*Annet* schreef:Ik vind dat tegenwoordig ook zo ontzettend veel (jonge) mensen aan de anti depressiva zitten. Dan denk ik ook wel eens: kan je zelf nog wel vechten of is het wel makkelijk, een pilletje en je ziet het leven weer beter zitten. Als ik zo hier en daar mijn oor te luisteren leg is in elke omgeving wel iemand die die dingen gebruikt.
'k Denk dat je nu toch 2 dingen door elkaar haalt en kalmeringsmiddelen bedoelt, AD wordt minder gebruikt, is ook niet verslavend, kalmeringstabletten zijn dat wel, de combinatie er van ook, vanwege het kalmerinsmiddel, AD zijn ondersteunende medicijnen.
*Annet* schreef:Vorig jaar had mijn lief ook allerlei vage klachten, op 1 dag was hij wel 7 keer van zijn graat gegaan en ik toch maar 's avonds met hem naar de HAP. Die arts onderzocht hem goed en "gelukkig" daar ging hij ook weer ondersteboven. Hij zat aan de top van de hyperventilatie. Kregen we gelijk maar recept voor Oxazepam mee naar huis. Volgende dag naar onze eigen huisarts die wilde hem ook al pillen voorschrijven. Hij wilde ze niet, want de halve wereld was eraan verslaafd en komt er niet meer van af. De huisarts ontkende dit niet. Na een moeilijke periode is hij er op eigen kracht weer uitgekomen. Daarom is mijn advies: vecht er zelf voor!
Gelukkig dat hij er zo snel bij was, op zich is het heel belangrijk om niet te lang ergens mee door te blijven lopen, dan heb je inderdaad meer kans dat het zonder hulp lukt, vergeet niet, dat jullie samen zijn, en dat jij wel een steun bent voor je man, en jullie er toch samen voor gevochten hebben, dat is een groot voordeel ten opzichte van mensen die alleen met grote problemen rondlopen.
Helaas schrijven makkelijk uitgevallen huisartsen te snel kalmeringsmiddelen voor, en doen verder niets, daar worden de problemen juist groter van, je raakt er aan verslaafd, je gevoel vlakt af, en het lost echt niets op.
Dit heb ik helaas ondervonden, daardoor duurde het 13 jaar voor ik totaal aan de grond zat, en uiteindelijk bij een psychologe terecht kwam. Om toen de strijd aan te kunnen gaan, kreeg ik er eerst AD bij, want
vechten moet je sowieso altijd zelf een hulpverlener is alleen iemand die de handvaten voor je heeft die je nodig hebt, waardoor het een steun voor je is.
Het heeft mij enorm veel gekost aan energie, doorzettingsvermogen, angst, en ga maar door welke ellende nog meer, dat voelt een hulpverlener niet hoor, dat maak je zelf door, als je het redt om er bovenop te komen, heb je dat dus zelf gedaan, en niemand anders.
Uiteindelijk is het me gelukkig gelukt, met de medicatie AD er bij, was ik na 18 jaar van de kalmeringsmiddelen af, de AD waren daarna snel afgebouwd, toen was het nog 5 jaar vechten voor ik eindelijk zo ver was, dat ik echt weer ben zoals ik vroeger in feite was, daar ben ik echt heel erg blij mee, heerlijk om te zijn die je bent, en geen masker meer te hoeven dragen, je leven wordt er een stuk gelukkiger van.
Ik vertel dit allemaal, omdat ik je advies te makkelijk gezegd vind, het is vaak niet zo simpel als het lijkt, hoe langer je in de problemen zit, hoe groter de problemen zijn, hoe moeilijker het is, zeker om alleen zonder hulp er vanaf te komen, daarom mijn advies, denk er niet te makkelijk over, daar bezeer je mensen mee, neem iedereen serieus, dat is het minste wat je voor iemand kunt doen.
](./images/smilies/eusa_wall.gif "Brick wall")
