Ik kom nu voor het eerst in dit gesprek, maar vond het heel mooi om alles te lezen. Ik denk, Kwebbel, dat je andere mensen ook kunt helpen, met jouw adviezen. Alleen zullen ze dan misschien weer denken: Oh, ik red het zo ook wel
. Ik ben echt verbaasd, dat er zoveel mensen zijn, die bij psychologen enz. lopen. Ik heb bewondering voor iedereen! Ik heb wel eens met het idee gelopen, om inderdaad ook ergens te gaan praten. Maar ik heb het nooit gedaan. Gelukkig volg ik een opleiding, waarbij ik veel gesprekken voer (SPH). Supervisie is er heel erg op gericht, om alles boven te krijgen wat nog onbewust is. Mijn blinde vlek.
Zijn er ook mensen die dit herkennen? : Ik ervaar wel bepaalde gevoelens (niet geliefd voelen enz) maar kan niet echt een oorzaak vinden. Tenminste; voor mijn gevoel is er bij mijn ouders ook wel iets fout gegaan, maar ze houden wel van me. Hoe kan ik dan zeggen, dat ik ervaar dat ze neit van me houden, of dat ik het niet merk. Verstandelijk weet ik het wel, maar ik voel het niet. Dat maakt het lastig, omdat ik dan ga denken: Ligt het dan aan mij?
Kwebbel en anderen die een gesprek hadden: Hoe is het nu met jullie? Nog steeds veel aan het leren, en steeds beter aan het voelen?
Liefs elosa
met mij gaat het goed! ik moet met m'n eerste opdracht beginnen en dat is mijn ouders tactvol uitleggen dat we dit jaar een weekendje weg met het gezin (ouders, zus, zwager en wij) overslaan. Is dat zo erg? Ja! Want als er iets niet gaat volgens de wil van m'n vader dan kan hij zo ontploffen en direct reageren dat hij direct al het contact verbreekt. Zo erg? Helaas wel. Ik moet mij samen met m'n man voorbereiden op het gesprek en geen excuses uitvinden. Gewoon zeggen: "We hebben dit jaar andere prioriteiten."
](./images/smilies/eusa_wall.gif "Brick wall")
