Moderator: Moderafo's
ly schreef:er zijn al verschillende reacties geweest dat er hulpgroepen zijn en dat er hulpverleners zijn zoals eleos.
ik heb zelf ook een jaar of twee binnen de hulpverlening gelopen, maar het gaat verder goed met me, alleen soms blijf ik het moeilijk vinden, maar ik denk niet dat dat met hulpverlening op te lossen is.
het is natuurlijk ook een stukje van je leven. iets wat je nooit kwijtraakt, maar een plek moet geven.
Rule schreef:mystery schreef:Rule... Ik maak me zorgen om wat jij schrijft. Je bent uit huis gegaan omdat het thuis ondraaglijk werd voor jezelf, ook vanwege je broer. En nu 'zorg' je voor hem, jij hebt opgedragen gekregen dat je op hem kan letten. Hoeveel je ook houdt van je broer, dit is niet jouw verantwoordelijkheid! Je krijgt een veel te zware last op je schouders. In eerste plaats zijn ouders verantwoordelijk voor de zorg van hun kind(eren), als zij het niet redden, kunnen ze hulp krijgen van buitenaf. Het is niet de bedoeling dat jij de zorg over gaat nemen van je ouders door voor je broer te zorgen! Ik hoop dat je dat beseft. Wat is voor jou het beste? Waar heb jij baat bij? Natuurlijk mag je wat doen voor een ander, voor je broer... Maar je mag er zelf niet onder lijden!
Oeps, excuses voor de late reactie, zag deze post pas net voor het eerst.
Ten eerste, bedankt voor het medeleven, dat word zeer op prijs gesteld.Maar ik zal proberen eerst even wat dingen recht te zetten, pardon als ik misschien de verkeerde indruk opwekte...
- Ik ben niet uit het huis gegaan omdat het ondraaglijk werd. Integendeel zelfs, ik had het thuis naar mijn zin, maar het werd gewoon tijd om op mezelf te gaan wonen. Ik had/heb een goeie vaste baan met een inkomen waarmee ik kan rondkomen, mijn school-carriere begon tegen z'n einde aan te lopen, dus het was logisch om iets meer zelfstandiger te gaan wonen.
- Het was volledig mijn eigen keuze om met m'n broer in een apartement te gaan wonen, dit is niet aan mij opgedrongen. M'n ouders hadden het idee eerst uitgebreid met me besproken, en enkel daarna zijn ze pas gaan meehelpen met het zoeken naar een woonruimte. Er is niks aan mij opgedragen.
- Most of all, en ik zie nu zeker dat ik hier niet duidelijk over ben geweest: Mijn broer is, uiteindelijk, niet mijn verantwoording, dat blijft toch bij mijn ouders. Toen het twee weken terug niet goed met hem ging, kon hij bij mijn ouders blijven slapen en bleven zij een paar dagen op hem letten totdat hij weer naar huis wou.
Wat ik vooral duidelijk wil maken is dat er absoluut niet verkeerd mag worden gedacht over hoe mijn ouders de situatie aanpakken, en ik zie zeker in hoe mijn eerdere post dit idee kan hebben opgewekt. Samengevat, mijn ouders hebben, naast mijn broer, ook andere problemen om mee te worstelen, en ik heb niks meer dan respect voor hoe ze drie kinderen met veel liefde en zorg hebben opgevoed.
Voelt het soms aan dat ik verantwoordelijk voor hem ben, en voor hem moet zorgen? Zekers. Zover ik zie kan dit ook niet anders als je met je broer samenwoont. Ik vind echter wel dat dit een goede ervaring voor mij kan zijn, want ik leer wel een stuk meer over de problemen waar hij mee kampt. Hiervoor wist ik enkel dat hij het wel moeilijk had, maar nu begrijp ik beter hoe alles werkt. Ik zou zelfs zeggen dat mijn ouders mij en m'n andere broer iets te weinig hadden betrokken bij wat er gaande was, want ik had werkelijk geen idee hoe erg de situatie was.
Lijd ik hieronder? Daarvoor heb ik het politieke correcte antwoord klaarstaan: "Het is niet altijd makkelijk". Het heeft zekers al eens geleid tot frustratie, irritatie, verdriet en schuldgevoelens, maar dat is ook niet te vermeiden. Ik zou me eerder zorgen gaan maken als ik daar geen last van zou hebben.
Het is een moeilijke situatie, maar mijn leven is er niet onverdraaglijk door geworden.
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 36 gasten
