Ik ben de laatste tijd aan het filosoferen waarom de 1 zoveel klappen van het leven te verwerken krijgt en de ander veel minder en een beperkt aantal mensen het leven vlekkeloos doorloopt. Waarom lijkt leed soms zo oneerlijk verdeeld?
Op een gegeven ogenblik heb je alles weer stevig op de rails staan (of je had het al), en voel je gelukkig. Maar dan kijk je om je heen en zie je zoveel narigheid dat je een klein beetje een schuldgevoel krijgt omdat het jou zo goed gaat. Uiteraard kan je op zijn tijd wat aan de collecte geven en een straatkrant kopen maar verder genieten van je leven nu het nog kan, nu het je nog goed gaat.
Waarom gaat het de een goed en de ander zo slecht?
Als iedereen die de geestelijke en lichamelijke kracht en eventueel de financiële middelen zich zou bezig houden met de mensen die het niet goed hebben. Als jij je op dit moment goed voelt, ga je helpen waar je kan, vrienden, kennissen onbekenden die depressief of verdrietig zijn. Als jij op dit moment een financieel voordeel hebt, geef je een groot deel aan goede projecten. Toen bedacht ik me dat het de opdracht is, door Jezus hoogst persoonlijk naar de aarde gebracht. Je naasten liefhebben als jezelf. Een vriend van mij zei een keer: Als er bommen vallen houdt God nog mensen overeind en geeft Hij hen de opdracht om de mensen die zijn gevallen te helpen opstaan .
Maar waarom is het dan zo moeilijk om niet eerst aan jezelf te denken. Waarom maak je ruzie terwijl je die energie ook zou kunnen steken in de aandacht voor een eenzaam iemand. Waarom ga je 5 uur in de week sporten om een goed figuur te krijgen terwijl je die tijd ook kan steken in een project voor hulp aan asielzoekers. Waarom verlaat een kerel zijn vrouw en kinderen voor een jongere vrouw uit pure egocentrische behoeftes terwijl hij al die ellende had kunnen besparen en zich kunnen verdiepen in kinderwerk. Waarom koop je eerst de allernieuwste digitale camera en geen je het klein beetje wisselgeld aan de zwerver op straat.
Kan je God ooit de schuld geven van de ellende in deze wereld als je het zoveel mogelijk nalaat om die ellende aan te pakken terwijl het wel in jouw vermogen ligt? Als heel de wereld dat nou zou doen, eerst aan het welzijn van anderen denken. Als alle rijken op de aarde eens veel meer geld zouden geven aan de allerarmsten. Als alle mensen met wie het goed gaat eens meer tijd staken in de mensen met psychische problemen of rouw. Zou zoveel pijn worden verzacht, zoveel minder ruzie zijn en misschien ook wel minder oorlog. Meer lachende mensen in de trein, meer blije mensen op de straten, meer vrolijke mensen in je klas.
Is dat mogelijk volgens jou?
