Messias aan hun volheid in de persoon van Messias.
Van mening dat de Davidic convenant beloofd een zoon van David die leven op zijn troon. Natuurlijk begrijpen we dit: de Messias, niet of een andere koning Salomo afgezien van de Messias. Op dezelfde manier, de Mosaic convenant wordt bewaard voor eeuwig in zijn vernieuwing in de vernieuwde Convenant van de Messias. De Messias Yeshua (Jezus), vul deze in Zichzelf met inbegrip van het bord, waardoor zij uit het patroon van herhaling, terugkerende sabbat naar een eeuwigdurende sabbat dat nooit eindigt. Pas in Messias kan dit teken worden omgevormd van een repetitieve, recycling sabbat naar een eeuwigdurende Sabbath.
Legitamacy van verschillende opvattingen. Is het Torah en Messias, de Thora en de Messias, of Messias de Leven Torah? Elke mening, natuurlijk, heeft zijn eigen aanhangers. In dezelfde context, is het sabbat en Messias, sabbat en Messias, of Messias de Leven sabbat rest? Nogmaals, elk heeft zijn eigen mening volgende. Als we kiezen voor "of" zou men kunnen zeggen Messias vervangen Torah. Dit standpunt lijkt niet te hebben aanzienlijke bijbelse ondersteuning, maar sommigen geloven het tegendeel. Om te kiezen "en" gaat door met de Torah patronen van de Messias, samen met de aanvaarding van Yeshua als de Messias. Sommige met deze aanpak van het geweten wille. De keuze van de Messias als de volheid van de Torah, dus de volheid van de sabbat, is te zien Hem als de Levende Torah, en dus, zoals de levens sabbat in wie wij leven dagelijks. Dit standpunt lijkt te worden dat van de apostel Paulus, en, indien verschillend, de schrijver van Hebreeën.
Worden joodse, de apostel Paulus begreep het dilemma dat deze verschillende opvattingen veroorzaakt voor het begin van Joodse gelovigen in de Messias. Paul aangetoond door zijn redenering dat we in de vernieuwde convenant door "in" de Messias, dat wil zeggen, wij deel aan Hem als de levende werkelijkheid van de Torah en niet door middel van de naleving van een Torah "patroon" van gedrag. Toch dringt hij er bij respect en dankbaarheid voor het geweten van degenen die verschillen met hem. Hoewel hij dat elke dag is heilig in de Messias, dus een eeuwige sabbat naleving is dagelijks "op het" Messias, hij heeft geen kritiek op mensen die houden van de sabbat in het traditionele patroon als slechts een dag van de week. Evenmin doet hij afstand te nemen van hen. Integendeel, hij hen volgens hun overtuigingen van geweten. Hij schreef:
Een man van mening is een heilige dag meer dan een ander. Een andere man
beschouwen elke dag hetzelfde. Elk een volledig moeten worden overtuigd van
zijn eigen gedachten. (Romeinen 14:5)
Hij geeft een samenvatting van deze aangrijpende verklaring af: "U dan, waarom heb je rechter je broer? ... Dus, dan elk van ons geeft een overzicht van zichzelf aan God "(14:10, 12).
Herziening Paul's onderwijs. Gezien Paul is van mening dat het shabbath , het "teken" van de Thora, is opgevuld in de Messias als is het geheel van de Torah. In Hem werd omgevormd van een convenant ondertekenen van de wekelijkse observances voor het leven-veranderende realiteit van onze Messias het aangaan van de eeuwigdurende sabbat rest [ shabbath shabbathon ], te beginnen met elke dag leven we voor de rest van ons leven door middel van de eeuwigheid. De transformatie van het teken was van een rust op een dag van de week tot een eeuwige, maar de dagelijkse rusttijd in Messias die nooit eindigt. De Sabbat Rust is voortdurend waargenomen. De essentie van het getransformeerde teken is voor het leven in tijd omgezet te worden in het eeuwige leven in de Messias Yeshua (Jezus). Paul, als hij zich in soortgelijke leer, beweegt de gelovige om het verkeer uit de uiterlijke naleving van de innerlijke, geestelijke naleving verkregen door weefseltromboplastine aanwezigheid van de Heilige Geest.
Gezien de Messias in het licht van de sabbat. Dus, als we slechts een dag per week als heilige, of we zien elke dag als heilige, in beide gevallen moeten we niet repeteren de sabbat als werden nagekomen. Integendeel, we leven door geloof in de verrezen Messias, onze sabbat Rest, omgezet in een manier. Voor sommigen is slechts een dag is aanvaard als heilig. Anderen, zoals Paul en de schrijver van Hebreeën (misschien een en dezelfde auteur) zie de sabbat als een dagelijkse en niet alleen wekelijks, alsof het leven voor de gelovigen zijn slechts een eeuwigdurende dag van de zevende dag. En zeker is dit, de schrijver van Hebreeën leert, voor degenen die het evangelie horen en te combineren met het geloof (4:2-3).
In dit licht is, begrijpen we de sabbat in een meer uitgebreide en levende manier die tot ons spreekt de boodschap van de Messias als zaterdag in heerlijkheid, als die de volledige rust in de hemelse rijk op zijn vader rechterhand. Verder begrijpen we dat Hij nodigt ons uit om te gaan zitten "in" Hem altijd, elke dag van ons leven en voor de eeuwigheid, nooit terug te stijgen naar onze oude werken die werden impotent te slaan ons. In dit opzicht is de sabbat is "Vandaag", zoals de schrijver van Hebreeën verklaart (4:7).
In het Evangelie van Lucas, de schrijver citeert de woorden van Yeshua (Jezus) over zijn anticiperen om de sabbat rusten wanneer Hij zou zitten aan de rechterhand van Gods troon. Hij schreef: "En vanaf nu op de Zoon des mensen zal gezeten aan de rechterhand van de kracht van God" (Lucas 22:69).
Mark 16:19 bevestigt deze verwachting van Yeshua: "Dus, toen de Heer Yeshua tot hen gesproken had, werd hij ontvangen op naar de hemel, en ging zitten [ yeshev van yashav - "om te gaan zitten", "rust"] aan de rechterhand van God. "
De apostel Paulus woog op de Messias om de volheid van de sabbat rusten in zijn brieven aan de Efeziërs en de Kolossenzen. Aan de Efeziërs schreef hij van God, die "Hem uit de dood, en zit hem [ yoshivehu ] aan zijn rechterhand in de hemelen" (1:20). Aan de Kolossenzen hij eveneens schreef, maar met een aanmoediging voor hen om deel te nemen in de hemelse rust nu beschikbaar in de Heer Yeshua: "Als u naar voren zijn gebracht met de Messias, blijf zoeken naar de dingen boven, waar Messias zit [ yoshev ] aan de rechterhand van God "(Kolossenzen 3:1).
De schrijver van de Brief aan de Hebreeën Evenzo geeft de volheid van de sabbat wordt in de Messias. Merk op hoe hij wijst op het strategische punt dat Yeshua (Jezus) zitten aan de rechterhand van de troon van God: "Als hij had gemaakt zuivering van zonden, hij ging zitten [ yeshev van yashav - "om te gaan zitten", "rust"] aan de rechterhand van de Majesteit op hoog "(1:3). Nogmaals, in 10:12, hij nogmaals het feit van de Messias wordt compleet in de hemelse sabbat shabbathon genaamd "Vandaag": "En hij, na aangeboden een offer voor de zonden van alle tijd, gingen [ yeshev [/ i ]] aan de rechterhand van God. "
Wederom in 12:2 de schrijver van Hebreeën stations zijn punt. Hij admonishes ons vast te stellen "onze ogen op Yeshua, de auteur en perfecter van het geloof, die voor de vreugde die vóór Hem meegemaakt het kruis, neerbuigend de schaamte en heeft zitten [[i] yeshev ] op het juiste hand van de troon van God. "
In het boek Openbaring van de Heer Yeshua sprak met de chazzan , of "engel van de kerk" genoemd Laodicea. Hij waarschuwde voor de kerk lukewarmness. Als berouw opgetreden en attitudes veranderd, de Heer verzekerd: "Wie overwint, Ik zal tot hem gaan zitten [ sheveth ] met mij op mijn troon, zoals ik ook overwonnen en ging zitten [[i ] yeshev [/i]] met mijn Vader op zijn troon "(3:21). De inschrijving blijft open tot die moeten berouw vandaag. Degenen die wel, die ingaan op Messias in het geloof, zijn toegelaten in de leef-, permanente en eeuwigdurende sabbat Rest van en in Messias.
Merk op dat de gerelateerde woorden yashav, yeshev, yoshev, yoshivehu en sheveth -woorden uit dezelfde wortel woord uit die het woord "sabbat" is afgeleid-houden terug in de Bijbel passages over de Messias. Dit zijn dezelfde "zitten" woorden gebruikt in de Torah te beschrijven van de gewenste houding van het volk van Israël als ze correct nageleefd de sabbat. Ze waren gaan zitten. Alle gevallen van instructie "te gaan zitten" of "aan te gaan rusten," verwacht de Messias zitten op vaderdag rechterhand als het Living sabbat en steeds onze sabbat Rest.
Sabbat naleving derhalve volgens deze verschillende Nieuwe Verbond (Testament) passages, is getransformeerd, niet worden vervangen, met de vernieuwing van de Abrahamic, Mosaic en Davidic convenanten in de Messias Yeshua (Jezus) als het Nieuwe Verbond. Omdat Yeshua is de levende Torah, we gaan "Messias naleving," dat wil zeggen, die deelnemen aan het eeuwige leven van de Messias vandaag als onze Shabbath shabbathon . Hij is alles wat de sabbat patronen uit het begin van de tijd waren bedoeld om in haar instructies over heilig leven. Heilige levensstandaard rusten in de Messias.
Fulfillments in de Messias zijn bedacht, zoals verjaardagen. Het doel van de sabbat in acht nemen voor de komst van de Messias was te wijzen op Hem in alle wekelijkse overwegingen van deze heilige dag. Niemand had moeten doen minder dan volledig aan de sabbat met de bijbelse voorschriften. Ze leerde ons en leiden ons naar de Messias. Deze sabbat observances repeteerde de volledige rust, dat de Messias zou zijn trouwe mensen toen Hij verscheen. Externe patronen beheerst de dag tot dan, elke regel en praktijk anticiperen op zijn uiterlijk.
Nu Messias is gekomen, die uit de doden, met opgevaren naar de hemel en ging zitten aan de rechterhand van de Vader troon. Externe patronen en regelgeving, eenmaal essentieel voor de wekelijkse sabbat in acht nemen, zijn vervuld in Hem dagelijks. Deze patronen moeten niet langer het beoogde uitoefening van onze sabbat in acht nemen. Integendeel, als we kijken naar de wekelijkse sabbat van de joodse traditie, doen we dit in de herinnering van de Messias van de vervulling van de sabbat. De patronen van de wekelijkse sabbat dag en de speciale Sabbaths van de eerste vier van de zeven "benoemde tijden" (festivals) zijn vervuld in Hem, wordt omgezet in zijn persoon. Terwijl we moeten blijven leren van deze patronen over de Messias, de realiteit is niet in de patronen op alle, maar in de Messias zelf. De apostel Paulus schreef aan de Kolossenzen in deze ader:
Dus niet iedereen laat u beoordelen door wat je eet of drinkt,
of met betrekking tot een bepaalde tijd [ mo'ed ], een Nieuwe Maan viering
of een sabbat dag. Dit zijn een schaduw van de dingen die zouden komen.
De realiteit is echter gevonden in Messias (Kolossenzen 2:16-17).
Wat, dan doen we met de wekelijkse Sabbat dag? Hoe we wonen naar het? Het antwoord is simpel. We zien Yeshua (Jezus) in elke wekelijkse sabbat dag door te kijken terug in de herinnering van zijn redemptive werk. Observeren ze herinneren ons aan wat de Messias was voor ons. Wij herinneren aan de Heer Yeshua als de volheid van elke sabbat. We vieren de wekelijkse Sabbat dag als wij een bruiloft verjaardag. Wij concentreren ons op trouw bruiloft op verjaardagen, en dus doen we met onze herinnering aan de sabbatdag.
Elke dag sabbat herinnert ons eraan dat we moeten kijken naar en deel te nemen nu in de Messias als onze sabbat Rest ( Shabbath shabbathon ). We begrijpen onszelf als in de sabbat Rest door het geloof in Hem. Om de andere dag van de week is een verlenging van de een, gezagsgetrouwe Sabbath Rest.
Of men ziet slechts een dag als heilige per week, of elke dag heilig in de Messias, op elk moment van ons leven moeten we deelnemen aan de Messias en de sabbat Rest Hij is voor ons.
Na in de sabbat Rest, omdat het ons volledig vertrouwen in de Messias, we niet langer rekenen dagen, zoals in de vroegere tijden. We hoeven niet terugtrekken uit onze sabbat Rest, de Messias, terug naar onze oude "werkdagen" van zelf-afhankelijkheid omdat een dag van de kalenderweek veranderingen. Door het geloof in Hem hebben we blijven onder de beloofde slechts een dag-de sabbat van de "Vandaag." Ons werk dagen klaar bent in Hem. Ze zijn klaar. Onze werken kunnen ons niet redden. Elke dag van de kalenderweek wij niet vergeten en nemen deel in de woonkamer sabbat Rest ( Shabbath shabbathon ), wanneer wij, door geloof, observeren en participeren in het leven van de Messias. Hij is de Levende sabbat Rest van eeuwigdurende naleving "Vandaag" en voor eeuwig.
en dan volgt nu de oorspronkelijke taal voor eventuele onduidelijkheid,
The Messiah and the Sabbath - Part 1
The Sabbath: An Appointed Time of Messiah
Part One: A Word Study
The seventh day is known in the Bible as the weekly Sabbath. Other Sabbaths often occur besides the weekly one when associated with annual festivals, i.e., better expressed as the LORD’s “appointed times.” In the Hebrew Bible and the New Testament Gospels, Sabbath observance was filled with Messianic anticipation, promise and revelation.
Using a consistent, biblical hermeneutic derived from the ancient Hebraic worldview, our aim is to show the Messiah Yeshua (Jesus) in light of the Sabbath, and the Sabbath in light of Him. He is our primary focus, the supreme intention of our study, and the bias of our hearts.
At the risk of discouraging the average reader, much care is given in this article to show the many Hebrew words with their meanings that underlie the texts of the English Bible. Because the Sabbath can be so easily misunderstood depending on one's passion and tradition, as it was also in Yeshua's (Jesus') time on earth, clarification of the actual Hebrew words in use should help the serious Bible student better understand terms and definitions as well as issues and conclusions.
While positing the Sabbath as a Messianic event that affects the way we treat every day of the week, the writer bears in mind the Scriptural admonition by the Apostle Paul in Romans 14 for tolerance regarding other views in understanding and observing the Sabbath.
An overview of Bible references. Though the specific word “Sabbath” is not found, the first record of the Sabbath is found in Genesis 2:2:
And Elohim finished his work which he had done, and he rested
on the seventh day from all his work which which He had done.
And Elohim blessed the seventh day and separated it, because in
it he rested [ yishboth – “sat down”] from all his work which Elohim
created and made.
The first occurrences of the word “Sabbath” [shabbath] in the Bible is in Exodus 16:22-30 where it reads:
Now on the sixth day they gathered twice as much bread, two
omers for each one. When all the leaders of the congregation came
and told Moses, then he said to them, “This is what the LORD
meant: Tomorrow is a shabbathon [complete rest], a holy
shabbath to the LORD. Bake what you will bake and boil
what you will boil, and all that is left over put aside to be kept until
morning.” So they put it aside until morning, as Moses had
ordered, and it did not become foul nor was there any worm in it.
Moses said, “Eat it today, for today is a shabbath to the
LORD; today you will not find it in the field. Six days you shall
gather it, but on the seventh [shevi’i] day—shabbath, there
will be none.” It came about on the seventh [shevi’i] day that some
of the people went out to gather, but they found none.
Then the LORD said to Moses, “How long do you refuse to keep
my commandments and my instructions? See, the LORD has given
you the shabbath. Therefore he gives you bread for two days on the
sixth day. You sit down [shavu – also, “you rest”] every man where
he stands [tachath]. Let no man go out of his standing place
[maqom] on the seventh [shevi’i] day.” So the people rested
[yishebbeth – “sat down”] on the seventh [shevi’i] day.
We are introduced to several concepts related to the Sabbath [shabbath]. The word shabbath occurs in singular and plural references in the Tanakh (Old Testament) 78 times, eleven of which includes a combination of shabbath with the word shabbathon, often feebly translated as “Sabbath observance.” The word “observance” is not the intended meaning. Another Hebrew word indicates observance. Here, as in all other places in the Scriptures, shabbathon indicates “resting,” “rest,” or, better, “complete rest.” Usually the word shabbathon is tied to the word shabbath as shabbath shabbathon—a “Sabbath of complete rest.” This word combination is Messianic. It anticipates the Messiah to become our Shabbath shabbathon forever, thus fulfilling the Scripture that the Sabbath is to be observed perpetually. The eleven occurrences of the word shabbathon occur only in Exodus (three times) and Leviticus (eight times). The occasions are in reference to:
• the regular Sabbath on the seventh day (cf. Exodus 16:23; 31:15; 35:2; Leviticus 23:3)
• the three “appointed times” in Tishrei, the seventh month, namely, Yom Teruah (Day of Awakening Trumpet Blast), Yom Kippur (Day of Atonement) and Sukkoth (Booths, or Tabernacles) (cf. Leviticus 23:24, 32, 39)
• the sabbatical year for agriculture (cf. Leviticus 25:4-5)
In every case, when we encounter the phrase shabbath shabbathon, we should read it as “Sabbath rest.” As we shall see later, this understanding prepares us to understand the teaching on the Sabbath rest in Hebrews 4 as being a living, permanent, perpetual Sabbath rest.
Observe not only the words shabbath [Sabbath] and its connection to shabbathon [complete rest], but also its connection to the word shavu (“you sit,” “you rest”) in Exodus 16:29. The root verb for shavu is yashav which means “to sit,” “to sit down,” and “to rest.” Hence, we see the LORD’s command was for the people of Israel to sit down on the Sabbath, to rest themselves to be renewed, restored and refreshed. In this light, the meaning of the word “Sabbath” is “the LORD’s appointed time to sit down.”
In the New Covenant, or New Testament, the word “Sabbath” occurs 61 times, almost as many times as in the Old Testament. The Gospels make 50 references, the Book of Acts nine, Colossians once (2:16) and Hebrews once (4:9).
The Sabbath and the number seven. The Sabbath draws our attention to the number seven in the Bible and the number seven to the idea of “sitting down,” of “resting.” As mentioned, the word “Sabbath” is the Hebrew word shabbath. It was derived from the number seven—sheva. Seven is a fascinating number to study throughout the Bible. Generally it refers to the spiritual completion, including the state of rest of the natural order of God’s creation.
The number seven relates to wholeness, refreshment, restoration, and healing. In ancient Israel when a person was infected with a skin disease, such as an itch or rash, including leprosy, he or she went into isolation for seven days. The priest examined [ra’ah – “to see,” “to look at”] the infected person on the seventh day to declare the infected person either clean [tahor] and whole, or unclean [tamei] and still diseased (cf. Leviticus 13:32).
The matter of one’s cleanness or uncleanness, wellness or unhealthiness, was pronounced by the priest. He either qualified or disqualified a person by his examination. If the person was declared clean and whole, he or she could approach the holy things of God such as the Tent of Meeting [mishkan], or later, the Temple. If he or she remained sick, they were disallowed. If you were the sick person and you were declared clean by the priest on the seventh day, your relationship with God would be tremendously enhanced. Even if on the sixth day the skin appeared healed, you remained unclean until the seventh day and the priest’s declaration. You would become more personal, even, intimate in your approach and worship of God, casting yourself on his mercy and lovingkindness rather than your earning power, or sense of merit. The seventh day was the decisive day to know if one was whole or not. The Sabbath has this sense about it—it is the day of wholeness and healing.
For this reason, we see many of the references to the Sabbath in the Gospels to be the day Yeshua (Jesus) worked miracles and healed the sick. This purpose was lost on many of the Bible scholars of Yeshua’s time on earth. They forgot the purpose of the Sabbath included wellness of the body—a time to heal and set free. Of course, Yeshua (Jesus) acted in accordance with the purpose of the Sabbath when He healed the sick and cast out demons.
Many things in the Bible are related to the number seven besides the seventh day of the week or the seven festivals found in Leviticus 23.
• The menorah that stood in the Tent of Meeting [mishkan] had seven lamps yielding a complete revelation of light. Six branches were fixed to one central stem. The seventh light, or central stem, gave the six branches their fullness.
• The food of Egypt, often associated with hard labor of God’s people, was listed in the Bible as six items: fish, cucumbers, melons, leeks, onions and garlic (Numbers 11:5). The LORD’s provision of food for Israel was listed as seven items: wheat, barley, vines, fig trees, pomegranates, olive oil and honey (Deuteronomy 8:8).
• In Ephesians 6:14-18, the protective armor of God worn by believers in the Messiah consists of six items: the belt of truth, the breastplate of righteousness, the sandals of the preparedness of the gospel message, the shield of faith, the helmet of salvation, and the sword of the Spirit. All these speak of putting on the Messiah in our relationship to an unfaithful world. A seventh appears in the list, but it is not something worn as protective armor, but, rather, is a daily practice of the armored believer. What is this seventh? The answer is prayer in the Spirit. Praying in the Spirit is to be done on all occasions with all kinds of prayers and requests. The six items that clothe the follower of Messiah in an opposing world hang on a seventh—a holy, personal and intimate relationship with Almighty God based on praying in the Spirit in the spiritual likeness of Messiah Yeshua (Jesus).
The seventh day was the first day on God’s calendar after creation was completed in six days. It was separated from all other days as a holy day of rest. The LORD God designated the seventh day as one of his “appointed times” [mo’adim], along with the seven annual festivals in Leviticus 23. In these “appointed times” the LORD chooses to reveal Himself more completely, intensely and intimately as compared to other days. They bear a prophetic value for their observers.
The Sabbath day is significant for a number of reasons. The first six days show the works of God in relationship to man, and mankind’s work in relation to God, others and the world. The seventh day was designed for man to relate to God without other concerns and distractions on his part. It was a meeting time. More than this, it was a sitting, or resting time. Yeshua said, “Sabbath was made for man, not man for the Sabbath” (Mark 2:27).
In Leviticus 23:1-3 the Torah describes the seventh day as “an appointed time” [mo’ed] the LORD chose to invite his people Israel to convene together to recite the Scriptures and rehearse his relationship with them. A literal reading of this passage reads as follows:
The LORD spoke again to Moses, saying, “Speak to the Sons
of Israel and say to them, ‘The LORD'S appointed times [mo’adei]
which you shall proclaim as a holy recital [miqrei]—‘my
appointed times [mo’adai] are these: For six days work may be
done, but the seventh [shavi’i] day is a sabbath [shabbath] of
complete rest [shabbathon], a holy recital [miqra]. You
shall not do any work; it is a sabbath to the LORD in all your
resting places [moshavathekem, from moshav derived from the
verb yashav – “to sit,” “to rest”].”
Besides the word “Sabbath” and its related meanings to the number seven and the words “resting” and “resting places,” two other words are very important in this passage for consideration. These two words are mo’ed, which means “an appointed time,” and miqra, which may be rendered as “a recital,” “a reading,” “a summons,” “a calling,” “an invitation,” “a convocation” or, in general, “a rehearsal.”
Mo’ed—an appointed time for future considerations. As stated, the noun mo’ed means “an appointed time.” Often it is translated as the word “feast,” but this is not always found true. For example, the sixth of the seven festivals is Yom Kippur, or the Day of Atonement. For Israel it is a fast day, not a feast day. “Appointed time” gets at the heart of the meaning better. Some of the appointed times are celebrated like festivals. But we know that at least one is not. Whenever we hear of “the seven festivals” of God, we need to recall that they are actually the LORD’s appointed times.
Mo’ed comes from the Hebrew verb ya’ad which means “to appoint,” or “to assign.” The same word in Arabic means “to promise,” “to threaten” and “to predict,” i.e., it has to do with a present reality that concerns the future, both good and bad. Appointments and assignments are future-oriented as are promises, threats and predictions. They are made in the present but carried out in the future. Such is the idea that lies behind the word mo’ed. It has a present reality, but it is worked out in the future.
As we know, of the seven “appointed times” of the LORD that are annually commemorated, the first four are already fulfilled in the Messiah—Passover (Pesach), Unleavened Bread (HaMatzot), Firstfruits (Bikurrim), and Pentecost (Shavuot). They were fulfilled by the Messiah at “the appointed times” [mo’adim] The apostle Paul, in Romans 5:6 verified this truth: “For in our still being weak, Messiah at the appointed time [‘eth – spelled ayin-tav] died for the ungodly” (cf. similar usage of ‘eth in 1 Samuel 18:19, Ezekiel 7:7, 12; Isaiah 13:22). We see the synonymous parallelism of the Hebrew word ‘eth and mo’ed in Psalm 102:13:
You are arising and are showing compassion on Zion.
For it is time [‘eth] to be gracious to her,
for the appointed time [mo’ed] has come.
The remaining three appointed times [mo’adim] all fall in the seventh month of Tishrei on God’s calendar. They are Yom Teruah (Day of the Awakening Trumpet Blast), Yom Kippur (Day of Atonement) and Sukkoth (Booths, or Tabernacles). None of these are fulfilled yet in the Messiah. We await their fulfillment.
A related noun to mo’ed is the word ‘ed (spelled ayin-daleth). It means a confirming of evidence by virtue of being a witness, as in a court. The judge acts on the evidence to determine the future course of action based on the witnesses statements.
Another related word derived from ya’ad—“to appoint”—is ‘edah which means “appointed meeting,” “church,” “assembly” or “congregation” of righteous people. The relationship is easily seen in the fact that a congregation, or church, gathers at an appointed time. In Leviticus 23, the Sabbath and the seven annual festivals are shown to be the LORD’s appointed times. We do well to always remember that the LORD set the appointed times for Himself. He calls them “my appointed times.”
As his people, Israel is obligated to respond to the LORD’s invitation, or summons, to meet together at the LORD’s appointed times to weigh the present against the promised future of a Day of the LORD.
The writer of the Book of Hebrews gives this admonition to the church: “Let us not give up meeting together … but let us encourage one another—and all the more as you see the Day approaching” (Hebrews 10:25). Preserved is the idea that congregations of the Messiah Yeshua (Jesus) meet at appointed times to recite the evidence of the LORD’s promise regarding the present and to encourage each other for the future event of the Day of the LORD.
Miqra—a recital time. The other word that bears weight for a brief study is the word miqra which means “a recital.” The word “rehearsal” captures the spirit of the word. Often translated in our Bibles as “convocation” or “assembly,” like the word mo’ed, it, too, bears witness to the future revelation of God to his people in the present reality of their circumstances. Yet it means more, carrying along the idea of teaching and learning the Scriptures on how to live today in light of the approaching revelation of God to Israel and the nations, including the climactic Day of the LORD.
The word miqra may be translated as the place of “recital,” “reading” (of the Scriptures) or “a calling.” The purpose was to teach the Scriptures and learn from them. Derived from the Hebrew verb qara’, it means “to call,” or “to invite” to participate in a holy event. In ancient Israel, the related word qeru’im was used to designate “those called up” to read from the Torah at public meetings. Another related verb qarai’ meant “to teach” the Scriptures. In this light we see that the appointed times of the LORD were also rehearsal times, that each mo’ed was also a miqra, and vice versa.
The Sabbath—an appointed time for Messiah’s revelation. What we learn is that weekly Sabbath observance as God’s appointed time for Israel had the intended value of being “a rehearsal,” or “recital.” What was rehearsed, or intended to be rehearsed was the anticipation of the Messiah as the fullness of the Sabbath rest. He was the goal of the Sabbath observances. Sabbath and the Messiah are inseparable, the Sabbath pointing to Him and being fulfilled in Him. He is Lord of the Sabbath (cf. Luke 6:5) and the fullness of its purpose and role in our lives.
Reverse symmetry of Leviticus 23:1-4. The synonymous parallelism of mo’ed (“appointed time”) and miqra (“recital,” “rehearsal”) may be shown in the literary style of Leviticus 23:1-4. These four verses conform to a Hebraic literary style we refer to as reverse symmetry. Words and phrases conform to a pattern that makes a series of statements then reverses its order at a pivotal word or statement that is the crux statement, or main point. For example, if we assign letters of the alphabet to each succeeding line in Leviticus 23:1-4 we get a reverse symmetry that may be written as ABCDEDCBA. Examine these verses in this light:
The LORD spoke again to Moses, saying,
A “Speak to the sons of Israel and say to them, ‘The LORD'S appointed times
[mo’adei]
B which you shall proclaim as a holy recital [miqrei]—
C ‘my appointed times [mo’adai] are these:
D ‘For six days work may be done, but the seventh
[shavi’i] day is a sabbath [shabbath] of
complete rest [shabbathon – “resting”],
E ‘a holy recital [miqra].
D1 ‘You shall not do any work; it is a sabbath to the LORD in
all your resting places [moshavathekem, from moshav
derived from shav].
C1 ‘These are the appointed times [mo’adei] of the LORD,
B1 ‘holy recitals [miqra’ei]
A1 which you shall proclaim for them at the appointed times [mo’adam].”
Lines A and A1, the first and last lines of this passage, are in parallel correspondence as are all other succeeding letters B, C and D with their counterparts. However, observe that line E is without a parallel. It is a pivotal statement upon which all other words and phrases hinge—like a door hinge that swings a door open and back again in reverse order. Line E simply is two words— holy miqra, meaning “a holy recital.” It is “the call of the LORD to rehearse before Him” using the Scriptures to learn the ways of the LORD so our future may conform to his plan for the ages.
The importance of detecting the Hebraic literary style underlying our English translation of the Bible is critically important in biblical interpretation. Once we know the actual literary method used for writing a passage we can clarify meanings and intentions of the writer when using certain words. In lines D and D1, for example, the text reads:
D “For six days work [melakah] may be done, but the seventh
[shavi’i] day is a sabbath [shabbath] of complete rest
[shabbathon – “resting”].”
D1 “You shall not do any work [melakah]; it is a sabbath to the LORD
in all your resting places [moshavathekem, from moshav
derived from yashav – “to sit,” “to rest”].”
The word “work” corresponds exactly in the same section in both lines. In Hebraic literature, this is referred to as synonymous parallelism.
When we look at parallel lines sometimes, and it is the writer’s intent to do so, additional information is added in one line that may not reappear in the other line, but is there by implication. It is simply unnecessary to repeat it to maintain the symmetry. For example, while line D mentions “six days” and “seventh day,” line D1 does not. It is simply carried into line D1 by implication.
Not only is the word “work” parallel in line D and D1, so is the word shabbath in both lines.
Notice that the last word in both lines are synonymous parallels as well, but are different words nouns derived from the same root word that means “to rest,” “to cease,” the word shav. The two last words in these lines of D and D1, therefore, play off each other and enhance each other to help the reader clarify what is meant.
In line D the last word is shabbathon, meaning “rest,” or “complete rest.” In line D1 the word is moshavatheken, meaning “your resting places,” like your home where you live, eat and sleep. The word moshav, form which this word is expanded, means “sitting place.” Both words are dealing with and emphasizing resting. The word in line D1, shabbathon, is joined to the preceding word shabbath to be read as shabbath shabbathon. Eleven times this word combination exists in the Torah, principally in Exodus and Leviticus. It means “Sabbath of complete rest,” or, in shorter form, “Sabbath rest.” The word moshavathekem, meaning “your resting places,” shifts the emphasis from the purpose of the Sabbath to be a day of rest to the place where one rests on the Sabbath.
As we shall see, the writer of Hebrews in chapter 4 refers to Messiah Yeshua (Jesus) as both the shabbath shabbathon, the “Sabbath rest,” and moshav, “resting place,” or “sitting place.” The expression that “Yeshua is our Sabbath rest” is not totally lost on us today, thanks to the passage in Hebrews 4. Nor is the idea that we sit in heavenly places in the Messiah lost to us. In Ephesians 2:6-9, the apostle Paul wrote: “And God raised us up with Messiah and seated us with him in the heavenly realms in Messiah Yeshua . . . For it is by lovingkindness [grace] you have been saved through faith—and this not from yourselves, it is the gift of God—not by works, so that no one can boast.”
The Messiah and the Sabbath - Part 2
The Sabbath: An Appointed Time of Messiah
Part Two: Messiah's Sabbath Rest
What may be lost to many is the connection of Yeshua (Jesus) as our “sitting place” and its reference to the action we take in our Sabbath rest. What the New Covenant teaches is that we have entered into our Sabbath rest (shabbath shabbathon) through faith in the Messiah Yeshua, resting from our works. We now “sit,” i.e., “rest” ourselves in the heavenly places in Messiah Yeshua.
The Sabbath was made for man’s rest in Messiah. We gain insight, and hopefully revelation of the Word of God, by recalling that the seventh day is highly important for our having a better understanding and relationship with the LORD. As we’ve learned, the number seven as related to the Sabbath has to do with teaching us something not only about God, but ourselves, not only about ourselves, but about God.
Man needs rest. We are physically and emotionally wired for the Sabbath day. One third of each day every day is intended for rest where we lie down and sleep. The Lord made us this way. Without adequate sleep we become neurotic. One seventh of each week we are wired for cessation from productivity, one third to be spent lying down in sleep as we do each day and the other two-thirds at rest where our primary daily activities cease. As mortals, we spend ourselves into weariness and exhaustion if we do not observe our human nature’s requirements for adequate rest and sleep to renew our minds and strength.
Why did the LORD make us this way? Why do we lose our strength when “we stand,” when we are not “sitting down” or “lying down” at rest? Failure to observe these natural cycles of renewal and restoration will leave us fatigued, sickly and neurotic. We become difficult to ourselves and others. Why do we gain strength when we are “sitting down” or “lying down” at rest? Why is our power renewed at such times? What did the LORD have in mind when he made us rest dependent?
We learn that in our rest-dependency that we are incomplete in ourselves. We discover that we are not self-sustainable for life and positive attitude without it. We fall short, like the number six in Hebrew indicates the number of man for incompleteness, inadequacy and corruption. We cannot bring about our well-being in our own strength. Nor can we bring forth our own cleanness and wholeness by our own merits or works. Work saps our strength and drains our physical and emotional reserves. We may try to bring about our reform, a fresh start or rebirth through our works, but all efforts gloomily fail to achieve this goal. Our most noble efforts and resolve collapses on the dust pile of human strivings.
Our works are insufficient for the task of personal transformation. Work tires us out. The nature of work is that we spend our strength and power in exchange for an equivalency in food, clothing, shelter and other necessities as well as for our pleasures. This barter exchange between our strength expended, i.e., work, and our gains from it, i.e., income and benefits, is an exchange of our physical, mental and emotional strength for something temporal. What we exchange our “standing times” for gives us a measure of power and influence in the temporal gains of money and properties. How temporal it is, too! It is spent as soon as we release it. Our energy spent in work is “balled up” or compacted into our gained resources as a result of work. Our strength from “standing” is depleted in the exchange. It can be wasted, lost or spent without return. Such is life.
Understanding our need for the Sabbath helps us understand better the terrible condition slavery imposes on souls and why it is untenable for human beings. Not only is it loss of freedom and demeaning of dignity, it is work exchanged without comparable personal compensation for strength expended. Slaves are lives spent by masters for an unjust return on their strength expended. It is theft of life, freedom and work. Freedom is the cry of slaves. Why? They yearn to work with a fair, personal return on their energy expended and, at the same time, to have times for adequate rest as the LORD made us to enjoy the Sabbath. And they want to do this by choice, not by forced labor.
Slavery is a good example of lives spent without a personal return on labor. Under the best of times when most people in the world are free to spend their “standing times” in labor or pleasure as they choose, the truth remains—work is an exchange of physical, mental and emotional strength for spending power. Work, money and properties are temporal powers that must be continually renewed.
The Sabbath reminds us to cease from our works for Messiah’s works. When we live our lives as dependent on our works to sustain life, we think of ourselves as the center of the world based on our temporal gains. This is an aimless and empty path of self-defeat. Or we give up on our works to save and sustain us, and the self-centeredness they bring, and enter into the higher, superior divine rest of “sitting down” in the risen Messiah by participating in his eternal life that daily renews us. In other words, we cease from our works and self-dependency for his works and sovereignty over our lives. It is the very opposite of slavery. The Messiah gives us the full benefit of his works in our undeserved and unqualified state. We cannot merit or work for his benefits of salvation from ourselves and our sins. Our works are depleted of their illusionary promise of self-salvation. Messiah’s works of redemption are exchanged in the place of our works. We turn from faith in ourselves and others to faith in Him and in his enduring, renewing works that save us from strength depletion and loss.
The writer of Hebrew adds: “Therefore God again set a certain day calling it Today” (Hebrews 4:7), offering a new opportunity for Israel to enter the Sabbath rest, the shabbath shabbathon. He wrote:
There remains, then, a Sabbath rest [shabbath shabbathon]
for the people of God. For anyone who enters God’s rest also
rests from his own work, just as God did from his. Let us,
therefore, make every effort to enter that rest so that no one will
fall by following their example of disobedience (4:9-11).
The Sabbath rest, or shabbath shabbathon, is “Today.” The writer of Hebrews tells his Jewish audience of believers in Messiah that Sabbath observance for Sabbath observance sake leads to failure. What matters is entering permanently into the Sabbath rest—the shabbath shabbathon through faith in the Lord Yeshua (Jesus). This is the purpose for which the Sabbath day was intended—to point to the Messiah and the rest—the only true rest—that is available through faith in Him.
Today is the day we participate in the divine nature of the Messiah. When we receive the Lord Yeshua by faith in Him, we enter into the seventh day of God’s plan for us, a spiritual day that separates us from our works, the six days of our past where we depended on our performance.
The Apostle Peter summarized well the fullness of the Sabbath rest we have in the Messiah:
His divine power has given us everything we need for life and
godliness through our experiential knowledge of him who called
us by his own glory and goodness. Through these he has given us
his very great and precious promises so that through them you
may participate in the divine nature and escape the corruption in
the world caused by evil desires (2 Peter 1:3).
Corruption in the world caused by evil desires is a sixth day experience, the common experience of man. Participation in the divine nature of the Messiah is the fullness of the Sabbath experience, a Today experience of fully resting in Him.
When the writer of Hebrews used the word “Today,” he showed that we do not leave the shabbath shabbathon (Sabbath rest) to begin another work week tomorrow. Instead, we sit in the heavenly realm in Messiah Yeshua now—and all our tomorrows without self-dependency on our performance and achievements.
The Sabbath was a sign of the Mosaic Covenant. Every covenant God makes has a sign with it to recall the terms of each covenant. The Noahic Covenant the LORD made with Noah had the rainbow as its sign. The LORD said to Noah:
This is the sign of the covenant I am making between me and
you and every living creature with you, a covenant for all
generations to come: I have set my rainbow in the clouds, and it
will be a sign of the covenant between me and the earth”
(Genesis 9:12-12).
The sign of the covenant God made with Abraham was circumcision of males. In Genesis 17:11 the LORD said: “You are to undergo circumcision, and it will be the sign of the covenant between me and you.”
The sign of the covenant the LORD made with Moses at Mt. Sinai was the Sabbath. We read in Exodus 31:12-12 the words the LORD gave Moses for Israel:
Then the LORD said to Moses, “Say to the Israelites, ‘You must
observe my Sabbaths. This will be a sign between me and you for
the generations to come, so you may know that I am the LORD,
who makes you holy.’”
In verses 16-17, the LORD reaffirmed the purpose of the Sabbath for Israel was to be a sign of the Mosaic Covenant:
So the sons of Israel shall observe the sabbath, to celebrate the
sabbath throughout their generations as a perpetual covenant. It is
a sign between me and the sons of Israel forever. For in six days
the LORD made heaven and earth, but on the seventh day he sat
down [shavath] and was refreshed.
Because the Sabbath day was a sign of the Mosaic covenant, supremely represented in the Torah, we find that historically when one spoke of Sabbath observance the higher intention was to speak inclusively of Torah observance.
The covenant the LORD made with David had a sign, namely a stone house that spoke of the eternal house and kingdom promised by the LORD to David. The stone house is the Temple to be built by his son Solomon. But the eternal house of David will be built by the Son of David who is the Messiah.
We find the story in 2 Samuel 7 and 1 Chronicles 17:1-15. In 2 Samuel we read:
The LORD declares to you that the LORD himself will establish
a house for you: When your days are over and you rest with your
fathers, I will raise up your offspring to succeed you, who will
come from you own body, and I will establish his kingdom. He
is the one who will build a house for my Name, and I
will establish the throne of his kingdom forever. I will be his
father, and he will be my son. . . Your house and your kingdom
will endure forever before me; your throne will be established
forever. (2 Samuel 7:12-14, 16)
The Prophet Jeremiah mentions a New Covenant, or more properly, a Renewed Covenant to come that was not yet made. In Jeremiah 31:31-34 we read:
“The time is coming,” declares the LORD, “when I will make a
new [renewed] covenant with the house of Israel and with the
house of Judah. It will not be like the covenant I made with
their forefathers when I took them by the hand to lead them out
of Egypt, because they broke my covenant, though I was a
husband to them,” declares the LORD.
“This is the covenant I will make with the house of Israel after
that time,” declares the LORD. “I will put my Torah in their minds
and write it on their hearts. I will be their God, and they will be my
people. No longer will a man teach his neighbor, or a man his
brother, saying, ‘Know the LORD,’ because they will all know me,
from the least of them to the greatest,” declares the LORD. “For I
will forgive their wickedness and will remember their sins no more.”
The Renewed Covenant is the covenant the Messiah makes when He comes, Jeremiah taught. The Abrahamic, Mosaic and Davidic covenants will be transformed into one covenant by virtue of their being filled up in the Messiah Yeshua, son of David.
Like the Abrahamic Covenant, faith and obedience will still be foundational for entry into the kingdom of God. Like the Mosaic Covenant, separation from the world will remain foundational, but now it will be internalized, written upon the hearts of God’s people. The Torah will no longer be represented by tablets of stone and manuscripts , but will be written in the fire of the Holy Spirit upon the hearts of believers. Like the Davidic Covenant, the Renewed Covenant will have a Temple, the people of God, and be kingdom-based and focused.
In 1 John 2:27 we read the consequences of this renewed covenant in the Messiah Jesus. The Holy Spirit that anointed Him anoints his disciples and teaches them who He is. John wrote:
As for you, the anointing you received from him remains in
you, and you do not need anyone to teach you. But as his
anointing teaches you about all things [to know the LORD]
and as that anointing is real, not counterfeit—just as it has
taught you, remain in him. (1 John 2:27)
The Sign of the Renewed Covenant: the Cup (Luke 22:14-20). The Renewed Covenant has a sign, but it is not found in the Old Covenant, or Old Testament. We read of it in Luke 22:14-20:
When the hour came, Jesus and his apostles reclined at the table. And he said to them, “I have eagerly desired to eat this Passover with you before I suffer. For I tell you, I will not eat it again until it finds fulfillment in the kingdom of God.”
After taking the cup, he gave thanks and said, “Take this and divide it among you. For I tell you I will not drink again of the fruit of the vine until the kingdom of God comes.”
And he took bread, gave thanks and broke it, and gave it to them, saying, “This is my body given for you; you do this in remembrance of me.”
In the same way, after the supper he took the cup, saying, “This cup is the [sign of the] new covenant in my blood, which is poured out for you.”
The apostle Paul received the details of this instruction of the Lord from the other apostles. In his first letter to the Corinthians, he filled in more of the Lord’s conversation at the supper. He quotes Yeshua (Jesus), fully implicating the cup as the sign of the Renewed Covenant:
“For whenever you eat this bread and drink this cup, you
proclaim the Lord’s death until he comes.”
The cup signifies the renewed covenant, but its significance is not filled up yet like the others.
The transformation (or filling up) of the signs of the Old Testament covenants. With the Abrahamic Covenant, Mosaic Covenant and Davidic Covenant being filled up in Messiah Yeshua (Jesus) and, as a result, being transformed into the Renewed Covenant, we do well to see how the signs of these three covenants are transformed as well. Things do not remain the same as they were under the Torah.
The Abrahamic Covenant sign of circumcision of the flesh is filled up in the Messiah who now circumcises the heart. No longer is it obligatory for male circumcision to be done for evidence of faith in God. Circumcision of the heart is greater than that of the flesh. After all, we are not saved by a sign but by the reality that the sign testifies about—the Messiah as Savior.
The Mosaic Covenant sign of the Sabbath is filled up in the Messiah who declares He is the Sabbath rest, and, therefore, Today is the certain day that the writer of Hebrews announces as holy, no longer just one of seven days. Today is the day of Sabbath rest if one enters into it by faith in the Messiah.
Therefore, since the promise of entering his rest still stands, let us
be careful that none of you be found to have fallen short of it. For
we also had the gospel preached to us, just as they did; but the
message they heard was of no value to them, because those who
heard did not combine it with faith [other mss., because they
did not share in the faith of those who obeyed]. Now we who
have believed enter that rest, just as God has said,
“So I declared on oath in my anger,
‘They shall never enter my rest.’”
And yet his work has been finished since the creation of the
world. For somewhere he has spoken about the seventh day in
these words: “And on the seventh day God rested from all his
work.” And again in the passage above he says, “They shall never
enter my rest.”
It still remains that some will enter that rest, and those who
formerly had the gospel preached to them did not go in, because
of their disobedience. Therefore God again set a certain day, calling
it Today, when a long time ago he spoke through David, as was said
before:
“Today, if you hear his voice,
do not harden your hearts.”
For if Joshua had given them rest, God would not have spoken later
about another day. There remains, then, a Sabbath-rest for the people
of God; for anyone who enters God’s rest also rests from his own
work, just as God did from his. Let us, therefore, make every effort
to enter that rest, so than no one will fall by following their example
of disobedience. (Hebrew 4:1-11)
The Davidic covenant sign of the Temple of stone is filled up in the Messiah who makes all who have faith in Him a part of his holy Temple of flesh.
Do you not know that your body is a temple of the Holy Spirit, who
is in you, whom you received from God? You are not your own; you
were bought at a price. Therefore, honor God with your body.
(1 Corinthians 6:19-20).
The Perpetual Sabbath is filled up in “Messiah” The Sabbath is to be observed for perpetuity. Exodus 31:16 reads: “So the sons of Israel shall observe the sabbath, to celebrate the sabbath throughout their generations as a perpetual [‘olam] covenant.” It is not the Mosaic covenant in itself, of course, but is the sign of the Mosaic Covenant. They are interchangeable expressions—the sign (Sabbath) and the reality of the sign (Mosaic Covenant). To keep the Sabbath meant more than to observe one certain day per week, but to keep the whole Mosaic covenant that the LORD made with Israel, not just one part of the covenant.
How can this covenant of perpetuity be “made different” with the coming of the Messiah as spoken by the LORD to Jeremiah (cf. 31:31-34)? Can He renew it with the other covenants into one renewed covenant? Of course He can, and He did. Renewal does not mean the removal of perpetuity assigned to the Abrahamic, Mosaic and Davidic Covenants. Rather, it changes them from their patterns anticipating the Messiah to their fullness in the Person of Messiah.
Consider that the Davidic Covenant promised a Son of David who would live forever on his throne. Of course, we understand this means the Messiah, not Solomon or another king apart from the Messiah. In the same way, the Mosaic Covenant is kept forever in its renewal in the Renewed Covenant of the Messiah. The Messiah Yeshua (Jesus) filled it up in Himself including the sign, transforming it from the pattern of repeating, reoccurring Sabbath to a perpetual Sabbath that never ends. Only in Messiah can this sign be transformed from a repetitive, recycling Sabbath to a perpetual Sabbath.
Legitamacy of Different Views. Is it Torah or Messiah, Torah and Messiah, or Messiah the Living Torah? Each view, of course, has its own followers. In this same context, is it Sabbath or Messiah, Sabbath and Messiah, or Messiah the Living Sabbath Rest? Again, each view has its own following. If we choose “or,” one could say Messiah replaced Torah. This view does not seem to have substantial biblical support, but some believe the contrary. To choose “and” continues with the Torah patterns of the Messiah along with the acceptance of Yeshua as the Messiah. Some accept this approach for conscience sake. To choose the Messiah as the fullness of the Torah, hence, the fullness of the Sabbath, is to see Him as the Living Torah and, therefore, as the Living Sabbath in whom we live daily. This view appears to be that of the apostle Paul, and, if different, the writer of Hebrews.
Being Jewish, the apostle Paul understood the dilemma that these various views caused for the early Jewish believers in the Messiah. Paul demonstrated by his reasoning that we enter into the Renewed Covenant by being “in” the Messiah, i.e., we participate in Him as the Living Reality of Torah and not by the means of observance of a Torah “pattern” of behavior. Yet he urges respect and gratitude for the conscience of those who differ with him. Though he held that every day is holy in Messiah, thus, a perpetual Sabbath observance is daily “in” Messiah, he does not criticize those who hold to the Sabbath in the traditional pattern as being only one day of the week. Nor does he distance himself from them. Rather, he accepted them according to their persuasions of conscience. He wrote:
One man considers one day more holy than another. Another man
considers every day alike. Each one should be fully convinced in
his own mind. (Romans 14:5)
He summarizes with this poignant statement: “You, then, why do you judge your brother? … So, then, each of us will give an account of himself to God” (14:10, 12).
Reviewing Paul's teaching. Considering Paul’s view, the shabbath, the “sign” of the Torah, was filled up in the Messiah as is the whole of the Torah. In Him it was transformed from being a covenant sign of weekly observances to the life-changing reality of our entering into Messiah’s perpetual Sabbath rest [shabbath shabbathon], beginning with every day we live for the rest of our lives through eternity. The transformation of the sign was from a rest on one day of the week to an eternal, yet daily rest in Messiah that never ends. The Sabbath Rest is perpetually observed. The very essence of the transformed sign is for temporal life to be transformed into eternal life in Messiah Yeshua (Jesus). Paul, as he does in similar teachings, moves the believer to consider the movement from the outward observance to the inner, spiritual observance obtained by the indwelling presence of the Holy Spirit.
Considering the Messiah in the light of the Sabbath. Therefore, if we observe only one day a week as holy, or we observe every day as holy, in either case we should not rehearse the Sabbath as if it were unfulfilled. Instead, we live by faith in the Risen Messiah, our Sabbath Rest, in a transformed way. For some, only one day is accepted as holy. Others like Paul and the writer of Hebrews (perhaps one and the same author) see the Sabbath as being daily and not only weekly, as if life for believers were only one perpetual day—the seventh day. And certainly it is this, the writer of Hebrews teaches, for those who hear the gospel and combine it with faith (4:2-3).
In this light, we understand the Sabbath in a more comprehensive and living way that speaks to us the message of the Messiah as having sat down in glory, as having entered the complete rest in the heavenly realm at his Father’s right hand. Further, we understand that He invites us to sit down “in” Him forever, every day of our lives and for eternity, never rising again to our old works that were impotent to save us. In this respect, the Sabbath is “Today” as the writer of Hebrews explains (4:7).
In the Gospel of Luke, the writer quotes the words of Yeshua (Jesus) about his anticipation to become the Sabbath Rest when He would sit down at the right hand of God’s throne. He wrote: “And from now on the Son of Man will be seated at the right hand of the power of God” (Luke 22:69).
Mark 16:19 confirms this expectation of Yeshua: “So then, when the Lord Yeshua had spoken to them, he was received up into heaven, and sat down [yeshev, from yashav – “to sit down,” “to rest”] at the right hand of God.”
The apostle Paul weighed in on the Messiah becoming the fullness of the Sabbath rest in his letters to the Ephesians and Colossians. To the Ephesians he wrote of God who “raised him from the dead, and seated him [yoshivehu] at his right hand in the heavens” (1:20). To the Colossians he similarly wrote, but with encouragement for them to participate in the heavenly rest available now in the Lord Yeshua: “If then you have been raised up with Messiah, keep seeking the things above, where Messiah is seated [yoshev] at the right hand of God” (Colossians 3:1).
The writer of the Letter to the Hebrews similarly shows the fullness of the Sabbath being in Messiah. Notice how he emphasizes the strategic point that Yeshua (Jesus) sat down at the right hand of the throne of God: “When he had made purification of sins, he sat down [yeshev, from yashav – “to sit down,” “to rest”] at the right hand of the Majesty on high” (1:3). Again, in 10:12, he restates the fact of the Messiah being complete in the heavenly Sabbath shabbathon called “Today”: “And he, having offered one sacrifice for sins for all time, sat down [yeshev] at the right hand of God.”
Again, in 12:2 the writer of Hebrews drives his point. He admonishes us to fix “our eyes on Yeshua, the author and perfecter of faith, who for the joy set before Him endured the cross, despising the shame, and has sat down [yeshev] at the right hand of the throne of God.”
In the Book of Revelation, the Lord Yeshua spoke to the chazzan, or “angel of the church” called Laodicea. He warned of the church’s lukewarmness. If repentance occurred and attitudes changed, the Lord assured: “He who overcomes, I will grant to him to sit down [sheveth] with me on my throne, as I also overcame and sat down [yeshev] with my Father on His throne” (3:21). The invitation remains open to those needing to repent today. Those who do, who turn to Messiah in faith, are granted entry into the living, permanent and perpetual Sabbath Rest of and in Messiah.
Note that the related words yashav, yeshev, yoshev, yoshivehu and sheveth—words from the same root word from which the word “Sabbath” is derived—keep reappearing in Bible passages about the Messiah. These are the same “sit down” words used in the Torah to describe the desired posture of the people of Israel when they properly observed the Sabbath. They were to sit down. All instances of instruction “to sit down,” or “to enter into rest,” anticipated the Messiah sitting down at Father’s right hand as the Living Sabbath and becoming our Sabbath Rest.
Sabbath observance, therefore, according to these several New Covenant (Testament) passages, has been transformed, not replaced, with the renewing of the Abrahamic, Mosaic and Davidic Covenants in Messiah Yeshua (Jesus) as the New Covenant. Because Yeshua is the Living Torah, we enter into “Messiah observance,” i.e., participating in the eternal life of the Messiah today as our Shabbath shabbathon. He is everything the Sabbath patterns from the beginning of time were intended to represent in its instructions about holy living. Holy living is resting in the Messiah.
Fulfillments in Messiah are remembered like anniversaries. The purpose of Sabbath observance before the coming of the Messiah was to point to Him in all the weekly recitals of this holy day. No one should have done less than fully observe the Sabbath with its biblical regulations. They taught us and guided us to the Messiah. These Sabbath observances rehearsed the complete rest that the Messiah would give his faithful people when He appeared. External patterns governed the day until then, each rule and practice anticipating his appearance.
Now Messiah has come, having risen from the dead, having ascended into heaven and having sat down at the right hand of Father’s throne. External patterns and regulations, once essential to weekly Sabbath observance, are fulfilled in Him daily. These patterns should no longer be the intended pursuit of our Sabbath observance. Rather, if we observe the weekly Sabbath of Jewish tradition, we do so in remembrance of the Messiah’s fulfillment of the Sabbath. The patterns of the weekly Sabbath day and the special Sabbaths of the first four of seven “appointed times” (festivals) are fulfilled in Him, being transformed into his Person. While we should continue to learn from these patterns about the Messiah, the reality is not in the patterns at all but, rather, in the Messiah Himself. The apostle Paul wrote to the Colossians in this vein:
Therefore do not let anyone judge you by what you eat or drink,
or in respect to an appointed time [mo’ed], a New Moon celebration
or a Sabbath day. These are a shadow of the things that were to come.
The reality, however, is found in Messiah (Colossians 2:16-17).
What, then, do we do with the weekly Sabbath day? How do we attend to it? The answer is simple. We see Yeshua (Jesus) in every weekly Sabbath day by looking back in remembrance of his redemptive work. Observing them remind us of what the Messiah did for us. We recall the Lord Yeshua as being the fullness of every Sabbath. We celebrate the weekly Sabbath day as we would a wedding anniversary. We concentrate on faithfulness at wedding anniversaries, and so we do with our remembering the Sabbath day.
Every Sabbath day reminds us that we should look to and participate now in the Messiah as being our Sabbath Rest (Shabbath shabbathon). We understand ourselves as having entered into the Sabbath Rest through faith in Him. Every other day of the week is a time extension of the one, abiding Sabbath Rest.
Whether one sees only one day as holy per week, or every day as holy in the Messiah, in every moment of our lives we should participate in the Messiah and the Sabbath Rest He is for us.
Having entered into the Sabbath Rest, having put our complete trust in the Messiah, we no longer reckon days as in former times. We do not retreat from our Sabbath Rest, the Messiah, back to our old “work days” of self-dependency simply because a day of the calendar week changes. By faith in Him we remain under the promised One Day only—the Sabbath of “Today.” Our work days are finished in Him. They are done. Our works cannot save us. Every day of the calendar week we remember and participate in the living Sabbath Rest (Shabbath shabbathon) when we, by faith, observe and participate in the life of the Messiah. He is the Living Sabbath Rest of perpetual observance “Today” and forever.
Wie oren heeft om te horen.
