En toch werkt het zonder tik wel. Ik schijn de vreselijkste peuterpuber geweest te zijn die er bestaat. In de winkel met mijn hoofd op de grond bonken en keihard gillen, urenlang. Niks willen, altijd gillen, krijsen, schoppen, slaan. En mijn ouders hebben met NOOIT geslagen of een tik gegeven. Waarom zouden zij het wel kunnen, en ik niet?
Mijn zus zat altijd overal aan. Veel moeders geven dan een tik op de vingers en zeggen':' Nee, daar mag je niet aan zitten.' Mijn moeder gaf nooit een tik en toch leerde mijn zus echt wel dat ze er niet aan mocht zitten.
Volgens mij is een tik lekker makkelijk. Hoef je minder voor te doen. Mijn moeder moest gewoon veel meer tijd in aandacht geven aan mij steken. Omdat zij vond dat ik dat blijkbaar nodig had. En dat werkte dus, want volgens mij ben ik nu helemaal niet driftig meer enzo
Maargoed, dan moet je daar wel de tijd voor hebben, en dat zou voor mij een reden zijn om kinderen niet te snel achter elkaar te willen. Mijn zus en ik schelen twee jaar, en volgens mij is dat toch echt te snel geweest. Spelen met elkaar deden we toch niet, en het was voor mn moeder gewoon echt druk. De rest scheelt allemaal 4 jaar, en vooral mijn broertje en zusje zijn zelfs nu nog vaak samen en houden zo enorm veel van elkaar. Dus met leeftijd heeft dat volgens mij niet zo te maken.
Maar een tikloze opvoeding zorgt wel voor veel enegrie die je kwijt bent om het in een andere vorm te doen zeg maar.
Oja, ik heb 1 keer een pak slaag op mn blote billen gehad, zo erg vond ik dat. Het is me altijd bijhgebleven en het mocht noooooit meer van mijn moeder.
Uw Woord is een Lamp voor mijn voet, en een Licht op mijn pad...
zelfs al ist nog een jonkie!
