Jo'tje schreef:lammetje schreef:Ik vind dan dat je geen kinderen meer NEEMT door er bewust voor te zorgen dat je ze niet krijgt, het is eigenlijk zeggen: ik heb er genoeg God, ik neem dit pilletje, gebruik dit condoom, want wat U voor mij hebt weggelegd WIL ik niet?
Misschien erg kort door de bocht, maar als ik het aan kan en het financieël red zou ik geen voorbehoedsmiddelen gebruiken.
Hierin spreek je jezelf een beetje tegen. Je zegt zelf in die laatste zin namelijk net zo goed: áls dit en dat op orde is wil ik het wel hoor.
Ik vind dat je absoluut erg goed na moet denken voor je zo'n hele rits kids op de wereld zet. Je moet ze tenslotte wel op een fatsoenlijke manier de wereld in kunnen sturen. Als die mensen dat op deze manier kunnen? Prima.
Ik zou me wel afvragen hoe die mensen zich nog ontwikkelen. Hebben ze nog iets voor zichzelf? Uurtje sporten in de week? Meedraaien in het werk van de kerk? (vrijwilligers)werk?
Volgens mij is het voor iedereen gezond om ook voldoende dingen buitenshuis te kunnen doen en je voor andere dingen in te zetten. Ik vraag me af in hoeverre je daar dan aan toe komt
Ik blijf het belangrijk vinden dat je lichamelijk en psychisch je gezin aan kunt. Ik denk dat dit ook bedoeld wordt met, wat in het huwelijksform staat: verstandig bij je vrouw liggen.
Ik denk niet dat het goed is, als je niet rond kunt komen op 1 salaris of als je man geen werk heeft en je een uitkering hebt, je altijd een lening af moet sluiten als je wasmachine kapot is of iets anders wat gewoon nodig is, dat het dan verstandig is om nog een kind te krijgen. Het blijft een moeilijk punt want je kunt zeggen: God zorgt dan wel dat je geen kinderen krijgt.... maar er blijft ook een stukje eigen verantwoordelijkheid. En dan is het punt: waar ligt dat stukje eigen verantwoordelijkeid?
En is tijd voor jezelf nog wel zo belangrijk? Natuurlijk is het heerlijk als je iedere week een dagdeel aan het werk ben, wel of niet betaald of lekker bij je zus op de koffie kunt, maar ik vermoed dat het dan op de tweede plek komt
