Gevolgen van slaan in opvoeding op latere leeftijd

[Lalage]

Ik heb ook weleens een mep gehad, was blijkbaar nodig. Maar op een gegeven moment was ik 12 ofzo en als m'n moeder dan met de pollepel sloeg riep ik wel van je kunt toch ook gewoon praten. Ik vind dat mijn ouders me prima opgevoed hebben.

[Evelien]

Ik ben vroeger regelmatig geslagen. Vaak nadat ik een standje had gehad, kreeg ik nog een klap of schop achterna als ik naar boven werd gestuurd. Het was zeker meestal wel onmacht.
Bij mij is de invloed al jaren en nu nog merkbaar helaas. Ik merk nog dat ik vaak bang ben. In de buurt van mn vader maar ook in de buurt van anderen die mij feedback of kritiek geven. Volkomen ongegrond, maar ik ben altijd heel erg op mn hoede.

is ook heel logisch dat je niet (goed) met feedback en kritiek kan om gaan. Want je bent zo beschadigd dat je overal bang voor ben. En voor dat je dat er uit heb is het volgens mij wel verstandig om dit ook met je vader te bespreken. Wat ook zeker heel moeilijk kan zijn.

Heel soms kijk ik naar schatjes en dan denk ik bij me zelf.... wees consiquent (weet niet of ik het goed schrijf) maar ga niet slaan. Een kind kan daar trauma's aan over houden. Heel erg.

[Riska]

Inderdaad, een kind kan trauma's overhouden aan slaan, die tot zeer ver in de volwassenheid doorgaan.
Als ik dit topic lees, gaat nog, nog altijd, een paniekgolf door me heen.
Want gevolgen heeft het (denk ik) niet, als het een keer een pak op de broek was, omdat andere dingen niet meer hielpen. De meesten van jullie schrijven er ook zo over.
Maar als slaan uit de hand loopt - op de blote billen of de rug en met riem, lat of wat dan ook - dan houd je er zeker weten een trauma aan over. Ook als je niet weet wanneer het gaat gebeuren. Als je - ik noem maar wat - een beker melk omver stoot, kan het de ene keer aflopen met een grapje, of hooguit een standje en de andere keer gaat de lat erover. Het onberekenbare. Wanneer je stelselmatig geslagen wordt, houd je daar wat aan over. Dan ben je, zoals Ri@nne ook al schrijft, voortdurend op je hoede. Dan ben je voortdurend bang dat je het verkeerd doet, onzeker, etc.

Je lijf slaat herinneringen op. Een film of docu, waarin geslagen wordt, geeft reacties in dat lijf. Zoals ik begon: alleen al het lezen hierover kan iets in je lijf teweeg brengen.

Mijn wat felle reacties in het andere topic hebben er alles mee te maken. Ik ben wat dat betreft: "ervaringsdeskundige". En mijn felheid is ook: de grens tussen een 'helder' (zoals een vriend van me dat ooit formuleerde, omdat het kind weet waar het aan toe is) pak slaag en mishandeling is flinterdun.

[Evelien]

ik heb vroeger ook klappen op m'n bips gekregen... en die waren ook zeer terrecht want ik was geen makkelijk kind (vooral op latere leeftijd 9/10 jaar). Ik was iemand die echt heel erg uitdaagde en vooral m'n ouders. Maar ik heb hier geen trauma aan over gehouden en kan hier open met mijn ouders over praten en mijn ouders zeggen dan ook wel dat ze niet altijd goed gehandeld hebben.

[Harm-J]

ik heb vroeger ook klappen op m'n bips gekregen... en die waren ook zeer terrecht want ik was geen makkelijk kind (vooral op latere leeftijd 9/10 jaar). Ik was iemand die echt heel erg uitdaagde en vooral m'n ouders. Maar ik heb hier geen trauma aan over gehouden en kan hier open met mijn ouders over praten en mijn ouders zeggen dan ook wel dat ze niet altijd goed gehandeld hebben.

Persoonlijk denk ik toch wel, dat je niet moet vergeten dat jij een kind was en de ander de volwassene. De volwassene heeft zijn handen thuis te houden! Des te meer omdat de volwassene het vermogen heeft om dingen te beredeneren en naar andere oplossingen te zoeken i.p.v de weg van de minste weerstand te kiezen! (er op los (te) meppen)

Er op los slaan bij een kind door een volwassene is nooit terecht! Men redeneert vaak veel te makkelijk: dat een kind er niets aan overhoudt, het tegendeel is vaak waar!



Edit:
Na er nog eens over nagedacht hebbende, lijkt mij de volgende toepassing noodzakelijk?

Veelal lees je opmerkingen als zijnde van de geslagene: Ik heb er niets aan overgehouden, dit soort zinnen opent m.i. juist de weg voor sommige mensen om maar door te meppen, er staat ten slotte toch vaak geschreven: Ik heb er niets aan over gehouden. Vaak lijkt men ook te vergeten dat er zoiets bestaat als kopieer gedrag. Een kind leert n.l. van zijn ouders.
Bij slaan kan er bij een kind ook de associatie tussen pijn = angst optreden. Angst kan bij kinderen verstrekkende gevolgen creëren. Slaan zet kinderen echt niet aan tot nadenken, het kind legt geen goede associatie. Het zal dingen misschien niet meer doen, dit niet omdat het weet dat iets niet mag of iets niet goed is, maar omdat het angst heeft!

[Loucom]

Ik ben ergens nog bang om tegen mijn ouders in te gaan. Ze slaan niet meer zoals vroeger, maar als ze slaan harder.

[Michael]

Je leert je kind met alles wat je doet. Als een kind op jonge leeftijd leert dat slaan een normale reactie is als iemand niet doet wat je zegt. Dan leer je ze die reactie dus aan.

De vraag is dus... Is slaan een normale manier van reageren als iemand niet doet wat je zegt?

Als dat voor een volwassene niet zo is lijkt het mij voor een kind ook niet normaal.

Mijn ouders waren zelf op gevoed in een "klap voor je billen" cultuur. Maar hebben bewust besloten dat bij ons niet te doen. Ze dwongen ons uit te leggen waarom we iets deden. Als we een goede reden hadden kregen we geen straf, als we een slechte reden hadden moesten we naar onze kamer. En geloof me als je geen goede reden had om iets heel stoms te doen en je moest het uitleggen en je wist van te voren al dat dat niet ging werken dan voelde je je heel stom en wilde je echt dat je het anders gedaan had..... Daarin waren ze "wreed" ze lieten je echt aanmodderen ook al wist iedereen dat ik onzin aan het kletsen was.

Het verschil tussen mij en mijn vriendjes was dat ik wist wanneer ik de grens overging omdat me dat duidelijk uitgelegd werd in die sessies. Mijn vriendjes hadden soms een "Als je niet geslagen word is het dus goed" filosofie. Ik zal niet zeggen dat ik altijd braaf was. Maar ik wist wel hoe en waarom ik de grens over ging. Soms ging ik die grens over omdat ik wist dat mijn ouders het in dat specifieke geval goed of in ieder geval minder erg zouden vinden.

En het betekende ook dat ik als er een probleem was met een volwassene makkelijker erop af stapte om te praten. Toen ik 10 was ben ik eens gaan onderhandelen met bouwvakkers die ons wegstuurde van hun site wat toevallig naast ons standaard speel terrein lag. Resultaat was dat we er toen wel konden spelen mits we bepaalde grenzen respecteerden. En dat werkte.

Nog een leuke anekdote. Ik liep in onze hoofdstad in een winkel straat waar een moeder met twee kinderen liep. Het oudste jochie gaf de jongste een duw waardoor het viel. De moeder stapte meteen op de oudste af, gaf hem een hengst waardoor de wereld tolde en schreeuwde "WAAROM BEN JIJ ALTIJD ZO AGGRESSIEF ???"......

Ik had het haar wel uit willen leggen maar durfde even niet.

[Riska]

Michael, jouw reactie hoort eigenlijk in het andere topic thuis, over de pedagogische tik. Je vertelt wat er thuis bij je gebeurde.
Maar de vraag in dit topic is of er mensen zijn die later, na hun jeugd, last hebben van het feit dat ze geslagen zijn.

[NdW]

Ik ben vroeger regelmatig geslagen. Vaak nadat ik een standje had gehad, kreeg ik nog een klap of schop achterna als ik naar boven werd gestuurd. Het was zeker meestal wel onmacht.
Bij mij is de invloed al jaren en nu nog merkbaar helaas. Ik merk nog dat ik vaak bang ben. In de buurt van mn vader maar ook in de buurt van anderen die mij feedback of kritiek geven. Volkomen ongegrond, maar ik ben altijd heel erg op mn hoede.

Kan ik begrijpen. Ik heb zelf regelmatig een pedagogische tik op mn vingers gehad, omdat ik ergens aanzat waar ik niet aan mocht zitten. Daar heb ik ook nu geen last van. Maar mn 'pittige' zusje kreeg ook weleens wat jij kreeg. Ik vond het echt slap, het is puur onmacht. Zo zag ik dat een kind in de kerk, midden in z'n gezicht geslagen werd. Dat laat echt wel wat na bij zo'n kind. Vernederend
Je hebt heel veel geduld nodig met kinderen opvoeden... sterkte allemaal! Gelukkig kan ik het met mn klasje vol kids nog met woorden (en ik zal wel moeten )

[nathalie6]

Ik ben vroeger regelmatig geslagen. Vaak nadat ik een standje had gehad, kreeg ik nog een klap of schop achterna als ik naar boven werd gestuurd. Het was zeker meestal wel onmacht.
Bij mij is de invloed al jaren en nu nog merkbaar helaas. Ik merk nog dat ik vaak bang ben. In de buurt van mn vader maar ook in de buurt van anderen die mij feedback of kritiek geven. Volkomen ongegrond, maar ik ben altijd heel erg op mn hoede.

nou ik kan me dat wel voorstellen hoor rianne! ik zelf heb daar ook last van en dat is best een hele weg om daarvan af te komen!

[qwast]

Je lijf slaat herinneringen op. Een film of docu, waarin geslagen wordt, geeft reacties in dat lijf. Zoals ik begon: alleen al het lezen hierover kan iets in je lijf teweeg brengen.

Hoe herkenbaar...
Alleen bij het lezen van dit topic ga ik weer rillen.
Soms doet het zoveel pijn van binnen dat het oplucht om mezelf letterlijk te slaan.

[Heidebloem]

Het doet me echt wat de verhalen te lezen over de gevolgen van slaan.

Gelukkig heb ik zelf die ervaringen niet. Op een tik op m'n vingers na, (op de leeftijd van 1 of 2 jaar ofzo, later niet meer) en een kneep in mijn arm na, ben ik nooit geslagen.
Zeker mijn vader zou nooit uit onmacht of woede slaan, die was bijna altijd zeer beheerst. Die knepen in mijn arm kan ik me nog wel herinneren, maar ik hield er geen blauwe plekken aan over en heb er nu ook totaal geen moeite mee. Kan het me zelfs heel goed indenken, soms was ik ook erg vervelend.

Maar ik geloof zeker dat slaan schade met zich meebrengt op latere leeftijd. En ik vrees ook voor de kinderen van die kinderen, het lijkt me zo moeilijk zoiets te doorbreken als je zelf niet beter weet en geen goed voorbeeld gehad hebt.

En 'wacht maar tot je vader thuiskomt' heb ik mijn moeder nooit horen zeggen, bij kennissen gebeurde dit ook en mijn ouders hebben daar altijd een afkeer van gehad. Als ik straf kreeg (op de gang of naar m'n kamer) was het direct.

[Jess]

Ik merk dat ik nog altijd "bang" ben voor mijn vader zijn reactie. Ook al ben ik zelfstandig. Het is niet dat ik mishandeld ben maar hij was wel heel erg autoritair en sloeg wel te snel volgens mij.

Als mijn moeder vertelde hoe het gegaan was bijv. die dag en het was niet naar zijn zin kregen we alsnog een pak slaag. Het staat mij nog altijd in mijn geheugen, ik zal een jaar of 8/9 zijn geweest. Ik was aan het buiten spelen toen ik ineens binnen moest komen volgens mijn broertje. Broek laten zakken en ik kreeg slaag op mijn kont om iets wat ik die dag gedaan had en allang vergeten was .

Met het bang zijn voor reactie bedoel ik bijv. ook: als we iets gekocht hebben denk ik nog vaak: wat zal hij ervan zeggen? gelukkig heb ik daar inmiddels al wel veel meer lak aan gekregen.

Toen we meubels kochten voor ons trouwen had ik het ook heel erg. Hij had overal commentaar op, bij alles en iedereen. Die had de koffie niet lekker, bij die zat de bank waardeloos enz.

[Lalage]

Hmz ik heb wel wat overgehouden aan andere kinderen die me sloegen, omdat dat echt met haat te maken had en niet met opvoedende liefde. Wat vinden jullie er dan van dat in de bijbel ook kinderen geslagen worden?

[Riska]

Wat vinden jullie er dan van dat in de bijbel ook kinderen geslagen worden?

Je bedoelt de teksten die in Spreuken staan, dat "wie zijn zoon de stok onthoudt, hem haat en dat wie zijn zoon liefheeft, hem tuchtigt"?
Volgens mij is deze tekst erg tijdgebonden en niet meer toepasbaar in onze tijd. Je kunt een kind ook anders straffen.

Kijk, in mijn kinderjaren was het 'normaal' dat een kind geslagen werd. Zelfs op school! En het was ook heel 'normaal' als dat niet met de handen gebeurde, maar met de lat, riem of wat dan ook.
Langzaamaan is dat veranderd en in onze tijd is het niet meer normaal dat dat gebeurt, integendeel. En ik denk dat het goed is. Dat veel bitterheid voorkomen kan worden. En veel problemen na de jeugd. Want hoe je het ook wendt of keert, veel volwassenen die in hun jeugd geen veiligheid hebben ervaren (wanneer zullen er weer een klappen vallen), hebben daar nog altijd last van/problemen mee.