hoe kun je in je betrokkenheid toch afstand creeren?

[suus_]

tegenwoordig loop ik tegen het volgende aan:

Ik kan goed een luisterend oor bieden en merk vaak dat mensen dat erg fijn vinden. ik persoonlijk vind het niet erg om deze verhalen aan te horen. Alleen merk ik vaak als iemand dat met je heeft gedeeld zich meer tot mij aantrekt, wat vrij logisch is, en denkt/wil graag een vriendschappelijke band met mij aangaan. ik heb mijn eigen contacten en ik zit bod weg gezegt niet te wachten op hun vriendschap. ik vind het mooie mensen, maar voor mij zijn ze niet meer dan een kennis.

ik loop er steeds vaker tegen aan: hoe bewaar ik dan een bepaalde afstand waarbij diegene ook voeld ze wil een luisterend oor voor mij zijn, maar geen goede vrienden worden ( goede vrienden: die ik dus vaak(er) spreek, zelf dingen mee deel)

hoe kan ik zo'n situatie creeren of moet komen ze daar naar verloop van tijd wel achter?

[André]

Ik denk dat je het gewoon duidelijk moet zeggen, het is niet de bedoeling dat jij een probleem krijgt, toch? Of je luisterend oor wat beperken tot een kleine 'groep' mensen.

[Rolf]

De situatie herken ik heel duidelijk.
En ook weet ik nu, mede door anderen, vroeger minder, hoe ik daar mee om moet gaan.
Maar hoe kun je het beschrijven?

Een poging
- Jezelf blijven
- Netjes blijven
- Het verstand boven het gevoel plaatsen
- Emoties verbergen

Misschien helpt dit een beetje op weg.

[L'être extraterrestre]

Als ik dingen tegen mensen vertel die ik niet tegen iedereen zou vertellen, wil ik toch graag een soort 'band' met die mensen hebben. Door naar hen te luisteren denk ik dat jij een soort verwachting schept. Dat jij ook een wat sterkere band met ze wilt.

Dit soort dingen vertel je toch niet tegen wildvreemden. Misschien schep jij, onbewust en ondanks al je goede bedoelingen, verkeerde verwachtingen?

[Rolf]

Dat is duidelijk.
Persoonlijke dingen die je niet iedereen verteld, ga je niet aan vreemden doorgeven!

[marina87]

Hoe ga je er op dit moment mee om?

[MissF]

Dat is duidelijk.
Persoonlijke dingen die je niet iedereen verteld, ga je niet aan vreemden doorgeven!

Tja, dat lijkt me ook een logisch iets, maar het juist heel vaak NIET het geval. Het is veel simpeler om persoonlijke problemen te bespreken met een bijna onbekende, dan met een bekende. Die onbekende zie je toch amper meer, die bekende wel, en mensen kunnen dan het idee hebben dat diegene hen altijd aan blijft kijken om hun verhaal.
Ik heb het ook vaak meegemaakt, dat ik veel lastige verhalen te horen kreeg. Het werd soms zo erg dat ik er zelf niet van kon slapen en ermee rond bleef lopen. Vanaf dat moment heb ik geleerd om te zeggen als iemand een probleem wilde vertellen: ik wil best even luisteren, maar ik doe er verder niets mee. Daar moet je mee naar een dominee, vertrouwenspersoon, mentor, ouders ofzo.

Dat helpt wel, dan laat je van tevoren al een beetje een kloof ontstaan, zodat je idd niet teveel mensen om je heen gaat krijgen, met allemaal problemen, waardoor je zelf ook door kunt gaan lopen.

En ik schrijf dit verhaal niet op, omdat ik zelf zo goed ben en goed kan luisteren ofzo. Het schijnt echt zo te zijn dat bepaalde mensen iets in zich hebben wat anderen het zetje in de rug geven om het verhaal te doen. En dat is soms fijn, maar niet altijd, dan wenste ik dat ik heerlijk vrachtwagenchauffeur was geworden en veel alleen zou werken

[Rolf]

T.a.v. MissF
Dat is begrjpelijk.
Sommige problemen kunnen beter met (enigzins) onbekenden worden besproken.
Het hart kan dan gelucht, en misschien raad gegeven worden, zonder
dat een goede relatie wordt beschadigd.
(Introverte personen zullen mogelijk problemen helemaal niet uitspreken,
maar er over nadenken, en zo een oplossing zoeken. Dat moet je wel aankunnen.)

Maar bij allerlei ontmoetingen, met bekende en onbekende personen, moet soms
wel aandachtig geluisterd worden, maar toch een zekere afstand bewaard worden.
Zodat bij een volgende ontmoeting volstaan kan worden met "Goedemorgen" of "Hallo".

Voor zover het kan, help je anderen.
Maar je moet ook op jezelf letten, als dat niet goed gaat kun je anderen ook niet helpen.

[MissF]

T.a.v. MissF
Dat is begrjpelijk.
Sommige problemen kunnen beter met (enigzins) onbekenden worden besproken.
Het hart kan dan gelucht, en misschien raad gegeven worden, zonder
dat een goede relatie wordt beschadigd.
(Introverte personen zullen mogelijk problemen helemaal niet uitspreken,
maar er over nadenken, en zo een oplossing zoeken. Dat moet je wel aankunnen.)

Maar bij allerlei ontmoetingen, met bekende en onbekende personen, moet soms
wel aandachtig geluisterd worden, maar toch een zekere afstand bewaard worden.
Zodat bij een volgende ontmoeting volstaan kan worden met "Goedemorgen" of "Hallo".

Voor zover het kan, help je anderen.
Maar je moet ook op jezelf letten, als dat niet goed gaat kun je anderen ook niet helpen.

Helemaal met je eens
Alleen wat Suus bedoeld, is wel wat lastiger. Haar intentie is volgens mij wel 1 x luisteren en eventueel raad geven, en het daar bij laten, maar er zijn gewoon mensen die dan gaan 'claimen', zodat het lastig is afstand te bewaren.
En dat lijkt me ook best lastig!

[suus_]

De situatie herken ik heel duidelijk.
En ook weet ik nu, mede door anderen, vroeger minder, hoe ik daar mee om moet gaan.
Maar hoe kun je het beschrijven?

Een poging
- Jezelf blijven
- Netjes blijven
- Het verstand boven het gevoel plaatsen
- Emoties verbergen

Misschien helpt dit een beetje op weg.

dank voor je reactie!

je laatste punt trekt mij aandacht en ik denk dat ik misschien daar ook wat meer mee zou kunnen. maar in welke contect? bedoel je door een deel van je emoties te verberegen dat je daardoor meer afstand kunt houden? op zich spreekt mij dit erg aan. aan welke emoties denk je dan? of op welke manier?

[Rolf]

Ik kan goed een luisterend oor bieden en merk vaak dat mensen dat erg fijn vinden.

Het lijkt mij niet onmogelijk dat hier de oorzaak van het probleem ligt.
Soms is er nauwelijks aan te ontkomen : doen wat mensen graag willen.
Toch is het beter niet alleen te letten op wat gewenst wordt, want dan kunnen er verkeerde verwachtingen gewekt worden.
Maar ook op wat gebaseerd is op een goed fundament, wat waar en zeker is.
Wat uit jezelf komt. Dat wat je op het oog hebt, en van overtuigd bent.
Dit kan wel eens moeilijk zijn, je kunt dan niet overal met meedoen, maar het is de goede en blijvende weg.

M.b.t. emoties, als een stukje brood in het water valt, ontstaan er vele cirkels.
Bij een eerste contact blijf je zogezegd in de buitenste cirkel.
Je hart leg je niet op de tong, het innerlijk blijft op de achtergrond.
Daar hoort denk ik enerzijds ook beleefdheid bij.
Anderzijds ook enige aanpassing en ontspanning.

[marierose]

je laatste punt trekt mij aandacht en ik denk dat ik misschien daar ook wat meer mee zou kunnen. maar in welke contect? bedoel je door een deel van je emoties te verberegen dat je daardoor meer afstand kunt houden? op zich spreekt mij dit erg aan. aan welke emoties denk je dan? of op welke manier?[/quote]

Zelf kom ik het ook regelmatig tegen bij "vreemden en ietsje minder vreemden" en in het begin dacht ik van hé wat typisch maar je went eraan.. En ook door mijn werken in de thuiszorg heb ik geleerd om emotie's te verbergen en de regel houd ik altijd vast zo van: "als ik er verdrietig van wordt denk ik: help ik die ander ermee (want die ander weet niet eens dat ik er overin zit) en verandert het probleem van die persoon daardoor?"
En vaak zeg ik aan het eind van als ze hun hart hebben gelucht (als ik verder alleen oppervlakkig contact wil) (met een lachend gezicht erbij)zoiets in de trant van: "Ik wens je heel veel sterkte met alles en nu ga ik snel want ik heb het zo druk: werk en gezin e.d.!

[LeChat]

ik loop er steeds vaker tegen aan: hoe bewaar ik dan een bepaalde afstand waarbij diegene ook voeld ze wil een luisterend oor voor mij zijn, maar geen goede vrienden worden ( goede vrienden: die ik dus vaak(er) spreek, zelf dingen mee deel)

hoe kan ik zo'n situatie creeren of moet komen ze daar naar verloop van tijd wel achter?

Naast de dingen die in dit topic genoemd zijn, kan ook van belang zijn hoe je zo'n gesprek afsluit: zeg je (uit medelijden?) zoiets als "als je nog 'ns wilt praten, kun je me bellen..." of rond je af met een meer algemeen "ik hoop dat 't praten je een beetje geholpen heeft" o.i.d. Met die eerste opmerking maak je 't gemakkelijker om nog 'ns contact op te nemen en/of geef je mensen onbewust het gevoel dat er wellicht een nader contact (vriendschap?) in zit.

[Rule]

Hoewel het waarschijnlijk niet kan helpen in alle situaties, zou ik toch zeggen dat het soms van pas kan komen om gewoon recht voor z'n raap te zijn. ie. "Jij hebt jouw leven, ik heb mijn leven, en het spijt me, maar die ik wil toch echt gescheiden houden.".

Het is misschien bot, maar het kan helpen. Ik had ooit eens online een buitenlandse kennis die ik via een andere community leerde kennen, en soms had hij wel een een luisterend oor. Nou zie ik dat zelf niet echt als een probleem(eerder als een eer dat ze het willen delen, maar dat terzijde), dus luisterde ik wel eens naar wat er gaande was bij hem, en bood mijn mening aan. Geen probleem tot dusverre.

Toen hij echter plotseling zeer snel van smaak leek te veranderen om die samen te laten gaan met de mijne, had ik dat al moeten zien als een waarschuwing. Toen hij naar m'n persoonelijke e-mail account begon te bellen, begon ik al wel door te krijgen dat ik misschien ietwat te ver was gegaan. Maar toen ik eenmaal op mijn mobiele telefoon door hem werd opgebeld(terwijl ik hem nooit m'n nummer had gegeven) en zeer vage SMSjes kreeg, zei ik toch maar tegen hem "Sorry, maar hier heb ik gewoon echt geen zin in.".

Ik zal ook als eerste toegeven dat dit makkelijker is via Internet. Één keer heb ik eigenlijk precies hetzelfde moeten zeggen tegen iemand die ik via school kende, en zij stelde de eerlijkheid eerder op prijs.

Het hangt uiteraard ook wel van het persoon af, ik ken ook wel wat voorbeelden waar het niet goed mee was afgelopen als je daar bot mee aankomt. Uiteindelijk lijkt het me idd beter om het te voorkomen met de eerder genoemde tips, maar als het echt te ver gaat... tsja, dan moet je gewoon eerlijk zijn ipv er omheen te draaien.