rosalie83 schreef:Heerlijk Galateia en LalageIk denk er net zo over, maar voel me vaak vreemd. Dat wordt door jullie wat minder
Ik denk dat we ons soms wat vreemd voelen, omdat de omgeving van ons verwacht dat we die kleine kinderen heel erg leuk vinden. Want hoe kun je ze nou niet leuk vinden? Je hebt immers een baarmoeder waar ze in kunnen groeien, borsten om ze te voeden. We zijn 'ontworpen' om kinderen voort te brengen. En dus... moeten we ze ook leuk vinden.
Nou, ik geloof er niks van. Je bent los van je baarmoeder ook gewoon een persoon. En als persoon vind je sommige dingen heel leuk, andere dingen niet. Ongeacht wat de omgeving van ons verwacht.
Op mijn verjaardag was er zo'n typisch voorbeeld, wat jullie waarschijnlijk allemaal wel kennen. Mijn vriendin heeft 2 kleintjes, een baby van 5 maanden en een kind van 3 1/2. Ze kwamen langs en ik zat nog niet op de bank, of die baby werd op mijn schoot gezet. Want dat vond ik vast wel leuk... de rest van de viste meteen van 'o, wat ziet dat er leuk uit...' nou ik kreeg de kriebels en wist me echt even geen houding te geven. Ik wist echt niet wat ik moest doen met die baby. Eigenlijk had ik maar 2 doelen op dat moment: hij moest niet gaan spugen over mijn fantastische outfit en hij moest vooral ook niet gaan huilen.
Maar het werd nog erger: hij moest de fles. Een fles vol met afgekolfde borstvoeding. Sorry, moeders onder ons, maar dat vind ik gewoon ranzig. Dat die baby dat drinkt, natuurlijk, maar dat hoef ik niet in een fles zo te geven. Gelukkig redde mijn man me! Hij heeft me een paar minuten met die baby laten zitten en toen vervolgens onder het mom van 'en ik wil hem de fles geven' die baby afgepakt en hem heerlijk de fles gegeven. Ik was hem zo dankbaar! Het is echt een onwijs lieve baby, serieus, maar ik was zo blij dat ik van hem af was.
Mijn man daarentegen is wel een echt kind-mens. Hij vindt ze in alle stadia fantastisch. Voor mij hoeven kinderen niet perse, voor mijn man is het echt een droomwens. Dat hij papa mag zijn. Nou, dat ga ik hem niet onthouden en nu we zo bezig zijn met die adoptie, zie ik ook enorm uit naar onze wezentjes die hier dalijk de boel op stelten gaan zetten. Maar dat is dan anders: die zien er om te beginnen heel anders uit, zijn geen baby meer, zijn gewoon leuke wezentjes. En mijn man kan daar vast prima voor zorgen. Ik hobbel wel mee. Als ik maar elke dag even naar mijn werk kan...

En Lalage, tante worden lijkt me ook heel gaaf. Ik denk dat mijn broertje van ons allemaal (hij is de jongste) het eerste vader gaat worden. Daarna wordt mijn zus (de oudste) moeder en dan krijgen mijn man en ik onze wezens. Tenminste: ik hoop het stiekem, want tegen de tijd dat wij ze hebben, hebben die kinderen neefjes en nichtjes om mee te spelen. Mijn broer zal nooit kinderen krijgen, dat is wel overduidelijk! Die is net als ik en zijn vriendin moet er ook niet aan denken.