grenzen in je verkeringstijd

[kurtyo]

Wel, ik ben ongetwijfeld niet de juiste persoon om hier tips te geven, maar waar ik wel benieuwd naar ben is of jullie op lichamelijk vlak wel gewoon naar elkaar willen toegroeien of dat jullie die groei ten koste van alles willen belemmeren vanwege de angst voor 'seks voor het huwelijk'?

[Othello]

Ik weet niet of je het zo bedoelt, maar dat 'geen sex voor het huwelijk' je groei zou belemmeren is natuurlijk absolute nonsens.

Los van de vraag of je sex voor het huwelijk al dan niet verantwoord vindt, zijn er binnen het huwelijk ook momenten te over waarop zelfbeheersing, terughoudendheid en het in acht nemen van bepaalde grenzen van je worden gevraagd. Is het ooit al eens in je opgekomen dat je ook daarin moet groeien? En zou het dan niet zinvol zijn om al tijdens je verkeringstijd je met elkaar bewust te worden van die grenzen?

[Aragorn]

Ik weet niet of je het zo bedoelt, maar dat 'geen sex voor het huwelijk' je groei zou belemmeren is natuurlijk absolute nonsens.

Hm, ben ik het niet helemaal mee eens. Het ontneemt je wel een stukje onbevangenheid in het naar elkaar toegroeien en op een gegeven moment ben je er gewoon aan toe, is het een logische volgende stap. Als je steeds uit moet kijken of je niet iets tever gaat ga je toch anders met elkaar om, minder vrij.

Los van de vraag of je sex voor het huwelijk al dan niet verantwoord vindt, zijn er binnen het huwelijk ook momenten te over waarop zelfbeheersing, terughoudendheid en het in acht nemen van bepaalde grenzen van je worden gevraagd. Is het ooit al eens in je opgekomen dat je ook daarin moet groeien? En zou het dan niet zinvol zijn om al tijdens je verkeringstijd je met elkaar bewust te worden van die grenzen?

Ik vind dat er een levensgroot verschil zit tussen geen seks omdat het op dat moment nu eenmaal niet kan, de ander geen zin heeft, etc. en het inhouden terwijl je allebei graag wilt, alle omstandigheden optimaal zijn maar je toevallig hebt besloten er nog een jaartje mee te wachten. Ik zie dan ook geen reden om aan te nemen dat stellen die niet aan seks voor het huwelijk doen veel beter zouden zijn in zelfbeheersing en dat anderen op dergelijke momenten elkaar welhaast zouden verkrachten.

Volgens mij was er in de vragenrubriek ook een keer een vraag van iemand die in de verkeringstijd zo gewend was zich iedere keer in te houden dat ze er nu ze eenmaal getrouwd was moeite mee had zich helemaal te geven. Dat hoeft natuurlijk lang niet altijd zo te werken, maar het bevestigt mij wel in m'n mening dat je weinig 'wint' met het wachten.

[Jess]

Overschrijd geen grenzen van de ander!

[Othello]

Ik weet niet of je het zo bedoelt, maar dat 'geen sex voor het huwelijk' je groei zou belemmeren is natuurlijk absolute nonsens.

Hm, ben ik het niet helemaal mee eens. Het ontneemt je wel een stukje onbevangenheid in het naar elkaar toegroeien en op een gegeven moment ben je er gewoon aan toe, is het een logische volgende stap. Als je steeds uit moet kijken of je niet iets tever gaat ga je toch anders met elkaar om, minder vrij.

Niet als je je er samen van bewust bent waaróm je die grens niet wilt overschrijden. Dan is dat namelijk een principiële keuze waar je samen achter wilt staan. Dat het op het moment suprème wel eens vervelend is om gas terug te moeten nemen, klopt. Maar in mijn ervaring heeft dat nooit ook maar iets afgedaan van de onbevangenheid waarmee wij elkaar tegemoet traden. Sterker nog, wij voelden ons achteraf dikwijls bevestigd in de keuze die we hadden gemaakt.

Los van de vraag of je sex voor het huwelijk al dan niet verantwoord vindt, zijn er binnen het huwelijk ook momenten te over waarop zelfbeheersing, terughoudendheid en het in acht nemen van bepaalde grenzen van je worden gevraagd. Is het ooit al eens in je opgekomen dat je ook daarin moet groeien? En zou het dan niet zinvol zijn om al tijdens je verkeringstijd je met elkaar bewust te worden van die grenzen?

Ik vind dat er een levensgroot verschil zit tussen geen seks omdat het op dat moment nu eenmaal niet kan, de ander geen zin heeft, etc. en het inhouden terwijl je allebei graag wilt, alle omstandigheden optimaal zijn maar je toevallig hebt besloten er nog een jaartje mee te wachten. Ik zie dan ook geen reden om aan te nemen dat stellen die niet aan seks voor het huwelijk doen veel beter zouden zijn in zelfbeheersing en dat anderen op dergelijke momenten elkaar welhaast zouden verkrachten.

Dat laatste is dan ook niet wat ik beweer, uiteraard. Het gaat me om de bewustwording van de grenzen die ook binnen een huwelijk nog aan de orde zijn. En die grenzen zijn er overigens ook op momenten dat je wèl allebei graag wilt.

Volgens mij was er in de vragenrubriek ook een keer een vraag van iemand die in de verkeringstijd zo gewend was zich iedere keer in te houden dat ze er nu ze eenmaal getrouwd was moeite mee had zich helemaal te geven. Dat hoeft natuurlijk lang niet altijd zo te werken, maar het bevestigt mij wel in m'n mening dat je weinig 'wint' met het wachten.

De situatie die je aanhaalt, lijkt me eerder uitzondering dan regel. Daar zou ik persoonlijk mijn stellingname niet aan willen toetsen...

[Aragorn]

Ik weet niet of je het zo bedoelt, maar dat 'geen sex voor het huwelijk' je groei zou belemmeren is natuurlijk absolute nonsens.

Hm, ben ik het niet helemaal mee eens. Het ontneemt je wel een stukje onbevangenheid in het naar elkaar toegroeien en op een gegeven moment ben je er gewoon aan toe, is het een logische volgende stap. Als je steeds uit moet kijken of je niet iets tever gaat ga je toch anders met elkaar om, minder vrij.

Niet als je je er samen van bewust bent waaróm je die grens niet wilt overschrijden. Dan is dat namelijk een principiële keuze waar je samen achter wilt staan. Dat het op het moment suprème wel eens vervelend is om gas terug te moeten nemen, klopt. Maar in mijn ervaring heeft dat nooit ook maar iets afgedaan van de onbevangenheid waarmee wij elkaar tegemoet traden. Sterker nog, wij voelden ons achteraf dikwijls bevestigd in de keuze die we hadden gemaakt.

Nouja, dat is mooi natuurlijk. Overigens heb ik dat toen ik er zelf nog op tegen was ook nooit zo ervaren, dat kwam pas toen ik zag hoe het ook anders kon. Maar het zal per persoon en situatie/relatie ook wel verschillen misschien.

Ik vind dat er een levensgroot verschil zit tussen geen seks omdat het op dat moment nu eenmaal niet kan, de ander geen zin heeft, etc. en het inhouden terwijl je allebei graag wilt, alle omstandigheden optimaal zijn maar je toevallig hebt besloten er nog een jaartje mee te wachten. Ik zie dan ook geen reden om aan te nemen dat stellen die niet aan seks voor het huwelijk doen veel beter zouden zijn in zelfbeheersing en dat anderen op dergelijke momenten elkaar welhaast zouden verkrachten.

Dat laatste is dan ook niet wat ik beweer, uiteraard. Het gaat me om de bewustwording van de grenzen die ook binnen een huwelijk nog aan de orde zijn. En die grenzen zijn er overigens ook op momenten dat je wèl allebei graag wilt.

Wat moet ik me daar bij voorstellen dan? En is er reden om aan te nemen dat mensen die zich eerst een periode bewust onthouden hebben beter met dat soort situaties om kunnen gaan dan mensen die dat niet gedaan hebben?

Volgens mij was er in de vragenrubriek ook een keer een vraag van iemand die in de verkeringstijd zo gewend was zich iedere keer in te houden dat ze er nu ze eenmaal getrouwd was moeite mee had zich helemaal te geven. Dat hoeft natuurlijk lang niet altijd zo te werken, maar het bevestigt mij wel in m'n mening dat je weinig 'wint' met het wachten.

De situatie die je aanhaalt, lijkt me eerder uitzondering dan regel. Daar zou ik persoonlijk mijn stellingname niet aan willen toetsen...

Ik baseer er m'n mening ook niet op, maar het bevestigt wel het eea. Ik mag idd hopen dat dit soort situaties een uitzondering zijn en denk ook niet dat onthouding voor het huwelijk tot grote problemen leidt. Maar ik zie er ook absoluut geen voordeel in, iets wat mensen wel plegen te propageren. Het is de vraag of al die moeite het uiteindelijk waard is.

[André]

Maar ik zie er ook absoluut geen voordeel in, iets wat mensen wel plegen te propageren.

Als christenmens ben ik ervan overtuigd dat als je seks hebt gehad met een vrouw/man (ligt er even aan wie dit leest) dat je daar dan de rest van je leven mee gaat delen.
Door mensen ook wel eens als huwelijk omschreven.
Ik ben er ook niet zo zeker van dat je als christenmens mag gaan hertrouwen.
Even voor zowel christen als onchristelijk, ik kan me er iets bij voorstellen dat het lastiger is om je verkering te vergeten/verwerken als het uitraakt in zo'n geval. Maar misschien hebben alleen gevoelsmensen daar hinder van?

[Aragorn]

Tsja, als christen is dat misschien zo idd, maar dat is dan vooral een religieus' standpunt, niet praktisch.

En of het daarna moeilijker is om te verwerken.. ik heb geen idee, daar heb ik geen ervaring mee. Ik denk dat vooral het verbreken van de emotionele band het verwerken moeilijk maakt en dat de diepte daarvan de meeste invloed heeft.

[linetje]

Hoi mensen!
Ik heb een jaar verkering gehad, ik was 15 toen we kregen. En in dat jaar zijn we van zoenen naar bijna gemeenschap gegaan. En het had gemakkelijk gekunt, het verlangen ernaar was groot genoeg.
Maar nu ik weer verkering heb, is er iets om te belijden. Ik wou dat ik blanco was geweest voor mijn vriend, hij verdiend geen 'gebruikte' vriendin (sommigen noemen dit afgelebberd) maar een volledig 'blanco' meisje. En het doet echt pijn om te zeggen wat er allemaal is gebeurd met die ander. Het tolt door zijn hoofd.
Naar mijn idee heb ik een kostbaar kado, bestemd voor mijn echtgenoot niet goed bewaard. Nee, ik heb het niet weggegeven, maar het wel laten zien. En zo is het kado niet helemaal meer voor hem, want het is niet meer van ons samen, iemand anders weet precies wat het is.
Kun je je voorstellen dat je heel zuinig moet zijn op je lichaam?
En een praktische tip misschien voor Erufailon en partner (of andere stellen)
wanneer je voelt dat je te dicht bij een grens komt, ga dan bidden of lezen of een knullig gesprek voeren over de hond van de buren. Zoek afleiding. Bidden is een hele goede, het bind je geestelijk zo dicht aan elkaar dat het veel gemakkelijker is om vanuit Gods visie te denken en te handelen.

[Aragorn]

Ik heb een hekel aan mensen die in termen als 'afgelebberd' of 'afgelikte boterham' denken en kan me er ook absoluut niet druk om maken wat iemand gedaan gedaan heeft voor ze mij kende.

[Harm-J]

Naar mijn idee heb ik een kostbaar kado, bestemd voor mijn echtgenoot niet goed bewaard. Nee, ik heb het niet weggegeven, maar het wel laten zien. En zo is het kado niet helemaal meer voor hem, want het is niet meer van ons samen, iemand anders weet precies wat het is

Iets laten zien....waar gaat het eigenlijk over.... ? Nooit doktertje gespeeld of elkaar op latere leeftijd elkaar bestast maar nog net geen gemeenschap gehad? Waar ligt de grens van het (moeten) doen van een openbare schuldbelijdenis?

Of iemand hier nu wel of geen christelijk standpunt inneemt. Om jezelf hier nu als een afgelikte boterham te bestempelen...nee daar ben ik het niet mee eens. Het gaat m.i. meer om zijn/haar persoonlijke relatie tot God en tot elkaar.

Het doen van een openbare schuldbelijdenis vind ik 2 keer niks..wat bereikt iemand daar nu mee of wat wil een gemeente daar nu mee bereiken? Dat je laat zien hoe zondig je bent... dat mensen een voorbeeld gesteld word...? M.i. kan je beter (samen)met een oprecht hart je zonden belijden voor God, dan voor de gemeente iets pretenderen, waarvan je misschien geen spijt hebt, maar wel van iets waarvan je spijt behoort te getuigen.(Dit omdat iets uitgekomen is wat je liever in het verborgen had willen houden of uit vorm van....?)

N.B.

Openbare schuldbelijdenis doen voor een gemeente ruikt mijn inziens naar indoctrinatie.!! Imho kijkt een gemeente naar uiterlijke zaken, God gelukkig naar het hart van de mensen.!!

[Hippieblijhoofd]

Naar mijn idee heb ik een kostbaar kado, bestemd voor mijn echtgenoot niet goed bewaard. Nee, ik heb het niet weggegeven, maar het wel laten zien. En zo is het kado niet helemaal meer voor hem, want het is niet meer van ons samen, iemand anders weet precies wat het is

Iets laten zien....waar gaat het eigenlijk over.... ? Nooit doktertje gespeeld of elkaar op latere leeftijd elkaar bestast maar nog net geen gemeenschap gehad? Waar ligt de grens van het (moeten) doen van een openbare schuldbelijdenis?

Of iemand hier nu wel of geen christelijk standpunt inneemt. Om jezelf hier nu als een afgelikte boterham te bestempelen...nee daar ben ik het niet mee eens. Het gaat m.i. meer om zijn/haar persoonlijke relatie tot God en tot elkaar.

Het doen van een openbare schuldbelijdenis vind ik 2 keer niks..wat bereikt iemand daar nu mee of wat wil een gemeente daar nu mee bereiken? Dat je laat zien hoe zondig je bent... dat mensen een voorbeeld gesteld word...? M.i. kan je beter (samen)met een oprecht hart je zonden belijden voor God, dan voor de gemeente iets pretenderen, waarvan je misschien geen spijt hebt, maar wel van iets waarvan je spijt behoort te getuigen.(Dit omdat iets uitgekomen is wat je liever in het verborgen had willen houden of uit vorm van....?)

N.B.

Openbare schuldbelijdenis doen voor een gemeente ruikt mijn inziens naar indoctrinatie.!! Imho kijkt een gemeente naar uiterlijke zaken, God gelukkig naar het hart van de mensen.!!

Volgens mij heeft ze het niet over 'schuldbelijdenis doen in de kerk' maar over iets opbiechten aan haar vriend.
En de termen als 'afgelebbert' zijn idd stom. Evenals mensen die je het kwalijk nemen als je op seksueel gebied te ver bent gegaan. Mijns inziens heb je er blijkbaar van geleerd, dus kun je het achter je laten.

[Liarose]

Alsof het het beste is om met je eerste vriend/vriendin te trouwen

[Aragorn]

Alsof het het beste is om met je eerste vriend/vriendin te trouwen

Dat zegt natuurlijk niemand hier, alhoewel ik me wel kan voorstellen dat dat ideaal is.

Alleen mis je dan wel weer een hoop leermomenten (alhoewel er ook mensen zijn die er nooit iets van leren) dus is de kans dat je een verkeerde keuze maakt misschien wel iets groter.

[Liarose]

Alsof het het beste is om met je eerste vriend/vriendin te trouwen

Dat zegt natuurlijk niemand hier, alhoewel ik me wel kan voorstellen dat dat ideaal is.

Alleen mis je dan wel weer een hoop leermomenten (alhoewel er ook mensen zijn die er nooit iets van leren) dus is de kans dat je een verkeerde keuze maakt misschien wel iets groter.

Wat je zelf ook al zegt, je mist een hoop leermomenten! Als je die niet hebt gehad wil het niet zeggen dat je huwelijk geen kans van slagen heeft of zo Maar ik had ze niet willen missen! Daarom lijkt me trouwen met je eerste vriend/vriendin helemaal niet ideaal!