Diep respect voor de mensen die hier hun verhaal hebben neergezet.
Ik heb bewust niet 'mijn' verhaal gepost, maar eerst reacties van mensen afgewacht. Dit om het doel van het topic te behouden.
Het is namelijk zo; Sinds een maand of drie ben ik in contact gekomen met een jongen die toevallig hier in de buurt woont. Hij is overigens niet gelovig, dus houd er rekening mee dat hij op de meeste dingen wel een andere visie heeft dan een doorsnee christen.
Als het over liefde gaat, zijn daar geen christelijke normen en waarden aan verbonden, wat mij betreft. Liefde is universeel. God heeft er enkel regels aan verbonden, waar wij christenen ons aan moeten (en meestal ook willen) houden. Verder heeft ieder mens liefde nodig en iedereen geeft daar een eigen invulling aan, hoewel de 'symptonen' meestal wel aardig overeen komen.
De jongen waar ik het over heb, geeft zo ook een eigen invulling aan de 'liefde'. Hij heeft
''Een aantal projecten lopen''.
''Drie..nouja..twee, afgerond''. Inmiddels zijn het er al
''zes''. Ik vroeg hem al gekscherend hoe het toch met onze 'projectmanager' was.
Toen Mini hem naar zijn ouders vroeg, reageerde hij nogal fel. Dat was de eerste keer dat hij bij ons was. Hij zei toen ook niet dat zijn ouders gescheiden waren. Enkele weken later kwam het weer ter sprake en toen zei hij dat zijn ouders zijn gescheiden toen hij twaalf jaar was. ''Dat is een ***leeftijd zeg'' zei ik. Ja, dat was het. En daarmee was dan ook alles gezegd. Ik waagde nog een kleine opening, maar daar ging hij amper op in. Hij zei alleen dat ik vragen stelde die hem wel weer aan het denken zette.
Gisterenavond sprak ik er met Mini over. Samen kwamen we tot de conclusie dat er echt iets enorm dwars zit bij hem. Sowieso een torenhoge muur, waar je niet zomaar overheen bent. Hij is onzeker als het om vrouwen gaat, maakt zich druk om een goede openingszin (Tja, op een gegeven moment heb je alle bruikbare openingszinnen wel gehad natuurlijk), maakt zich druk om z'n uiterlijk, is in mijn ogen egocentrisch, kortom; Geen normaal gedrag. Hij heeft vier jaar een vaste relatie gehad. Ik begrijp niet dat hij dan nu zo uit de band springt én dit serieus meent;
''Die relatie..tja, weer een ervaring rijker. Wel, we waren op elkaar uitgekeken. Overigens moet je in een relatie àlles kunnen doen wat je zelf wil. Wil je stappen? Dan ga je stappen. Wil je sporten? Dan ga je sporten. Dat is het allerbelangrijkste; Dóen wat je zelf wil, voor jezelf kiezen, ook in een relatie.''
Zijn hele manier van doen, dat koppige, starre, stronteigenwijze gedrag. M.i. vaak erg kortzichtig..kan dat komen door de scheiding van zijn ouders? Opgekropte frustratie? Funlovers verhaal bevestigd voor mij wel veel. Let op; het hóeft niet zo te zijn, ik (en Mini) vermoeden het voornamelijk dat het een soort bindingsangst is. Hij is zo onzeker als het maar zijn kan. Verborgen onder een laag humor, mooie kop en een goed figuur.
Ik heb hem al meerdere keren gezegd dat hij zichzelf nog wel een keer tegenkomt. Alsof vrouwen zo naief zijn dat ze met zich laten sollen. Ze krijgen het gegarandeerd door dat hij er meer dates op na houd.
Zijn gedrag keur ik af, maar het is dus wel een ander verhaal als de scheiding de oorzaak is.
Ik ben van plan er nog wel met hem over te praten, als ik een goede opening kan vinden. Wie weet krijg ik er nog het 1 en ander uit en kan ik hem iets beter volgen.
Zo..dat is een aardig lang verhaal geworden
Met dank aan Mini die het een en ander eerder doorhad dan ik. Het zal de leeftijd wel zijn
Wat denken jullie van dit verhaal?
Je voelt je anders dan de rest.. en dat wil je niet..
nee dat kan niet want hij was net 8 toen onze ouders uit elkaar gingen naar de omschrijving is precies hem..
