Hoe vertel je je ouders dat je wilt gaan trouwen?

[Marnix]

Klopt. Blijf je in die plaats wonen of ga je verhuizen? Anders kan je allicht een andere dominee erbij betrekken.

Wij hebben gewoon gezegd dat we gaan trouwen. In principe hebben onze ouders daar niet veel mee te maken... daarom zal een man zijn ouders verlaten en haar aanhangen. Maar het is wel fijn als je support van ze krijgt.

Succes!

[elvira (gast)]

Ik ben ook wel verbaasd... je ouders hebben nu vaak genoeg aangegeven dat ze het nog niet zo zien zitten.... dat is dan toch genoeg? Hoezo proberen ze dan nog met het vijfde gebod hun 'gelijk' te halen? Ik hoop dat een onafhankelijke dominee inderdaad uitkomst biedt!
heel veel sterkte/succes ermee,
liefs, elvira

[Evelien]

sommige ouders kunnen heel ver gaan. k heb het helaas ook mee gemaakt bij een van m'n broers/zussen dr schoonmoeder. Dat ging zo ver dat er psychologische hulp bij aan de pas moest komen. En ze waren niet eens jong. Drama was dat zeg.

[ajl]

Heel veel sterkte Dine!! Jouw situatie lijkt mij erg moeilijk.

(Dreig anders met een zwangerschap...dan moet je wel trouwen. . Sorry ...even een grapje tussendoor. )

[Evelien]

dan zullen die ouders helemaal gaan stuiteren denk ik...

[Marnix]

Onder het motto: Als we niet mogen, dan zorgen we wel dat we moeten

[Dine]

Dat hebben we ook al gekscherend overwogen.. af en toe moet je gewoon een grapje maken, maar we zijn toch maar tot de conclusie gekomen dat dat de oplossing niet is
Dreigen met samenwonen is ook al een optie geweest, maar ook dat willen we zelf niet, dus dan is ermee dreigen ook niet echt wat..

[88alries88]

mmm...of gewoon naar het gemeentehuis gaan op maandagmorgen en gewoon trouwen...dan kunnen ze toch niets meer veranderen en laat je je huwelijk later inzegenen.

Ik heb eerlijk gezegd ook nog nooit gehoord dat ouders zo veel moeite doen om een huwelijk te voorkomen...'alleen maar omdat ze jullie te jong vinden'.

Heel veel sterkte en ik zou denk ik gewoon een datum prikken en het aan je ouders overlaten of ze er bij willen zijn ja of nee.

[Daphne]

Heel veel sterkte en ik zou denk ik gewoon een datum prikken en het aan je ouders overlaten of ze er bij willen zijn ja of nee.

Inderdaad, dat zou ik ook doen.

[Lalage]

Dine, kunnen je ouders goed uitleggen waarom ze 't (nog) niet zien zitten? Ik krijg de indruk dat het meer een gevoelskwestie is, zo van m'n kleine meisje is groot geworden en dat kunnen ze niet accepteren. Misschien heb ik het mis hoor, maar je hebt toch wel recht op een goede argumentaties als het om zo iets belangrijks gaat.

[Dine]

Ze vinden dat ik niet ver genoeg ben met mn studie en verder zeggen ze dat ze het 'onverantwoord' vinden, maar zonder echt goede, duidelijke redenen. En ze zijn bang dat we geen geld genoeg hebben, maar mn vriend heeft een gewone baan en ik heb voor een student ook geen slecht bijbaantje. En natuurlijk hebben we zelf ook zitten rekenen etc. Dan weten ze weinig terug te zeggen, maar accepteren doen ze het niet.
Volgens ons is het ook meer een gevoelskwestie!

[Evelien]

Mijn broer en schoonzus trouwden toen mijn broer net in het eerste jaar van z'n studie theologie zat. Mijn schoonzus werkte toen ook net. En dat gaat heel goed. (zij waren iets van 20 (broer) en 21 (schoonzus)).

[kwebbel]

dat kan toch prima? Ik ben in juni getrouwd en in september begon ik met m'n opleiding. Tsja ach..... als je zelf gelukkig bent!

[Evelien]

Theologie is wel een studie van ruim 6 jaar en mijn broer heeft door de ziekte en het overlijden van z'n schoonvader het 1e jaar van z'n studie in twee jaar moeten doen.

[Dine]

Het kan ook wel, zeker als je er zelf voor wilt gaan..
Het eerste jaar van mn studie heb ik ook onder rotomstandigheden gehaald (heel veel pijn, weinig energie, zat totaal niet goed in mn vel etc..)
Maar dat begrijpen mn ouders niet, die zijn veel te bang dat ik het niet ga redden. Mijn verantwoordelijkheid toch? Zij vinden helaas van niet.