grenzen in je verkeringstijd

[T. Lindeman]

Ik vind je vrij stellig in je overtuiging dat het goed gaat als je samen afspraken maakt. Dat is goed, maar in mijn omgeving heb ik zoveel mensen die afspraken maakten om wel "specifieke dingen" te doen (leuke omschrijving trouwens! ), maar "het" niet. En al die mensen zijn, ondanks hun goede voornemens en hun geloven in hun kracht om het vol te houden, over de grans heen gegaan. Misschien dat je nu nog niet echt seks wilt hebben, vanwege de gemaakte afspraak. Maar ik ben bang dat het, hoe langer je elkaar kent (en hoe langer je elkaars lichaam verkent op "specifieke wijze" ), steeds moeilijker wordt om die afspraak niet wat op te rekken. Je gaat immers steeds meer verlangen naar de echte seks? En als de gelegenheid er is, en die is er met enige regelmaat (je vrijt niet waar andere mensen bij zijn lijkt me ), dan ga je vroeg of laat die grens over. Je bent immers niet van steen?
Begrijp me goed, ik wil je niet de moed ontnemen op een goede afloop, maar ik denk dat het te zwaar wordt om vol te houden. Tenzij je snel trouwt natuurlijk...
Of ben ik nu te zwartkijkerig?

Ik weet niet of het zwartkijkerig is. Ik ben in tegenstelling wat men vaak denkt ook maar een mens. Nu ben ik er inderdaad stellig ervan overtuigd dat ik mijn afspraken kan houden. Ik kan niet in de toekomst kijken, maar ben vastbesloten. Ik zou het mezelf ook niet snel vergeven om zo'n duidelijk gemaakte afspraak te schenden om eerder genoemde redenen.

[Lorijntje]

ha mensen, doe het gewoon wanneer je t wil en wanneer je t niet wil doe je t niet..
en miss F, ik snap je punt van stapjes en seksualiteit enzo alleen vraag ik me dan af of je t beter niet helemaal meteen kunt doen ( tenzij ik iets anders versta onder stapjes dan jij).

ik denk dat iedereen de 'drang naar' ook weer anders ervaart omdat het biologische proces en de hoeveelheid testosteron en whatever bij iedereen weer anders is. Zo is het dus voor de een ook makkelijker dan voor de ander...Maar een beetje seksueel verlangen lijkt me wel normaal naar je partner.

( ik ben btw nu iets aan het bestuderen over necrofilie, dát is pas bizar, het verlangen naar seks met DODE mensen)

[Jo'tje]

Ieuw!

[em_ma]

Want niemand kan mij wijs maken dattie alleen maar handjes vasthoudt en zoent met zijn/haar vriend(in). [/quote]

Hmmm... ik denk dat dat nog best meevalt. Ik wel stellen die het volgehouden hebben en er achteraf alleen maar blij om zijn geweest.
Als je nou geloofd dat God het zo van ons vraagt?
En als je getrouwd bent hoef je toch ook niet meteen alles te doen (ehhh hoe druk ik dat goed uit:p)?
Ik kan me voorstellen dat je het dan wel raar vindt als je je man of vrouw bloot ziet voor t eerst, maar goed je hebt toch ook biologie gehad?
Zelf heb ik al zoveel mannen bloot gezien in mn werk, ik verbaas me niet meer over de diversiteit

[rafaell]

Een stappenplan! Dat vind ik echt zo iets bizars en onnatuurlijks. Dat je een bepaalde grens afspreekt vind ik prima, maar dat mensen van tevoren een stappenplan gaan bedenken Je moet gewoon doen waar je allebei achter staat en je op dat moment allebei goed bij voelt. Afijn, vrijgezellen hebben die problemen niet

[Liarose]

Een stappenplan... dat is toch helemaal niets? Hoe kan je nou van te voren weten wanneer je waar aan toe bent? Wanneer je waar zin in hebt? Of wanneer je wat wilt? Etc? Dat je een bepaalde grens afspreekt kan ik begrijpen, maar een stappenplan echt niet.

[Gerdien B.]

Volgens mij is er dan iets gemist ofzo. Ik snap dat echt niet met mijn verstand. Als je enorm veel van elkaar houdt, dan hoort seksuele aanrekkingskracht daar toch gewoon bij?
Nee, niet als je elkaar alleen maar beneden in een volle woonkamer zit, en alleen elkaars handje af en toe vast houdt (of misschien dan zelfs al wel, maar is het nogal moeilijk om je grenzen te overschrijden).
Volgens mij hoort die aantrekkingskracht er gewoon heel normaal bij, en zou het zo moeten zijn dat je, als je trouwt (als je daar tenminste voor wilt gaan) het vanzelfsprekend is dat je met elkaar naar bed gaat, want je hebt al die kleine stapjes ervoor al gehad
(dus ik ben ook fel tegen alleen maar handjes vast houden en zoentjes geven tijdens een verkeringstijd, maargoed, da's een mening natuurlijk )

ik vind dit erg kort door de bocht.

Ook al is er aandrang, daarom kunnen er nog genoeg factoren zijn waardoor 1 of beide er niet aan toe is om seks te hebben. De 1 heeft denk ik ook sterker de aandrang dan een ander.

Ik heb er totaal geen problemen mee met een zoen, knuffel, hand vasthouden of zelfs samen in 1 bed te liggen zonder seks te hebben. Ben ik dan vreemd? Misschien wel, maar dat boeit mij niet. Seks is iets bijzonders waar beide naar toe moet groeien en beide aan toe moet zijn voor je er aan begint.

Stappenplan lijkt mij te geforseerd. Je kan niet vastleggen wanneer je ergens aan toe bent. Laat het komen zoals het komt en luister naar jezelf om te weten of je er aan toe bent.

[Tuinfluiter]

@GerdienB
Zoals als jij het hebt ervaren zo heb ik dat ook gedaan.
Ik lag heus wel eens lekker bij mijn man(toen vriend) in bed, maar we hebben nooit die drang gevoeld om verder te gaan.
Gelukkig niet, want ik zou me denk ik wel stom hebben gevoeld als we onze afspraak niet na hadden kunnen komen.
Als je er helemaal voor gaat lukt het best.

[MissF]

Tuurlijk is dat zo. Maar er zit toch veel meer tussen handje vasthouden en gemeenschap? En het is toch logisch dat je ook daaraan behoefte hebt?
En toen wij bijna trouwden waren we echt toe aan gemeenschap. Zoiets bouw je ook op. Maar ik vind het altijd een beetje krom als mensen na hun huwelijk nog niet toe zijn aan gemeenschap. want waar is je verkeringstijd dan voor? Toch ook lichamelijk naar elkaar toe te groeien?
Maar dat is niet iedereen het met me eens Al ben ik dolblij dat wij het wel zo gedaan hebben.
Nogal wat mensen vragen nu achteraf: was dat niet doodseng, voor het eerst gemeenschap? nee, natuurlijk niet, je leeft er toch naar toe. Het is alleen maar een logisch gevolg na het huwelijk. Het hoort er gewoon echt bij.
Misschien ben ik soms ook te nuchter. Ik zie gemeenschap niet als iets hoogverhevends, als een cadeau ofzo. Het hoort er gewoon bij.

[Gerdien B.]

maar dan nog... Er zijn genoeg mensen die het zelfs dan nog niet kunnen. Denk maar is aan de mensen die beschadigd zijn op dat gebied, maar ook mensen die dat neit hebben.

Het is niet iets hoogverhevens, maar het is ook niet zomaar iets wat je even doet.

[MissF]

Daar heb je gelijk in.

Al vind ik het wel heel erg belangrijk dat je in je verkeringstijd ook lichamelijk naar elkaar toe groeit. En niet geestelijk meer of minder dan lichamelijk. Maargoed, da's één grote zoektocht.

En ik hoop ook dat mensen wel in zien dat het niet altijd makkelijk is om die grens zo te houden. Zo van: we hebben de grens, dus we gaan er niet overheen.
Mijn man en ik zijn heel nuchter, een beetje té soms, zegt men. En wij denken ook vaak: als we iets echt wel/niet willen, dan gebeurt het ook (niet). Maar het ís gewoon niet zo makkelijk.
Tuurlijk hadden wij niet elke keer dat we samen in 1 bed sliepen zin in gemeenschap ofzo, maar (geluikkig) waren de momenten dat we er wel naar verlangden er ook. En op die momenten is het gewoon moeilijker om je verstand er helemaal bij te houden.
Dus ik denk niet dat het goed is mensen die hun grens over gegaan zijn te veroordelen dat ze niet genoeg wilden ofzo. Want dat kan echt wel, maar je lijf gaat soms met je op de loop, net als je gevoelens. En dat is verdraaid lastig in een verkeringstijd

[Gerdien B.]

veroordelen zijn wij als mensen altijd erg goed in.

Ik veroordeel de mensen ook niet die voor het huwelijk seks hebben gehad. Dat is de keus van dat stel.
Toch herken ik het zelf (misschien nog) niet dat mijn lichaam met mij op de loop gaat op dit gebied.

[*Annet*]

ik heb het hele topic niet gelezen, misschien is het alwel besproken, maar er kwam zomaar een vraag in me op. Wat als de ene lover wel sex wil en de ander niet? Toch houden ze erg veel van elkaar. De een ziet het absoluut niet dat het niet hoort, de ander wel. Het is dus niet zo dat de een beschadigd op dat gebied is, maar omdat die wil wachten tot het huwelijk.

[kurtyo]

Als de een seks wil en de ander niet, dan is dat érg lastig. En ja, ik spreek uit ervaring. Die relaties hebben dan ook geen stand gehouden.

Overigens vind ik een stappenplan wel zo iets onzinnigs... Ik begrijp - net als MissF (dat wij 't ooit eens zouden zijn... ) - totáál niets van mensen die géén moeite hebben met het niet hebben van seks als ze een relatie hebben... Absurd zou ik 't zelfs willen noemen.

@Lorijntje: wat is nu eigenlijk de meerwaarde van je opmerking dat je iets over necrofilie aan 't lezen bent? Vooral de toevoeging 'dát is pas bizar' snap ik niet. Alsof seks voor het huwelijk ook al wel bizar is, maar iets minder dan necrofilie?

[Gerdien B.]

Het ligt er denk ik heel erg aan hoe je er mee om gaat.
Voed je de gedachten over seks of niet. Als je bij elkaar kruipt en dan gaat nadenken over hoe het zou zijn om seks te hebben, maak je het lastiger dan als je die gedachten niet toe laat op dat moment.

tja... misschien is het absurd maar ik voel mij er prima bij. De ene persoon heeft nu eenmaal meer behoefte aan seks dan de ander. Zou het kunnen zijn, dat als je nog nooit seks hebt gehad het dan makkelijker is om het niet te doen, dan als je het al wel is (vaker) seks hebt gehad?

@Annet.. ik denk dat het dan goed is om er open en eerlijk over te praten. Vaak groei je daardoor toch ook weer dichter naar elkaar toe, ook hier in. Je houdt toch rekening met elkaars grensen. Als de ene wil en de ander niet, dan lijkt het mij goed om het niet te doen. Anders gaat 1 van de 2 forseren en daarmee kan je jezelf beschadigen.