Zo, na een week maar even een verslagje van ons eerste gesprek met de kinderbescherming. Door de opdracht die we van de raadsonderzoekster meegekregen hadden, was het een drukke week hier.
Om te beginnen hebben we een leuke jonge raadsonderzoekster. Daarnaast werkt ze een andere vrouw in, die dus ook bij de gesprekken aanwezig is. Het geheel deed wel een beetje vreemd aan. Het gesprek vond plaats in een ruimte die ik meer vond lijken op een verhoorkamer dan op een 'ontspannen' gespreksruimte. Een klein hokje met alleen een tafel, wat stoelen en nog geen schilderijtje aan de muur. Heel klinisch.
Maar goed, we mochten eindelijk op gesprek! Nou, we werden aan de hand van een vragenlijst gewoon uitgehoord. Tientallen vragen werden er gesteld, we moesten zinnen afmaken als 'een adoptiekind is...' 'adopteren is...'. Maar ook vragen als: "hoe ziet een maaltijd er bij jullie uit?" Nou, op een gegeven moment weet je gewoon niet meer wat je hebt geantwoord en hebt gezegd, zoveel vragen kregen we op ons afgevuurd. En toen ineens, na een uur en een kwartier, zei ze: "dit waren mijn vragen, dit is het einde van het gesprek." Pats, boem, uhm, ok dan. En voor we het wisten stonden we weer buiten.
Volgende week moeten we weer terugkomen en dan staan wij centraal. Het eerste gesprek was nog maar een eerste kennismaking. We hebben een lijst meegekregen met punten aan de hand waarvan we onze levensloop moesten schrijven. Die moest tussen de 4 en 12 kantjes lang zijn. Nou, die van mij is 12,5 kantjes geworden en die van mijn man 11. Die hebben we inmiddels naar de raadsonderzoekster gemaild. Deze verhalen staan komend gesprek centraal. Daarna volgt het kindgesprek en afhankelijk van wat daarin besproken wordt, volgt misschien nog een vierde gesprek.
Ze sprak gelukkig wel de intentie uit om alles nog voor de Kerst af te ronden. Dat zou fantastisch zijn, natuurlijk!
Maar wat een week. Alles ging malen in ons hoofd. Hebben we dit wel goed gezegd, heeft ze dat niet verkeerd geïnterpreteerd? We hebben een paar dingen opgeschreven, waar we echt nog even op terug willen komen. Maar volgens ons is daar wel alle ruimte voor, dus dat komt wel goed. Er zaten echt een paar hele positieve dingen in dat eerste gesprek. Zo heb ik heel wat oppaservaring, is mijn man vrijwilliger op een kinderclub, etc. Nou, ze bleef schrijven! Ook waren we heel erg goed in het geven van voorbeelden over leuke en minder leuke ervaringen met kinderen. Het feit dat ik in het onderwijs werk was overduidelijk een groot pluspunt. Ze vond ons wel erg jong voor adoptieland, maar ze kon niet zeggen welke gevolgen dat heeft voor het advies dat ze gaan geven aan het ministerie van justitie.
Zo, een heel verhaal weer
Op naar volgende week. Ik zal blij zijn als deze periode achter de rug is, want echt, ik ben mezelf niet. Ik slaap slecht, ik maal in mijn hoofd, ik kan me moeilijk concentreren, etc. Maar... het wordt vanzelf Kerst.
ik verwacht wel dat als jullie eenmaal een kind in de armen hebben gesloten, toch wat foto's... stiekem.....
