Berichtdoor hananja » 16 feb 2007 20:54
Ik denk dat een basis van vriendschap erg fijn is om een relatie mee te beginnen. Je kent elkaar al op verschillende gebieden (op andere gebieden ook weer bijna of zelfs totaal niet) en weet een beetje wat je aan elkaar hebt en wat je kan verwachten. Dat geeft ergens wat zekerheid ofzo. Maar aan de andere kant zeg ik uit ervaring dat je je vooral de eerste tijd af gaat vragen of je het je niet inbeeld. En als je er achter komt dat het wederzijds is, waar het dan veranderd is. En vooral ook wàt er dan veranderd is en hoe dat komt.. Wij zijn er nog steeds niet uit na (officieel) 3 maanden. Waarschijnlijk komen we er ook nooit achter. Maar dat is op zich niet erg..
We zijn er ook achter gekomen dat er al heel lang dingen liggen die wel (achteraf gezien) duiden op iets meer dan alleen gewoon vrienden. Meer aantrekkingskracht ofzo. Dingen als lange, diepe gesprekken, maar ook gewoon geklier met 'wie heeft er nu warmere/koudere handen?' en het redelijk veel over elkaar hebben. Er zijn niet voor niets meerdere mensen die het van tevoren al veronderstelden.. Alleen dan heb je het zelf nog niet door. Is het gewoon ook echt nog niet zo.
Ik denk dat verliefdheid die alleen over internet oid is ontstaan heel vreemd is. Wat iemand aan tekst zegt, kan soms heel weinig zeggen over hoe die persoon echt is. Dan spelen oogopslag, intonatie en dat soort dingen ook mee. Dat verteld je meer over iemands persoonlijkheid. Dan kan je zien en horen of iemand liegt, dingen verbergt, zich ergens rot bij voelt, het iemand raakt, iemand ergens enorm enthausiast over is of alleen maar doet alsof.
Hoe weet je dat iemand je ideale partner is? Ik denk dat dat artikeltje een heel eind in de richting komt. Iemand die qua overtuiging redelijk bij jou in de buurt komt. Bij wie je je thuis voelt. Bij wie je kan gaan horen. En die bij jou kan gaan horen. Dat je samen maatjes kan zijn. Met wie je later samen kan gaan leven.
Ik heb nu verkering met een andere forummer hier, die qua overtuiging op een paar punten verschilt met mij. We zijn samen aan het zoeken naar eenheid ook hier in. Over veel dingen blijken we het toch wel eens te zijn/te kunnen worden. Ook dingen die in eerste instantie niet overeen kwamen of leken te komen. Juist het samen zoeken maakt je allebei scherper. Zorgt er voor dat je weer over je (misschien al van jongs af aan met de paplepel ingegoten) denkbeelden na moet gaan denken. Heroverwegen. Het werkt nogal verhelderend. Maar goed. Mijn punt is dus, dat je het niet persé voor de volle 100% eens moet zijn voor je een relatie aan gaat. Ik durf nu zelfs te beweren dat het misschien zelfs beter is om het over sommige dingen (nog) niet wezenlijk eens te zijn.
Als je van elkaar houd en met elkaar verder wil denk ik dat je er gewoon voor moet gaan. En als blijkt dat je naar elkaar toe groeit en het op bepaalde punten goed zit (communicatie, respect, toewijding (er ook daadwerkelijk allebei voor willen gaan) en levensovertuiging) denk ik dat je samen kan besluiten te gaan trouwen. Heb je dat eenmaal gedaan, dan denk ik dat je bij die keuze moet blijven. Je hebt het elkaar (en God)beloofd. En zoals het spreekwoord zegt: belofte maakt schuld. Dus houd je er dan ook aan.
