Bizarre gedachten (intrusies)

[jamillah]

Grappig dat je dat noemt. Ik heb tijdens kerkdiensten, colleges, etc., de meest serieuze dingen, heel vaak dat ik opeens de neiging krijg dubbelzinnigheden op te merken in de woorden van de spreker. En in kleinere kring met mensen die je niet heel goed vertrouwt is het best irritant als ze dan vragen waarom je opeens lacht

Ghe, dat heeft mijn man nou altijd met mn zusch, en dan snap ik m ook na 10 minuten waarom ze naar elkaar zitten te grijnzen..

Ik heb vaak van die nare gedachten vlak voor ik ga slapen. Dan zie ik ineens voor me dat Boudin onder een vrachtwagen loopt of iets geks. Later moet ik dan echt denken of ik nou al sliep en dus droomde of dat het echt een gedachte was. Ook als ik op een balkon sta denk ik wel eens, wat als ik nou eens eraf zou springen.. Achterlijk, maar komt waarschijnlijk door mn hoogtevrees dat maakt dat ik nieteens bij een eventuele reling in de buurt kom en de kans dat ik werkelijk zou springen heeeeel erg klein maakt.

Hmz, eigenlijk raar om deze gedachten te delen hier want gullie zou nog gaan denken dat ik zelfmoordneigingen heb ofzo, dat is dus echt niet het geval.

Ik heb het er wel eens met mn man over dat ik er wel eens aan denk dat ik er niet meer ben hoe het dan toch verder moet.

Maarja, volgens mij is al het bovenstaande inderdaad een bepaalde angst voor iets en geen idee of het te maken heeft met wat Boekenlezer precies bedoeld..

[André]

Heeft ook wel meer iets met irreële en reële gedachten te maken dacht ik, toen ik begon te lezen in dit topic. Of er is iig een soort van overlapping.

[Boekenlezer]

Het woord intrusie bracht mijn gedachten al gauw bij het engelse intrusion. Het was net of ik dat woord eerder gezien heb, alsof het bekend voorkwam. Het beschrijft i.i.g. wel treffend het karakter van die rare gedachten.
Een paar woordenboekomschrijvingen, afkomstig uit het Prisma woordenboek:

intrusion znw binnendringen (o)

intrude
I onoverg zich in-, opdringen, onuitgenodigd binnenkomen, ongelegen komen;
II overg storen, opdringen, lastig vallen;
· intrude on (iemand) lastig vallen, ongelegen komen

Mijn Van Dale Etymologisch Woordenboek (1991) zegt dit over de afkomst van het woord:

intrusie [het binnendringen] < fr. intrusion < me. lat. intrusionem, 4e nv. van intrusio [idem], van intrudere (verl. deelw. intrusum) [binnendringen], van in [in] + trudere [duwen, drijven, dringen], idg. verwant met (ver)driet.

[Smurffie]

Duidelijk ja

[Boekenlezer]

Ik dacht in het verleden vaak dat ik een bepaalde afwijking had om zulke rare gedachten in mijn hoofd te hebben. Ik had het beeld dat andere mensen dat wel niet zouden hebben.
Ik weet nog wel hoe mijn moeder erop kon reageren als ik bepaalde idiote gedachten ging uittekenen. En dan moet je aan echt gekke dingen denken, zoals... (ik heb het wel getypt, maar twijfel of ik het plaatsen moet).
Tja, als je alleen maar dat soort input krijgt, dan ga je dat natuurlijk ook als iets psychotisch beschouwen. Maar in werkelijkheid permitteerde ik mij blijkbaar de vrijheid om uit te tekenen wat anderen ook best wel eens denken. Alleen komen die meeste anderen er blijkbaar niet voor uit. (Naast anderen die je het gewoon hoort uitspreken.) Die houden hun masker op, en doen net alsof zij nette mensen zijn.
Maar het leven gaat verder, en je ontdekt stukje bij beetje dat je helemaal niet zo raar bent!

[Toetsenbord]

Het is (voor jou) in ieder geval lollig om te ontdekken dat er vele anderen ook zulke gedachten (wel eens) hebben.

[MrSokkie]

Maar het leven gaat verder, en je ontdekt stukje bij beetje dat je helemaal niet zo raar bent!

In ieder geval net zo raar als de rest van ons. Welkom, welkom!

[Smurffie]

Maar het leven gaat verder, en je ontdekt stukje bij beetje dat je helemaal niet zo raar bent!

Toevallig heb ik gisteren nog een songtekst van John Lennon geplaatst..zomaar een greep daaruit:

You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one

[Boekenlezer]

Mijn ouders waren eigenlijk gruwelijk gepolijste mensen wat dit aangaat. Heel het gebied van de psychische zieleroerselen kwamen nooit aan bod, laat staan dingen als intrusies. Zij waren echt mensen uit de jaren '50, de tijd waarin het nooit over het psychische deel van jezelf scheen te gaan. Mijn ouders zijn in die tijd blijven steken, en konden daar dus niet mee omgaan. Als je obstinaat was, of anderszins ongemakkelijk, omdat je niet lekker in je vel zat of zo, dan moest je je gewoon gedragen. Dat iets dergelijks een oorzaak kon hebben, dat kwam niet aan de orde.
Zo groeide ik op met het beeld van de welhaast volmaakte volwassene zonder rariteiten. Als er mensen op bezoek kwamen moest alles helemaal perfect zijn. Achteraf ga je dat herkennen als onzekerheid van je moeder. Zij was een perfectionist. Ze hield het huis keurig netjes. Maar de ogen van andere mensen in huis (bezoek)...oei, dan moest je wel een beetje weten wat je deed! Heel gewone spontane dingen die helemaal zo gek niet waren, daarvan kon mijn moeder het normale blijkbaar soms niet helemaal goed aanvoelen, en er werd dan verteld dat je dat beter niet kon doen.

Het is natuurlijk wel beter dan het andere uiterste: mensen die bijvoorbeeld hun eigen kinderen seksueel misbruiken. Die gaan ook op een bepaalde manier met hun gedachtenwereld om, maar daar word je natuurlijk helemaal niet blij van. Dat soort dingen stonden dan weer onmetelijk vèr bij het denken en doen van mijn ouders vandaan. Een wat overdreven gepolijste opvoeding, waarbij de psychologische benadering nogal simplistisch is, en in de jaren '50 blijven hangen, is nog altijd minder schadelijk dan het niet respecteren van bepaalde grenzen.

Edit: die eerste zin moet ik overigens een beetje nuanceren wat mijn vader aangaat. Hij was en is een humorist, die zich best wel eens een gekke uitspraak permitteert. Al doet hij dat vandaag denk ik meer dan vroeger. En mijn moeder ziet daar gelukkig de humor ook wel van in.

[Boekenlezer]

Ik herinner mij iets, wat ik nou niet echt heel prettig vond.
Op een bedrijfsfeest keek ik eens een van mijn superieuren aan. Ik was een onzeker ventje, en ja, je superieuren moet je natuurlijk wel goedgezind aankijken, want stel dat je het fout doet. Zij hebben de macht over je en zouden je kunnen ontslaan. Op een niet zo heel handige manier gaf ik hem een glimlach. Ik zag bij hem een reactie van: 'huh, wat is dit?!'
Een jaar later, op net zo'n bedrijfsfeest, stond ik wat te praten met mijn collega's. We moesten ergens om lachen. Lachend keek ik onwillikeurig de genoemde superieur aan. Het was echt net of hij dacht dat ik homo was!
Ik vond dat heel onapetijtelijk!

Nou ja goed, ik zag hem gelukkig verder niet zo vaak, en in 2001 ging ik weg bij dat bedrijf, ergens anders werken. Dus toen was ik er lekker vanaf.
Tja, wat moet je met zoiets? Ongetwijfeld zal dit wel een voorbeeldje zijn van: je ergens te veel van aantrekken. Eigen innerlijke onzekerheid. Aan de andere kant: dit zijn van die dingen waar iedereen volgens mij op een bepaalde manier wel een beetje gevoelig voor is. Wat de ander van je denkt - of misschien beter: wat je denkt dat de ander van je denkt - dat doet je altijd wel iets. Als bijvoorbeeld je baas je waardeloos vindt presteren, en je er daarom het liefst zo gauw mogelijk uit zou gooien, daarvan zal niemand beweren dat het hem niks kan schelen, om eens een voorbeeld te noemen.

[Smurffie]

Wat jij nu schrijft over je ouders herken ik wel een beetje. Nu is mijn moeder wel redelijk emotioneel aangelegd, maar mijn vader is ontzettend nuchter. Er werd dan tot voor kort niet echt over psychologische aangelegenheden gesproken. Nu wel, omdat we er een tijdje geleden wel degelijk mee geconfronteerd werden. Daar ik een tijdje geleden nog een topic opende over het te snel naar een psycholoog stappen, kijk ik er nu heel anders tegenaan. Begrijpen doe je het nooit als je zelf geen last hebt van een depressie, maar je kunt wel proberen naast zoiemand te staan, luisteren en proberen het te begrijpen.

Ik denk dat dit ook is wat jij bedoelt. Vroeger werd je gewoon voor gek verklaard. Rijp voor het gekkenhuis. Of je stelde je gewoon aan. Niet klagen maar dragen. Het is soms moeilijk te bevatten dat het leven voor sommigen, heel moeilijke facetten bevat, terwijl die dingen voor een 'nuchter' iemand gewoon heel normale bezigheden zijn. Is het nu zo moeilijk om de was bij te houden, de keuken op te ruimen na het eten, te douchen, etc.? Voor ons misschien niet. Hoe vreselijk is het als je dagenlang met een dichtgeknepen strot rondloopt, maar niet eens weet wat daar de oorzaak van is?
Ja, als er een dierbaar iemand overleden is, kun je hier last van hebben, bijv. Maar gewoon zomaar spontaan en daar werkelijk geen oorzaak van kunnen bedenken? Lang leve de psycholoog!

Ik dwaal een beetje af, sorry, van het één komt het ander.

[jamillah]

Idd wat ons mam betreft zelfde verhaal. En ik lijk die tik ook mee te hebben gekregen af en toe

Verder over dat aankijken van superieur.. Dat is ook iets herkenbaars maar komt idd voort uit onzekerheid. Hoe denkt híj over míj? Doe ik iets geks?

Dat je er zelf aan koppelt dat hij misschien denkt dat je homo bent, zou ik ook hebben. Naja, homo niet natuurlijk Maar hem leuk vinden ofzo. Met het gevolg idd dat altijd als je die persoon ziet je je ongemakkelijk zult voelen. Heeeel herkenbaar, nee Boekenlezer, je bent lang zo gek niet als je denkt

[Gerdien B.]

En denken jullie er wel eens over na hoe mensen zouden reageren op jou dood, hoe je begrafenis zal gaan, hoe verdrietig bepaalde mensen zijn, wie er allemaal komen, etc? Bizarre gedachten toch?

Dat heb ik als kind heel erg gehad, omdat ik toen ook zeker wist dat er maar bar weinig mensen zouden komen. Sommigen zouden niet mogen komen en dat soort dingen. Zelf heb ik het toen niet als bizare gedachten ervaren.

[Loucom]

En denken jullie er wel eens over na hoe mensen zouden reageren op jou dood, hoe je begrafenis zal gaan, hoe verdrietig bepaalde mensen zijn, wie er allemaal komen, etc? Bizarre gedachten toch?

Als ik het denk vind ik het zelf wel altijd bizar. En krijg dan ergens soort van angst. Denk eigenlijk dat iedereen op zijn tijd wel die gedachte heeft. Iedereen gaat er denk ik alleen anders mee om.

[Dreamster]

Denk ook wel vaak aan hoe het zou zijn als een ander dood zou gaan, hard huilen enzo..

Ik heb de laatste tijd gigantisch de neiging om gewoon tegen iemand opeens te zeggen: 'ik haat je'. Echt weird, maargoed, als ik dan gewoon iemand zie ofzo dan denk ik dat opeens.