Rolverdeling anno 2008

[Galateia]

Nou, als je universiteit hebt gedaan, dus 1e graads bent, en je zit in LB en je hebt weinig uitzicht om in een hogere betalingsschaal terecht te komen (en dat geldt voor de overgrote meerderheid!)... ja... dan zou ik er ook mee stoppen en wat anders gaan doen.

[Sabra]

Ik weet niet waar die hoopgopgeleide vrouw werkt, maar het bedrag waar jij het over hebt, verdien je pas als je toch al wel een flink aantal jaren werkt. Ik verdien het in ieder geval niet en heb toch echt wel een universitaire studie gedaan.

O.a. bij de rijksoverheid. Mijn teamleidster, jurist, 34 jaar oud, 7 jaar werkzaam, 2 kinderen, zit in salarisschaal 14. Het brutomaandsalaris is minimaal 4037,01, maximaal 5900,54. Dit is dan nog exclusief 8% vakantiegeld en een dertiende maand. Dan zijn mijn berekeningen nogal voorzichtig, vind je ook niet? (voor het gemak ga ik uit van een ambitieuze vrouw)

Enne .... die plekken bij de directie zijn meestal toch echt wel weggelegd voor oudere grijzende mannen of vrijgezelle vrouwen ( zonder kinderen). .

Dat valt wel mee hoor bij de overheid, daar stromen steeds meer vrouwen naar directiefuncties.

[jamillah]

Ach, als je voor een dubbeltje geboren bent.. Dan wordt je nooit een kwartje

[Giovannino]

@ Galateia: Ik krijg de laatste tijd het idee dat je te snel over de posts van Rolf heen walst. Hij probeert wat bezinnende puntjes aan te kaarten die jij pareert met zinnen met de strekking: 'als je je er nou heel fijn bij voelt, wat is het probleem dan?' Rolf probeert voor hem duidelijk te krijgen hoe je een bijbelse visie in deze tijd kan integreren. (Daarom zijn reacties die hem ervan beschuldigen dat hij teveel in het verleden hangt niet altijd terecht, Rolf is traditioneel, maar geen traditionalist en probeert als oudere deze tijd juist te verstaan en daar kun je alleen maar respect voor hebben toch? Overigens geef ik toe dat ik nu onderhand wel een kenner ben geworden van de Zwarte-waterse boerderijensamenleving anno 1970 ).
Een denkrichting die zich enkel op het gevoel baseert (als je je maar fijn voelt), heeft maar een magere grond. Ik heb toch het idee dat je te weinig bezint in deze. Ik weet niet goed hoe ik het uit moet leggen, maar nu ben je gelukkig getrouwd, jong, en aanstaand ouder. Enkel blijheid dus, maar wat als er een crisis komt o.i.d.? Dan is je fijne gevoel weg. (Ik ben niet erg duidelijk geloof ik, maar goed, we komen daar vast nog wel op)

Nog wat puntjes t.a.v. een 'bijbelse' rolverdeling anno nu: Vroeger bestonden er maar weinig specialistische beroepen en de vrouw hielp vrolijk mee met de man op de akker, of in de bakkerij ofzo. Zo'n rolverdeling past in veel situaties niet meer. Dat vrouwen werken, is al vanaf den beginne, maar er bestond vroeger veel meer flexibiliteit. Als ze (hoog)zwanger was, viel een familielid in. Dit kan nu niet meer omdat de maatschappij enkel specialistische 9-5 baantjes aanbiedt.

Verder hebben we afgelopen eeuw meer inzichten gekregen in de psyche van de mens. Dat zet veel dingen weer in een nieuw licht. Zo is een 'ontdekking' dat mensen een afwijkende sexuele geaardheid kunnen hebben. Vroeger werd enkel gesproken over perverse zonden (meestal homofilie) Nu zien we in dat er mensen zijn die een homofiele geaardheid hebben, en de aard van een beestje is onveranderlijk. Zo is een ander inzicht dat bijna niemand voor 100% een mannelijke of vrouwelijke aard heeft. In hoeverre nemen we dit laatste gegeven mee als we het over een bijbelse rolverdeling hebben?

(Galateia, bovenstaande is natuurlijk geen persoonlijke aanval ofzo; ik waardeer je enthousiaste gepost zeer; ik zeg het desondanks maar even omdat je via een forum nooit weet hoe iets bij mensen landt)

[Galateia]

@ Galateia: Ik krijg de laatste tijd het idee dat je te snel over de posts van Rolf heen walst. Hij probeert wat bezinnende puntjes aan te kaarten die jij pareert met zinnen met de strekking: 'als je je er nou heel fijn bij voelt, wat is het probleem dan?'

Hm. Ok, zal ik niet meer doen. Maar laat ik dan wel even iets duidelijk maken: dat is niet egoïstisch bedoeld, want zo zit ik niet in elkaar. Ik had er beter meervoud van kunnen maken. 'Als de betrokken partijen zich er nou eens helemaal happy bij voelen'.

Rolf probeert voor hem duidelijk te krijgen hoe je een bijbelse visie in deze tijd kan integreren.

En ik probeer daar iets tegenin te brengen, wat IK onwijs bijbels vind: je moet je talenten niet begraven. Dat ik dat misschien te simplistisch of te blij of te walserig formuleer, betekent niet dat ik het niet zinnig en serieus bedoel. Ik vind echt dat God aan iedereen talenten en interesses heeft gegeven en dat die talenten niet ondergeschikt zijn aan een rolmodel.

Een denkrichting die zich enkel op het gevoel baseert (als je je maar fijn voelt), heeft maar een magere grond. Ik heb toch het idee dat je te weinig bezint in deze. Ik weet niet goed hoe ik het uit moet leggen, maar nu ben je gelukkig getrouwd, jong, en aanstaand ouder. Enkel blijheid dus, maar wat als er een crisis komt o.i.d.? Dan is je fijne gevoel weg. (Ik ben niet erg duidelijk geloof ik, maar goed, we komen daar vast nog wel op)

Nu moet ik wel een beetje glimlachen, hoor. Want denk je nou echt dat mijn leven allemaal blijheid, rozengeur en maneschijn is geweest? Denk je nou serieus dat ik/wij geen serieuze crises hebben meegemaakt? Nou, zet dat idee maar uit je hoofd.

[Giovannino]

Mja, ik ben ook heel erg voor het ontwikkelen van talenten voor iedereen. En dat bijvoorbeeld door die studerende vrouwen de politiek voor een deel gefeminiseerd is de afgelopen decennia, is niet direct een schadelijke ontwikkeling te noemen - is mijn mening.
Het probleem is dat je nu moet zien in te vullen hoe je dingen als moederschap enzo invult. En wat de verschillende rollen (nog) zijn van man en vrouw in het gezin.
*haalt een idee uit zijn hoofd en geeft Galateia een kudootje

[Galateia]

Het probleem is dat je nu moet zien in te vullen hoe je dingen als moederschap enzo invult. En wat de verschillende rollen (nog) zijn van man en vrouw in het gezin.

Het moge inmiddels wel duidelijk zijn, wat mijn mening is over die rollen: het maakt geen bal uit of je man of vrouw bent. Als er geen kinderen zijn, dan lijkt niemand daar echt mee te zitten (behalve mijn schoonmoeder dan ). Maar zodra er kinderen zijn, dan is het voor sommigen niet voor te stellen, dat de rollen weleens anders dan anders verdeeld kunnen worden. Maar als daardoor een gezin draait, dan hoeft het niet uit te maken.

Wat voor mij heel erg belangrijk is, is dat kinderen in een gezin opgroeien. Een echt gezin. Met warmte, liefde, ruimte voor het kind om tot ontwikkeling en ontplooiing te komen, vertrouwen, ruzie, vriendschap, noem maar op. Een echte veilige haven dus. En daarin maakt het volgens mij geen bal uit wie welke taken op zich neemt. Als die kinderen maar krijgen waar ze recht op hebben.

En in een perfect traditioneel rollenpatroon zitten alle 'ingrediënten' die daarvoor zorgen. Maar als je die ingrediënten nou eens loskoppelt van het geslacht van de gezinsleden, is dan die hele veilige haven weg? Met andere woorden: maakt de verdeling van die ingrediënten echt iets uit?

[Rolf]

Overigens geef ik toe dat ik nu onderhand wel een kenner ben geworden van de Zwarte-waterse boerderijensamenleving
anno 1970

Aan de andere kant van het Zwartemeer is in verhouding de
agrarische sector nog veel sterker aanwezig. Dus, het zal jou sowieso wel
niet onbekend zijn. Al is daar de verdeling wel anders, veel meer
tuinbouw denk ik. Voordeel van leven op het platteland is, dat je dicht bij
de natuur leeft, en bij de productie van de eerste levensbehoeften. Dat
kan een nuchtere kijk op allerlei zaken geven. (Overigens heb ik zelf
alleen maar technische opleidingen gevolgd.)

Ach, als je voor een dubbeltje geboren bent.. Dan wordt je nooit een kwartje

Wees maar niet jaloers op hen die (veel) meer verdienen. Voorbeeld uit kring van familie en bekenden:
1 Man, vrouw 2 kind. Minimale opleiding, laag inkomen. Allebei gespaard. Eigen huis. Goede auto, enz. geen enkele fin. zorgen.
2 Man, vrouw, 3 kind. nog thuis. Beiden fulltime baan, behoorlijk salaris.
Eigen huis, (zeer) dure auto, wel fin. zorgen. Altijd klagen over brandstofkosten als tie hier naar toe moet.

En in een perfect traditioneel rollenpatroon zitten alle 'ingrediënten' die daarvoor zorgen. Maar als je die ingrediënten nou eens loskoppelt van het geslacht van de gezinsleden, is dan die hele veilige haven weg? Met andere woorden: maakt de verdeling van die ingrediënten echt iets uit?

Veel dingen kan ik helemaal met jou eens zijn. Warmte, liefde, veiligheid, aandacht in een gezin.
Maar bovenstaande niet echt helemaal. Het wil er bij niet in dat de er
geen verschil is tussen man en vrouw, m.b.t. taken. In het N.T. lezen we
meerdere keren dat de Heere Jezus met vanallerlei personen verkeerd,
maar er soms wel bij zegt, "Zo is het vanaf het begin niet geweest."
M.a.w., is het niet goed dat toch in het achterhoofd te houden, en daar zo
af en toe aan te denken? Want het uiteindelijke doel daarvan, is tot die
bestemming te komen, die God eert, en mensen gelukkig maakt.

[Merisja]

Rolf (en anderen), op zich kan ik me best wel in die bijbelse rolverdeling vinden (ben toch meer traditioneel dan ik zelf dacht ), maar ik vraag me wel eens af: geldt dat nu echt altijd? Als ik bijvoorbeeld naar mijzelf kijk: 'k heb twee kleine dochtertjes, waar ik momenteel fulltime voor zorg. Heb na de geboorte van de eerste gewoon nog gewerkt, maar na de geboorte van de tweede 'hoefde ik na mijn zwangerschapsverlof niet meer terug te komen'. Echt, ik hou ontzettend veel van mn kinderen, vind het geweldig om twee van die mini-mensjes op te mogen voeden etc etc, maar toch...ik mís iets. Echt gelukkig met de situatie ben ik niet. 'k Voel met gewoon niet helemaal happy. Ik heb altijd de Pabo willen doen, vor de klas lijkt me geweldig en (klinkt altijd zo arrogant...) ik heb ook talent om met kinderen om te gaan. Wat mijn man betreft, die ziet mij nog liever vandaag dan morgen voor de klas staan, gewoon omdat hij ziet dat ik dat zo ont-zet-tend graag wil, maar ook omdat hij het helemaal niet erg zou vinden om bijvoorbeeld 1 of 2 dagen minder te gaan werken. Ik ga dus ook in september met de deeltijd Pabo beginnen. Nu vraag ik me af: moet ik nu op grond van die Bijbelse rolverdeling tóch bij mijn kinderen thuis blijven, waar ik er gewoon niet gelukkiger en gezelliger op word? Of moet ik dit juist als dé kans zien om de Pabo te gaan doen en mijn talenten te gaan gebruiken? Ik bedoel, het heeft vast ook wel een bedoeling dat ik een man heb die er voor 200 procent achter staat en misschien wel dagen minder wil gaan werken. Voor hetzelfde geld had ik een man die dat totaal niet wilde! Snap je wat ik bedoel? (Niet dat ik nu depressief begin te worden ofzo, hoor, maar ik merk gewoon heel erg (en helaas mijn man en de kinderen ook…) dat thuis zitten niet mijn ding is…)

[paprikameisje2]

merisja.. gaan doen!! super!

vooral als je man het leuk vind om minder te werken! ik denk dt het voor een man dan ook meer contact met d ekinderen, dan alleen ff snel na het werken, voordat ze naar bed gaan!

ook voor je eigen psyche...

[Rolf]

Rolf (en anderen), op zich kan ik me best wel in die bijbelse rolverdeling vinden (ben toch meer traditioneel dan ik zelf dacht ), maar ik vraag me wel eens af: geldt dat nu echt altijd? Als ik bijvoorbeeld naar mijzelf kijk: 'k heb twee kleine dochtertjes, waar ik momenteel fulltime voor zorg. Heb na de geboorte van de eerste gewoon nog gewerkt, maar na de geboorte van de tweede 'hoefde ik na mijn zwangerschapsverlof niet meer terug te komen'. Echt, ik hou ontzettend veel van mn kinderen, vind het geweldig om twee van die mini-mensjes op te mogen voeden etc etc, maar toch...ik mís iets. Echt gelukkig met de situatie ben ik niet. 'k Voel met gewoon niet helemaal happy. Ik heb altijd de Pabo willen doen, vor de klas lijkt me geweldig en (klinkt altijd zo arrogant...) ik heb ook talent om met kinderen om te gaan. Wat mijn man betreft, die ziet mij nog liever vandaag dan morgen voor de klas staan, gewoon omdat hij ziet dat ik dat zo ont-zet-tend graag wil, maar ook omdat hij het helemaal niet erg zou vinden om bijvoorbeeld 1 of 2 dagen minder te gaan werken. Ik ga dus ook in september met de deeltijd Pabo beginnen. Nu vraag ik me af: moet ik nu op grond van die Bijbelse rolverdeling tóch bij mijn kinderen thuis blijven, waar ik er gewoon niet gelukkiger en gezelliger op word? Of moet ik dit juist als dé kans zien om de Pabo te gaan doen en mijn talenten te gaan gebruiken? Ik bedoel, het heeft vast ook wel een bedoeling dat ik een man heb die er voor 200 procent achter staat en misschien wel dagen minder wil gaan werken. Voor hetzelfde geld had ik een man die dat totaal niet wilde! Snap je wat ik bedoel? (Niet dat ik nu depressief begin te worden ofzo, hoor, maar ik merk gewoon heel erg (en helaas mijn man en de kinderen ook…) dat thuis zitten niet mijn ding is…)

Uit jouw schrijven komen vier elementen naar voren.
Je vindt het prachtig om kinderen te mogen opvoeden.
Je mist iets, als 't ware een plant waarvan een aantal
scheuten zich niet kunnen ontwikkelen.
Jw wilt graag de PABO doen.
En je vraagt je af hoe dit alles gezien moet worden
in het licht van een Bijbelse rolverdeling.

* Opvoeden.
Er is denk best reden om blij te zijn met twee kinderen
die je mag en kunt opvoeden. Denk heel even aan allen
die alleen zijn, of waar de kinderwens niet is vervuld.

Wat ik, maar dat is misschien persoonlijk, heel belangrijk vind is dit.
Dat kinderen in de periode van 0 - 4 zoveel mogelijk van hun ouders
meekrijgen. En, van 0 - 2 is het denk ik gewoon praktischer dat de
moeder er vooral voor zorgt. Kinderen leren vanalles door hetgeen
ze horen en zien.
Daar mag m.i. best veel aandacht aan besteed worden.
Van 4 - 12 kan weer een stapje terug gedaan worden, maar is het
ook nodig kinderen het goede door te geven. Ik hoor wel eens dat
vooral in die periode de basis gelegt wordt voor alles daarna.
En in de periode 12 - 18 komt het meer aan op bewustwording
en handhaven van wat is meegegeven.

* Iets missen en iets anders willen doen
Allereers een periode van thuis zijn, kan ook voordelen hebben.
Tot rust komen, om later meer bewust opnieuw iets anders te
gaan doen. Andere mogelijkheden zijn vrijwilligerswerk, meer
contacten (met jonge moeders), iets anders erbij doen, of hobby's.
Maar als dat echt moeilijk is, en zo lijkt het wel, om 4 jaar thuismoeder
te zijn, en de voorkeur heel sterk uitgaat naar de PABO, dan denk ik,
doen, als het niet ten koste gaat van de opvoeding. Als je jong bent
is het gemakkelijk nieuwe dingen te leren, tussen 30 en 45 kan het ook
nog, maar daarna blijkt vaak dat het moeilijker wordt.

* M.b.t. de Bijbelse rolverdeling
Wij hebben de opdracht de aarde te bebouwen en te onderhouden.
Deze is via de man aan de vrouw gegeven. Vooral m.b.t.
godsdienstige aangelegenheden heeft de man een andere rol
dan de vrouw. Maar ook in ander opzicht is er toch iets verschil
tussen mannen en vrouwen. Het is als 't ware een rangorde die
gesteld is, de Heere God boven alles, daaronder de man, en
daaronder de vrouw. Zo is het toch bedoeld?
Vrouwen zijn over het algemeen toch iets meer zorgzaam,
en mannen iets meer ondernemend en leidinggevend. Zou
dat niet iets zijn wat er "van nature in zit"?
Als jouw taak iets meer door de vader overgenomen kan worden,
in goed overleg (en dat lijkt heel duidelijk het geval) zie ik dit niet
als iets wat tegenstrijdig is met het geloof.

[Giovannino]

@ Merisje: ik neig er sterk naar toe om te zeggen, lekker doen meid! Je kinderen hebben er ook niks aan als jij jezelf dagelijks zit op te vreten (bij wijze van dan he?)
Als jij twee dagen werkt, en 's avonds thuis bent, hoef je je geen zorgen te maken dat je een slechte moeder bent.
Kijk, het is een prachtig ideaal als moeder altijd bij de kinders verblijven, maar zo was het vroeger ook niet, vroeger paste ook familie of dorpsgenoten op; kijk bijvoorbeeld maar naar Afrikaanse samenlevingen heden.


Om maar een balletje op te gooien: waarom zijn er zo weinig christelijke initiatieven om gezinnen met jonge kinderen daarin te helpen? Bijv. een soort creche vanuit de kerk bijvoorbeeld, weet je ook zeker dat ze eenzelfde geloofsopvoeding als de jouwe krijgen.

@ Rolf: Leg es uit, die godsdienstige aangelegenheden en man/vrouw-rollen. Uit de bijbel lezen en samen bidden is toch echt iets wat man en vrouw samen behoren te doen jegens de kinderen?

[Galateia]

* Opvoeden.
Er is denk best reden om blij te zijn met twee kinderen
die je mag en kunt opvoeden. Denk heel even aan allen
die alleen zijn, of waar de kinderwens niet is vervuld.

Ik vind, dat uit de post van Merisja heel goed blijkt, hoe blij ze is met haar kinderen. Het lijkt me dus niet nodig om haar - ook al is het heel goed bedoeld, daar twijfel ik niet aan - daar op te wijzen. Want zo heeft ze het echt niet bedoeld!

Kinderen leren vanalles door hetgeen
ze horen en zien.
Daar mag m.i. best veel aandacht aan besteed worden.

En daar kan een vader natuurlijk ook veel aandacht aan besteden. Want vader heeft ongetwijfeld andere bezigheden/hobby's/interesses dan moeder, en daar kunnen de kinderen weer veel van leren en veel plezier aan beleven.

Van 4 - 12 kan weer een stapje terug gedaan worden, maar is het
ook nodig kinderen het goede door te geven. Ik hoor wel eens dat
vooral in die periode de basis gelegt wordt voor alles daarna.
En in de periode 12 - 18 komt het meer aan op bewustwording
en handhaven van wat is meegegeven.

Dingen die - en ik denk zelfs dat je dat wel met me eens bent? - niet alleen door moeder gedaan kunnen worden: een vader kan net zo goed een goede basis leggen en handhaven wat is meegegeven. Sterker nog: ik mag hopen dat alle vaders dat ook doen!

Andere mogelijkheden zijn vrijwilligerswerk, meer
contacten (met jonge moeders), iets anders erbij doen, of hobby's.

Je bedoelt het goed, maar toch vind ik dat je hier te makkelijk over praat. Volgens mij is het ook al eerder in dit topic aan de orde geweest: niet voor iedereen geeft vrijwilligerswerk dezelfde voldoening als een echte baan. Voor sommigen wel, en dat is fantastisch, maar ja, voor anderen weer niet. Het is natuurlijk ook heel anders als een baan waarvoor je opgeleid bent, of waar je hart helemaal in ligt.

En het leggen van meer contacten met jonge moeders lijkt me ook niet voor iedereen weggelegd: vaak gaat het dan toch alsmaar over de kinderen en huishouden. Niks mis mee, maar als dat nou precies hetgene is waar je eventjes uit wilt, dan zal het je ook geen voldoening geven. Lijkt me.

Vooral m.b.t.
godsdienstige aangelegenheden heeft de man een andere rol
dan de vrouw.

Dezelfde vraag als Giovannino hier stelde: leg eens uit wat we daar onder moeten verstaan, als het gaat om man/vrouw-rollen. Ik ben benieuwd hoe jij hier over denkt.

Vrouwen zijn over het algemeen toch iets meer zorgzaam,
en mannen iets meer ondernemend en leidinggevend. Zou
dat niet iets zijn wat er "van nature in zit"?

Maar nu hoor je het ook eens van een ander dan alleen van mij : Merisja schrijft, dat haar man het heerlijk zou vinden om wat minder te werken en meer tijd met de kinderen door te brengen. Dus ook al ben jij er van overtuigd, dat dat van nature misschien wat vreemd is, dat betekent niet dat elke man en elke vrouw in dat 'natuurlijke' plaatje passen.

In mijn eigen geval ben ik zelfs van mening, dat mijn man in de praktijk juist zorgzamer is en ik de wat meer ondernemende en leidinggevende van de twee ben. Maar goed, dat heb ik al eens proberen uit te leggen... en ik zal maar niet in herhaling vallen... anders wals ik weer over iemand heen

[Liarose]

Ach, als je voor een dubbeltje geboren bent.. Dan wordt je nooit een kwartje

Wees maar niet jaloers op hen die (veel) meer verdienen. Voorbeeld uit kring van familie en bekenden:
1 Man, vrouw 2 kind. Minimale opleiding, laag inkomen. Allebei gespaard. Eigen huis. Goede auto, enz. geen enkele fin. zorgen.
2 Man, vrouw, 3 kind. nog thuis. Beiden fulltime baan, behoorlijk salaris.
Eigen huis, (zeer) dure auto, wel fin. zorgen. Altijd klagen over brandstofkosten als tie hier naar toe moet.

Dat heeft natuurlijk niets te maken met het salaris, maar met het karakter en levenswijze van die personen.

[Merisja]

Andere mogelijkheden zijn vrijwilligerswerk, meer
contacten (met jonge moeders), iets anders erbij doen, of hobby's.

Je bedoelt het goed, maar toch vind ik dat je hier te makkelijk over praat. Volgens mij is het ook al eerder in dit topic aan de orde geweest: niet voor iedereen geeft vrijwilligerswerk dezelfde voldoening als een echte baan. Voor sommigen wel, en dat is fantastisch, maar ja, voor anderen weer niet. Het is natuurlijk ook heel anders als een baan waarvoor je opgeleid bent, of waar je hart helemaal in ligt.

En het leggen van meer contacten met jonge moeders lijkt me ook niet voor iedereen weggelegd: vaak gaat het dan toch alsmaar over de kinderen en huishouden. Niks mis mee, maar als dat nou precies hetgene is waar je eventjes uit wilt, dan zal het je ook geen voldoening geven. Lijkt me.

[/quote]

Dat is dus ook iets waar ik tegenaan loop, ja. In mijn omgeving zijn er ook een aantal mensen die als ze dit verhaal van mij horen, zeggen: dan ga je toch vrijwilligerswerk doen? Maar dat doe ik al! Club, peuterspeelzaal, vrijwilliger bij een kinderblad, verhalen schrijven die kostenloos geplubiceerd worden, secretaresse van een kinderblad, puzzels maken voor een kinderblad etc etc. Hartstikke leuk allemaal, maar toch dat gevoel he...ik mis gewoon echt iets. En ja, ik ben echt een vreselijk kletsmajoor en gezelligheidstante; contacten zijn er genoeg met (jonge) moeders, onwijs leuk! Maar, net wat Galateia zegt: 't gaat alleen maar over huishouden en kinderen. Op z'n tijd héél leuk om over te hebben, zeker om kinderen te vergelijken enzo, maar toch ook een soort 'leeg'.

Maar in ieder geval erg bedankt voor je reactie, Rolf. Ik vind dat je het heel mooi omschrijft. Niet dat ik twijfel of ik nu wel of niet de Pabo moet gaan doen, maar omdat ik in mijn omgeving soms toch negatieve reacties op mijn 'besluit' krijg was ik erg benieuwd hoe er hier tegen zo'n situatie aan wordt gekeken.