Ouders

[Maneah]

Ja, het opschrijven kan je sowieso al opluchten. Je hebt dan voor jezelf duidelijk wat je ze eventueel zou willen zeggen. Je kan er over zwijgen, maar dat maakt het er voor jou niet fijner op. Praten is een probleem voor je, geef je al aan.. maar als ik je toch een tip mag geven: praten! Op die manier kom je er ook achter hoe zij tegen jouw situatie aankijken.

[*Annette*]

Erover blijven zwijgen vond ik geen oplossing, het zat me gewoon dwars. En het voelt ze onbegrepen...

Opschrijven vond ik toch ook maar weer wat onpersoonlijk, het zijn notabene gewoon m'n ouders! Van het weekend heb ik er eens goed overnagedacht en toch maar besloten om het te gaan proberen. Vanmorgen was ik samen met me ma in huis, ben maar begonnen met de vraag of ze me laatst verkeerd had begrepen. Blijkbaar klopte dat dus, ze had het niet helemaal begrepen, misschien was het ook wel n beetje me eigen schuld, heb ik het niet duidelijk genoeg verteld. Heb het opnieuw uitgelegd wat de therapiën inhouden, waarvoor ed. Toen kwamen er zelf van haar kant nog een aantal vragen. Het is nu voor hun ook wat duidelijker .

Heb het verteld, ze weet nu hoe 'de vork een beetje in de steel zit'... en ik zie wel weer.

[Riska]

Goed van je! Dat is een hele stap, maar wel een in de goede richting!!!

[NdW]

Wat goed *Annette*!!!

[Daatje123]

Wat goed *Annette*!!!

[Daphne]

Wat goed *Annette*!!!

[*Annette*]

[Riska]

Hoef je niet verlegen van te worden hoor! We zeggen gewoon waar het op staat!

[Maneah]

Inderdaad! Goed bezig, Annette.

[*Annette*]

Hoef je niet verlegen van te worden hoor! We zeggen gewoon waar het op staat!

Ach ik zie de dingen, die soms een hele prestatie voor me zijn dat ik het gedaan heb, iets als normaalste zaak van de wereld...

Ben blij dat ik het toen tegen me ma verteld heb, alleen een aantal dagen erna ben ik helemaal 'geflipt', heb o.a. gezegd dat ze me toch niet begrijpen. Me pa heeft toen nog wel tegen me gezegd, vertel me het dan gewoon wat er is. Werd alleen maar bozer dat me ma het er niet met me pa over had gehad, en heb gezegd dat die het maar bij me ma moest vragen... Dat heeft die toen ook gedaan.

Alleen vanmorgen kwam het weer even naar boven, zie je wel ze begrijpen het gewoon nog steeds niet helemaal. Magoed probeer me er bij neer te leggen, misschien komt er nog eens een moment dat ze het wel zullen begrijpen en anders maar niet. Hoe frustrerend het soms ook wezen zal...

[Riska]

Voor ouders is het soms niet gemakkelijk te moeten erkennen dat er dingen fout zijn gegaan. Ook in het begrijpen van hun kind.
Ze hebben in ieder geval willen luisteren en misschien is het voor je moeder wel moeilijk om je vader daarover in te lichten of er met hem over te praten.
Ouders zijn gewone mensen, met al hun lek en gebrek en het is dus echt niet gemakkelijk dat te erkennen...

[arjan1]

Ik zit zo eens dit onderwerp te lezen, en ik kan me wel vinden in wat Riska zegt. Het is soms heel moeilijk om iets wat jou bezig houd aan je ouders te vertellen, en dan op zo'n manier dat het ook goed overkomt. Ik ben van mezelf een goede prater en toch vind ik het soms knap lastig om hun te laten begrijpen waar ik mee zit. Je wil ze toch ook geen pijn doen.

Tijdens mn pubertijd ging het ook niet altijd even goed tussen mn ouders en mij. Nu je wat ouder word begin je ze steeds meer te waarderen. En zie je ook in dat opvoeden niet altijd makkelijk is. Als ik nu kijk naar mn jongere broers en zussen die lekker aant puberen zijn, dan denk ik wel eens. Je moet als ouders zijnde ook wel heel veel geduld hebben zo af en toe.

[jnien]

Mijn ouders:

Zwak, met ieder een eigen kracht.
Een toekomst
die ze nooit hadden verwacht.

Gevallen
Uit elkaar
En een ieder voor zichzelf
Langzaam weer omhoog.

Trots
en
Teleurgesteld.

Machteloos.

Sorry, dit is wat in mij opkomt, en het is inderdaad een beetje dubbel..
Ik ben trots op waar ze nu komen in hun job, maar teleurgesteld in hun manier van onderhouden van een gezin..
En het is jammer, want ze hebben het allebei wel gewild, en willen het ieder op hun eigen manier nog.. dus daar doen we het nu mee

[Bumba]

Nou Jnien, ik vind het wel heel mooi verwoord hoor!

[studentjehhs]

Ik heb echt een hele goede relatie met mijn ouders. Soms lijkt dat heel vanzelfsprekend voor mij, bijna gewoon. Als ik echter om mij heen kijk - als is het alleen al hier - merk ik dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is en dat ik toch wel heel dankbaar mag/moet zijn met mijn ouders!