Om mijn gesmoes in deze discussie nog enigszins te kunnen rechtvaardigen zal ik ook een on-topic reactie plaatsen
KAW signaleerde dat men in 'zware' kerken (wat dat dan ook moge zijn) dicht bij de bijbel wil leven maar dat er in diezelfde kerken zo'n afstand tot God is. Ik denk dat je, om dit te verklaren, een heel scala aan redenen kunt opnoemen. Ik zie zelf twee belangrijke oorzaken die ik hieronder zal toelichten.
In de zware kerken wordt God vaak geschildert als (oneindige) heilig en verheven. De mens daarentegen is ontzettend zondig en diep, diep gevallen. De kloof tussen deze twee is dan ook oneindig groot, onoverbrugbaar zelfs. Hoe je het ook wendt of keert, ik denk dat dit idd de manier is waarop de bijbel de mens en God voorstelt. De bijbel houdt het daar echter niet bij. De 'oplossing' in deze impasse wordt gegeven in Christus. Hij brengt deze uitersten samen. Een gezond geloofsleven kent m.i. het spanningsveld tussen een heilige God en een zondig mens, maar weet ook dat deze kloof in Christus overbrugd is. Wat er in deze 'zware' kerken m.i. dan ook gemist wordt is het zicht op Jezus. Dat op zich kan weer verschillende oorzaken hebben. Wat ik waarneem is dat men in Crhistus te weinig God zelf ziet. God wordt vaak gezien als de heilige Vader op zijn troon. Christus moet z'n uiterste best doen om deze Vader op andere gedachten te brengen t.a.v. het lot van de mens. De Vader en de Zoon worden hierdoor uit elkaar gedreven. De eenheid van Vader en Zoon wordt wel formeel beleden maar niet als zodanig ervaren. Als je uitgaat van die eenheid dan is er geen sprake van een bijna onvermurwbare Vader en een goedwillende Zoon maar van een Vader die zo veel van de mens houdt dat Hij in Zijn Zoon zich naar ons toe buigt.
Een andere (niet onbelangrijke) oorzaak dat er te weinig zicht is op (het werk van) Christus is m.i. gelegen in de uitverkiezingsleer. Het kan wel zo zijn dat God zich in Christus genadig betoont maar die welwillendheid is enkel geadresseerd aan een kleine groep. God is misschien genadig voor mijn buurman maar voor mij blijft Hij een toornig God...
De tweede oorzaak die ik zie sluit hierbij aan. In 'zware' kringen praat men niet vaak makkelijk over het persoonlijke geloofsleven. 'Geloven' lijkt iets te zijn dat alleen voor een selecte groep is. Alleen hen hoor je over hun geloof. En vaak is dat dan ook alleen in positieve zin; over b.v. twijfel en moeiten wordt niet snel gesproken. Dit gegeven versterkt m.i. het idee dat een genadig God een exlusief gebeuren is. Het is alleen voor een selecte groep....
Het zal duidelijk zijn dat beide oorzaken elkaar versterken al zou 1 van beide ws al voldoende zijn om een grote afstand tussen God en de mens te creeëren. Voor alle duidelijkheid: ik wil hier absoluut niet generaliseren (laat staan veroordelen) of stellen dat het absoluut zo zou zijn. Ik geef enkel
mijn mening, gebaseerd op
mijn ervaringen en waarnemingen.
Klaas[/i]