Wow, als het zo over is gekomen spijt me dat echt enorm!
Ik hoopte alleen te geven dat 'aan kinderen beginnen' totaal niet vanzelfsprekend is. En dat het echt geen roze wolk hoeft te zijn, als je een positieve zwangerschapstest in handen hebt.
Ik heb de eerste 8 a 9 weken zo gruwelijk getwijfeld. Wil ik dit wel? En dat terwijl wij 'heel bewust ermee begonnen zijn' zeg maar.
Ik probeer vaak hierin het midden te zoeken, en probeer dat nog steeds te doen. Er wordt zo enorm veel geoordeeld over Jan en Alleman. Ook over mij, als ik bepaalde ideeen van mijzelf ergens vertel (zoals mijn keuze nu om geen borstvoeding te geven, ik word gebombadeerd met commentaar waar ik niet om heb gevraagd, waardoor ik me nu al een slechte moeder zou kunnen gaan voelen).
Er wordt geoordeeld over mensen die meteen een kindje willen, en die er 'teveel' mee bezig zijn. Dan opeens zit het tussen de oren. En mensen die geen kinderen willen van zichzelf zijn niet Bijbels.
Ik hou daar helemaal niet van. Ik probeer duidelijk te zeggen dat wij gruwelijk dankbaar zijn dat we een kinderwens kregen, maar dat ook in verwachting zijn in het begin gewoon super doodeng was! En zelfs nu nog wel eens is. We twijfelen niet aan ons kindje of aan onze relatie. Of aan het feit dat we vader en moeder worden. maar wij vinden het gewoon eng, soms. Het is niet zomaar iets, zo'n kindje, wat voor de rest van ons leven ons kindje zal blijven.
Ik hoop aan te kunnen geven dat beide kanten voors- en tegens hebben.
En idd, ik heb altijd gezegd dat kinderen van mij nog niet persé hoefden. En dat was een tijd ook zo. Wij hebben heel bewust gekeken naar onze relatie, en op het moment dat we er zeker van waren dat die zo stabiel als mogelijk was, zijn we begonnen over kindjes na te denken zeg maar. Voor ons duurde dat gewoon even. We verschillen enorm veel, en waren niet meteen stabiel samen. Nu wel, en daarom geloven wij ook dat wij samen een kindje op kunnen voeden, en vooral dat wij dit kindje van God krijgen en dat Hij vooral voor ons kindje zorgt. Maar dat is niet altijd makkelijk! Het is niet zo dat toen ik zwanger was alle twijfel weg was ofzo. Integendeel! Het is niet zo dat als ik weet dat ik zwanger ben, ik dan opeens helemaal erachter sta en alleen maar dolgelukkig ben. Nu wel. En op het moment dat je zo'n positieve test in handen hebt, denk je ook zeker wel: het is er nu, en dat is zo. En we wisten ook zeker dat we Gods hulp zouden krijgen hierbij. Maar het wás geen rozengeur en maneschijn. Het heeft onwijs veel consequenties. En die zíjn gewoon niet altijd leuk, net als misselijk zijn, moe zijn, dat ís gewoon niet leuk!
Dat was een beetje waarom ik dat soort dingen toen nog kon zeggen. Nu is de twijfel voor het allergrootste deel weg, zeker wel. En we zijn enorm blij en dankbaar, dat voorop, dat dit ons is gegeven, en dat het bij ons 'lukte'. Natuurlijk wel!
Maar voor beide kanten is veel te zeggen.
En al dat geoordeeel over elkaar, daar kan ik slecht tegen. Ik hoop ook echt dat als ik dat een keer doe in iemands idee, dat tegen me gezegd wordt.
Want ik kan me er mateloos aan irriteren als mensen nu al beoordelen dat ik slecht bezig ben door geen borstvoeding te willen geven (tenminste, dat zeg ik nu), en ik niks rustiger aan doe, en met een enorme tas rotzooi een steile trap afloop, en ik zeg dat ik Jan een leuke jongensnaam vind, en ................
Volgens mij is het een onsamenhangend verhaal, maar ik hoop wel duidelijk te hebben gemaakt dat voor ons kinderen krijgen helemaal nooit vanzelfsprekend is geweest, ook onze kinderwens niet, en dat ik absoluut geen van beide kanten wil veroordelen of beoordelen. En ook een beetje dat een kindje krijgen niet zomaar iets is, psychisch gezien (maar dat zegt ook niemand hier gelukkig
)
Uw Woord is een Lamp voor mijn voet, en een Licht op mijn pad...
)