Ik heb twee groepen vriendinnen. De ene groep, met 7 meiden, ben ik uiteindelijk het meest hecht mee, maar zie ik maar 3 x per jaar, omdat we ver van elkaar wonen. Als ik bij hen ben, dan lijkt het net of er amper een dag tussen heeft gezeten. Echt een hele diepe vriendschap zeg maar. Is ook al een jaar of 10.
Daarnaast nog een vriendinnengroep van 6 meiden hier. Die zie ik veel meer, spreek ik veel vaker mee af. Ik geef onwijs veel om ze, maar dat contact is toch iets minder diepgaand, meer oppervlakkig. En dat vind ik niet erg
Ik ben niet een heel moeilijk persoon in contacten en vriendschappen, maar ik heb hier genoeg aan. Ik vind het belangrijker om deze vriendinnen bij te houden, en mijn (schoon) familie, dan dat ik bergen vrienden heb, die ik allemaal te weinig zie. Er zijn wat vrienden van mijn man die ik ook vrienden noem, maar dat zijn toch altijd meer zijn vrienden.
Gezamelijke vrienden hebben we niet, hoeven we (voorlopig) ook niet. Misschien dat het een keer zo groeit dat het wel zo ver komt, maar nu even niet. We hebben allebei ons eigen drukke leven, en willen samen meer moeite doen voor broers en zussen en (schoon)ouders, dan voor gezamelijke vrienden.
Ik vind het heel belangrijk om te investeren in vriendschappen. En zeker nu we allemaal een drukker leven hebben, gaat het niet meer zo simpel. Eerst zag ik de meiden elke dag, op school. De ene groep op de middelbare nog, de andere tijdens de Pabo. Dan gaat contact vanzelf. Nu niet meer. Ik ben de enige die in een andere plaats woont, en ga dus niet zomaar even bij 1 van de anderen langs. Ik moet altijd even bellen. Maar ik waardeer de vriendschap enorm, dus doe er wel de moeite voor.
Uw Woord is een Lamp voor mijn voet, en een Licht op mijn pad...