nutteloos gevoel

[Tijn]

Ik heb af en toe wel momenten, waarin ik me echt super nutteloos voel. Als ik dan denk over de dingen die ik doe (werk, huishouden, taken binnen de gemeente), dan voel ik me echt super nutteloos en zie ik het nut niet in van de dingen die ik doe. Voor mn gevoel zou ik dan juist al mn tijd in God moeten steken, om hem maar terug te geven welke geweldige dingen Hij voor mij heeft gedaan. Herkennen mensen dit gevoel of ben ik hier de enige in?

[Wullimpie]

Matt 25:34 Alsdan zal de Koning zeggen tot degenen die tot Zijn rechter hand zijn : Komt, gij gezegenden Mijns Vaders, beërft dat Koninkrijk hetwelk u bereid is van de grondlegging der wereld.

35 Want Ik ben hongerig geweest en gij hebt Mij te eten gegeven; Ik ben dorstig geweest en gij hebt Mij te drinken gegeven; Ik was een vreemdeling en gij hebt Mij geherbergd.

36 Ik was naakt en gij hebt Mij gekleed; Ik ben krank geweest en gij hebt Mij bezocht; Ik was in de gevangenis en gij zijt tot Mij gekomen.

37 Dan zullen de rechtvaardigen Hem antwoorden, zeggende: Heere, wanneer hebben wij U hongerig gezien en gespijzigd, of dorstig en te drinken gegeven?

38 En wanneer hebben wij U een vreemdeling gezien en geherbergd, of naakt en gekleed?

39 En wanneer hebben wij U krank gezien of in de gevangenis en zijn tot U gekomen?

40 En de Koning zal antwoorden en tot hen zeggen: Voorwaar zeg Ik u, voor zoveel gij dit één van deze Mijn minste broeders gedaan hebt, zo hebt gij dat Mij gedaan.

Het werk wat wij hier op aarde doen en niet direct een geestelijke lading heeft is dus helemaal niet nutteloos.
Ook daarin kunnen wij God dienen.

Misschien werpt dit voor jou een ander licht op die "nutteloosheid" die je voelt.

[Marnix]

Volgens mij dienen we God ook door elkaar te dienen. Wat Wullimpie ook aanhaalt. Als je alleen Hem in dat werk een beetje uit het oog verliest, moet je net als Martha soms even je bezem neerleggen.

[Jo'tje]

Ik heb af en toe wel momenten, waarin ik me echt super nutteloos voel. Als ik dan denk over de dingen die ik doe (werk, huishouden, taken binnen de gemeente), dan voel ik me echt super nutteloos en zie ik het nut niet in van de dingen die ik doe. Voor mn gevoel zou ik dan juist al mn tijd in God moeten steken, om hem maar terug te geven welke geweldige dingen Hij voor mij heeft gedaan. Herkennen mensen dit gevoel of ben ik hier de enige in?

Hier hadden wij het afgelopen keer op de kring over. Het ging over het beeld wat David schept van de Heer is mijn Herder.
Wij zijn maar schapen. Max Lucado zegt daarover dat we dus máár schapen zijn. Schapen zijn domme beesten. Als ze ook maar iets afdwalen zijn ze eigenlijk al verloren. Je kunt ze niet eens een kunstje leren of een beetje met ze communiceren.
Niet erg positief voor je ego, dat beeld, maar wel heel relativerend. Het neemt een soort druk weg. Júist die druk van: wat doet het ertoe? Ik hoor bij de kudde!

Al pratende kwamen we er wel achter dat het (voor ons idee) redelijk gezond is dat je als jong iemand niet geweldig blij wordt van dit beeld. Dat heeft ook gewoon met ambities te maken. Ouderen zijn vaak veel relativerender. We kwamen op den duur ook uit bij het beeld van een kind die een tekening aan zijn vader laat zien. Het zijn soms maar wat lelijke krassen. Maar als de Vader ziet dat het kind zijn best heeft gedaan, zal Hij blij zijn en zeggen dat het mooi is wat hij heeft gedaan!

Het is niet erg om je af en toe bewust te zijn van wat je wel en niet doet. We zijn maar schapen... maar wel een parel in Gods hand!

[tante-tortel]

Het beeld van maar schapen zie ik toch anders.
Het gaat er daarbij niet om wat wij zijn, maar wat de goede Herder is!
Die kent zijn schapen bij naam, die weet waar zijn schapen zijn en we horen bij de kudde.
Hij zorgt voor ons! Als er ook maar één schaap gemist wordt gaat de herder het zoeken.
We zijn geen domme schapen.

[Marnix]

Het blijft natuurlijk wel beeldspraak van David. Natuurlijk zijn we geen domme schapen of waardeloos voor God, integendeel. Het is beeldspraak waarbij David wel zijn plek kent. God is de Herder en wij zijn eenvoudige schapen. Dat af en toe bedenken kan je helpen nederig te blijven.

[kirsten]

Ik herken mezelf er wel in. Ik weet alleen dat dat gevoel misleidend is. Maar juist door in dit leven simpele dingen te doen, geef je Hem de eer. Je moet dus niet te veel naar je gevoel luisteren. Ik weet het, het is veel makkelijker gezegd dan gedaan.

[*Annet*]

Tijn, je hebt een prachtig dochtertje van God gekregen. Dat mag je opvoeden tot Zijn eer en glorie. Dat is een prachtige maar ook moeilijke taak. Dan ben je echt niet nutteloos bezig hoor!

[kwebbel]

Ik heb af en toe wel momenten, waarin ik me echt super nutteloos voel. Als ik dan denk over de dingen die ik doe (werk, huishouden, taken binnen de gemeente), dan voel ik me echt super nutteloos en zie ik het nut niet in van de dingen die ik doe. Voor mn gevoel zou ik dan juist al mn tijd in God moeten steken, om hem maar terug te geven welke geweldige dingen Hij voor mij heeft gedaan. Herkennen mensen dit gevoel of ben ik hier de enige in?

ik herken je helemaal! Ik heb dat gevoel nl ook gehad vanmorgen. Ik voelde mij totaal onzinnig, nutteloos. Ik wil graag meer bezig zijn met de dingen van God, en een vaster geloof uitten naar de buitenwereld toe.
Zoals kirsten zeg ben ik het er mee eens, maar ik kan niet zomaar m'n gevoel uitschakelen. Dat hebben m'n ouders al gedaan en zo "blindelings" leven wil ik ook niet. Ik wil wel bewust zijn van de dingen die ik doe. Zowel in m'n werk als voor God.

[gerritse]

Ik heb af en toe wel momenten, waarin ik me echt super nutteloos voel. Als ik dan denk over de dingen die ik doe (werk, huishouden, taken binnen de gemeente), dan voel ik me echt super nutteloos en zie ik het nut niet in van de dingen die ik doe. Voor mn gevoel zou ik dan juist al mn tijd in God moeten steken, om hem maar terug te geven welke geweldige dingen Hij voor mij heeft gedaan. Herkennen mensen dit gevoel of ben ik hier de enige in?

Dag Tijn,

De gevoelens, die jij hier omschrijft, herken ik wel uit mijn eigen geloofsleven, zoals dit nu al bezig is zich te ontwikkelen in al die 86 levensjaren.
Alleen de omstandigheid, dat bij jou die gevoelens opkomen, terwijl je met je werk bezig bent, zijn mij niet helemaal 'eigen'. Als ik weer een idee had, stormde ik maar dóor en vroeg me niets af. Wanneer die aktiviteit dan weer ván me genomen werd, wilde ik later wel eens terugdenken:
"Hoe kwam dat nou, dat ook dít weer mislukte".
En dat leidde dan tot een evaluatie lang achteraf soms.

Dat wat onbevredigende 'ge-amateur' gmg door tot na bekering en wedergeboorte de Heilige Geest in mijn leven kwam. Die is bezig mij tot op de dag van vandaag te leren om goede werken te doen, die goed zijn in de ogen van God, in zijn plan passen en echte geloofswerken zijn, naar Jacobus die omschrijft in 2 v 14 -20. De Heilige Geest tracht maar steeds mij te leren om niet meer te bouwen op het fundament....
dat er bij mij lag en dat mijn redding betekende: Jezus Christus,
...met hout, hooi en stro , ( 1 Cor 3 v 13), maar met goud, zilver en edelstenen, Het is immers heel sneu , wanneer in de dag van Matth 25 het vuur de eerste drie wegdoet en je eigenlijk niet meer overhoudt dan het fundament, je eeuwige redding, hoe onbeschrijflijk waardevol ook.
Zó probeert de Heilige Geest mij in gunstige zin te beïnvloeden.

Maar nu terug naar jou Tijn. Je doet van alles in kerk en samenleving en gezin. Je kunt de frisse wind van de Heilige Geest door je leven laten waaien, doordat je om de bemoeiingen van die Geest met jouw leven vraagt in het gebed. En God zal op jouw welgemeende gebed zeker zijn Heilige Geest geven,, (Lucas 11 v 13). En wees niet verslagen, wanneer er een geweldige, maar genezende wind door jouw levensboom waait en alle dor hout wegblaast.

En, aldus gezuiverd, kan het werk, dat je al doet, veredelen van hout, hooi en stro tot goud, zilver en edele stenen, waarbij ik de mogelijkheid geenszins uitsluit, dat het al goud en edelgesteente ís en dat je alleen wordt aangevallen door 'leugengeesten', zie het punt hierna..

Bij al die dingen, Tijn, heb ik namelijk nog iets heel belangrijks niet verteld.
We hebben ook een tegenstander, de belangrijkste nog wel, ( Efeze 6 v 12), En die tegenstander, de duivel is er altijd op uit om zijn onheil brengende gedachten door jouw brein te laten waaien en jou toe te sissen:
"Het is allemaal niets waard, wat je onderneemt".

Maar Jacobus 4 v 7 leert je om in de naam van Jezus weerstand te bieden, wanneer je bemerkt, dat die schroeiende woestijnwind er weer is. En dan wijken de duivel en zijn boze engelen.

Eén zin uit jouw vraag gaf mij even een wat onbestemd 'onbehaaglijk' gevoel; deze:

"Voor mn gevoel zou ik dan juist al mn tijd in God moeten steken, om hem maar terug te geven welke geweldige dingen Hij voor mij heeft gedaan".

'M'n tijd in God' steken begrijp ik nog wel. Je bedoelt natuurlijk:: 'meer tijd geven aan de zaken, God en zijn hemels koninkrijk betreffende'. Maar dat 'iets terug doen'. Nu ja...ook dat is goed bedoeld, maar wat 'kreupel 'geformuleerd, alsof wij iets zouden kunnen doen uit eigen kracht. Och...laat ook maar..

Zouden we toch dit zinnetje niet kunnen vervangen door een wat minders 'strijige' formulering,
Ik stel voor.

"Mijn diepste wens is dit: dat de genade van God mij door zijn Heilige Geest leert om méer intensief en efficiënt voor hem te kunnen werken".

Maar dat is eigenlijk niet anders dan ik hierboven heb beweerd

Moed houden Tijn !.

Daag
Ger

[kwebbel]

volgens mij heeft niemand meer een nutteloos gevoel

[Jo'tje]

Volgens mij was dat dan best een nutteloze post

[Tijn]

Toevalliger wijs heb ik gister voor het eerst de reactie van Ger gelezen.

Ger, met mijn verstand kan ik je helemaal volgen, maar mijn gevoel sluit hier niet meer bij aan. Ik ken de vernieuwende wind van de Geest, maar die is de laatste tijd helemaal verdwenen. En ik snap ook wel dat het dan de boze kan zijn die me verleid, maar op 1 of andere manier is de zekerheid van mijn geloof aan het wegebben. Toen ik het er met vrienden over had, omschreef ik het als volgt:

"Ik voel me een beetje een Thomas de afgelopen tijd. Vooral die van het gezegde: "De ongelovige Thomas." Maar als ik dan langer nadenk over Thomas, dan kan ik me meer en meer met hem identificeren. Thomas was 1 van de 12 disciplen en leerde Jezus als zijn rabbi kennen. Ruim 3 jaar lang volgde hij Jezus en leerde veel van Hem. Aan de hand van de lessen van Jezus ontstond er een manier van leven. Maar toen ineens veranderde er veel. Jezus vierde een pesachmaal met hen, werd opgepakt, ter dood veroordeeld en stierf aan een kruis. Opeens stond zijn manier van leven op zijn kop en hoorde hij geruchten dat Jezus weer zou leven en dat anderen Hem ook gezien hadden. Maar hij kon maar niet aan de gedachte wennen dat Jezus, die gestorven en begraven was, weer zou leven. Het voelde voor Hem een beetje alsof hij in een spagaat zat. Hij verlangde ernaar om het ook te kunnen geloven, om vanuit dezelfde overtuiging zijn van manier leven weer op te pakken. Maar zonder tastbaar bewijs kon hij dat niet en hij sprak dat ook uit naar anderen. Uiteindelijk kwam Jezus ook naar hem toe en werd zijn verlangen weer werkelijkheid. En naar dat laatste ben ik ook op zoek."

[jjack]

SNAP je goed
heb dat gevoel bijna de h<ele dag
zit in een rolstoel
voor mij heel moeilijk na eenn actief leven
voor mijn vrivnden ook ze zijn langzaam allemaal weg
dan voel jv toch erg nutteloos
loosh
maar toch GOD beloofd onze nutteloos te verabderen
daar moeten we op vertrouwen

[NdW]

SNAP je goed
heb dat gevoel bijna de h<ele dag
zit in een rolstoel
voor mij heel moeilijk na eenn actief leven
voor mijn vrivnden ook ze zijn langzaam allemaal weg
dan voel jv toch erg nutteloos
loosh
maar toch GOD beloofd onze nutteloos te verabderen
daar moeten we op vertrouwen

Sterkte, jjack!