Binnenshuis mishandelen, buitenshuis hulpvaardig.

[Riska]

Jij hebt het dus gelezen?

Ik vind het een moeilijke gedachte dat zoiets in je omgeving gebeurt en dat ik het zelf niet merk. Zoals het mishandelen van kinderen enz. Wat kan je daar nou aan doen?

Ja, het waren twee artikelen.
Geweld binnen gezinnen blijft heel vaak binnenshuis.
Dat komt ook omdat kinderen onvoorstelbaar loyaal zijn naar hun ouders toe en bang zijn dat het bekend wordt omdat ze is verteld dat ze het verdienen en/of dat zij dan schuldig zijn als het gezin uit elkaar valt doordat het bekend wordt.
Vooral op school moeten leerkrachten opletten, bv. bij gym en zwemmen, of het kind wegduikt als je ze een aai over hun bol wil geven en zo. Om over schoolartsen en artsen maar niet te spreken: die moeten kunnen herkennen als een kind regelmatig toch ergens blauwe plekken heeft, of oudere blauwe plekken als ze bij een arts komen met letsel dat gekomen is volgens de ouders doordat het kind viel of zo.

Maar het is nog altijd een groot en verborgen probleem.

[LeChat]

Leerkrachten voelen dit soort dingen doorgaans als een groot dilemma, vertelde een vriendin van mij onlangs toen we het hierover hadden. Wanneer heb je genoeg signalen? Stel dat het loos alarm is, wat veroorzaak je dan allemaal - ten onrechte - als je alarm slaat? Blijft moeilijk hoor...

[Riska]

De andere kant is ook dat op de school waar ik als vrijwilligster aan de bel getrokken is bij instanties en dat ze helemaal, helemaal niks doen. Onvoorstelbaar, want het kind is/wordt duidelijk mishandeld. Durft af en toe niet mee te gaan met zwemmen, want dan valt er niks te verbergen.

En die keer dat een kind naar de juf toekwam en zijn rug liet zien. Hij zei: 'zoveel houdt mijn papa van mij, dat hij wil dat ik op de rechte weg blijf"... dan ben je als juf alleen maar verbijsterd. Maar weer: de instanties deden er aanvankelijk niks mee. Pas veel en veel later, toen het kind getraind werd door een politieagent, die in zijn vrije tijd voetbaltrainer was bij de kleine jochies.

[LeChat]

Ja, da's ook heel frustrerend lijkt me... als je dan aan de bel trekt en er gebeurt vervolgens niks mee.

[SamanthaH]

Leerkrachten voelen dit soort dingen doorgaans als een groot dilemma, vertelde een vriendin van mij onlangs toen we het hierover hadden. Wanneer heb je genoeg signalen? Stel dat het loos alarm is, wat veroorzaak je dan allemaal - ten onrechte - als je alarm slaat? Blijft moeilijk hoor...

Ik heb ook wel eens gehoord: bij twijfel altijd melden. Lijkt me ook wel moeilijk. Maar het kan toch ook anoniem?

[SamanthaH]

De andere kant is ook dat op de school waar ik als vrijwilligster aan de bel getrokken is bij instanties en dat ze helemaal, helemaal niks doen. Onvoorstelbaar, want het kind is/wordt duidelijk mishandeld. Durft af en toe niet mee te gaan met zwemmen, want dan valt er niks te verbergen.

En die keer dat een kind naar de juf toekwam en zijn rug liet zien. Hij zei: 'zoveel houdt mijn papa van mij, dat hij wil dat ik op de rechte weg blijf"... dan ben je als juf alleen maar verbijsterd. Maar weer: de instanties deden er aanvankelijk niks mee. Pas veel en veel later, toen het kind getraind werd door een politieagent, die in zijn vrije tijd voetbaltrainer was bij de kleine jochies.

Onbegrijpelijk dat hier niks mee gebeurt. Als het kind het nu zelf vertelt? Dan moet er toch actie ondernomen worden? Er zijn volgens mij ook zat kinderen die er niks over zeggen. Dan is het moeilijker om het te ontdekken lijkt mij.

[Riska]

Onbegrijpelijk dat hier niks mee gebeurt. Als het kind het nu zelf vertelt? Dan moet er toch actie ondernomen worden? Er zijn volgens mij ook zat kinderen die er niks over zeggen. Dan is het moeilijker om het te ontdekken lijkt mij.

Kinderen zijn loyaal naar hun ouders en zullen inderdaad nauwelijks iets zeggen. En dan is het inderdaad moeilijk om het te herkennen.
Bij het toetsen van het leesniveau (dat ik dus doe op school) was steevast een en hetzelfde kind dat me smeekte haar hoger te zetten dan ze deed. "Want anders krijg ik slaag thuis" (alleen al een oorzaak dat een kind beneden niveau kan lezen, uit angst en spanning!).
Dat is dus aangegeven, maar het kon niet hard gemaakt worden. Totdat de buren aangifte deden, omdat ze het zagen gebeuren.
Nee, het is nog lang geen fijne wereld voor veel kinderen.

[SamanthaH]

Hoe kan het dat kinderen loyaal blijven aan ouders die hen van alles aan doen? Dat kan ik absoluut niet begrijpen!

Hoe zouden wij als volwassenen de wereld leuker kunnen maken voor deze kinderen vraag ik me af????

[Riska]

Ik heb er geen idee van hoe het komt dat kinderen loyaal blijven naar ouders toe. Het is gewoon een feit dat het zo is en soms ook wordt therapie belemmerd, omdat het kind het niet over het hart kan verkrijgen boos te zijn op de ouders. Dat 'kind' moet je ruim nemen - een volwassene is ook een kind en blijft verontschuldigingen zoeken, vaak.

Wat wij kunnen doen? Alert zijn op signalen dat een kind het thuis niet goed heeft (zacht uitgedrukt). Maar het is ook daarin niet gemakkelijk.
Kinderen met respect behandelen. Dat is het belangrijkste.

Kinderen verdienen respect...
De integriteit van
hun lijf,
hun karakter,
hun diepste zelf,
mag niet,
mag nooit
op welke wijze dan ook
worden aangetast.

Mishandeling,
misbruik,
kinderarbeid,
prostitutie,
het mag niet voorkomen
en daar waar het wel voorkomt,
zegt het iets van de volwassenen,
niet en nooit van het kind, dat
machteloos en weerloos is.

Kinderen verdienen respect
onder alle omstandigheden.
Zij hebben er recht op
in hun waarde te worden gelaten.

Uit: Met pijn in het hart,
-gesprekken met mijn vader en met God.
uitg. Ekklesia

[LeChat]

Hoe kan het dat kinderen loyaal blijven aan ouders die hen van alles aan doen? Dat kan ik absoluut niet begrijpen!

Volgens dit boek is loyaliteit deels biologisch bepaald (bloedverwantschap) en deels door gezamenlijke ervaringen, waarin ook de geschiedenis van de voorafgaande generaties doorwerkt. Door het simpele feit dat een kind uit zijn/haar ouders is ontstaan is er loyaliteit.
Ergens anders las ik dat loyaliteit richting ouders wordt versterkt door negatieve berichten van anderen over deze ouders (opmerkingen gemaakt tegen het kind). Het kind schiet dan in de verdediging.

[Riska]

Helemaal mee eens!

[Harm-J]

Ik heb er geen idee van hoe het komt dat kinderen loyaal blijven naar ouders toe. Het is gewoon een feit dat het zo is en soms ook wordt therapie belemmerd, omdat het kind het niet over het hart kan verkrijgen boos te zijn op de ouders. Dat 'kind' moet je ruim nemen - een volwassene is ook een kind en blijft verontschuldigingen zoeken, vaak.

Misschien is het goed om niet te vergeten dat een kind niet (slecht) durft te spreken over zijn ouder(s), verzorger(s), daar een kind de gedachte zou kunnen hebben: "Wat als ze mij niet geloven, wat gebeurt er dan als ik thuis kom"...

[Riska]

Misschien is het goed om niet te vergeten dat een kind niet (slecht) durft te spreken over zijn ouder(s), verzorger(s), daar een kind de gedachte zou kunnen hebben: "Wat als ze mij niet geloven, wat gebeurt er dan als ik thuis kom"...

Ja, als kind, nog in het huis van de ouders/verzorgenden.
Maar het gekke, stomme (of hoe je dat maar wilt noemen) is, dat een kind als het eenmaal volwassen is geworden loyaal blijft. Om echt boos te worden, om echt de schuld volledig bij de ouders/verzorgenden te leggen is onvoorstelbaar moeilijk. Er is altijd wel iets van: "ik zal het wel verdiend hebben", of "ik zal het wel uitgelokt hebben" en dat soort gedachten.

[Harm-J]

Maar het gekke, stomme (of hoe je dat maar wilt noemen) is, dat een kind als het eenmaal volwassen is geworden loyaal blijft. Om echt boos te worden, om echt de schuld volledig bij de ouders/verzorgenden te leggen is onvoorstelbaar moeilijk. Er is altijd wel iets van: "ik zal het wel verdiend hebben", of "ik zal het wel uitgelokt hebben" en dat soort gedachten.

Die fase heb ik gelukkig (om het even bij mij zelf te houden) gelukkig achter mij kunnen laten, (jaren geleden) dit is niet zonder slag of stoot gegaan. Deze fase heb ik niet achter mij kunnen laten zonder te moeten knokken met God. Na lang vechten kan ik nu wel voor mijzelf zeggen: "Het was niet God die mij dit liet overkomen, het was de/een mens die het mij liet overkomen".

Het is een lange weg geweest, soms vliegt het mij nog wel eens naar de keel. Ik schrijf dit niet voor mij zelf, meer voor mensen/kinderen die het overkomt of is overkomen. Die kinderen/ mensen zou ik mee willen geven: Je hebt het niet verdient, je hebt het niet uitgelokt! Een ouder hoort zijn kind te beschermen, niet andersom! Een ouder die kinderen uit naam van God of op grondslag van de bijbel niet juist behandeld, handelt niet uit naam van God!

Mocht iemand zich zelf hier in herkennen als overkomene, zoek hulp, laat je als slachtoffer niet in de rol van dader plaatsen door de gedachte toe te laten van: "ik zal het wel verdiend hebben", of "ik zal het wel uitgelokt hebben".

[Riska]

Die fase heb ik gelukkig (om het even bij mij zelf te houden) gelukkig achter mij kunnen laten, (jaren geleden) dit is niet zonder slag of stoot gegaan.

Maar je hebt het dus ook wél gekend! Er komt een dag dat je weet dat het mag, zelfs moet, boos zijn op de ouders maar dat kost tijd... en is ook bij mij niet gemakkelijk gegaan.

Met je advies om hulp te gaan zoeken ben ik het volledig eens.