ik ben al 23 jaAR moeder en houd veel van mijn kinderen maar een droom of vurige wens is het nooit geweest.
in die tijd deed je wat er verwacht werd je trouwde kreeg drie vier jaar later kinderen en zo ging et bij mij ook.
niet dat de kinderen niet gewenst waren zeer zeker wel maar het kwam niet in je op om te zeggen ik wil geen kinderen.
zeker bij mij niet ik werd toch al gezien als raar en vreemd en wilde zeker niet nog meer afwijken van het patroon normaal.
na mijn scheiding ben ik op nieuw getrouwt en uit dat huwlijk is een kind geboren een bewust geplant kind omdat wij het wilde niet omdat het verwAcht werd.
niemand verwachtte nog dat wij kinderen zouden krijgen maar we wilde het zo graag en hebben besloten het te proberen.
het is niet zo dat het laatste kind welkomer is of meer geliefd want zo is het niet maar hij is wel bewust gekozen door ons terwijl de oudste zijn gekomen uit een soort van plichtsbesef
). Maar allebei zou ik het denk ik niet willen buiten de ideale omstandigheden om. Voor jezelf zorgen in moeilijke situaties gaat nog wel, maar een verantwoordelijkheid erbij hebben dan... nee, ik weet het niet.
In de rest van je post kon ik me ook wel vinden, eigenlijk.
), het zwanger 'worden' en de bevalling.
)