Veer schreef:Cisca..vind het knap dat je zo positief bent!
Heb zelf een vriendin (16 (jaar) net gehoord dat de artsen niets meer voor dr kunnen doen.. Zij is ook zo positief/optimistisch..
vind t heel moeilijk om hiermee om te gaan..iemand tips (ze is niet gelovig)
wat moet ik zeggen/doen?
sowieso vind ik t al moeilijk om te vragen welke prognoses de artsen haar geven..lastige vraag natuurlijk..
Ik ben ook niet gelovig, dat maakt dus niet het verschil, 't is meer hoe je karakter is denk ik, het beste kun je gewoon doen, wil ze er over praten, dan doe dat voor haar, dat ze zich uit is heel belangrijk, als ze alles op gaat kroppen, wordt het steeds moeilijker, doe niet te overdreven, maar praat gewoon mee of probeer positief te blijven, en zo gewoon mogelijk met haar om te gaan als ze dat op kan brengen, Je zult het zelf ook best moeilijk krijgen, maar het geeft toch voldoening om iemand tot steun te zijn, daardoor hou je dat ook vol
Dan over mn veranderingen, t is echt super, k lig nu in de woonkamer, de slaapkamer is een gezellige logeerkamer geworden, dus wees welkom
Het is hier veel lichter en gezelliger, voor de slaapkamer zit het balkon, dat verdonkerde toch wel, iedereen die binnenkomt is enthousiast, zelf kom ik wee reven mn bed uit, dat was ook lang geleden, vandaag heb ik zelf voor de hele dag mn brood klaargemaakt, had ik in geen maanden kunnen doen,er was ook een leuke wijkverpleegkundige die er alle tijd voor nam om te kijken of ik niet te lang bezig bleef, dat was ook fijn, terwijl ze je toch je eigen gangliet gaan en niets uit je handen haalde. k lig echt te genieten kijkend naar het zonnetje buiten, het geeft het gevoel gelukkig weer thuis te zijn, terwijl ik helemaal niet weggeweest ben, enk aan me als een gelukkig mens, want dat ben ik zeer zeker, mn toppers nog geweldig bedankt dat jullie dit voor me gedaan hebben
FROSKE en ..... jullie zijn GEWELDIG
