De belangrijkste punten van de oorspronkelijke afwijzing waren echt te bizar voor woorden. O, ik word nog boos als ik er alleen maar aan denk... het komt op 2 punten neer:
1. We zouden te godsdienstig zijn: we moesten serieus antwoord geven op vragen over hoe we het begrip 'erfzonde' zien: geloofden wij dat God onze kinderen zou straffen voor de zonden van hun biologische ouders - die misschien we prostituee of verkrachter of crimineel zijn... volgens de RvK zouden wij misschien wel niet met respect over de biologische ouders kunnen spreken. Het mooie hieraan was, dat we kort en bondig een dijk van een getuigenis konden geven over wat wij geloven en wie God voor ons is. Daar waren ze zelfs even stil van!
2. Onze relatie, ons huwelijk, is zo goed, zo puur, zo sterk en zo solide, dat het een 'bedreiging' zou zijn voor onze kinderen. Want welk beeld van liefde geven wij ze mee? Is die liefde ooit haalbaar voor onze kinderen? Welke 'krachten' zouden er wel niet vrij komen als onze kinderen ons tegen elkaar zouden uitspelen. Nou, die gedragsdeskundige ging helemaal los gewoon: wat als mijn man mij niet zou geloven als ons kind zich heeft misdragen? En zo ging ze maar door. Alsof we twee kleine kinderen waren die ruzie zouden maken op het schoolplein, ofzo! Op een gegeven moment heb ik gewoon geroepen "ho eens even, wij zijn de volwassenen in dit plaatje!"
Nou goed. Zo kan ik nog een rij bizarre zaken noemen. Echt, onze oren klapperden ervan. Ik ben echt nog steeds zo ontzettend boos. Zo diep boos van binnen...
Maar het heeft goed uitgepakt. De gedragsdeskundige was overtuigd. We zijn de discussie keihard aangegaan en hebben - bijna letterlijk - gevochten. En met succes
Grrr.... ben nog steeds zo ontzettend boos!
