We hebben vandaag kennis gemaakt met Michaels pleegouders. Hartstikke aardige mensen, al wat ouder, drie kinderen, twee kleinkinderen en twee op komst. Klikte hartstikke leuk, heel ontspannen over onze knul zitten praten, we hebben ze ook het kamertje in opbouw laten zien, wat ze erg leuk vonden. Ze brachten een albumpje mee met wat foto's van Michael vanaf 2 dagen en zelfs eentje van afgelopen zondag. Het is zo'n heerlijke knul. Ze zeiden ook van: als het aan ons ligt hadden we hem vandaag meegenomen zodat je 'm kunt knuffelen, maar die sociaal werkers altijd toch! Maar goed, als alles goed gaat zien we hem maandag! We kunnen niet wachten!
Door alle toestanden wel mega-emotioneel

. Er zijn wat 'omstandigheden' op m'n werk, waardoor de werkdruk voor mij en mijn collega een stuk hoger wordt en waardoor onze kinderen erop achteruit gaan (onze leerkracht wordt aan een andere klas gegeven en wij komen zonder te zitten). Dus ik ben vandaag al twee keer in huilen uitgebarsten door de 'oneerlijkheid' van het hele gebeuren, waarmee ik de leerkracht en m'n collega heb geshockeerd, omdat ik normaal gesproken erg kalm ben.
Ik zal zooo blij zijn als dit allemaal achter de rug is. Nog maar twee weken school en dan heerlijk op Michael wachten en hem zien enzo.