Hoi Ikke,
Ja hoor, ik ben er zo een!
Inmiddels zijn wij ruim 4 jaar getrouwd en hebben we de onderzoeksfase al achter de rug. Eigen kinderen kunnen we wel vergeten, is de conclusie ervan.
Toen we dat nog niet wisten draaide mijn leven om zwanger worden en leefde ik met mijn cyclus als klok, zeg maar. Echt een vreselijke tijd.
Nu we weten dat de kans op eigen kinderen nihil is konden we dat tijdperk afsluiten. Moeilijk, maar uiteindelijk hebben wij ervaren dat je leven een stuk ontspannener wordt!
Iets wat ik echt moest leren is het feit dat het leven niet ophoudt als je geen kinderen hebt/krijgt, en dat er ook een andere levensinvulling bestaat dan alleen het moederschap.
Nu kunnen we beiden zeggen dat we een druk, vol, maar ozo leuk en gezellig leven hebben!
Dat sluit niet uit dat er verdriet is over het feit dat we geen kinderen zullen krijgen. Hoe goed je die boodschap ook verwerkt, het blijft altijd als een dof verdriet op de achtergrond aanwezig. Nog steeds heb ik tijden dat ik huilend thuiskom van een verjaardag waar het vol is met kleine kinderen en er 3 moeders hun jongste spruit de borst geven.
Gelukkig zijn we er naar elkaar en anderen toe erg open over, en dat scheelt erg in het meeleven en de scheve blikken is onze ervaring.
Hoe sta jij/jullie erin?
Heel veel sterkte in ieder geval!!