bemoeien met zusjes/broertjes

[*|Scatie]

UItleggen heeft denk ik vooral veel met de leeftijd te maken. Een kind van 2 leg je niks uit, maar een puber van 16 bijna alles lijkt me.

Bij een kind van 2 kun je er al prima mee beginnen te oefenen.

[esli]

Ja klopt daar heb je gelijk in, was ook meer als voorbeeldje bedoelt. (en bij een kind van 2 heb je waarschijnlijk geen discussies)

[*|Scatie]

Hihi nou... De beruchte peuterpuberteit...

[nonno]

Ja klopt daar heb je gelijk in, was ook meer als voorbeeldje bedoelt. (en bij een kind van 2 heb je waarschijnlijk geen discussies)

Niet zolang je voor hem/haar duidelijke regels stelt. Dat heeft hij/zij op die leeftijd nodig, en dat voorkomt vre-se-lijke 'discussies' en een hoop gezeur.
Pubers dingen uitleggen. Natuurlijk hoef je niet tot in der treure uit te leggen waarom iemand wel/niet zijn jas moet ophangen, of de tafel afruimt of weet ik veel wat. (hopelijk blijven ze dat doen als je die regel instelt als ze 2 jaar oud zijn ) Maar dat lijkt me ook niet iets waar de topicstartser over twijfelt om te vertellen tegen de ouders.

Maar goed, kids opvoeden, (ook als ze in de pubertijd zijn) lijkt me ook best moeilijk. En als puber zal je altijd commentaar houden op regels, afspraken etc. Misschien moet er gewoon geleerd worden ook wat relaxter mee om te gaan. Achteraf gezien kan alles beter gedaan worden.

[MissF]

Tja, mijn vader zei wel altijd: als ik geen reden heb voor een regel die ik stel, dan is die regel er ook niet. Ik moet altijd uit kunnen leggen waarom ik een beperking op leg.
En al vond ik die reden soms onzin, in een heel enkel geval was het gewoon zo, en zijn reden en argument telde, die van mij dan niet

[keessie]

Tja, mijn vader zei wel altijd: als ik geen reden heb voor een regel die ik stel, dan is die regel er ook niet. Ik moet altijd uit kunnen leggen waarom ik een beperking op leg.

Lijkt me soms ook behoorlijk lastig hoor als ze dat als argument geven. Maar je vader had wel helemaal gelijk!

[MissF]

Tja, mijn vader zei wel altijd: als ik geen reden heb voor een regel die ik stel, dan is die regel er ook niet. Ik moet altijd uit kunnen leggen waarom ik een beperking op leg.

Lijkt me soms ook behoorlijk lastig hoor als ze dat als argument geven. Maar je vader had wel helemaal gelijk!

Grinnik, ja dat vond ik ook. Daardoor mochten sommige dingen wel (al vond hij wel dat we na mijn bezoek aan bijv een caf‚ of bioscoop samen in gesprek moesten gaan over hoe ik het vond, ook met betrekking tot het geloof zeg maar), die hij eigenlijk gevoelsmatig niet zo fijn vond.
Maar ik ben het er wel me eeens. Ik kan erg weinig met mensen die zeggen:' Het mag niet, omdat ik het zeg.' Dat is totaal geen reden! Scheelt ook dat ik op mijn werk geleerd heb om alles te onderbouwen. Pubers nemen echt geen genoegen met: je mag je benen niet op de bank, omdat dat de regel is.' Er moet altijd een goed argument bij.

[Heidebloem]

Haha, herkenbaar ja. Mijn ouders hebben gelukkig ook (bijna) altijd uitleg gegeven. 'Omdat ik het zeg' of 'daarom' vonden ze maar niks.

[elvira (gast)]

Aaarch! Ik weet niet zeker of het onderwerp hier op zijn plaats is, maar zit met een dilemma. Mijn veel jongere zusje vroeg mij vandaag (we zaten gezellig te chatten) om advies. Ze is echt een nakomertje (ik had technisch gezien haar moeder kunnen zijn, zeg maar) en dat blijft natuurlijk ook zo. Ook al is ze inmiddels zelf volwassen en wordt onze band daardoor natuurlijk ook anders.

Maar… ze vroeg me advies over seks. Ze heeft al een tijdje een vaste vriend, en serieuzere plannen zijn al in de maak. Ze willen allebei maagd blijven totdat ze trouwen en ze vroeg me, hoe wij daar mee zijn omgegaan en of het niet eng is, zo’n huwelijksnacht.

Tja, dat vind ik natuurlijk een heel nobel streven, maar wat moet ik daar nou op zeggen? Probleem is, dat ik daar zelf net iets andere opvattingen over heb dan mijn ouders. Ik vind het geen probleem om met haar over seks te praten (kleine zusjes worden nou eenmaal groot!), maar wil niet tegen de ‘regels’, de normen en waarden van mijn ouders ingaan. Ze is tenslotte nog maar net volwassen en woont nog bij mijn ouders. Als ik mijn zusje precies vertel, welke ideeën ik daarover heb, zullen mijn ouders me dat vast niet in dank afnemen. Anderzijds: ik kan (en wil!) er ook niet over liegen. Dus ik heb maar wat gezegd over “vertrouwen hebben” enzo, blablabla, en het onderwerp onder het mom van “o, is het al zo laat!” afgesloten.
Nu komt ze volgende week bij ons logeren en ik vrees dat ik het onderwerp dan niet zo gemakkelijk uit de weg kan gaan.

Heeft iemand advies, hoe hier mee om te gaan? Bovendien, hoe specifiek moet ik zijn? Ik bedoel, ik wil ook niet mijn hele privé-leven blootleggen aan mijn zusje. Tegelijkertijd: voorlichting was bij mijn ouders niet zo heel erg uitvoerig, dus ik weet niet of daar nog iets nodig is…

groetjes, elvira

[*Annet*]

Je hoeft toch niet tot in detail te vertellen wat jullie doen?

Wat bedoel je met andere opvattingen dan je ouders? Het feit dat je ouders niet al te scheutig zijn geweest met voorlichting houdt toch niet in dat jullie niet over sex mogen praten?

Je kunt haar ook nog verwijzen naar de vragenrubriek van Refoweb, daar staan ook wel leerzame aanwijzingen bij.

[NdW]

Idd lastig Elvira.
Ik denk dat jij moet zeggen wat jij kwijt wil aan haar. En zij zal ook wel begrijpen dat je niet alles verteld, toch?

[elvira (gast)]

tja, de moeilijkheid is vooral, dat ik vind dat "geen seks voor het huwelijk" geen heilig gebod is. (naar mijn idee gaat het erom, dat je alleen seks hebt met diegene in wie je 100 % procent vertrouwen hebt en je een lange, serieuze - levenslange - relatie mee voert... )
Mijn ouders daarentegen zijn daar heel strikt in. Kan ik dit (mag ik dit) aan mijn zusje uitleggen?
Ik ben daar nog niet over uit!
elvira

[*Annet*]

Je hoeft dat niet te promoten natuurlijk maar als ze jouw vraagt wat jouw mening daarover is kan je dat zeggen. Ze zal zich dat zelf toch ook wel kunnen bedenken. Maar maak haar dan natuurlijk wel duidelijk dat dit geen vrijbrief is om dan maar te denken: zus zegt dit dus we mogen met elkaar naar bed.

[elvira (gast)]

... ik zal er nog eens goed over nadenken en met een weloverwogen antwoord komen... In the mean time: advies / ervaringen worden zeer gewaardeerd!

Ook die vraag over de huwelijksnacht: als je netjes tot het huwelijk wacht, zit daar dan niet ongelofelijk veel spanning op? Hoe ga je daar (vooral als vrouw) mee om? Ik heb geen idee wat ik mijn zusje daarover moet zeggen. Ik kan me eigenlijk ook wel goed voorstellen dat ze daar over nadenkt.
Ik weet bijvoorbeeld nog, dat toen mijn man ik op een gegeven moment ons bruiloftsfeest verlieten, er enkele kennissen van mijn man opmerkingen maakten in de trant van 'zet m op, he!' ... vreselijk vond ik (vonden we) dat. Wat was ik toen blij dat ik die spanning tenminste niet had! Onze eerste keer was tenminste niet gepland, volgde vanzelf, zonder dat de hele omgeving ervan afwist dat het ging gebeuren...
Iemand hier ervaringen mee (overigens: niet te specifiek aub!)? Advies?

groetjes, elvira

[NdW]

Voor ons was er geen spanning, omdat we elkaar zo goed kenden en aanvoelden. We hebben er absoluut geen spijt van dat we 'het' niet eerder hebben gedaan! Het was prachtig na zo'n mooie huwelijksdag! Nog een bijzonder kado voor elkaar!