nooit de oude??

[ajl]

Ben er een beetje verbaasd over dat er zoveel mensen depressief zijn of zijn geweest. Is bij iedereen ook daadwerkelijk de diagnose gesteld? Zijn jullie ook in therapie geweest?

Ik zou echt niet weten hoe het voelt om depressief te zijn. Soms heb ik van die dagen dat echt alles verkeerd gaat en je niet lekker in je vel zit, maar is dat depressief? Ik merk wel dat als ik meer tijd heb om overal over na te denken dat het dan niet beter wordt. Als ik een paar dagen niet lekker in mn vel zit,ga ik mijzelf altijd vertroetelen...een zonnebankje doet bij mij echt wonderen. Die warmte ...echt heerlijk in de winter. Of schoonspecialiste,kapper etc. Maar dat heeft volgens mij niet echt wat met een depressie te maken.

@ happy mom Je schrijft dat je niet meer werkt en graag voor je mannen wilt zorgen. Ik merk aan mijzelf dat als ik veel alleen thuis ben met Hugo mn humeur er niet beter op wordt en ik steeds slechter in mn vel zit. Mijn vriendinnen werken allemaal en beginnen langzamerhand ook aan kinderen, dus echt heel veel tijd voor jezelf zit er niet meer in. Alles moet enorm gepland worden. Lijkt het je niet leuk om iets te gaan doen wat alleen voor jezelf is? Of is dat te makkelijk gezegd ?Ik geniet daarom enorm van mijn werk.Daar ben ik helemaal mijzelf en niet meer moeder/partner etc.

[Daatje123]

en soms schaam ik me wel voor inderdaad dat ik af en toe van baal dat ik gebonden ben.
moeilijk om hardop te zeggen, heb dan het idee (weet dat het niet waar is) dat ik toch mijn zoontje tekort doe.

Ik kan begrijpen dat je je zo voelt, maar is het voor je zoontje (en man) ook niet beter als jij aan dingen voor jezelf toekomt? Krijg je juist daar geen energie van? Dat je jezelf aandacht geeft en daardoor beter in je vel zit om weer verder te gaan en verder te zorgen?

[Daphne]

Ben er een beetje verbaasd over dat er zoveel mensen depressief zijn of zijn geweest. Is bij iedereen ook daadwerkelijk de diagnose gesteld? Zijn jullie ook in therapie geweest?

Ik ben er nooit voor bij de huisarts geweest, omdat ik me ervoor schaamde en ik te trots was om toe te geven, dat ik depressief was.
Ik heb meerdere testen op Internet gedaan toentertijd, veel informatie erover gelezen en praktisch alle symptomen van een depressie herkende ik: de wens om dood te zijn, heel erg moe zijn maar niet kunnen slapen, somber en down zijn, me niet kunnen concentreren niet kunnen presteren, je afgewezen en eenzaam voelen, nooit vrolijk zijn, altijd de zwarte, negatieve kant van iets zien, etc.
Ik ben niet in therapie geweest. Door de SPH ben ik in zulke mate hersteld van mijn depressie, dat ik nu weer kan genieten van de kleinste dingen. Natuurlijk ben ik nog weleens down en zit ik in een dip, maar ik ben absoluut niet meer depressief.
Depressief ben je ook 'pas' als je je minimaal 2 weken down en ellendig voelt. Dat heb ik ruim anderhalf , bijna 2 jaar gehad...

[Evelien]

Ben er een beetje verbaasd over dat er zoveel mensen depressief zijn of zijn geweest. Is bij iedereen ook daadwerkelijk de diagnose gesteld? Zijn jullie ook in therapie geweest?

Ik heb twee keer een therapie gevolgd (de 1e keer was min of meer gedwongen, de 2e keer stond ik er zelf ook achter). Heb zelfs pogingen gedaan tot zelfmoord (waar ik nog steeds van schrik als ik er aan terug denk, gelukkig is dat al heel wat jaren geleden).

[petra85]

Ik heb nu de 3e depressie Ook voor de 3e keer in behandeling 2 keer in combinatie met medicijnen, nu alleen praten omdat ad niet veilig voor de baby is.....

Als je hulp nodig hebt, zoek/vraag die dan voor het echt uit de hand loopt!

Sterkte iedereen !!

[Mortlach]

Ben er een beetje verbaasd over dat er zoveel mensen depressief zijn of zijn geweest. Is bij iedereen ook daadwerkelijk de diagnose gesteld? Zijn jullie ook in therapie geweest?

Ik zou echt niet weten hoe het voelt om depressief te zijn.

Prijs je gelukkig!

Soms heb ik van die dagen dat echt alles verkeerd gaat en je niet lekker in je vel zit, maar is dat depressief? Ik merk wel dat als ik meer tijd heb om overal over na te denken dat het dan niet beter wordt. Als ik een paar dagen niet lekker in mn vel zit,ga ik mijzelf altijd vertroetelen...een zonnebankje doet bij mij echt wonderen. Die warmte ...echt heerlijk in de winter. Of schoonspecialiste,kapper etc. Maar dat heeft volgens mij niet echt wat met een depressie te maken.

Niet lekker in je vel zitten enorm uitvergroot, en dan geen dagen, maar weken, maanden of jaren aan een stuk. En het ergste: ervan overtuigd zijn dat het nooit meer beter wordt. Dat is depressie.

[Mortlach]

Ik ben er nooit voor bij de huisarts geweest, omdat ik me ervoor schaamde en ik te trots was om toe te geven, dat ik depressief was.

Dat is het moeilijke eraan: een van de symptomen van depressie is dat je niet geholpen wilt worden. Dat is dus "gewoon" een gevolg van de ziekte, net zoals pijn een gevolg is van een gebroken bot. Maar het maakt het wel zo dat het erg, erg lang kan duren voor iemand eindelijk de stap naar de dokter maakt. Schaamte helpt ook niet. Niemand schaamt zich voor een ingegroeide teennagel, maar zodra er iets mis is in de hersenen is ineens alles anders.

Ik heb meerdere testen op Internet gedaan toentertijd, veel informatie erover gelezen en praktisch alle symptomen van een depressie herkende ik: de wens om dood te zijn, heel erg moe zijn maar niet kunnen slapen, somber en down zijn, me niet kunnen concentreren niet kunnen presteren, je afgewezen en eenzaam voelen, nooit vrolijk zijn, altijd de zwarte, negatieve kant van iets zien, etc.

Herkenbaar. Bij mij kwam er bij dat ik stopte met eten. Op een gegeven moment woog ik nog maar 60kg, terwijl ik 1.85m ben.

Ik heb ooit meegedaan aan een psychologisch onderzoek naar de effecten van droevige muziek op je gemoedstoestand. De studente die het onderzoek had opgezet zocht mensen die ooit depressief waren geweest. Om dat te kijken had ze een lijstje met typische symptomen die bij depressie hoorden, of ik die wel eens had gehad. Ik kon op alles JA zeggen. Dat had ze duidelijk nog niet eerder meegemaakt, want ze schrok er zelfs van.

Ik weet niet of je ooit weer helemaal de oude kunt worden; ik denk het niet. Ik merk nog steeds dagelijks de effecten en het is onderhand 10 jaar geleden.

[Daphne]

Ik denk, dat je altijd gevoelig blijft voor (een) depressie(ve) (gevoelens).
Ik heb sinds mijn depressie 6 jaar geleden elke winter last van stemmingswisselingen. Ik ben dan vaker neerslachtig en bekijk dingen vaak een negatieve kant. Nu, met dit heerlijke weer, heb ik gelijk weer veel meer energie en ben ik eerder vrolijk dan down.

[Saskia]

Ik denk dat veel mensen in de winter somberder zijn dan anders, maar dat mensen die eerder een depressie hebben doorgemaakt sneller in die richting gaan denken. Je weet wat een depressie is, herkent de eerste, voorzichtige tekenen en dan ben je veel alerter. Mensen geen depressie mee hebben gemaakt zullen het gooien op 'een dagje niet lekker in hun vel zitten.'

[Daphne]

Ik denk dat veel mensen in de winter somberder zijn dan anders, maar dat mensen die eerder een depressie hebben doorgemaakt sneller in die richting gaan denken. Je weet wat een depressie is, herkent de eerste, voorzichtige tekenen en dan ben je veel alerter. Mensen geen depressie mee hebben gemaakt zullen het gooien op 'een dagje niet lekker in hun vel zitten.'

Ik denk ook wel dat meerdere mensen 's winters somberder zijn.

Bij mij is het dan alleen niet 'maar' een 'dagje-niet-lekker-in-mijn-vel-zitten', bij mij is dat de hele herfst- en winterperiode door. Gelukkig heb ik tegenwoordig bijna alleen maar goede momenten, maar ik heb over het algemeen standaard minder energie, ben eerder moe en sneller neerslachtig. Het is dus nu ook meer een dip dan depressie. Voel me namelijk bijna altijd gelukkig, de symptomen zijn voornamelijk lichamelijk.

[ajl]

Hoe gaan jullie partners daar mee om. Het lijkt mij erg lastig om met iemand samen te leven die depressief is. Mijn man zou er absoluut niet mee om kunnen gaan. Ik grap wel eens dat hij mij zo snel mogelijk naar een psych ziekenhuis zou brengen en mij daar achter zou laten. Dat klinkt niet echt aardig, maar hij kan er al niet tegen als ik een dag niet lekker in mn vel zit( en dat gebeurt al bijna nooit).

[elvira (gast)]

... maar dat hoort er toch ook bij? Natuurlijk: iedereen vindt het duidelijk aangenamer als je goed te pas bent enzo, maar je partner moet er toch standaard voor je zijn?

Anderzijds: ik werk o.a. met depressieve mensen en ik weet hoe moeilijk het soms kan zijn in de omgang. Maar ook daar zijn methoden voor, methoden waarmee je daar beter mee om kan gaan.
Voor partners/familieleden is bijv. heel belangrijk, dat ze er niet alleen voor staan, dat ze zelf niet óók geïsoleerd raken. Permanente zorg voor een depressieve persoon is vreselijk moeilijk... zoek als partner hiervoor hulp! Wanneer degene die depressief is in therapie gaat, lijkt het me raadzaam dat de partner ook een paar gesprekken met de (dezelfde of juist een andere) therapeut aangaat.
Sterkte voor allen, die dit zelf of als partner meemaken!
liefs, elvira

[ajl]

Ben het helemaal met je eens, maar je moet het als partner zijnde ook kunnen. Je wordt verliefd op een persoon met een bepaald karaker. Door een depressie wordt iemand wel totaal anders. Ik kan mij voorstellen dat je daar als partner niet goed tegen kunt. Op deze persoon ben je immers niet verliefd geworden.

Als ik naar mijzelf kijk, eigenlijk ben ik altijd vrolijk en altijd bezig in/om het huis en druk met werken, Hugo, vrienden etc. Mijn man is dat gewend en daar voor gevallen. Als ik depressief zou worden en het niet meer zou zien zitten en s'morgens al niet zou weten hoe ik de dag door moet komen, dan is dat 180 graden verschil met hoe ik nu ben. Daar zou hij misschien een korte periode begrip voor hebben, maar niet heel lang. Door een depressie wordt darnaast je relatie ook anders. Ik vraag mij eigenlijk ook af of ik daar tegen zou kunnen als hij depressief zou worden. Lichamelijke beperkingen zou ik veel beter kunnen aan kunnen dan geestelijke.

[Daphne]

Hoe gaan jullie partners daar mee om. Het lijkt mij erg lastig om met iemand samen te leven die depressief is. Mijn man zou er absoluut niet mee om kunnen gaan. Ik grap wel eens dat hij mij zo snel mogelijk naar een psych ziekenhuis zou brengen en mij daar achter zou laten. Dat klinkt niet echt aardig, maar hij kan er al niet tegen als ik een dag niet lekker in mn vel zit( en dat gebeurt al bijna nooit).

Ik heb net uit proberen te leggen, dat ik nu absoluut niet depressief meer ben, dat is inmiddels alweer 6 jaar geleden. In de tijd dat ik mijn man leerde kennen, was ik net van de depressie hersteld.
En ja, je bent getrouwd, hebt elkaar beloofd er in goede, maar ook in slechte tijden voor elkaar te zijn. Dus mocht één van de partners (psychisch) ziek worden, dan vind ik het ook normaal om elkaar bij te staan. En dan niet alleen omdat je dat elkaar hebt beloofd, maar ook omdat je van de ander houdt en je wil dat het de ander goed gaat.
Mijn man is zelf ook een tijdje depressief geweest, dus hij weet precies wat een depressie inhoudt.
Ik vind trouwens dat je een depressie 'moet' meemaken om te weten wat het is.

[kwebbel]

Ik heb net uit proberen te leggen, dat ik nu absoluut niet depressief meer ben, dat is inmiddels alweer 6 jaar geleden. In de tijd dat ik mijn man leerde kennen, was ik net van de depressie hersteld.
En ja, je bent getrouwd, hebt elkaar beloofd er in goede, maar ook in slechte tijden voor elkaar te zijn. Dus mocht één van de partners (psychisch) ziek worden, dan vind ik het ook normaal om elkaar bij te staan. En dan niet alleen omdat je dat elkaar hebt beloofd, maar ook omdat je van de ander houdt en je wil dat het de ander goed gaat.
Mijn man is zelf ook een tijdje depressief geweest, dus hij weet precies wat een depressie inhoudt.
Ik vind trouwens dat je een depressie 'moet' meemaken om te weten wat het is.

Helemaal mee eens!!
Mijn man maakt mij ook wel eens mee als ik een tijd down ben, hij probeert mij altijd wel op te vrolijken en dat werkt dan wel (voor even) maar ik moet er echt zelf uit zien te komen. Ik heb ook nooit de diagnose gekregen maar was wel bijzonder down en de symptomen had ik ook allemaal. Ik durfde niet naar de huisarts, bang dat hij mij niet zou geloven of dat hij zei: "Het valt allemaal wel mee." Dan leek het alsof ik het ging overdrijven.
Gelukkig is mijn man heel geduldig en heeft er ook alle begrip voor. We kunnen hier ook gewoon goed over praten.