Bekering en/of wedergeboorte

[leki]

al heeft God mijn medewerking in principe niet nodig

Je moet wel de deur open doen om Hem binnen te laten!

[goofy1978]

Ja want als jij de deur niet opendoet staat de Almachtige machteloos om je te redden, geloof je het zelf.

[essieee]

Inderdaad, pure kolder (m.i.)
Tuurlijk, de eis ligt er, dat ik me MOEt bekeren!
Maar wanneer ik het niet wil, en God wel...ach...dan ben ik nergens!

[pol]

Inderdaad, pure kolder (m.i.)
Tuurlijk, de eis ligt er, dat ik me MOEt bekeren!
Maar wanneer ik het niet wil, en God wel...ach...dan ben ik nergens!

en als jij wilt en God niet?

[Ger(nl)]

tja, daar kun je inderdaad jaren over discuseren. Er zijn daardoor al heel wat kerkmuurtjes opgetrokken...
Denk je dat we er hier met 1 topic uit komen?
Wil best mijn mening hier neerzetten.
God heeft de mensen op aarde gezet met als doel dat ze Hem zouden eren, als kroon op zijn schepping (of als je het in modernere taal wilt zeggen, de slagroom op de taart ). De mens heeft het verknalt maar door het offer van Jezus Christus mogen wij weer tot de Vader komen. Ik heb Jezus nooit horen zeggen, ik ben gekomen voor een select groepje mensen maar ik hoor Hem overal spreken over de wereld. Het probleem is echter dat veel mensen niets van Hem willen weten omdat men denkt het zelf allemaal wel lekker te kunnen doen.
Ik weet zeker dat alle mensen die dit lezen de hand van God is aangeboden, alleen pak je Hem vast om te laten redden of denk je het zelf wel te redden?

[elbert]

Inderdaad, pure kolder (m.i.)
Tuurlijk, de eis ligt er, dat ik me MOEt bekeren!
Maar wanneer ik het niet wil, en God wel...ach...dan ben ik nergens!

Als jij niet wil, heeft God je wil nog niet veranderd en ben je tegelijkertijd nog in opstand tegen Hem, want dat gaat altijd samen.
Maar het gaat er ook om om te verstaan in welke weg Hij je wil verandert.
Het geloof is uit het gehoor, en het gehoor door het Woord Gods (Rom. 10:17).
Daarom, als je de Bijbel leest of hoort voorlezen: "Heden, indien gij Zijn stem hoort, zo verhardt uw harten niet." (Hebr. 3:7-8 )
Want dat verharden is een actieve zaak van onze kant en we kunnen ons niet verschuilen achter de smoes: "ja, ik wil wel bekeerd worden, maar of God het wel wil, moeten we nog maar afwachten".
We moeten niet twijfelen of God ons wil bekeren, maar we moeten met onze eigen onwil bij Hem aankloppen.

[essieee]

Ben ik met je eens hoor Elbert!
Wat ik lastig vind; hoe laat je je verharding los? Actief gezien?

[jmpauw]

We moeten niet twijfelen of God ons wil bekeren, maar we moeten met onze eigen onwil bij Hem aankloppen.

Is dat laatste waar, Elbert? Is het niet een beetje vreemd om met je 'onwil om je te bekeren' bij God aan te kloppen, omdat je je wilt bekeren, maar het niet kunt, omdat je het (ten diepste) niet wil?

Moet je er eigenlijk wel zo op hameren dat mensen met hun onwil naar God toe moeten? Als ze echt onwillig zijn, dan willen ze ook niet naar God en als ze wel naar God willen gaan, dan zijn ze niet (meer) onwillig.

[essieee]

Ik ervaar dat in mn eigen leven ook erg vaak ja! En is het ook niet Bijbels?

Romeinen 3:10-12: Er is niemand rechtvaardig, ook niet een; Er is niemand, die verstandig is, er is niemand, die God zoekt. Allen zijn zij afgeweken, te samen zijn zij onnut geworden; er is niemand, die goed doet, er is ook niet tot een toe.

[elbert]

Is dat laatste waar, Elbert? Is het niet een beetje vreemd om met je 'onwil om je te bekeren' bij God aan te kloppen, omdat je je wilt bekeren, maar het niet kunt, omdat je het (ten diepste) niet wil?

Moet je er eigenlijk wel zo op hameren dat mensen met hun onwil naar God toe moeten? Als ze echt onwillig zijn, dan willen ze ook niet naar God en als ze wel naar God willen gaan, dan zijn ze niet (meer) onwillig.

Een christenmens is een vreemd wezen.
Aan de ene kant wil hij/zij God wel dienen, maar aan de andere kant is er nog heel veel wat hem/haar van God aftrekt (zie bijv. ook Rom. 7).
Dat bedoel ik dus met "onze onwil bij God aankloppen".
Als een mens enkel onwillig is, zal die nooit bij God aankloppen, daarin heb je gelijk.

Wanneer we een nieuw leven hebben, zullen we ook strijden tegen ons ongeloof en onbekeerlijkheid. Want we zijn niet op 1 moment uitbekeerd en daarin leven en strijden we in afhankelijkheid van God.

[pol]

Is dat laatste waar, Elbert? Is het niet een beetje vreemd om met je 'onwil om je te bekeren' bij God aan te kloppen, omdat je je wilt bekeren, maar het niet kunt, omdat je het (ten diepste) niet wil?

Moet je er eigenlijk wel zo op hameren dat mensen met hun onwil naar God toe moeten? Als ze echt onwillig zijn, dan willen ze ook niet naar God en als ze wel naar God willen gaan, dan zijn ze niet (meer) onwillig.

Een christenmens is een vreemd wezen.
Aan de ene kant wil hij/zij God wel dienen, maar aan de andere kant is er nog heel veel wat hem/haar van God aftrekt (zie bijv. ook Rom. 7).
Dat bedoel ik dus met "onze onwil bij God aankloppen".
Als een mens enkel onwillig is, zal die nooit bij God aankloppen, daarin heb je gelijk.

Wanneer we een nieuw leven hebben, zullen we ook strijden tegen ons ongeloof en onbekeerlijkheid. Want we zijn niet op 1 moment uitbekeerd en daarin leven en strijden we in afhankelijkheid van God.

Het is een hele strijd, je komt er niet zelf aan uit. De duivel stookt ook nog mee om je van God af te trekken. Je hebt echt Gods hulp nodig anders lukt het niet om je te bekeren.

[jmpauw]

Is dat laatste waar, Elbert? Is het niet een beetje vreemd om met je 'onwil om je te bekeren' bij God aan te kloppen, omdat je je wilt bekeren, maar het niet kunt, omdat je het (ten diepste) niet wil?

Moet je er eigenlijk wel zo op hameren dat mensen met hun onwil naar God toe moeten? Als ze echt onwillig zijn, dan willen ze ook niet naar God en als ze wel naar God willen gaan, dan zijn ze niet (meer) onwillig.

Een christenmens is een vreemd wezen. :)
Aan de ene kant wil hij/zij God wel dienen, maar aan de andere kant is er nog heel veel wat hem/haar van God aftrekt (zie bijv. ook Rom. 7).
Dat bedoel ik dus met "onze onwil bij God aankloppen".
Als een mens enkel onwillig is, zal die nooit bij God aankloppen, daarin heb je gelijk.

Wanneer we een nieuw leven hebben, zullen we ook strijden tegen ons ongeloof en onbekeerlijkheid. Want we zijn niet op 1 moment uitbekeerd en daarin leven en strijden we in afhankelijkheid van God.

Maar eenmaal door Gods genade tot Gods kind geworden, is wel onze wil vernieuwd. Rom. 7 wordt vaak geciteerd m.b.t. de innerlijke tweestrijd in de wedergeboren mens, maar als het daar om de wil gaat, is die helemaal op God gericht!

Want het goede dat ik wil, doe ik niet, maar het kwade, dat ik niet wil, dat doe ik.

Evenals de Dordtse Leerregels (3/4, art. 12) belijdt, wordt de wil in de wedergeboorte vernieuwd en gaat zij het goede willen. De tweestrijd in de mens is juist dat we vaak niet doen wat we wél willen.

Maar het ging volgens mij niet over christenmensen, althans, daaronder versta ik Gods kinderen. Het ging om mensen die de Heere niet kennen.

We moeten niet twijfelen of God ons wil bekeren, maar we moeten met onze eigen onwil bij Hem aankloppen.

Wie spreek je daarmee aan, Elbert? Ik zie in de kerk drie 'soorten' mensen zitten:
1. Gods kinderen; maar die spreek je daarmee niet aan, want hun wil is vernieuwd en hun antwoord op de vraag: wil je God dienen? zal altijd zijn: 'ja!' (al komt daar misschien ook achteraan: maar het lukt me niet altijd)
2. onbekeerde kerkgangers, die puur uit de gewoonte naar de kerk gaan en totaal niet betrokken zijn bij de prediking van Gods Woord; die spreek je ook niet aan, want zij willen God helemaal niet dienen. Ja, natuurlijk: ze zullen wel zalig willen worden (want dat wil iedereen), maar God dienen en andere dingen daarvoor opgeven, willen ze niet. Het heeft geen zin om hen op te roepen om met hun onwil bij God aan te kloppen, want dat doen ze tóch niet. Dat vereist namelijk een betrokken gebed en zo bidden ze niet.
3. onbekeerde kerkgangers die een verlangen hebben om de Heere te leren kennen, spreek je ook niet aan, want zij hebben geen onwil, maar weten niet wat de juiste weg tot God is, of durven nog niet naar Hem toe te gaan. Ze zouden het wel willen, anders hadden ze geen verlangen om de Heere te leren kennen.

[elbert]

Maar eenmaal door Gods genade tot Gods kind geworden, is wel onze wil vernieuwd. Rom. 7 wordt vaak geciteerd m.b.t. de innerlijke tweestrijd in de wedergeboren mens, maar als het daar om de wil gaat, is die helemaal op God gericht!

Ik ben een beetje bang dat we hier snel in begripsverwarring verzeild raken. In Rom. 7 bedoelt Paulus met de wil, die wil die van God komt. Dat is zijn wil geworden en dat is ook de enige wil die er toe doet. Dat neemt niet weg dat er in zijn leden nog vele kwade begeerten enz. zijn, die bovendien tot daden leiden die niet in overeenstemming zijn met die wil. Zo bedoeld ben ik het helemaal met je eens, al vat ik kwade begeerten en dergelijke samen onder het kopje onwil. Onwil is diagonaal tegenovergesteld aan de wil, zoals je weet.
Het is die onwil, die ook in jou en mij woont, die ons noopt om ons "voor God te verootmoedigen, onze toevlucht tot de gekruisigde Christus te nemen, het vlees hoe langer hoe meer door den Geest van het gebed en heilige oefeningen van de godvruchtigheid te doden, en naar het eindperk van de volmaaktheid te zuchten, totdat we van dit lichaam des doods ontbonden zijnde, met het Lam Gods in de hemelen zullen regeren.", zoals de Dordtse Leerregels dit in artikel 5-2 formuleren.
Onze wil wordt gewoonlijk niet instantaan vernieuwd tot de volmaaktheid, maar de DL leren ons (in 3/4-16) dat onze wil lieflijk en krachtig omgebogen wordt, zodat een gewillige en oprechte gehoorzaamheid van de Geest de overhand begint te krijgen. Daaruit leer ik dat het niet een kwestie is van een enkel moment waarop alles volmaakt vernieuwd is, maar een proces, dat begint met het instorten van nieuwe hoedanigheden door de Geest in de wedergeboorte.

[pol]

Afgelopen vrijdag was ik in een wat "behoudener"gemeente en daar werd het als volgt verkondigd;
Je leeft zonder God, maar je beseft het niet. Als je het gaat beseffen ga je je heel ellendig, beroerd, zondig, slecht, depressief voelen en in die staat blijf je even "doorsudderen" en denk je het wordt helemaal niks met me.....
Als het God behaagt, laat Hij jou op Zijn tijd (kan jaren duren) zien, Wie Hij is en dat er vergeving is.
Daarna ben je verlost, je bent blij, maar niet uitbundig, altijd wat sombertjes want je bent nog steeds een zondaar.

Dus als je je eigen eerst niet "dood-ongelukkig"voelt, dan ben je altijd op de verkeerde weg ook al denk je dat je behouden bent want de ds vertelde dat veel mensen het eerste niet meegemaakt hebben en toch denken dat ze bekeerd zijn. Die mensen zijn helemaal op de verkeerde weg en komen niet in het Koninkrijk van God.

[Ger(nl)]

Afgelopen vrijdag was ik in een wat "behoudener"gemeente en daar werd het als volgt verkondigd;
Je leeft zonder God, maar je beseft het niet. Als je het gaat beseffen ga je je heel ellendig, beroerd, zondig, slecht, depressief voelen en in die staat blijf je even "doorsudderen" en denk je het wordt helemaal niks met me.....
Als het God behaagt, laat Hij jou op Zijn tijd (kan jaren duren) zien, Wie Hij is en dat er vergeving is.
Daarna ben je verlost, je bent blij, maar niet uitbundig, altijd wat sombertjes want je bent nog steeds een zondaar.

Dus als je je eigen eerst niet "dood-ongelukkig"voelt, dan ben je altijd op de verkeerde weg ook al denk je dat je behouden bent want de ds vertelde dat veel mensen het eerste niet meegemaakt hebben en toch denken dat ze bekeerd zijn. Die mensen zijn helemaal op de verkeerde weg en komen niet in het Koninkrijk van God.

Tja.... Daarmee "kweek" je dus mensen die nooit van zichzelf durven zeggen dat ze geredt zijn door het bloed van Jezus Christus