Evangelie betekent heilsleer of blijde boodschap.

[Riska]

Evangelie mag dan inderdaad 'blijde boodschap' betekenen, maar dat betekend zoveel als 'heugelijke tijding' of 'goede boodschap', niet blijdschap

Hetgeen niet betekent dat je vanwege die heugelijke tijding geen vreugde mag uitstralen...

[Raido]

Hetgeen ik ook helemaal niet zei Ik zie alleen nogal eens mensen het woord evangelie uitleggen als de 'happy' boodschap.

[Marnix]

Evangelie mag dan inderdaad 'blijde boodschap' betekenen, maar dat betekend zoveel als 'heugelijke tijding' of 'goede boodschap', niet blijdschap

Toch zegt de Bijbel daar wel het een en ander over. Ik ben benieuwd hoe we een "verblijdt u ten allen tijde" dan moeten lezen. In ieder geval niet als een "weescht altyd happy" maar wel als "weest altijd verblijd". Ook in moeiljke tijden. Dat is alleen een andere blijdschap dan een beetje klappen en dansen. Het is een blijdschap die er is, ook als je niet kan klappen en dansen.

[Raido]

Ja alsof ik dat zelf niet weet en ervaar. Ik gaf slechts aan, wat door jullie vermoedelijk weer wordt opgevangen als 'Grut die Gergemmer komt weer aan met 'weest altijd doomy, gloomy, despairy'..

[Chris7]

Raido,

Eerlijk gezegd begrijp ik jouw reactie niet goed. Het feit dat het Evangelie o.a. heugdelijke tijding betekent, is toch al genoeg om van blijdschap te mogen spreken? Het is niet de bedoeling van God, dat we door de ervaring en wetenschap van ons zondenbesef constant gedeprimeerd op deze aarde rond moeten gaan lopen, want onze zonden zijn immers al vergeven, doordat Jezus voor onze zonden is gestorven. Daardoor is de relatie tussen de mensen en God immers weer hersteld? Is dit laatste al niet genoeg om van blijdschap of blijde boodschap te mogen spreken?
Ook zullen we met een droefgeestig gezicht zeker niet op een positieve interesse van onze niet-christelijke naasten behoeven te rekenen, maar alleen op blijken van spot, medelijden, enz., enz.

[Raido]

Eerlijk gezegd begrijp ik jouw reactie niet goed. Het feit dat het Evangelie o.a. heugdelijke tijding betekent, is toch al genoeg om van blijdschap te mogen spreken?

Ja, alleen de christelijke boodschap is meer dan alleen het evangelie, die heugelijke tijding heeft wel een niet zo'n prettige oorsprong. Zelfs in die heugelijke tijding zit een feit verborgen die ons niet 'zomaar' van vreugde opspringen...

De Koning is gedood, leve de koning.. Het heeft twee kanten.

Het is niet de bedoeling van God, dat we door de ervaring en wetenschap van ons zondenbesef constant gedeprimeerd op deze aarde rond moeten gaan lopen, want onze zonden zijn immers al vergeven, doordat Jezus voor onze zonden is gestorven.

Indien wij geloven, absoluut. Dan hoeft dat niet nee, maar het evangelie kent zoals ik al zei twee kanten. Ik propagandeer helemaal geen droefgeestigheid, verre van dat zelfs. Ik heb alleen wat tegen de uitzinnige vrolijkheid die ik niet direct kan linken aan de blijde boodschap.

Daardoor is de relatie tussen de mensen en God immers weer hersteld? Is dit laatste al niet genoeg om van blijdschap of blijde boodschap te mogen spreken?

Natuurlijk, absoluut, maar zoals ik al aangaf in mijn tweede posting ging het mij daar ook helemaal niet om. Het is een goede boodschap, absoluut. Alleen geloof ik in een balans in het geloofsleven. Een goede boodschap kan namelijk ook pijn doen. Daarnaast, ook naar de bekering door Gods Geest zijn er zonden in het leven van Gods kinderen. De droefheid die daarbij komt kijken gaat niet om 'zou God mij wel vergeven, mag ik mijzelf wel een kind van God noemen' en dergelijke. Het gaat om 'ik doe God toch elke dag weer zoveel verdriet', niet om daar maar lekker in te blijven rondzwemmen, het idee hebbende dat door die ervaring God geëerd wordt. Nee, juist niet, door je best te doen om God te dienen, ook als dat niet gaat.

Het is daarom ook geen moeten van het geloof. Je moet geen blijdschap ervaren en je moet geen ellende ervaring elke dag van je leven. Je zult het echter ervaren, allebei de kanten van het geloof in de Heere Jezus Christus.

Ook zullen we met een droefgeestig gezicht zeker niet op een positieve interesse van onze niet-christelijke naasten behoeven te rekenen, maar alleen op blijken van spot, medelijden, enz., enz.

O, maar dat heb je ook helemaal als je de hele dag gaat lopen stuiteren, ook dan heb je het contact met de werkelijkheid verloren.

Beide voeten op de grond. Niet boven de grond zweven (uitzinnige vrolijkheid) of onder de grond (overtrokken droefheid).

[Riska]

Beide voeten op de grond. Niet boven de grond zweven (uitzinnige vrolijkheid) of onder de grond (overtrokken droefheid).

Er zijn een aantal scribenten hier die dat ook in het geheel niet hebben beweerd. Ik geloof ook niet in 'happy clapping' en wat dies meer zij.
Maar gewoon - hoezo gewoon - de vreugde, dat ik mag weten dat ik ondanks mijn lek en gebrek aanvaard ben, zoals ik ben.
Dat wil niet zeggen dat er geen verdriet is, dat er geen zorgen zijn, dat er geen dagen zijn dat somberte die dag kleurt.
Wat mij soms bezighoudt is hoe mensen in alles een verlorenheid uitstralen, een schuldig-zijn. Terwijl toch uiteindelijk in de Bijbel duidelijk wordt aangegeven dat wij verzoend zijn. Gewoon, om niet van onze kant...

[Raido]

Er zijn een aantal scribenten hier die dat ook in het geheel niet hebben beweerd. Ik geloof ook niet in 'happy clapping' en wat dies meer zij.

Ik heb dan ook weer niet beweerd dat een of meerdere mensen hier in dit topic dat zouden beweren. Ik zei enkel dat ik 'nogal wat mensen ken die evangelie uitleggen als happy boodschap'..

Verder ben ik het gewoon helemaal eens met je schrijven.

Natuurlijk ben ik de zure gergemmer en wordt zo'n opmerking direct gezien als 'propaganderen van droefgeestigheid'..

[Layna]

Beide voeten op de grond. Niet boven de grond zweven (uitzinnige vrolijkheid) of onder de grond (overtrokken droefheid).

Wat versta jij onder uitzinnige vrolijkheid?

[Marnix]

Raido, ik weet dat je dat weet en ervaart, het was ook geen tegenreactie op je post maar een instemming ermee, ik ben het helemaal met je eens.

Raido,

Eerlijk gezegd begrijp ik jouw reactie niet goed. Het feit dat het Evangelie o.a. heugdelijke tijding betekent, is toch al genoeg om van blijdschap te mogen spreken? Het is niet de bedoeling van God, dat we door de ervaring en wetenschap van ons zondenbesef constant gedeprimeerd op deze aarde rond moeten gaan lopen, want onze zonden zijn immers al vergeven, doordat Jezus voor onze zonden is gestorven. Daardoor is de relatie tussen de mensen en God immers weer hersteld? Is dit laatste al niet genoeg om van blijdschap of blijde boodschap te mogen spreken?
Ook zullen we met een droefgeestig gezicht zeker niet op een positieve interesse van onze niet-christelijke naasten behoeven te rekenen, maar alleen op blijken van spot, medelijden, enz., enz.

Volgens mij zegt hij dat ook. Er is een diepe vreugde die we ook zeker mogen uiten... Maar daarmee is het leven niet een groot feest geworden. De Bijbel laat hierin duidelijk een balans zien tussen vreugde en gebrokenheid. Aan de ene kant de blijdschap om onze verlossing en dat we ons in Hem mogen verheugen, het perspectief dat we door Hem hebben, aan de andere kant ook de strijd, de gebrokenheid van het bestaan, ziekte en dood die ons ook niet gespaard blijft. In dat alles, ook het lijden, mogen we toch die diepe vreugde ervaren. Ik weet niet of je wel eens een dierbaar christelijk iemand te vroeg bent verloren? Dan ervaar je misschien wel het meeste wat ik bedoel. Verdriet maar tegelijkertijd hoop en vreugde. Die drukt het verdriet niet weg, het is niet of vreigde of verdriet.... het is beiden. Die balans vinden we bijvoorbeeld ook in Romeinen 8 terug.

18 Ik ben ervan overtuigd dat het lijden van deze tijd in geen verhouding staat tot de luister die ons in de toekomst zal worden geopenbaard. 19 De schepping ziet er reikhalzend naar uit dat openbaar wordt wie Gods kinderen zijn. 20 Want de schepping is ten prooi aan zinloosheid, niet uit eigen wil, maar door hem die haar daaraan heeft onderworpen. Maar ze heeft hoop gekregen, 21 omdat ook de schepping zelf zal worden bevrijd uit de slavernij van de vergankelijkheid en zal delen in de vrijheid en luister die Gods kinderen geschonken wordt. 22 Wij weten dat de hele schepping nog altijd als in barensweeën zucht en lijdt. 23 En dat niet alleen, ook wijzelf, die als voorschot de Geest hebben ontvangen, ook wij zuchten in onszelf in afwachting van de openbaring dat we kinderen van God zijn, de verlossing van ons sterfelijk bestaan. 24 In deze hoop zijn we gered.
(...)
31 Wat moeten wij hier verder over zeggen? Als God voor ons is, wie kan dan tegen ons zijn? 32 Zal hij, die zijn eigen Zoon niet heeft gespaard, maar hem omwille van ons allen heeft prijsgegeven, ons met hem niet alles schenken? 33 Wie zal Gods uitverkorenen aanklagen? God zelf spreekt hen vrij. 34 Wie zal hen veroordelen? Christus Jezus, die gestorven is, meer nog, die is opgewekt en aan de rechterhand van God zit, pleit voor ons. 35 Wat zal ons scheiden van de liefde van Christus? Tegenspoed, ellende of vervolging, honger of armoede, gevaar of het zwaard? 36 Er staat geschreven: ‘Om u worden wij dag na dag gedood en afgevoerd als schapen voor de slacht.’ 37 Maar wij zegevieren in dit alles glansrijk dankzij hem die ons heeft liefgehad. 38 Ik ben ervan overtuigd dat dood noch leven, engelen noch machten noch krachten, heden noch toekomst, 39 hoogte noch diepte, of wat er ook maar in de schepping is, ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die hij ons gegeven heeft in Christus Jezus, onze Heer.[/i]

[Raido]

Beide voeten op de grond. Niet boven de grond zweven (uitzinnige vrolijkheid) of onder de grond (overtrokken droefheid).

Wat versta jij onder uitzinnige vrolijkheid?

Springen, jumpen, vallen, gillen, lachen, stuiteren, dansen (in de Geest allemaal). Met de nadruk op al deze dingen. Dus volle zalen die naar een bepaalde predikant gaan die wat met zijn armen heen en weer staat te zwaaien. Waar een zwoel muziekje op staat en hij 20x 'The Spirit is Here, Do you feel the Spirit here tonight'..

Daarna lacht hij zichzelf de stuipen op het podium en niet veel later buldert de hele zaal. Om maar een voorbeeld uit de werkelijkheid te noemen. Ik ben van mening dat de ware droefheid én de ware vreugde van binnen beleeft worden en dat zijn uitwerking zal vinden in je getuigen op alle vlakken van je leven.

Zie het zoals bijvoorbeeld de monniken vroeger leefden, een diep ervaren van de afhankelijkheid van de Heere, het zwoegen op Gods akker, het bidden, het ervaren van de droefheid en de vreugde die in de Heere God is.

Dat is voor mij 'kinderlijk ontzag voor God' zonder extravagante en exhibitionistische geloofsbeleving. Dat gaat overigens even hard op voor bepaalde kringen binnen het gereformeerde spectrum.

[CaptainCaveman]

[Harm-J]

Zie het zoals bijvoorbeeld de monniken vroeger leefden, een diep ervaren van de afhankelijkheid van de Heere, het zwoegen op Gods akker, het bidden, het ervaren van de droefheid en de vreugde die in de Heere God is.

Raido, ik vind bovenstaande wel wat calvinistisch gedacht. Hiermee bedoel ik, dat het wel erg met Nederlandse dan wel (West-)Europese ogen beken is, zonder daarbij verder over de (West-)Europese grenzen te kijken. Jij betrekt het op je zelf, dus is het je vergeven.

[Layna]

Raido;

Ik kan me voorstellen dat je er op die manier naar kijkt... wel is het misschien goed om er niet alleen vanuit jouw beleving naar te kijken.

Wat ik al zei, ik begrijp het wel. Dacht altijd precies hetzelfde maar gelukkig kijkt God veel verder dan onze beleving.

Ik ben een paar weken terug naar een conferentie geweest waar dat allemaal gebeurde: lachen, trillen, vallen... en ik zei tegen mijn man en vrienden: tjonge... ik wil er niet over oordelen, maar mij zal dat nooit overkomen, ik ben daar veel te nuchter voor. Ik kan er helemaal niets mee, dat mensen zich zo 'laten gaan'. Maar diezelfde dag liet ik voor me bidden en al voor ze begonnen met bidden was de heerlijkheid van God zo aanwezig dat ik simpelweg niet kon blijven staan.

Daarom ben ik nu wat voorzichtiger geworden. Als mensen vallen, lachen, rollen of wat dan ook denk ik: prima, dat is tussen die persoon en God, ik hoef er verder niks mee.

[Raido]

Raido, ik vind bovenstaande wel wat calvinistisch gedacht. Hiermee bedoel ik, dat het wel erg met Nederlandse dan wel (West-)Europese ogen beken is, zonder daarbij verder over de (West-)Europese grenzen te kijken. Jij betrekt het op je zelf, dus is het je vergeven.

Het voorbeeld waar ik op doelde is wél zo'n enorme Amerikaan.. Nee zelfs geen Afro, maar gewoon zo'n echte Amerikaan.. Todd-nogwat van de Florida Blessings.

Natuurlijk is dat bekeken vanuit mijn westerse ogen, andere heb ik ook niet. Calvinistisch? Ik zie niet hoe ik anders moet kijken, ik ben op die manier christen, ik sta in de traditie van de Reformatie, noem dat calvinistisch..

Ik kan me voorstellen dat je er op die manier naar kijkt... wel is het misschien goed om er niet alleen vanuit jouw beleving naar te kijken.

Kijk als ik een of andere vast-geroeste ultra-orthodoxe gereformeerde zou zijn, die altijd heeft gestaan voor zijn kerk, geloof en alles wat er bij hoort, dan zou deze opmerking op zijn plaats zijn. Echter, die ballon gaat niet zo erg op bij mij. Ik ben groot geworden in de Gereformeerde Gemeenten en kerk daar overigens nog. Alleen is er in die tussentijd enorm veel veranderd.

Wat ik al zei, ik begrijp het wel. Dacht altijd precies hetzelfde maar gelukkig kijkt God veel verder dan onze beleving.

Ja, dat geloof ik ook. Ik zet hooguit hele grote vraagtekens bij het belevingsaspect. Dit is massahysterie en massaemotie, dat kun je oproepen, dat kan je overkomen. Dat wil echter helemaal niet zeggen dat het ook automatisch het werk van de Heilige Geest is.

Ik ben een paar weken terug naar een conferentie geweest waar dat allemaal gebeurde: lachen, trillen, vallen... en ik zei tegen mijn man en vrienden: tjonge... ik wil er niet over oordelen, maar mij zal dat nooit overkomen, ik ben daar veel te nuchter voor. Ik kan er helemaal niets mee, dat mensen zich zo 'laten gaan'. Maar diezelfde dag liet ik voor me bidden en al voor ze begonnen met bidden was de heerlijkheid van God zo aanwezig dat ik simpelweg niet kon blijven staan.

Doet mij denken aan een aantal psalmen daar krijg ik altijd kippenvel, ongeacht of ik het nou lees, zing (ritmisch of niet, welke berijming dan ook) ik krijg dan kippenvel. Je kunt dat direct toe schrijven aan de Heilige Geest, ik vind het slechts een reactie op de kracht die schuilt in de Woord.

Daarom ben ik nu wat voorzichtiger geworden. Als mensen vallen, lachen, rollen of wat dan ook denk ik: prima, dat is tussen die persoon en God, ik hoef er verder niks mee.

Ze doen ook maar lekker, ik ga ze niet tegen houden hoor. Alleen heb ik er erg veel problemen mee als mensen dit neerzetten als 'de manier waar op de Heere werkt' en dat 'de traditionele kerken dood zijn' en dat daar 'de Heilige Geest niet meer werkt'. En om daarmee terug te keren bij dit topic..

Dat soort mensen leggen 'blijde boodschap' uit als 'happy boodschap'.