Daphne,
Schiet me net te binnen dat ik ooit een boekje hebt geschreven over deze problematiek.
“Liefde, verdeling tussen schoonmoeder en man’ is de titel. En ik citeer:
…als kusjes geven niet helpt dan moet je het volgende doen: Ga bij schoonmama op schoot zitten, dat vergt enige inspanning en géne, maar het uiteindelijke resultaat is verbazingwekkend!
Je zal zien dat je vriend eindelijk de ogen opent en beseft dat jij, Daphne, diegene bent die hem voor de rest van zijn leven moet voederen, verzorgen, s’morgens wekt, band van de fiets oppompt, vuilnisbakken buiten zet, gras maait, kozijnen verft etc…….
De band met zijn moeder breekt als hij ziet dat je close bent met zijn mama!
Je hebt op een natuurlijke, vreedzame wijze de ‘taak’ overgenomen en dat zal hij respecteren!
Vertel je vriend over de gebroken vaas! Vertel hem dat de scherven staan voor een nieuwe periode, dat een lampekap de plaats inneemt die de vaas zou moeten hebben in zijn ogen.
Geloof me, hij accepteert dat omdat jij, Daphe, de taak hebt overgenomen van zijn moeder en daardoor zal hij luisteren naar jou!
Ga samen naar de tuin, graaf een gat en leg samen één voor één de scherven erin, als afsluiting van een periode.
Heb je geen tuin, bv een balkon op een flat, laat de scherven tussen jullie handen glippen over de reling van het balkon.
Over 6 jaar trouwen moet geen probleem zijn. (in een huwelijk kan 6 jaar heeeeeel lang duren!!!!)
Lukt het niet met je schoonmoeder??
Dump ze allebei, trouw met een chinese immigrant!
Het voordeel? Dan woont je schoonmoeder tenminste in CHINA!!!!
Geachte dr. Columbus!
Ik ben gisteravond bij mijn vriendje geweest. Hij zat weer zo dicht tegen zijn mammie aan. Ik ben bij zijn mammie op schoot gaan zitten. Hij werd alleen wel heeeeeeeel erg boos! Hij sleurde me van haar schoot af! Ik mocht absoluut niet aan zijn mammie komen...
Toen heb ik gezegd: "Okay, als je dan liever je hele leven bij je mammie blijft, dan stap ik nu op!" Toen begon mijn vriendje te huilen en dat vond ik toch wel heel erg zielig, dus toen heb ik gezegd: "Dan probeer ik het maar te accepteren!"
Toen was ik heel blij, dat het weer goed was, maar nu begint hij weer!
Daarna vertelde ik ook nog van die vaas, want ik was best wel blij, dus ik dacht, dat kan ik wel vertellen! Maar dat had ik beter niet kunnen doen! Hij heeft me helemaal bont en blauw geslagen!
Ik denk, dat ik wat assertiever moet zijn, maar ik vind het zo zielig als hij begint te huilen!
Wat moet ik nu doen? Ik ben radeloos...
Ik hou heel veel van hem en ik wil hem nooit meer kwijt, maar ik begin zijn gedrag nu wel een beetje zat te worden! Ik schaam me daarvoor
want het is pas 5 jaar aan de gang!
Hartelijke groeten, daphne
