Hoe noem je je (toekomstige) schoonouders?

[LeChat]

Da's wel een heel ander verhaal dan het 'mama' noemen van je moeder op zichzelf, een heel andere achtergrond...

[Galateia]

Ik noem mijn ouders dan wel "papa" en "mama", maar van bemoeienis met mijn leven is geen sprake, hoor. Haha, dat zou ingaan tegen hun hele manier van opvoeden...

Ik vraag mijn ouders heel vaak om advies. Ik vind hun mening belangrijk. Maar nee, ze bemoeien zich nergens mee en willen zich ook nergens mee bemoeien. (Bemoeien in de betekenis van 'op onprettige wijze invloed willen uitoefenen')

En als ik het anders doe dan dat zij zouden adviseren, dan zitten ze daar ook niet mee: mocht het toch verkeerd lopen dan zijn er altijd weer om ons op te vangen

Sjonge, ik heb gewoon hele toffe ouders

[MissF]

Da's iets heel anders dan gewoon mama zeggen.
Ik zeg tegen henzelf volgens mij meestal pap of mam, of papsje of mamsje.
En als ik bel en mijn zusje neemt op dan vraagt ik of mama er is.
Ik vind het wat closer klinken dan pa en ma.
Hier ook geen bemoeienissen hoor. Helemaal niet zelfs. Al vraag ik wat, dan staan ze altijd klaar met tips e.d. en ik eet eens per week bij ze, als mijn wederhelft niet thuis komt slapen. En da's alleen maar leuk

[keessie]

Ik vermijd het onbewust maar anders zeg ik gewoon pa of ma. Is net wat formeler dan mams/paps of mama/papa wat ik zeg tegen mijn eigen ouders.

Mijn schoon opa en oma noem ik wel gewoon opa en oma en heb daar helemaal geen moeite mee. Komt denk ik vooral omdat het van die lieve oude mensjes zijn en omdat ik zelf geen opa en oma's meer heb.

[Gerdien B.]

Het valt mij op dat velen met 1 van de 2 ouders minder tot niet goed overweg kan.

[Smurffie]

Hm..ik kan prima met mijn eigen ouders overweg, zolang er geen discussies zijn. Over bepaalde dingen hebben ik geprobeerd mijn mening duidelijk te maken, maar als het afwijkt van hun denkbeelden, ben ik op het verkeerde pad. Discussies mijd ik daarom zoveel mogelijk. Zonde..maarja, het heeft gewoon geen zin. Er moet altijd met stemverheffing gesproken worden als ze het ergens niet mee eens zijn, een normaal gesprek over beladen onderwerpen lukt niet.
Mijn schoonouders daarentegen kunnen dat wel. Ik merk gewoon dat er meer wederzijds begrip is, ondanks verschillende meningen. Ze geven ook duidelijk hun mening aan, maar laten aan ons over wat we ermee doen. ''Jullie zijn volwassen, het is jullie verantwoordelijkheid''
Het sheelt denk ik ook dat zij al heel veel hebben meegemaakt, in tegenstelling tot mijn ouders. Dan heb ik het dus over ehtisch beladen dingen.
Op de één of andere manier krijgt m'n schoonmoeder er veel meer uit bij mij.
Neemt niet weg dat ik hele lieve ouders heb hoor. Maar een hechte band? Nee. Straks woon ik trouwens ook dichter bij mijn schoonouders dan bij mijn eigen ouders. Gek genoeg zie ik er ook niet tegenop om zover bij mn ouders vandaan te wonen, maar dat zeg ik nu. Misschien kom ik daar nog van terug

[André]

....Daar kan ik zeer wsl nog wel een tijdje over nadenken.

[MissF]

Ik 'klop bij mijn beide ouders voor iets anders aan.
Daardoor kan ik wel zeggen dat ik met allebei evenveel heb.
Sinds ik getrouwd ben is de band met mijn vader wel echt beter geworden. Nu mis ik hem echt als ik hem een week niet heb gesproken, en ben ik helemaal trots als ik hem zondag in zijn zwarte apepakkie de kerk in zie lopen, als ouderling.
Dat had ik eerder nooit zo, toen botste het veel meer. Omdat ik nogal fel ben, en mijn vader in sommige dingen nogal star.
Maar nu is het zeker wel evenwichtig.
Met mijn schoonouders trouwens ook wel. Dat wisselt wel eens per dag, omdat ze heel anders zijn dan ik, maar over het algemeen is het wel gelijk.

[Galateia]

De band met mijn ouders is prima. Zij zijn echt onze ouders (ook voor mijn man). Ze zijn gewoon leuke, lieve ouders. Wel een beetje rare mensen. Ze zijn echt wel een beetje weird. Maar ja, dat zijn we zelf ook

Met de ouders van mijn man hebben we helemaal niks. Zijn vader belt wel eens op om te vragen hoe het gaat. Maar dat is dan meer een verplichting, denk ik, en mijn man vertelt ze lang niet alles. Hij is altijd heel oppervlakkig. We zien ze verder zo weinig mogelijk. Soms is er een familieding en dan treffen we ze wel eens. En dan ontwijk ik ze altijd heel goed (oefening baart kunst).

[Daphne]

Hm..ik kan prima met mijn eigen ouders overweg, zolang er geen discussies zijn. Over bepaalde dingen hebben ik geprobeerd mijn mening duidelijk te maken, maar als het afwijkt van hun denkbeelden, ben ik op het verkeerde pad. Discussies mijd ik daarom zoveel mogelijk. Zonde..maarja, het heeft gewoon geen zin. Er moet altijd met stemverheffing gesproken worden als ze het ergens niet mee eens zijn, een normaal gesprek over beladen onderwerpen lukt niet.
Mijn schoonouders daarentegen kunnen dat wel. Ik merk gewoon dat er meer wederzijds begrip is, ondanks verschillende meningen. Ze geven ook duidelijk hun mening aan, maar laten aan ons over wat we ermee doen. ''Jullie zijn volwassen, het is jullie verantwoordelijkheid''
Het sheelt denk ik ook dat zij al heel veel hebben meegemaakt, in tegenstelling tot mijn ouders. Dan heb ik het dus over ehtisch beladen dingen.
Op de één of andere manier krijgt m'n schoonmoeder er veel meer uit bij mij.
Neemt niet weg dat ik hele lieve ouders heb hoor. Maar een hechte band? Nee. Straks woon ik trouwens ook dichter bij mijn schoonouders dan bij mijn eigen ouders. Gek genoeg zie ik er ook niet tegenop om zover bij mn ouders vandaan te wonen, maar dat zeg ik nu. Misschien kom ik daar nog van terug

Héél herkenbaar!
Mijn ouders zijn schatten, maar mijn schoonmoeder krijgt ook meer uit mij dan mijn eigen moeder.
Mijn vader vindt zijn eigen denkbeeld het beste en wat ervan afwijkt is zonde. Mijn schoonouders (en mijn moeder) zijn daar veel makkelijker in en vinden dat ook onze verantwoordelijkheid.

[Evelien]

wat grappig....

met mijn (a.s.)schoonvader kan ik heel goed overweg.

[88alries88]

Ik heb echt nix met mn schoonouders! Ze zijn zooooo stug!! Kben altijd blij als we daar weer geweest zijn, heb er egt hekel aan om daar heen te gaan.

Het zal wel komen omdat ik gewend ben om mn eigen zaken te regelen, en mn schoonouders hebben nog heel erg de drang om alles voor mn vriend te regelen, vooral mn schoonmoeder kan hem maar moeilijk vrijheid geven. Kben dit van huis uit helemaal niet gewend! Zal misschien wel komen omdat hij de oudste is, maar kmoet er nog steeds aan wennen. (is al 2 jaar zo..) Het zal hopelijk overgaan als we getrouwd zijn!
Met mn eigen ouders kan ik het best vinden, vooral met mn moeder ben ik dikke maatjes!

[jaccootje85]

Ik noem mijn a.s. schoonouders gewoon pa en ma... mn eigen ouders noem k vaak pap en mam, dus t is wel duidelijk wanneer k t over wie heb... alleen tegenover Steven zeg k vaak: jouw pa of jouw ma... Andersom zegt Steven altijd: jouw ouders... hij spreekt mn ouders nooit echt recht aan... misschien komt dat nog...
Maar wat mij betreft was het al vrij snel ingeburgerd... was wel leuk

[Jannoek]

mijn schoonouders en mijn ouders zijn in heel veel dingen heel erg hetzelfde. Kunnen ook heel goed met elkaar opschieten, super leuk om dat te zien. Wel fijn ook, dat vriendjelief en ik uit twee zelfde soort gezinnen komen. Vindt het heerlijk om thuis te zijn, maar ook heerlijk om bij hem thuis te zijn. Tuurlijk zijn er wel eens dingen waar ik (wij) anders over denk(en) dan zij, maar dat is nooit echt een punt.

[Galateia]

Mijn ouders en schoonouders kunnen helemaal niet met elkaar opschieten. Ze zijn er een keertje langs geweest, in het kader van 'nu gaan ze trouwen dus we gaan eens kennismaken'. Mijn vader vond het zo dodelijk saai, dat hij steeds op zijn horloge aan het kijken was, want hij wilde op tijd thuis zijn voor Studio Sport en toen ze thuis kwamen (netjes op tijd voor Studio Sport), riep mijn moeder heel hard 'zo, daar ga ik echt nooit meer heen'.

Maar ja, als je bij mijn schoonouder komt, dan ga je daar zitten en dan gaan ze je aanstaren, net zolang totdat je zelf maar een gesprek begint. Totdat je doorhebt dat je niet tegen die mensen, maar tegen de muur aan het praten bent. En dan geef je het op en wil je inderdaad snel naar huis.