Kinderwens

[Tuinfluiter]

Bedankt allemaal voor jullie berichten!!

We hebben besloten dat we aan het begin van het nieuwe jaar naar het zh gaan.
Het zal best even moeilijk zijn maar heb ook wel het gevoel dat als ik graag een kind wil er ook aan moet doen wat ik kan.

Tijn:
Je hebt helemaal gelijk hoor!
Afgelopen week hadden wij dankdag en 1 dienst moest ik verzuimen wegens oppassen, m'n man is wel gegaan en hij kwam thuis en hij vond het zo fijn in de kerk want de dominee had gepreekt over de kinderwens van Hanna.
Best jammer dat ik er precies nu niet was maar we kunnen nog een bandje bestellen en dan kan ik het alsnog horen.
Het is ook wel zo dat ik sterk het gevoel heb dat het ook wel heel goed voor ons kan zijn dat wij geen kindje mogen krijgen.
We kunnen er wel heel veel om vragen maar wie zegt dat het Gods weg is dat wij een kindje krijgen?
Misschien moeten we er geen krijgen? misschien wel een kind maar niet van onszelf.
Daarom kun je ook niet vragen: God geeft U alstublieft een eigen kindje aan ons.
Beter is te vragen wat Gods weg is en om een kindje om voor te zorgen.


Hoorde pas nog een verhaal van iemand hier in het dorp, 12 jaar bezig geweest voor een kind, de moed een beetje opgegeven en nu zijn ze na 12 jaar in verwachting.
Dus komt het niet nu dan misschien over lange tijd, of helemaal niet en daar zullen we ook onze weg in moeten vinden.

[jamillah]

Mijn ouders waren ook zeven jaar getrouwd en hadden zich er (dit is 31 jaar geleden) bij neergelegd dat een kindje voor hun waarschijnlijk niet was weggelegd. Mn moeder kreeg een operatie aan de blindedarm en dacht weken later dat het toch wel vreemd was dat ze nog misselijk was van de narcose. Ze kwam bij de dokter en benoemde haar kwalen: Ik ben zo ziek als een hond, zo misselijk als een kat en zo beroerd als een varken. De dokter antwoordde met de woorden: En jij bent zo zwanger als een kip.

Mijn broer was alweer 5 toen ik werd geboren, en ik was vier toen mijn zusje werd geboren. Sommige mensen zijn minder vruchtbaar dan de ander. Ik zou ook zeker naar het zh gaan, al was het alleen maar voor je eigen gemoedsrust. Het lijkt me echt zwaar als je elke maand hoopt zwanger te zijn en je word dan toch weer ongesteld.

[Tuinfluiter]

Prachtig zeg van je ouders dat ze toch jullie nog hebben mogen krijgen.
Denk dat het dan dubbel zo bijzonder is na zo lang wachten.

Het is gelukkig niet zo dat ik elke maand in een dip zit als ik ongesteld ben geworden, ga er altijd vanuit dat ik het gewoon wordt, voel dat ook altijd al ver van tevoren.
Daar ben ik wel blij om want er zijn er genoeg die zich elke maand helemaal overstuur maken omdat ze toch ongesteld zijn geworden.
Voor mij is het moeilijkste moment als iemand verteld zwanger te zijn, ben ik echt een aantal dagen mezelf niet en daarna leg ik me erbij neer en ga vrolijk verder.

[pol]

[quote="jamillah"]Mijn ouders waren ook zeven jaar getrouwd en hadden zich er (dit is 31 jaar geleden) bij neergelegd dat een kindje voor hun waarschijnlijk niet was weggelegd. Mn moeder kreeg een operatie aan de blindedarm en dacht weken later dat het toch wel vreemd was dat ze nog misselijk was van de narcose. Ze kwam bij de dokter en benoemde haar kwalen: Ik ben zo ziek als een hond, zo misselijk als een kat en zo beroerd als een varken. De dokter antwoordde met de woorden: En jij bent zo zwanger als een kip.

prachtig hoe die dokter reageert!!!!! Ik kom er gewoon van bij!

[ajl]

Haha...leuke opmerking van de dokter.

Veel sterkte Tuinfluiter! Fijn dat jullie de keuze hebben gemaakt om toch naar het ziekenhuis te gaan. Dan weet je in ieder geval waar je aan toe bent! Hopelijk is het iets kleins dat zo verholpen kan worden.

[tante-tortel]

Het lijkt mij ook heel moeilijk als je een kinderwens hebt en die komt niet uit. Waar ik aan moest denken is dat wij mensen dan vaak eerst naar het ziekenhuis gaan en pas daarna ervoor gaan bidden. Draai het eens om en ga ermee naar God. Want als ik naar de bijbel kijk naar de 'onvruchtbare' vrouwen (Sarah, Rachel, Hanna, Elisabeth, etc.), dan werden die allemaal nog zwanger, dus vraag het God en ik geloof dat Hij je kinderwens in vervulling laat gaan! En ik wil jullie hier niet de les lezen, maar juist steunen.

Mee eens, in die zin dat je enige vertrouwen op God moet zijn. Hij is het die nieuw leven geeft of niet.
Maar Hij heeft ook de artsen verstand gegeven en de mogelijkheden op medisch gebied. Dus ik zou zeker zeggen: verwacht het van God en stel je vertrouwen op Hem.
Maar om te zeggen dat als je Hem er maar om bid Hij het wel zal geven is niet waar. Want we moeten niet vergeten te bidden: Uw wil geschiedde.
Niet vergeten dat b.v. Paulus gebeden heeft om de doorn in zijn vlees weg te halen maar is nooit gebeurd.

Daarom zou ik pleiten voor beide.
God kan tenslotte ook je kinderwens vervullen door gebruik te maken van de artsen hun wijsheid in deze.

[LauraC]

Het lijkt mij ook heel moeilijk als je een kinderwens hebt en die komt niet uit. Waar ik aan moest denken is dat wij mensen dan vaak eerst naar het ziekenhuis gaan en pas daarna ervoor gaan bidden. Draai het eens om en ga ermee naar God. Want als ik naar de bijbel kijk naar de 'onvruchtbare' vrouwen (Sarah, Rachel, Hanna, Elisabeth, etc.), dan werden die allemaal nog zwanger, dus vraag het God en ik geloof dat Hij je kinderwens in vervulling laat gaan! En ik wil jullie hier niet de les lezen, maar juist steunen.

Wij zijn pas na 18 maanden 'proberen' en bidden naar de dokter gegaan. In ons geval dus niet meteen. Er kwam wel meteen uit dat er bij mijn man iets zeer mis is en dat wij daarom nooit zelf kinderen kunnen krijgen, behalve als God een absoluut wonder wil werken. Daarna zijn wij, nadat wij door gebed bemoedigd waren, de adoptiemolen ingegaan. Toen kregen wij ook te horen van: zodra je adopteert word je zwanger. Als je meer bid word je zwanger. Als je echt een kind van God bent word je wel zwanger. Ik krijg dus na bijna vijf jaar getrouwd te zijn een beetje jeuk van dit soort 'advies'. Sorry Tijn, ik weet dat je het ws goed bedoelt, maar dit soort opmerkingen heb ik dus persoonlijk niets aan.

[Tuinfluiter]

LauraC:
Begrijp wat je bedoelt hoor!
Denk ook niet dat er veel christenen zullen zijn die na lang proberen besluiten naar de dokter te gaan en dat ze voordat ze daarheen gaan nooit om een kindje hebben gebeden.
Het lijkt mij dat iedereen die dat graag wil er om bid.
En het is absoluut niet zo dat als je bid dat je dan ook een kindje krijgt of je nu wel of niet een kind van God bent.
Al bid je de hele dag om een wonder dat wil niet zeggen dat je die ook krijgt.
Je mag er zeker om bidden maar als God het niet geeft zal dat zeker een goede beslissing van Hem zijn ook al begrijpen wij soms niet waarom.

[Tijn]

@ tante tortel: Ik begrijp wat je bedoeld, maar ben het daar niet direct mee eens. Maar ik wil hier niet te veel offtopic gaan, dus ik reageer er niet op.

@ LauraC: Ik twijfelde ook enorm of ik dit hier neer moest zetten, dus dit was zeker niet bedoelt als een aanval richting jou of anderen die zich aangevallen voelen. En ik kan inderdaad begrijpen dat mijn post een 'dooddoener' voor je was. Want ik heb makkelijk praten dat na 1,5 jaar huwelijk de zwangerschap een feit was.

Maar ik weet dat God ook juist in situaties waar nauwelijks meer hoop is door het vervliegen van de tijd, uitkomst wil geven en dat het getuigenis er alleen maar groter van word. Dus wat ik wil zeggen is, blijf er met God over in gesprek en leer Zijn stem te herkennen.

[Kraai]

Hoi allemaal,

Hier weer even een reactie van mij. Wij kregen vorige week te horen dat mijn oudste zus in verwachting is. Het is allemaal zo onwerkelijk want bij haar zou het menselijker wijs gesproken niet kunnen, zo zie je maar weer dat er altijd 1 boven staat. Het was niet makkelijk om te horen maar ben voor hun heel erg blij. Ik hoop dat wij ook dit nieuws ooit een x mogen vetellen aan beide ouders. Maar voorlopig zal dit er nog niet in zitten jammer genoeg.

[Heidebloem]

Vind het altijd zo bijzonder als mensen toch een kindje krijgen terwijl dit medisch gezien zowat onmogelijk was. Bij 2 gezinnen in de gemeente zijn er na een adoptiekindje nog 2 biologische kinderen geboren. Heel bijzonder.

Het lijkt mij ook bijzonder pijnlijk als mensen opmerkingen maken in de zin van; als de spanning eraf is dan komt het wel, of je moet meer bidden oid. God's wegen zijn soms ondoorgrondelijk. Wij mogen bidden en hopen, maar de manier waarop God onze gebeden verhoord, dat weten we niet. Maar ik geloof zeker dat het niet van 'je geloof afhangt' of je wel of geen eigen kindje krijgt.

[jeepeecee]

Mn moeder kreeg een operatie aan de blindedarm en dacht weken later dat het toch wel vreemd was dat ze nog misselijk was van de narcose. Ze kwam bij de dokter en benoemde haar kwalen: Ik ben zo ziek als een hond, zo misselijk als een kat en zo beroerd als een varken. De dokter antwoordde met de woorden: En jij bent zo zwanger als een kip.

dit is echt herkenbaar! zo is het met mijn moeder ook gegaan. moest ook geopereerd worden aan de blinde darm. chirurg wilde het niet doen, zei dat het de afdeling van gynaecoloog was. en het werd maar heen en weer geschoven, uiteindelijk door beide geopereerd. was blinde darm ontstoken en om eileiders heen gewikkeld. hoe het kan?

en vrij snel daarna was ik er. ondanks dat mijn moeder al 43 was.

[*Annet*]

Heb je verder ook geen broers of zussen, dat het misschien alleen daar aan gelegen heeft?

[Daphne]

Ik zie nu pas dat er in dit topic alweer heel veel gereageerd is. Poos ziek geweest en zonder internet gezeten, dus vandaar nu pas een reactie. Wat dapper, Tuinfluiter, dat jullie toch naar het ZH gaan!

Hier al een paar keer geen testen meer gedaan door ziekte en vakantie; ik wil er deze maand weer mee beginnen. Wie weet, kom ik erachter wanneer ik mijn eisprong heb, maar ja, met mijn onregelmatige cyclus kan ik er niet vanuit gaan dat ik precies zoveel dagen na mijn menstruatie ovuleer. Nogal irritant dus.

En ja, verder, ik leer ermee leven. Ik ben niet meer constant met zwanger zijn en baby's bezig. Althans, niet bewust. Het afgelopen jaar was (en is nog) wel moeilijk, heb van zoveel bekenden gehoord dat ze zwanger waren...

[elvira (gast)]

Inderdaad Heidebloem, daar sluit ik me bij aan!

Ook al denk ik soms ook wel eens dat het er niet meer aan denken/niet meer zo mee bezig zijn, misschien toch wel een beetje effect heeft... omdat de stress er dan af is en je het toch niet meer verwacht... maar daar heb je dan natuurlijk als kinderloos stel helemaal niets aan! (Als iets wel niet ontspannend is, dan is het wel de opmerking: ga ontspannen!)

Ikzelf heb het in mijn omgeving inmiddels al 3 x meegemaakt: mensen die al adoptiekinderen hebben, omdat het biologisch vrijwel onmogelijk is, maar waar dan zoveel jaar later opeens toch nog biologische gezinsuitbreiding is...

Tot slot: Sterkte voor allen, die het zo graag zouden zien gebeuren!