Jullie geven heel precies weer, Smurffie en Jamillah, wat ooit een therapeut tegen me zei: Als ik twee mensen uit hetzelfde gezin in therapie krijg, (nooit tegelijk), dan krijg ik twee totaal verschillende verhalen te horen. Want het gaat er niet om wat er gebeurde, maar hoe het ervaren werd door het kind op die leeftijd. Dat proef ik ook een beetje bij jullie.
Ik vraag me af hoe lang de meesten van jullie uit huis zijn en een eigen (gezins)leven hebben opgebouwd. Vaak loop je pas veel en veel later aan tegen de gevolgen van de opvoeding. Dan merk je pas waar blokkades zijn.
Galateia schreef:Mijn man zal zelf nooit toegeven dat hij er schade aan heeft overgehouden. Ik zie die emotionele schade wel degelijk. En het breekt mijn hart.
Dat bedoel ik dus: vaak merkt de ander aan iemand dat hij/zij beschadigd is en heb je zelf niet direct door in hoeverre dat het geval is. En soms kom je er op heel gekke momenten achter hoe het doorwerkt.
Ik deel Rosalie's gedachte. Ik vind het verschrikkelijk, dat mensen slaan met kleerhangers en zo. Soms denk ik dan: ben je helemaal vergeten voor jezelf hoe het voelde? De pijn? De vernedering? Het gevoel dat je vader of moeder totaal niet meer van je houdt?
En helemaal als het gaat om de verkeerde woorden in een gebed...
Wat inderdaad onderkend wordt is dat de kinderen eromheen er ook wat van meekrijgen. Er heerst spanning, angst in de lucht en dat ademt iedereen in.
Deze verhalen bevestigen mij in de gedachte dat slaan, in welke vorm dan ook, inderdaad verboden moet zijn. En ook, dat het niet zo gek was mijn kinderen anders op te voeden dan met harde hand (letterlijk).
De meneer dacht op z'n hoogst let even zelf op je kinderen, wil je. 
Phoeheee 