Het zit erop! We hebben de cursus volbracht en het lange wachten op de Kinderbescherming is gisteren begonnen! We zijn gisteren naar huis gegaan met een fictieve prachtige zoon van 5 jaar oud uit Nigeria...
Het was een ontspannen middag. Ik was echt aan het stuiteren en had precies hetzelfde gevoel als voor de eerste cursusmiddag. Toen omdat het allemaal echt ging beginnen, gisteren omdat we nu iets kunnen afsluiten. De hele middag werd besteed aan het vervolg van de procedure. Eigenlijk wisten we natuurlijk alles al, maar sommige stappen werden nog even verduidelijkt en er werd uitgelegd hoe vergunninghouders werken, etc. Daarna kregen we uitleg over het gezinsonderzoek. Gewoon even wat punten van aandacht. Een voorbeeld: als je als stel graag naar de sauna gaat en je hebt er leuke vriendschappen, dan zal men in het buitenland denken dat je een seksclub bezoekt... Ok, dit is niet op ons van toepassing, maar ik zou bijvoorbeeld nooit vermelden dat ik de slechtste huisvrouw ben die je je maar kunt voorstellen: in het buitenland zou men dat kunnen koppelen aan mijn kwaliteiten als moeder.
Maar dat komt helemaal goed!
Helaas kregen we te horen, dat de RvK van Rotterdam een achterstand van minimaal 1 kwartaal heeft. Dat betekent dat wij het gezinsonderzoek kunnen verwachten in oktober/november/december. Pfff... dat duurt nog zo lang
Een puntje van opluchting was wel dat het op volgorde van BKA-nummer gaat en wij hadden allang gezien dat wij van onze groep dan als tweede aan de beurt zouden zijn. Dus hopelijk begint het ECHT in oktober, en niet pas in december ofzo!
Verder werd het vergunninghoudersspel gespeeld. Met een wachtlijst, voorkeuren van ouders en voorstellen. We moesten dus gaan matchen. De groep had ons het liefst naar huis gestuurd met 2 zoons uit Ethiopie en eentje uit Nigeria
Maar een ander stel stond net 1 plaats hoger op de wachtlijst en die kregen dus de Ethiopische kanjers. Gelukkig was er nog een supercoole Nigeriaan in de aanbieding, en die wilden we toch echt niet ruilen
Een ontspannen middag dus, waarin er eindelijk eens plaats was voor humor, een lach, zonder dat het serieuze karakter van alles in gevaar kwam. We hebben nog emailadressen uitgewisseld, zodat we in elk geval van elkaar weten hoever we in de procedure zijn. Dat geeft je dan wel weer inzichten in je eigen wachttijden enzo, dus best wel handig!
Maar goed, er werd afgesloten met veel bemoedigende woorden vanuit de cursusleiding en onder elkaar. We kregen echt van iedereen te horen, dat ze ons een fantastisch stel vinden, sommigen zijn 'fan' van ons (yeah
) en zijn geraakt door ons enthousiasme, idealisme, wijsheid (!) en liefde voor onze kinderen die we nu al uitstralen. Met ons zou het absoluut goed komen, zei echt iedereen. Nou, ik werd er een beetje verlegen van
Ook de twee dames van de Stichting Adoptievoorzieningen wilden nog even aan ons kwijt, dat ze er alle vertrouwen in hebben, dat we goed voorbereid het gezinsonderzoek in gaan: ze waren onder de indruk van onze inbreng in de verschillende middagen. En overtuigd van een dossier waar een vergunninghouder graag mee aan de slag zou gaan. Ze hopen snel een aankomstkaartje van ons te ontvangen (maar wat heet snel in adoptieland...)
Nou, volledig verlegen en druk en stuiterig gingen we naar huis. Ik heb zo onwijs slecht geslapen... pfff... we moeten nu echt gaan wachten. We kunnen niks doen. Maar er zit niks anders op. Ik heb al ongeveer 576 schietgebedjes de ruimte in gestuurd, dat we echt al in oktober mogen... eerder is natuurlijk ook goed...
Nou ja, we gaan ons lekker in de verschillende landen verdiepen, ook al hebben we geen idee waar onze kinderen vandaan zullen komen
Ik dacht dat ze in elk geval garanderen dat het begint in het kwartaal na het kwartaal dat je de cursus afrondt.