Het geven van een pedagogische tik...

[Riska]

Het is niet zo dat ik het ze nog iedere dag kwalijk neem en dat het me belemmert in het dagelijks functioneren, maar zoals nu, als ik erover praat, gaan m'n nekharen weer overeind.

Het lichaam slaat herinneringen op en dat overeind gaan staan van de nekharen is daar een uiting van. Als een kind zelf nog geen woorden heeft, slaat het lijf het wel op en geeft het later op enigerlei wijze terug.
Soms word je onverwacht geconfronteerd met beelden van slaan. Je kijkt naar een film en ineens wordt een kind geslagen, met een riem of zo. Dan kan bij mij nog altijd zomaar de paniek toeslaan en voel ik bijna lijfelijk de pijn...

[Smurffie]

Het ging in deze ook niet meer om het gebed maar om het feit dat er hardnekkig niet geluisterd werd en dat was ws niet de eerste keer.

Wat zei ik nou net? Ik deed naar mijn idee helemaal niets verkeerds. De eerste keer dat ik het verkeerd zei was al helemaal niet expres. Zo grappig was ik niet namelijk. Toen vloog ze op als een bosje met vlooien en vloog de angst voor klappen me om het hart. Vanaf dat moment kon ik alleen nog maar zeggen wat ik daarvoor gezegd had. Ik was radeloos.

Tot op vandaag zeggen jullie nog steeds het tegenover gestelde, maar ik weet zelf echt het beste hoe het is gegaan.

[Aragorn]

En dat ben ik dan wel weer met je eens, al hoop ik niet dat mijn kinderen kleine Aragorntjes worden Phoeheee

Ik was vroeger best braaf!

Alleen niet zo gevoelig voor autoriteit, om niet te zeggen: allergisch. Maar dit vind ik eigenlijk nog steeds best een gezonde eigenschap.

[Smurffie]

En dat ben ik dan wel weer met je eens, al hoop ik niet dat mijn kinderen kleine Aragorntjes worden Phoeheee

Nou..''gymnaaaaaasium!''

[Aragorn]

En dat ben ik dan wel weer met je eens, al hoop ik niet dat mijn kinderen kleine Aragorntjes worden Phoeheee

Nou..''gymnaaaaaasium!''

Hoho, ik heb m'n Latijn nooit afgemaakt.

[jamillah]

Het ging in deze ook niet meer om het gebed maar om het feit dat er hardnekkig niet geluisterd werd en dat was ws niet de eerste keer.

Wat zei ik nou net? Ik deed naar mijn idee helemaal niets verkeerds. De eerste keer dat ik het verkeerd zei was al helemaal niet expres. Zo grappig was ik niet namelijk. Toen vloog ze op als een bosje met vlooien en vloog de angst voor klappen me om het hart. Vanaf dat moment kon ik alleen nog maar zeggen wat ik daarvoor gezegd had. Ik was radeloos.

Tot op vandaag zeggen jullie nog steeds het tegenover gestelde, maar ik weet zelf echt het beste hoe het is gegaan.

Dat kwam ws door het gezicht dat je trok, wij hebben in een deuk gelegen, eerst, je kreeg niet meteen een dreun heur.. Later konden we er niet meer om lachen en hadden we idd wel door dat je echt niet meer wist wat te zeggen. Toen was het leed al geschied, maar je kan je toch ook nog wel herinneren dat je later ook wel kon lachen om dat stuk kleerhanger wat ik in mn bed vond....
Tuurlijk het had niet hoeven/ moeten gebeuren maar idd wat Riska zei, je hebt het anders ervaren........

[Smurffie]

maar je kan je toch ook nog wel herinneren dat je later ook wel kon lachen om dat stuk kleerhanger wat ik in mn bed vond....

Dat kan ik me dus echt niet meer herinneren.

Maargoed, laten we er maar over ophouden. Ik zat midden in deze discussie toen ze belde. Zat ik nou net op te wachten

[Smurffie]

Overigens een goede controle of er terecht of onterecht geslagen is vroeger: Als je enkel en alleen de harde klappen kunt herinneren en niet meer weet waarvoor die waren: Ben je onterecht geslagen en heb je er in feite nog niets geleerd van wat ze ermee wilde bereiken. Dat is toch de intentie van slaan schijnbaar? Iets leren of afleren?

[Jaël]

Mijn moeder gaf ook wel eens een pak billenkoek, maar dan was dat meestal wel terecht. Al hadden andere straffen ook goed gekund. Maar ik vond een pak slaag minder erg als op de trap zitten. Die pijn was toch bijna gelijk weg, en de trap vond ik verschrikkelijk, om daar bij de buitendeur te zitten, waar iedereen gewoon naar binnen kon. Die tijd leek uren te duren.
Ik heb er echt niks van over gehouden hoor, maar ja kan me ook bijna niet herinneren dat ik straf kreeg. Meestal was het ook wel terecht. Behalve een keer toen ik er niks aan kon doen, maar dat heeft mn moeder even later ook tegen mij gezegt, maar ook dat ze even heel boos was, maar dat ik er niks aan kon doen. Dat was best positief. Zeker als je weet dat mn moeder bijna nooit toegeeft, en zeker niet uit haar eigen.

Nog even wat grappigs over billenkoek. Wij hadden boekjes van Flipje Tiel, daar in stond een verhaaltje dat voordat ze op hun achterste kregen, een boek in hun broek deden, zodat ze niks voelden. Dat ging ik met mijn broertje en zusje uitproberen. Maar helaas trok mn moeder die boeken eruit, en voelde we het alsnog We hebben er nu nog lol om thuis.
maar ja, dit geeft ook wel aan dat we heel goed wisten wat we verkeerd hadden gedaan, anders hadden we die voorzorgsmaatregel niet genomen.

[kwebbel]

Het is niet zo dat ik het ze nog iedere dag kwalijk neem en dat het me belemmert in het dagelijks functioneren, maar zoals nu, als ik erover praat, gaan m'n nekharen weer overeind.

Het lichaam slaat herinneringen op en dat overeind gaan staan van de nekharen is daar een uiting van. Als een kind zelf nog geen woorden heeft, slaat het lijf het wel op en geeft het later op enigerlei wijze terug.
Soms word je onverwacht geconfronteerd met beelden van slaan. Je kijkt naar een film en ineens wordt een kind geslagen, met een riem of zo. Dan kan bij mij nog altijd zomaar de paniek toeslaan en voel ik bijna lijfelijk de pijn...

Nou je haalt de woorden uit mijn mond (allebei), ik kon het eerder niet zo verwoorden, maar ik vind dat jij het goed heb gedaan!! Iedereen ervaart het idd anders en met name de reden die jij hierboven geeft Riska is mijn voornaamste reden als ik later kinderen mag krijgen om zoveel mogelijk andere straffen te bedenken dan slaan.

[Loucom]

Mijn moeder gaf ook wel eens een pak billenkoek, maar dan was dat meestal wel terecht. Al hadden andere straffen ook goed gekund. Maar ik vond een pak slaag minder erg als op de trap zitten. Die pijn was toch bijna gelijk weg, en de trap vond ik verschrikkelijk, om daar bij de buitendeur te zitten, waar iedereen gewoon naar binnen kon. Die tijd leek uren te duren.
Ik heb er echt niks van over gehouden hoor, maar ja kan me ook bijna niet herinneren dat ik straf kreeg. Meestal was het ook wel terecht. Behalve een keer toen ik er niks aan kon doen, maar dat heeft mn moeder even later ook tegen mij gezegt, maar ook dat ze even heel boos was, maar dat ik er niks aan kon doen. Dat was best positief. Zeker als je weet dat mn moeder bijna nooit toegeeft, en zeker niet uit haar eigen.

Nog even wat grappigs over billenkoek. Wij hadden boekjes van Flipje Tiel, daar in stond een verhaaltje dat voordat ze op hun achterste kregen, een boek in hun broek deden, zodat ze niks voelden. Dat ging ik met mijn broertje en zusje uitproberen. Maar helaas trok mn moeder die boeken eruit, en voelde we het alsnog We hebben er nu nog lol om thuis.
maar ja, dit geeft ook wel aan dat we heel goed wisten wat we verkeerd hadden gedaan, anders hadden we die voorzorgsmaatregel niet genomen.

Ik vond juist daar zitten niet zo erg. Wij moesten dan in bijkeuken waar het koud was als we ons eten niet ophadden. En als er al een zat moest de ander op de gang.
Maar als we wel klappen kregen werd later ook gezegd dat we niet mochten huilen, deden we wel kregen we nog extra klappen.

[sela]

zijn hier ook mensen geknepen?

[Smurffie]

Ja, maar dat ligt bij mij niet zo heel gevoelig. Al vind ik ook dat een teken van onmacht..

[Loucom]

zijn hier ook mensen geknepen?

Ja, keer oortje tot bloedens toe. Was mijn vader later wel van geschrokken. En vaak zat in mijn arm, vooral als we zeg maar niet van stoel gingen of naar de gang moesten of naar boven.

[lammetje]

ja in mn arm als ik even stevig werd vastgepakt, maar niet dat daarna blauwe plekken ofzo zichtbaar zijn hoor! Kan me trouwens niet herinneren dat ik echt vaak geslagen ben, maar was dan ook een voorbeeeeeeldig kind