meschianza schreef:Heej!
Pas was ik bij een multiculturele kerkdienst, er waren mensen van vele nationaliteiten. WAt opzich heel mooi is. Een vriend van mij komt daar zeer vaak en hij voelt zich er helemaal thuis.
Het begon redelijk rustig met een prediking maar toen de muziek erbij kwam werd het heel opzwepend. Ik trok me echt terug op een stoel in de hoek, omdat ik voor het eerst zoiets meemaakte en me ongemakkelijk voelde. Mensen gingen volledig uit hun dak, nouja, dat is wat je zelf wilt. Maar wat mij obserdeerde waren de mensen 'die in de Geest vielen' zoals die vriend het later uitlegde. Ze begonnen in tongen te praten en wilde gebaren met hun armen te maken en op en neer te springen. Links en rechts van me plofte mensen languit op de grond.
Toen begonnen twee sprekers teksten continue te herhalen, zoiets als:
Jesus loves you, He send you out to the world, nations to nations. Achterelkaar het zelfde, en steeds harder, waardoor mensen helemaal in trance raakte.
En toen was het opeens over, en iedereen was weer heel normaal.
Ik zou zelf nooit een oordeel geven, omdat ik te bang ben dat ik het mis heb en daarmee christenen en God diep kwets. Maar ik had een heel onplezierig gevoel, is dit echt? Is dit wat God wil dat wij Hem aanbidden? (Met de hand op eigen boezem, want de passieviteit in onze kerk is ook niet alles)
Ik ben ook bang dat het verkeerde krachten zijn die werken, en dat die vriend daar nu door meegesleurd wordt. Hij is ook heel erg veranderd sinds hij daar komt, heel charismatisch en ik kan niet meer ff lekker met hem ruzieen ofzo. Hij is zo zacht en lief geworden dat ik het gewoon onwaarschijnlijk vind. Hij is zichzelf niet meer.
Is dit bijbels? En dan bedoel ik dus echt dat het gevolg van Gods Geest in je is dat je rare bewegingen gaat maken en buiten zinnen raakt......
(dus liever geen discussie over wel of geen drum in de dienst, tongentaal ect)
De vruchten van de Geest zijn:
Gal 5:22 Maar de vrucht des Geestes is liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, goedertierenheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, matigheid.
Let vooral op de laatste, en wat daarmee bedoeld wordt.
Eigenlijk roept de hele Schrift de mens op tot nuchterheid. Volgens mij is dat in dit soort samenkomsten toch onderbelicht.
Ik kom zelf oorspronkelijk uit een charismatische gemeente, en soms is het net alsof al deze uitingen een scheiding maken tussen "echte" en "beginnende" christenen.
Met andere woorden: als je in tongen spreekt, valt in de Geest etc. sta je hoog in aanzien bij de gemeente.
Dit kan toch niet de bedoeling zijn lijkt me.
Het is me overigens nog steeds niet duidelijk wat men bijbels vindt aan het vallen in de Geest.
Het gebeurt in de Bijbel wel eens dat mensen omvallen, o.a. als Jezus bij de discipelen komt, maar tegelijkertijd zeg ik erbij dat je dit toch moeilijk als een vrucht van de Geest kunt zien. Ook is het zo, dat in deze situaties er sprake is van een kortstondige gebeurtenis, nadat deze mensen door de grootheid van God zijn aangeraakt.
Overigens gebeurden deze dingen niet in de eredienst tot God.
Ook over het spreken in tongen staan hele duidelijk zaken in 1Kor 14, en hoe de Gemeente hiermee om moet gaan. Ik vraag me dus af of het bijbels is als er geen vertaling wordt gegeven hetgeen wordt uitgesproken.
Tom
